หลังจากที่ตาฉันมองเห็นได้อีกครั้ง ฉันพบว่าคนที่แต่งงานกับฉันคือ เสินหวย น้องชายของแฟนฉันเอง ส่วนเสินซุ่ยที่บอกว่าจะตัดขาดกับคนที่เป็นรักแรกของเขา จริงๆ แล้วกลับอยู่ข้างห้องกับหลินจื่อเว่ย คืนวันนั้นฉันได้ยินบทสนทนาของพวกเขา เสินหวยขมวดคิ้วพูดว่า “พี่ ชมี่ยวชมี่ยวสูญเสียการมองเห็นเพราะพี่ พี่คิดว่าทำถูกแล้วหรือยัง?” เสินซุ่ยตอบอย่างรำคาญ “รออีกหนึ่งเดือน ดูแลจื่อเว่ยให้ดีก่อนแล้วฉันจะกลับมา” “สิบปีแล้ว พี่ไม่กลัวจริงๆ เหรอว่าฉันจะรักชมี่ยวชมี่ยวจริงๆ ?” “พวกนายแค่แต่งงานกันเพราะเหตุผลอื่น เก็บความคิดที่ไม่ควรมีนั้นให้ดี!” ฉันนอนกลับไปบนเตียงเงียบๆ โดยไม่บอกใครว่าฉันมองเห็นได้แล้ว วันที่ยี่สิบเก้า ฉันลากเสินหวยไปจดทะเบียน จริงๆ แล้ว ฉันยังรู้สึกว่าไม่ได้ทำหน้าที่พี่สะใภ้อย่างเต็มที่
เมื่อฉันมองเห็นอีกครั้ง ฉันพบว่าคนที่ฉันแต่งงานด้วย คือพี่ชายของแฟนหนุ่มของฉันเอง คือ เซินไหว
ส่วนเซินซุ่ยที่สัญญาจะตัดขาดกับรักที่ไม่สมหวัง กลับอยู่ข้าง ๆ หลินจื่อเว่ยเสมอ
ในคืนนั้นฉันได้ยินบทสนทนาของพวกเขา
เซินไหวขมวดคิ้วกล่าวว่า “พี่ครับ มี่ยวมี่ยวตาบอดเพราะพี่ พี่ไม่รู้สึกผิดบ้างเหรอ!”
เซินซุ่ยตอบอย่างไม่พอใจ “รออีกเดือนหนึ่ง ดูแลจื่อเว่ยให้ดี ๆ แล้วฉันจะกลับมา”
“สิบปีที่ผ่านไปเหมือนลมพัด พี่ไม่กลัวเหรอว่าฉันจะรักมี่ยวมี่ยวจริง ๆ?”
“พวกนายแต่งงานกันแบบปลอม ๆ เก็บความคิดที่ไม่ควรมีไว้ในใจ!”
ฉันนอนกลับไปบนเตียงอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้บอกใครว่าฉันกลับมามองเห็นแล้ว
วันที่ยี่สิบเก้า ฉันจูงมือเซินไหวไปจดทะเบียนแต่งงาน
จริงๆ แล้ว ฉันยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับการเป็นน้องสะใภ้คนนี้
……
วันที่ฉันพบว่าตัวเองมองเห็นอีกครั้ง คือในคืนที่มืดสนิท ฉันตื่นจากฝันด้วยความตกใจ เมื่อฉันลืมตา มองเห็นภาพที่เคยเป็นความมืดทึบกลับชัดเจนขึ้นทันที
แต่หลังจากความดีใจอย่างใหญ่หลวง ก็เกิดความกลัวที่ไม่สิ้นสุดขึ้น
ชายที่นอนข้าง ๆ หายใจสม่ำเสมอ นอนหลับสนิท
แต่เขาไม่ใช่สามีของฉัน เซินซุ่ย แต่เป็นน้องชายฝาแฝดของเขา เซินไหว
ฉันเหงื่อออกเต็มตัว พยายามกระพริบตาเพื่อดูให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
แสงจันทร์ที่ส่องผ่านเข้ามาเล็กน้อย สะท้อนบนดั้งจมูกที่แข็งแรงของชายหนุ่ม
แน่นอนว่าเขาคือเซินไหวที่ฉันเคยพบเพียงครั้งเดียว
ในความสับสน ร่างกายของฉันหดตัวไปด้านหลังอย่างไม่รู้ตัว
ชายที่กอดฉันตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เขาลูบผมของฉันก่อนแล้วถามเสียงแหบ ๆ อย่างคุ้นเคย “อยากไปห้องน้ำหรือเปล่า?”
ฉันไม่ได้บอกเขาว่าฉันมองเห็นแล้ว
แต่เพียงส่ายหัวอย่างระมัดระวัง แล้วพลิกตัวกลับ
“ฝันร้าย ตื่นแล้ว ไม่เป็นไร”
ชายหนุ่มยกมือดึงฉันเข้ามาในอ้อมกอด หน้าอกที่แข็งแรงแนบชิดกับหลังของฉัน เสียงของเขานุ่มนวลอย่างไม่น่าเชื่อ
“ขยับเข้ามา เดี๋ยวตกเตียง”
ความรู้สึกที่คุ้นเคยและอบอุ่นนี้ ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา ได้ห่อหุ้มฉันไว้ตลอด
แต่ตอนนี้ หัวใจฉันกลับเต็มไปด้วยความกังวลและความกลัว
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
เซินไหวไม่ได้อยู่ต่างประเทศตลอดเหรอ?
คนที่แต่งงานกับฉันไม่ใช่เซินซุ่ยเหรอ? ทำไมถึงกลายเป็นเขา?
เขามาอยู่ข้างฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ เป็นเมื่อเร็ว ๆ นี้ หรือเมื่อสิบปีก่อน?
ยิ่งคิดยิ่งกลัว จนไม่สามารถหลับได้อีก
อยากปลุกเขาขึ้นมาถามให้ชัดเจน แต่ก็รู้ว่าเขาจะไม่พูดความจริงกับฉัน
เมื่อคนข้าง ๆ หายใจสม่ำเสมออีกครั้ง ฉันจึงค่อย ๆ พลิกตัวลงจากเตียงอย่างระมัดระวัง ออกไปข้างนอก
ในสวนบ้านยังมีแสงสว่างอยู่ ข้าง ๆ มีดอกบัวที่ฉันชอบวางไว้ทั่ว
ปลาคาร์ฟในบ่อว่ายไปมา แม้ในยามค่ำคืนก็ยังมีชีวิตชีวา
ต้นท้อสองต้นที่หน้าประตู เป็นต้นที่ฉันและเซินซุ่ยปลูกไว้ด้วยมือของเราเอง
ตอนนี้มันเติบโตสูงมากแล้ว สามารถออกดอกและให้ผลได้แล้ว
ตอนนั้น ฉันเสียสละดวงตาเพื่อช่วยเขา เขาจึงทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ
แต่เสียดายที่ต้องใช้เวลาถึงสิบปี ฉันถึงจะได้เห็นกับตาตัวเอง
จู่ ๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้าง ๆ “อาซุ่ย อีกเดือนหนึ่งนายจะกลับไปหาซื่อมี่ยวจริง ๆ เหรอ ?”
ฉันยืนนิ่งอยู่กับที่ เลือดในร่างกายไหลย้อนกลับ
เป็นเสียงของหลินจื่อเว่ย รักที่ไม่สมหวังของเซินซุ่ย...
ฉันก้าวเท้าเบา ๆ ไปยังรั้วต่ำเพื่อมองไปข้างหน้า เซินซุ่ยและหลินจื่อเว่ยนั่งคุยกันในสวน
เสียงของเซินซุ่ยไม่มีอารมณ์ใด ๆ “ฉันสัญญาจะอยู่กับเธอสิบปี ฉันก็ทำตามแล้ว”
เมื่อเห็นเขา ฉันแทบจะควบคุมลมหายใจของตัวเองไม่ได้
เท้าของฉันขยับไปขยับมา เหยียบกิ่งไม้แห้งจนหัก
เสียง “ก๊าซ” ทำให้เซินซุ่ยขมวดคิ้วหันมามองทางนี้ ดวงตาเย็นชา
ฉันยืนตรง เสียงของฉันสับสนและไม่มีที่พึ่ง “ทำไมฉันถึงมาถึงนี่ได้?”
บทที่ 1
09/09/2025
บทที่ 2
09/09/2025
บทที่ 3
09/09/2025
บทที่ 4
09/09/2025
บทที่ 5
09/09/2025
บทที่ 6
09/09/2025
บทที่ 7
09/09/2025
บทที่ 8
09/09/2025
บทที่ 9
09/09/2025