ภรรยาที่พวกเขาบดขยี้

Name: ภรรยาที่พวกเขาบดขยี้
Rating: 5.0 (1 reviews)

Gavin

นิยายสั้น | จบเล่ม

5.0

ความคิดเห็น

ชม

บท

ภาคินกับอาร์ตี้ สามีและลูกชายของฉัน หมกมุ่นในตัวฉันอย่างป่วยจิต พวกเขาทดสอบความรักของฉันอยู่เสมอ ด้วยการหันไปทุ่มเทความสนใจให้ผู้หญิงอีกคน...แก้วใส ความหึงหวงและความทุกข์ทรมานของฉัน คือเครื่องพิสูจน์ความภักดีในสายตาของพวกเขา แล้วอุบัติเหตุรถยนต์ก็เกิดขึ้น มือของฉัน...มือที่ใช้ประพันธ์เพลงประกอบภาพยนตร์จนได้รับรางวัลมากมาย...ถูกบดขยี้จนแหลกละเอียด แต่ภาคินกับอาร์ตี้กลับเลือกที่จะให้ความสำคัญกับแผลเล็กน้อยที่ศีรษะของแก้วใสก่อน ทิ้งให้อาชีพการงานของฉันพังทลายลงต่อหน้าต่อตา พวกเขามองฉัน รอคอยน้ำตา ความโกรธเกรี้ยว ความหึงหวง แต่กลับไม่ได้อะไรเลย ฉันนิ่งเหมือนรูปปั้น ใบหน้าเรียบเฉยราวกับสวมหน้ากาก ความเงียบของฉันทำให้พวกเขาไม่สบายใจ พวกเขายังคงเล่นเกมอันโหดร้ายต่อไป จัดงานวันเกิดให้แก้วใสอย่างหรูหราฟุ่มเฟือย ขณะที่ฉันได้แต่นั่งมองอยู่ในมุมหนึ่ง ภาคินถึงกับกระชากสร้อยล็อกเก็ตทองคำของแม่ที่เสียไปแล้วออกจากคอฉันเพื่อเอาไปให้แก้วใส ซึ่งเธอก็ตั้งใจกระทืบมันจนแหลกละเอียดคาส้นสูง นี่ไม่ใช่ความรัก มันคือกรงขัง ความเจ็บปวดของฉันคือกีฬาของพวกเขา และความเสียสละของฉันคือถ้วยรางวัลของพวกเขา ขณะที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ที่เย็นเฉียบ ฉันรู้สึกได้ว่าความรักที่เฝ้าทะนุถนอมมานานหลายปีกำลังจะตายลง มันเหี่ยวเฉาและกลายเป็นเถ้าถ่าน ทิ้งไว้เพียงบางสิ่งที่แข็งกระด้างและเย็นชา ฉันพอแล้ว ฉันจะไม่แก้ไขพวกเขาอีกต่อไป ฉันจะหนี...และฉันจะทำลายพวกเขาให้ย่อยยับ

ความรักที่เย็นชา ความรักหมกมุ่น แก้แค้น ดราม่า การเติบโต

บทที่ 18

เมื่อวานซืน17:33

บทที่ 1

แล้วอุบัติเหตุรถยนต์ก็เกิดขึ้น มือของฉัน...มือที่ใช้ประพันธ์เพลงประกอบภาพยนตร์จนได้รับรางวัลมากมาย...ถูกบดขยี้จนแหลกละเอียด แต่ภาคินกับอาร์ตี้กลับเลือกที่จะให้ความสำคัญกับแผลเล็กน้อยที่ศีรษะของแก้วใสก่อน ทิ้งให้อาชีพการงานของฉันพังทลายลงต่อหน้าต่อตา

พวกเขามองฉัน รอคอยน้ำตา ความโกรธเกรี้ยว ความหึงหวง แต่กลับไม่ได้อะไรเลย ฉันนิ่งเหมือนรูปปั้น ใบหน้าเรียบเฉยราวกับสวมหน้ากาก ความเงียบของฉันทำให้พวกเขาไม่สบายใจ พวกเขายังคงเล่นเกมอันโหดร้ายต่อไป จัดงานวันเกิดให้แก้วใสอย่างหรูหราฟุ่มเฟือย ขณะที่ฉันได้แต่นั่งมองอยู่ในมุมหนึ่ง ภาคินถึงกับกระชากสร้อยล็อกเก็ตทองคำของแม่ที่เสียไปแล้วออกจากคอฉันเพื่อเอาไปให้แก้วใส ซึ่งเธอก็ตั้งใจกระทืบมันจนแหลกละเอียดคาส้นสูง

นี่ไม่ใช่ความรัก มันคือกรงขัง ความเจ็บปวดของฉันคือกีฬาของพวกเขา และความเสียสละของฉันคือถ้วยรางวัลของพวกเขา

ขณะที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ที่เย็นเฉียบ ฉันรู้สึกได้ว่าความรักที่เฝ้าทะนุถนอมมานานหลายปีกำลังจะตายลง มันเหี่ยวเฉาและกลายเป็นเถ้าถ่าน ทิ้งไว้เพียงบางสิ่งที่แข็งกระด้างและเย็นชา ฉันพอแล้ว ฉันจะไม่แก้ไขพวกเขาอีกต่อไป ฉันจะหนี...และฉันจะทำลายพวกเขาให้ย่อยยับ

บทที่ 1

ภาคิน อัครเดโช สามีของอลินา วงศ์วิวัฒน์ และอาร์ตี้ ลูกชายของพวกเขา หมกมุ่นในตัวเธออย่างป่วยจิต

และพวกเขาก็มีวิธีแสดงออกที่แปลกประหลาด

ภาคิน เจ้าพ่อวงการเทคโนโลยี และอาร์ตี้ ลูกชายวัยสิบขวบของพวกเขา คอยทดสอบความรักของเธออยู่เสมอ พวกเขาจะแสร้งทำเป็นไม่แยแส หันไปทุ่มเทความสนใจให้กับผู้บริหารสาวไฟแรงจากบริษัทของภาคิน...แก้วใส

พวกเขาต้องการเห็นอลินาเจ็บปวด ความหึงหวงของเธอ ความทุกข์ทรมานของเธอ...มันคือเครื่องพิสูจน์ความภักดี นั่นเป็นวิธีเดียวที่พวกเขารับรู้ได้ถึงความรักของเธอ

อลินาเข้าใจความป่วยไข้นี้ดี ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธออดทนอย่างใจเย็น เชื่อว่าเธอจะสามารถแก้ไขพวกเขาได้ เชื่อว่าความรักของเธอจะสามารถเยียวยาวิธีการอันบิดเบี้ยวที่พวกเขาใช้เพื่อต้องการเธอได้

แต่เธอคิดผิด

วงจรแห่งความโหดร้ายทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ มันเริ่มต้นจากเรื่องเล็กๆ น้อยๆ การยกเลิกนัด การ "ลืม" วันเกิดของเธอ แต่กลับฉลองการเลื่อนตำแหน่งของแก้วใสอย่างเอิกเกริก แล้วมันก็เริ่มหนักข้อขึ้น

จุดแตกหักมาถึงในวันอังคารที่ฝนตกพรำ

มันคืออุบัติเหตุทางรถยนต์...ที่ร้ายแรง

อลินาเป็นคนขับ โดยมีภาคินและอาร์ตี้นั่งอยู่ในรถ ส่วนแก้วใสนั่งอยู่เบาะข้างคนขับ...ที่ที่เคยเป็นของอลินา รถบรรทุกคันหนึ่งฝ่าไฟแดงพุ่งเข้าชนกลางลำรถของพวกเขา

โลกทั้งใบกลายเป็นเศษแก้วที่แตกกระจายและเสียงกรีดร้องของโลหะ

เมื่ออลินารู้สึกตัว ร่างกายซีกหนึ่งของเธอก็ชาไปหมด มือขวาของเธอ...มือที่ใช้ประพันธ์เพลงประกอบภาพยนตร์จนได้รับรางวัลมากมาย...ติดอยู่ ถูกอัดเข้ากับประตูรถจนแหลก แก้วใสกำลังกรีดร้องโหยหวน แผลบนหน้าผากของเธอมีเลือดไหลออกมาเป็นทางดูน่ากลัว

หน่วยกู้ภัยมาถึง หนึ่งในนั้นมองดูมือของอลินา แล้วหันไปมองศีรษะของแก้วใส

สีหน้าของเขาเคร่งเครียด "เราต้องรีบพาคุณทั้งสองคนไปโรงพยาบาล เดี๋ยวนี้ครับ คุณผู้หญิง" เขาพูดกับอลินา "มือของคุณแหลกละเอียดมาก ต้องได้รับการผ่าตัดโดยผู้เชี่ยวชาญทันทีเพื่อรักษาเส้นประสาท"

เขาหันไปหาภาคิน "แต่หญิงสาวอีกคนบาดเจ็บที่ศีรษะ เราต้องจัดลำดับความสำคัญก่อน"

หมอที่ห้องฉุกเฉินพูดตรงยิ่งกว่า "คุณภาคินครับ เรามีทีมศัลยแพทย์ที่พร้อมสำหรับอุบัติเหตุแบบนี้แค่ทีมเดียว มือของภรรยาคุณต้องได้รับการผ่าตัดเส้นประสาทขนาดเล็กที่ซับซ้อน การรอช้าแม้เพียงนิดเดียวจะลดโอกาสในการฟื้นตัวเต็มที่ลงอย่างมาก ส่วนคุณแก้วใสมีอาการสมองกระทบกระเทือนและมีแผลฉีกขาดลึก มันร้ายแรง แต่ไม่ได้เร่งด่วนเท่า"

เขากำลังขอให้ภาคินตัดสินใจ

ก่อนที่ภาคินจะได้เอ่ยปาก อาร์ตี้ซึ่งใบหน้าเล็กๆ ถอดแบบความเย็นชาของผู้เป็นพ่อมาทุกกระเบียดนิ้ว ก็ก้าวออกมาข้างหน้า

"ช่วยแก้วใสก่อนครับ"

หมอจ้องมองเด็กชายอย่างตกตะลึง

ภาคินมองลงมาที่ลูกชายของเขา แววตาที่ฉายแววบางอย่าง...ความภูมิใจงั้นหรือ?...พาดผ่านใบหน้าของเขาไป

อาร์ตี้มองตรงมาที่อลินา ดวงตาของเขาเบิกกว้างและจริงจัง แต่น้ำเสียงกลับแฝงไว้ด้วยตรรกะที่น่าขนลุก "หม่ามี้รักพวกเราที่สุด หม่ามี้จะเข้าใจ ถ้าหม่ามี้เห็นว่าพวกเราห่วงแก้วใสมากแค่ไหน หม่ามี้ก็จะหึง และนั่นหมายความว่าหม่ามี้รักพวกเรามากขึ้น หม่ามี้ต้องยอมรอได้อยู่แล้ว หม่ามี้เป็นแบบนั้นเสมอ"

มันคือเกมอันบิดเบี้ยวของพวกเขา ที่ถูกเปิดโปงออกมาภายใต้แสงไฟที่สว่างจ้าและไร้ความปรานีของห้องฉุกเฉิน

ภาคินวางมือบนไหล่ของอาร์ตี้ เป็นการยอมรับอย่างเงียบๆ เขามองไปที่หมอ น้ำเสียงไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก

"คุณได้ยินที่ลูกชายผมพูดแล้ว จัดการคุณแก้วใสก่อน"

อลินามองพวกเขา...สามีของเธอ...ลูกชายของเธอ...คำพูดเหล่านั้นดังก้องอยู่ในหูที่อื้ออึง ความเจ็บปวดทางกายที่มือของเธอเทียบไม่ได้เลยกับความว่างเปล่าอันหนาวเหน็บที่เปิดออกในอก

มันไม่ใช่แค่การตัดสินใจ แต่มันคือคำประกาศิต ความเจ็บปวดของเธอคือกีฬาของพวกเขา ความเสียสละของเธอคือถ้วยรางวัลของพวกเขา

ขณะที่พวกเขาเข็นเธอออกไป เธอเห็นภาคินและอาร์ตี้กำลังยืนล้อมเตียงของแก้วใส ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยจอมปลอม

ขณะนอนอยู่บนเตียงคนไข้ที่เย็นเฉียบ รอคอย...อลินารู้สึกได้ว่าความรักที่เธอเฝ้าทะนุถนอมมานานหลายปีกำลังจะตายลง มันเหี่ยวเฉาและกลายเป็นเถ้าถ่าน ทิ้งไว้เพียงบางสิ่งที่แข็งกระด้างและเย็นชา

ในม่านหมอกของความเจ็บปวดและฤทธิ์ยา การตัดสินใจหนึ่งก็ก่อตัวขึ้น ชัดเจนและเฉียบคม

เธอพอแล้ว เธอจะไม่แก้ไขพวกเขาอีกต่อไป เธอจะหนี...และเธอจะทำลายพวกเขาให้ย่อยยับ

หลายชั่วโมงต่อมา เธอออกมาจากการผ่าตัด สีหน้าของหมอดูเศร้าสลด

"ผมเสียใจด้วยครับ คุณอลินา เราทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว แต่การรอคอยมันนานเกินไป เส้นประสาทเสียหายอย่างรุนแรงและถาวร"

เขาไม่จำเป็นต้องพูดต่อ เธอก็รู้

อาชีพของเธอจบสิ้นแล้ว มือที่เคยสร้างสรรค์โลกแห่งเสียง ที่เคยทำให้เรื่องราวมีชีวิตขึ้นมาด้วยท่วงทำนอง บัดนี้เป็นเพียงแค่มือ เวทมนตร์ได้หายไปแล้ว ถูกตัดขาดโดยคนที่อ้างว่ารักเธอที่สุด

สองสามวันต่อมาในโรงพยาบาลผ่านไปอย่างเลือนลาง ภาคินและอาร์ตี้มาเยี่ยม พร้อมกับแก้วใสเสมอ พวกเขาจะคอยเอาอกเอาใจแก้วใสที่แสร้งทำเป็นเจ็บปวดจากบาดแผลเล็กน้อยของเธอจนเกินจริง ขณะที่แทบจะไม่ชายตามองอลินาเลย

พวกเขามองเธอ รอคอยน้ำตา ความโกรธ ความหึงหวง

แต่กลับไม่ได้อะไรเลย อลินานิ่งเหมือนรูปปั้น ใบหน้าของเธอเรียบเฉยราวกับสวมหน้ากาก ความเงียบของเธอเป็นภาษาที่พวกเขาไม่เข้าใจ และมันทำให้พวกเขาไม่สบายใจ

วันที่เธอออกจากโรงพยาบาล ทนายของเธอกำลังรออยู่ เธอโทรหาเขาจากโรงพยาบาล โดยใช้โทรศัพท์สำรองที่ซ่อนไว้มานานหลายปี

"ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ" เขาพูดพร้อมกับยื่นแฟ้มให้เธอ

เธอรับมันมาด้วยมือซ้ายข้างที่ดี

เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์ที่ให้ความรู้สึกเหมือนคุกมากกว่าบ้าน เธอเดินผ่านห้องนั่งเล่นที่ภาคิน อาร์ตี้ และแก้วใสกำลังหัวเราะกันอยู่ พวกเขาเงียบกริบเมื่อเธอเดินเข้ามา จ้องมองเธอ แต่เธอไม่สนใจ

เธอตรงไปที่ห้องทำงานส่วนตัวของภาคิน ห้องที่เธอไม่เคยได้รับอนุญาตให้เข้าไป ประตูล็อกอยู่ แต่เธอเรียนรู้นิสัยของเขาแล้ว กุญแจอยู่ในหนังสือที่เจาะเป็นโพรงบนชั้นวาง...ตำราพิชัยสงคราม

ข้างในห้องเป็นอย่างที่เธอคาดไว้ ไม้สีเข้ม เครื่องหนัง โต๊ะทำงานขนาดใหญ่ แต่หลังชั้นหนังสือ เธอพบสิ่งที่เธอกำลังมองหาจริงๆ รอยต่อจางๆ บนวอลเปเปอร์ เธอผลักมัน และประตูลับก็เปิดออก

ห้องนั้นคือห้องบูชา...บูชาเธอ

ผนังทุกด้านเต็มไปด้วยรูปถ่ายของอลินา รูปที่แอบถ่ายโดยที่เธอไม่รู้ตัว อลินาตอนนอนหลับ อลินาตอนแต่งเพลง อลินาตอนร้องไห้ มันคือไทม์ไลน์ชีวิตของเธอกับเขา ที่ถูกบันทึกผ่านเลนส์ของสตอล์กเกอร์ บนชั้นวางมีของต่างๆ ริบบิ้นจากผมของเธอ ถ้วยชาที่แตกซึ่งเธอเคยใช้ สูจิบัตรจากคอนเสิร์ตครั้งแรกของเธอ

มันคือของสะสมของพวกโรคจิต

ภาพในอดีตผุดขึ้นมาในหัวอย่างรวดเร็วและเจ็บปวด การพบกันครั้งแรกของพวกเขา เขาดูห่างเหิน ไม่สนใจเธอเลย เธอใช้เวลาหลายปีในการไล่ตามเขา พยายามที่จะได้รับความรักจากเขา เข้าใจผิดว่าความครอบครองอันเย็นชาของเขาคือความรักที่ลึกซึ้งและไม่ได้พูดออกมา

เธอมองเห็นกล่องเล็กๆ ที่ล็อกกุญแจวางอยู่บนแท่น มันเป็นของอาร์ตี้ ข้างในนั้น เธอรู้ว่าจะมี "สมบัติ" ที่คล้ายกัน ปอยผมของเธอที่เขาแอบตัดไปตอนเธอหลับ ปากกาที่เธอทำหาย เขาเป็นลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ

เป็นเวลานานเหลือเกินที่เธอบอกตัวเองว่านี่เป็นเพียงแค่วิถีของพวกเขา ความอดทนของเธอ ความอดกลั้นของเธอ จะช่วยเยียวยาความป่วยไข้นี้ได้ในที่สุด

โรงพยาบาลได้ทำลายภาพลวงตานั้นจนหมดสิ้น นี่ไม่ใช่ความรัก มันคือกรงขัง

ด้วยความตั้งใจอันเย็นชา เธอเดินออกจากห้องบูชา ทิ้งประตูให้เปิดอ้าไว้ เธอไปที่ห้องของตัวเองและเริ่มเก็บของ ไม่ใช่เสื้อผ้า แต่เป็นความทรงจำ เธอหยิบอัลบั้มงานแต่งงานแล้วโยนทิ้งลงถังขยะ เธอหยิบรูปถ่ายของพวกเขาในกรอบมาทุบทีละรูป

เธอกำลังลบพวกเขาออกไป

ต่อมา ภาคิน อาร์ตี้ และแก้วใสกลับมาบ้าน พวกเขาเดินผ่านเธอไปเลย เสียงหัวเราะของพวกเขาก้องอยู่ในโถงทางเดิน พวกเขายังคงเล่นเกมของพวกเขาอยู่

อาร์ตี้เห็นเธอและประกาศอย่างภาคภูมิใจ "แก้วใสจะอยู่ทานอาหารเย็นด้วย เธอเป็นแขกพิเศษของเรา"

เขามองไปที่พ่อของเขา ซึ่งพยักหน้า สายตาจับจ้องอยู่ที่อลินา รอคอยปฏิกิริยาของเธอ พวกเขาคาดหวังว่าจะเกิดเรื่อง

แต่พวกเขาก็ต้องผิดหวัง อลินาเพียงแค่มองพวกเขาด้วยสีหน้าว่างเปล่า

รอยยิ้มของพวกเขาจางลง นี่ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของบทละคร การที่เธอไม่เจ็บปวดทำให้พวกเขากระวนกระวายใจ

แก้วใส ซึ่งไม่เคยพลาดโอกาส เริ่มชี้ไปที่เฟอร์นิเจอร์ "ภาคินคะ ที่รัก ฉันว่าโซฟาสีน้ำเงินตัวนั้นน่าจะดูดีกว่าถ้าย้ายไปตรงนั้นนะคะ แล้วผ้าม่านพวกนี้ก็ดูหดหู่จัง"

"อะไรก็ได้ที่คุณต้องการ แก้ว" ภาคินพูดเสียงดัง ตั้งใจให้อลินาได้ยิน เขากำลังพยายามยั่วโมโหเธอ

อลินาเพียงแค่หันหลังและเดินไปที่ห้องอาหาร

การเปลี่ยนแปลงบ้านของเธอ พื้นที่ของเธอ ไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว

แก้วใสเหลือบมองเธอ แววตาผสมผสานระหว่างชัยชนะและความไม่สบายใจ "คุณไม่มีความเห็นอะไรเลยเหรอ อลินา?"

ภาคินตอบแทนเธอ "ความเห็นของหล่อนไม่มีค่าอะไร"

อาหารค่ำคือการแสดงความโหดร้าย ภาคินและอาร์ตี้ป้อนอาหารจากจานของพวกเขาให้แก้วใส ชื่นชมการพูดจาไร้สาระของเธอ และปฏิบัติต่ออลินาราวกับเธอเป็นอากาศธาตุที่โต๊ะอาหาร

อลินากินอย่างเหม่อลอย จิตใจของเธออยู่ที่อื่น จากนั้น สเต็กชิ้นหนึ่งก็ติดคอเธอ

เธอหายใจไม่ออก เธออ้าปากค้าง มือตะครุบไปที่คอ

ชั่ววินาทีหนึ่ง ความตื่นตระหนกฉายแววในดวงตาของภาคินและอาร์ตี้ ภาคินเริ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้

"โอ๊ย!" แก้วใสร้องออกมา ทำส้อมหลุดมือ "ฉันว่าฉันโดนบาดนิ้ว!" เธอชูมือขึ้น ที่ซึ่งมีรอยขีดข่วนเล็กๆ แทบมองไม่เห็นกำลังมีเลือดซึมออกมาหยดหนึ่ง

มนต์สะกดถูกทำลาย ความสนใจของภาคินและอาร์ตี้กลับไปสู่เกมของพวกเขาทันที ช่วงเวลาแห่งความกังวลอย่างแท้จริงของพวกเขาหายไป ถูกแทนที่ด้วยบทละครที่คุ้นเคยของความโหดร้ายที่คำนวณมาอย่างดี

ภาคินรีบไปอยู่ข้างๆ แก้วใส "คุณเป็นอะไรไหม? ขอดูหน่อย"

อาร์ตี้วิ่งไปหยิบชุดปฐมพยาบาล

อลินากำลังสำลัก ภาพของเธอเริ่มพร่ามัวที่ขอบ และพวกเขากำลังวุ่นวายอยู่กับแผลกระดาษบาด

อาการไออย่างรุนแรงเขย่าร่างของเธอ และเธอกระอักเลือดลงบนผ้าปูโต๊ะสีขาว จากนั้นเธอก็ทรุดลง ศีรษะของเธอฟาดกับพื้นเสียงดังตุ้บ

สิ่งสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนที่ความมืดจะเข้าครอบงำคือเสียงของภาคินที่เจือไปด้วยความรำคาญอย่างเห็นได้ชัด

"ดูสิว่าหล่อนทำอะไรลงไป ทำทุกอย่างเพื่อเรียกร้องความสนใจ"

เธอตื่นขึ้นมาบนพื้น รสโลหะคาวคลุ้งอยู่ในปาก บ้านเงียบสงัด พวกเขาทิ้งเธอไว้ที่นั่น

เธอพยุงตัวเองขึ้น ร่างกายปวดร้าว เธอมองไปที่คราบเลือดบนผ้าปูโต๊ะที่ขาวสะอาด

เธอสบตากับภาคินขณะที่เขาเดินกลับเข้ามาในห้อง เขากำลังเฝ้าดูจากหน้าประตู

"แสดงได้ดีนี่" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"คุณมันน่าสมเพช" อลินากระซิบ เสียงแหบพร่า

เขาปฏิเสธแน่นอน "เราเป็นห่วงแก้วใส คุณก็แค่ทำตัวดราม่า"