ค่าของเจ้าแม่มาเฟีย

Gavin

มาเฟีย | จบเล่ม

5.0

ความคิดเห็น

182

ชม

บท

การแต่งงานของฉันกับมาคิน ภัทรธำรง คือสัญญาที่ลงนามด้วยเลือด คือคำมั่นที่จะหลอมรวมสองตระกูลที่ทรงอิทธิพลที่สุดในกรุงเทพฯ เข้าไว้ด้วยกัน เขาคืออนาคตของฉัน คือราชันย์ที่ถูกเลือกมาให้ปกครองเคียงข้างฉัน ทุกคนต่างพูดว่าการรวมกันของเราคือพรหมลิขิต แต่เขากลับบ้านมาพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมราคาถูกและคำโกหกของผู้หญิงอีกคน มันคือกลิ่นของอัญญาริน เด็กกำพร้าผู้อ่อนแอที่ครอบครัวของเขารับมาเลี้ยงดู เด็กผู้หญิงที่เขาสาบานว่าจะปกป้องเหมือนน้องสาวแท้ๆ ฉันตามเขาไปที่ไพรเวทคลับแห่งหนึ่ง จากในเงามืด ฉันเฝ้ามองเขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนและมอบจูบที่หิวกระหายและสิ้นหวังให้เธอ...จูบที่เขาไม่เคยให้ฉันเลย ในวินาทีนั้น อนาคตทั้งชีวิตของฉันแหลกสลายลง ในที่สุดฉันก็เข้าใจเสียงกระซิบจากลูกน้องของเขาว่าฉันเป็นเพียงรางวัลทางการเมือง ในขณะที่อัญญารินคือราชินีตัวจริงของพวกเขา เขาต้องการอาณาจักรของฉัน แต่หัวใจของเขาเป็นของเธอ ฉันจะไม่เป็นของรางวัลปลอบใจ ฉันจะไม่เป็นรองใคร ฉันเดินตรงเข้าไปในห้องทำงานของพ่อ เสียงของฉันเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง "หนูจะยกเลิกงานแต่งงานค่ะ" เมื่อท่านค้าน ฉันจึงปล่อยหมัดเด็ดสุดท้าย "หนูจะรักษาความต้องการของตระกูลเราในเรื่องพันธมิตรไว้ค่ะ หนูจะแต่งงานกับเจ้าพ่อธาวิน วรไพศาล" แก้ววิสกี้ในมือพ่อร่วงแตกกระจายบนพื้น ธาวิน วรไพศาล คือคู่แข่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเรา

ความตาย การทรยศ มาเฟียติดหนี้ แก้แค้น คลุมถุงชน

บทที่ 24

11-06 21:36

บทที่ 1

แต่เขากลับบ้านมาพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมราคาถูกและคำโกหกของผู้หญิงอีกคน มันคือกลิ่นของอัญญาริน เด็กกำพร้าผู้อ่อนแอที่ครอบครัวของเขารับมาเลี้ยงดู เด็กผู้หญิงที่เขาสาบานว่าจะปกป้องเหมือนน้องสาวแท้ๆ

ฉันตามเขาไปที่ไพรเวทคลับแห่งหนึ่ง จากในเงามืด ฉันเฝ้ามองเขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนและมอบจูบที่หิวกระหายและสิ้นหวังให้เธอ...จูบที่เขาไม่เคยให้ฉันเลย ในวินาทีนั้น อนาคตทั้งชีวิตของฉันแหลกสลายลง

ในที่สุดฉันก็เข้าใจเสียงกระซิบจากลูกน้องของเขาว่าฉันเป็นเพียงรางวัลทางการเมือง ในขณะที่อัญญารินคือราชินีตัวจริงของพวกเขา เขาต้องการอาณาจักรของฉัน แต่หัวใจของเขาเป็นของเธอ

ฉันจะไม่เป็นของรางวัลปลอบใจ ฉันจะไม่เป็นรองใคร

ฉันเดินตรงเข้าไปในห้องทำงานของพ่อ เสียงของฉันเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง "หนูจะยกเลิกงานแต่งงานค่ะ"

เมื่อท่านค้าน ฉันจึงปล่อยหมัดเด็ดสุดท้าย "หนูจะรักษาความต้องการของตระกูลเราในเรื่องพันธมิตรไว้ค่ะ หนูจะแต่งงานกับเจ้าพ่อธาวิน วรไพศาล"

แก้ววิสกี้ในมือพ่อร่วงแตกกระจายบนพื้น ธาวิน วรไพศาล คือคู่แข่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเรา

บทที่ 1

มุมมองของไอรดา:

สัญญาการแต่งงานของฉันกับมาคิน ภัทรธำรง ถูกลงนามด้วยเลือดตั้งแต่เรายังเด็ก มันคือคำมั่นสัญญาแห่งการรวมเป็นหนึ่งระหว่างสองตระกูลที่ทรงอิทธิพลที่สุดในกรุงเทพมหานคร แต่คำโกหกที่ฉันค้นพบบนริมฝีปากของเขามีรสชาติของน้ำหอมราคาถูกและผู้หญิงอีกคน

เมืองนี้ อาณาจักรแห่งแก้วและเหล็กกล้าที่แผ่ไพศาลนี้ สักวันหนึ่งจะเป็นของฉัน ฉันคือไอรดา วรโชติ ลูกสาวของเจ้าพ่ออัศวิน วรโชติ ถนนทุกสาย ตรอกซอกซอยที่มืดมิดทุกแห่ง คือส่วนหนึ่งของมรดกของฉัน คือสิทธิ์โดยกำเนิดที่ฉันถูกเลี้ยงดูมาเพื่อบัญชาการ

แต่ในยามสงัด เมื่อน้ำหนักของนามสกุลฉันรู้สึกหนักอึ้งยิ่งกว่ามงกุฎ สิ่งเดียวที่ฉันต้องการก็คือเขา

มาคิน ภัทรธำรง

เขาคืออนาคตของฉัน คืออีกครึ่งหนึ่งของชีวิต คือผู้ชายที่ถูกเลือกมาเพื่อปกครองเคียงข้างฉัน เขาคือทายาทของตระกูลภัทรธำรง ผู้ชายที่ความแข็งแกร่งและไหวพริบเชิงกลยุทธ์ของเขาเป็นที่เลื่องลือในวงใน เขาคือทุกอย่างที่เจ้าพ่อในอนาคตควรจะเป็น

ทุกคนบอกว่าเราคือพรหมลิขิต ตั้งแต่เจ้าพ่อรุ่นเก่าที่จิบกาแฟเข้มๆ ในย่านเยาวราช ไปจนถึงเหล่าภรรยาที่บริหารมูลนิธิเพื่อฟอกเงินของเรา มันเป็นที่รู้กันดีว่า: ไอรดา วรโชติ เป็นของมาคิน ภัทรธำรง

หัวใจของฉันรู้เสมอเมื่อเขาอยู่ใกล้ๆ มันคือจังหวะการเต้นที่บ้าคลั่งและรุนแรงอยู่ใต้ซี่โครง จังหวะที่คุ้นเคยซึ่งฉันรู้สึกมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กหญิง

ฉันยืนอยู่ข้างหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานของเพนต์เฮาส์ของเรารอคอย ฉันคาดหวังกลิ่นที่มักจะติดตัวเขาเสมอ กลิ่นสะอาดและคมคายของไม้จันทน์และเครื่องหนัง มันคือกลิ่นของอำนาจ ของความปลอดภัย มันเป็นสิ่งเดียวที่สามารถทำให้สัตว์ร้ายที่กระสับกระส่ายในจิตวิญญาณของฉันสงบลงได้

ประตูลิฟต์เลื่อนเปิดออกพร้อมกับเสียงลมเบาๆ เขาก้าวออกมา บ่ากว้างของเขาเต็มกรอบประตู

แต่อากาศที่ตามเขามานั้นผิดเพี้ยนไป

มันปนเปื้อน

ภายใต้กลิ่นไม้จันทน์ที่คุ้นเคย มีกลิ่นหอมหวานจนเลี่ยนติดอยู่บนเสื้อผ้าของเขา กลิ่นดอกไม้สังเคราะห์ราคาถูกที่ทำให้ท้องของฉันปั่นป่วน

ดอกพุดซ้อน

ฉันรู้จักกลิ่นนั้น มันเป็นของอัญญาริน รอสซี

เธอคือเด็กกำพร้าที่ตระกูลภัทรธำรงรับมาเลี้ยงเมื่อหลายปีก่อน เด็กผู้หญิงที่มีดวงตากลมโตไร้เดียงสาและความเปราะบางที่ทำให้ผู้ชายอยากจะปกป้อง โดยเฉพาะมาคิน เขาปฏิบัติต่อเธอราวกับว่าเธอทำจากแก้วเจียระไน เป็นน้องสาวล้ำค่าที่เขาต้องปกป้องจากโลกภายนอก

จากโลกของเรา

ฉันหันมาจากหน้าต่าง ใบหน้าของฉันสวมหน้ากากแห่งความสงบเยือกเย็นอย่างบรรจง

"คุณอยู่กับเธอมา"

มันไม่ใช่คำถาม

รอยยิ้มของมาคินเรียบเนียนและไร้รอยยับย่นเหมือนชุดสูทสั่งตัดของเขา เขาเดินเข้ามาหาฉัน การเคลื่อนไหวของเขาลื่นไหลและมั่นใจ "เพิ่งไปส่งเธอมาน่ะ เธอเหนื่อยมาทั้งวัน"

เขาโน้มตัวลงมาจะจูบฉัน แต่ฉันถอยหลังไปหนึ่งก้าว กลิ่นนั้นแรงขึ้น บัดนี้มันคือกลุ่มก้อนของคำโกหกที่น่าหายใจไม่ออก

การหายใจกลายเป็นเรื่องยากลำบากในทันใด อากาศในห้องซึ่งครั้งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยความเงียบที่แสนสบายของชีวิตที่เรามีร่วมกัน บัดนี้กลับข้นคลั่กไปด้วยการทรยศ

"ฉันจะไปนอนแล้ว" เขาพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ เขาปลดกระดุมข้อมือเสื้อ สายตาของเขาเหม่อลอยไปแล้ว "ไม่ต้องรอนะ"

ฉันพยักหน้า เป็นการเคลื่อนไหวที่กระตุกเพียงครั้งเดียว "ราตรีสวัสดิ์ค่ะ มาคิน"

แต่ฉันไม่ได้ไปที่ห้องของฉัน ฉันรอจนกระทั่งได้ยินเสียงฝักบัวเริ่มทำงาน เสียงน้ำที่ไหลสม่ำเสมอชะล้างหลักฐานการหลอกลวงของเขา จากนั้น ฉันก็ย่องออกจากเพนต์เฮาส์

ฉันไม่จำเป็นต้องถามว่าเขาจะไปไหน ฉันรู้สึกได้ถึงแรงดึงดูดของการทรยศของเขาในท้อง ฉันตามกลิ่นนั้นไป ร่องรอยของยาพิษที่นำฉันลงไปสู่ใจกลางอันมืดมิดของเมือง

เขาไปที่ไพรเวทคลับของครอบครัวเขา สถานที่แห่งเงามืดและความลับ ฉันอยู่ในความมืดของโถงทางเดิน หัวใจของฉันเต้นรัวเป็นจังหวะบ้าคลั่งอยู่กับซี่โครง เขาพบเธอในซอกหลืบที่ซ่อนตัวจากสายตาผู้คน

แต่ไม่ใช่จากฉัน

ฉันเฝ้ามองขณะที่เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน ฉันเห็นเขาโน้มศีรษะลง ริมฝีปากของเขาพบกับริมฝีปากของเธอในแสงสลัว มันไม่ใช่จูบที่อ่อนโยน มันหิวกระหาย สิ้นหวัง เป็นจูบที่เขาไม่เคยให้ฉัน

โลกหมุนคว้าง อนาคตที่ถูกขีดเขียนไว้ให้ฉันตั้งแต่เกิด—ชีวิตกับมาคิน ลูกๆ ที่เราจะมี อาณาจักรที่เราจะปกครอง—แตกออกเป็นสองซีก แหลกสลายเป็นล้านชิ้นจนจำไม่ได้

พรหมลิขิตของฉันคือเรื่องโกหก

ฉันไม่ส่งเสียงใดๆ ฉันแค่ถอยหลังกลับ กลืนหายเข้าไปในเงามืดที่เคยเป็นบ้านของฉันเสมอมา

การเดินกลับไปที่เพนต์เฮาส์รู้สึกเหมือนกำลังลุยน้ำแข็ง สถานที่ที่คุ้นเคยทุกแห่ง—น้ำพุในพลาซ่า รูปปั้นสิงโตที่เฝ้าอาคารของเรา—ดูแปลกแยกและเป็นศัตรู

ฉันตรงไปที่ห้องทำงานของพ่อ ประตูนั้นดูน่าเกรงขาม แกะสลักจากไม้โอ๊คสีเข้ม ฉันผลักมันเปิดออกโดยไม่เคาะ

ท่านอยู่หลังโต๊ะทำงาน มีแก้ววิสกี้อยู่ในมือ ท่านยิ้มเมื่อเห็นฉัน "ไอรดา เซอร์ไพรส์จริงๆ" รอยยิ้มของท่านจางหายไปเมื่อเห็นใบหน้าของฉัน "มีอะไรเหรอ? เกิดอะไรขึ้น?"

ฉันเดินไปที่โต๊ะของท่าน ก้าวของฉันมั่นคง เสียงของฉันไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก เหมือนมีคนอื่นกำลังพูดอยู่ เป็นตัวฉันในเวอร์ชันที่เย็นชาและแข็งกระด้างกว่าที่ฉันไม่เคยพบเจอมาก่อนจนกระทั่งคืนนี้

"คุณพ่อคะ"

"ว่าไงลูกรัก"

"หนูจะยกเลิกงานแต่งงานค่ะ"

ท่านจ้องมองฉัน คิ้วขมวด "ไอรดา การ์ดเชิญส่งไปแล้วนะ ตระกูลต่างๆ คาดหวังการรวมกันครั้งนี้ มันเป็นเรื่องของเกียรติ"

"เกียรติเหรอคะ?" ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างขมขื่น "เกียรติของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยกลิ่นของผู้หญิงอีกคน" ฉันมองตรงไปที่ดวงตาของท่าน การตัดสินใจของฉันเป็นก้อนน้ำแข็งในอก "หนูได้จัดการเรื่องอื่นไว้แล้วค่ะ"

"จัดการเรื่องอะไร?" ท่านถาม เสียงของท่านเจือด้วยความสับสนและแววแห่งความหวาดหวั่น

"หนูจะรักษาความจำเป็นของตระกูลในเรื่องพันธมิตรไว้ค่ะ" ฉันพูด เสียงของฉันชัดเจนและมั่นคง "หนูจะแต่งงานกับเจ้าพ่อธาวิน วรไพศาล"

แก้วของพ่อหลุดจากนิ้วของท่าน แตกกระจายบนพื้นหินอ่อน "วรไพศาล? ไอรดา ลูกต้องล้อเล่นแน่ๆ เขาเป็นคู่แข่งของเรานะ มาคิน... มาคินคือชีวิตของลูก"

"ไม่ค่ะ คุณพ่อ" ฉันพูด คำพูดนั้นมีรสชาติเหมือนเถ้าถ่านในปาก "มาคินคือความผิดพลาดของหนู"

มันไม่ใช่การตัดสินใจที่ปุบปับ จูบนั้นเป็นเพียงการยืนยันครั้งสุดท้ายของความจริงที่กระซิบอยู่ในหูของฉันมาหลายเดือนแล้ว

ฉันจำได้เมื่อสองสามสัปดาห์ก่อน ตอนที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องทำงานเพื่อเซอร์ไพรส์มาคิน ฉันบังเอิญได้ยินบทสนทนาผ่านช่องทางการสื่อสารที่ปลอดภัยซึ่งเชื่อมต่อวงในของเรา มันเป็นช่องทางส่วนตัว สถานที่สำหรับความคิดที่ไม่ผ่านการกรอง

เอ็นโซ หนึ่งในทหารที่ไว้ใจที่สุดของมาคินกำลังพูดอยู่ "เธอเป็นเจ้าหญิงนะมาคิน เจ้าหญิงวรโชติที่สวยงามและเรื่องมาก เธอเกิดมาพร้อมมงกุฎ เธอไม่เข้าใจความลำบากของเราหรอก"

ลมหายใจของฉันติดขัดในลำคอ ฉันรู้สึกถึงความหวาดกลัวเย็นเยียบแล่นขึ้นมาตามกระดูกสันหลัง

จากนั้นลูคัส ที่ปรึกษาของมาคินก็พูดขึ้น เสียงของเขาราบเรียบและเยือกเย็น "แต่อัญญาริน... อัญญารินต่างออกไป เธอเป็นพวกเรา เธอมีไฟ ผู้ชายจะรู้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหนกับผู้หญิงแบบนั้น"

แจ็ค ทหารอีกคนหัวเราะ "เขาพูดถูก นอกจากนี้ แองจี้บอกฉันว่ามาคินเป็นครอบครัวที่แท้จริงเพียงคนเดียวที่เธอมี เธอจะทำทุกอย่างเพื่อเขา"

คำพูดเหล่านั้นรู้สึกเหมือนหมัดที่ต่อยเข้าที่ท้อง พวกเขามองฉันเป็นรางวัลทางการเมือง เป็นตุ๊กตาที่เปราะบางที่ต้องจัดการ พวกเขามองอัญญารินเป็นราชินีของพวกเขา

ตอนนั้นฉันถึงเข้าใจ มาคินและอัญญารินถูกนำตัวมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งเดียวกันเมื่อหลายปีก่อน พวกเขาเป็นผู้รอดชีวิตเพียงสองคนจากเหตุไฟไหม้ที่คร่าชีวิตคนอื่นๆ ทั้งหมด เขารู้สึกถึงหน้าที่ที่ลึกซึ้งและไม่อาจทำลายได้ต่อเธอ

และทุกครั้งที่อัญญารินร้องไห้ ทุกครั้งที่เธอกล่าวหาว่ามีเด็กผู้หญิงคนอื่นรังแกเธอ มาคินก็จะเข้าข้างเธอ เขาจะมองมาที่ฉัน ดวงตาของเขาอ้อนวอนขอความเข้าใจ "เธอผ่านอะไรมาเยอะนะ ไอริน เธอเปราะบาง"

ตอนนี้ เมื่อเห็นพวกเขาสองคนอยู่ด้วยกัน เสียงกระซิบและการลำเอียงก็เข้าที่เข้าทาง จูบนั้นไม่ใช่ช่วงเวลาของความอ่อนแอ มันคือการประกาศ

เขาต้องการอำนาจ เขาต้องการนามสกุลวรโชติและอาณาจักรที่มาพร้อมกับมัน แต่หัวใจของเขา ความภักดีของเขา จิตวิญญาณของเขา... ทั้งหมดนั้นเป็นของอัญญาริน

และฉันจะไม่เป็นรองใคร

อ่านต่อ