รื่องราวชวนปวดหัวเมื่ออรณิมารับท้าพนันกับปาภัทรเพื่อให้ธีรรภัคหนุ่มหล่อหน้าตาดีมาตกหลุมรัก เรื่องจะอลวนอลเวงขนาดไหนมาอ่านกันเลย! +++ โปรยปราย “คืนนี้คุณจะเป็นของผม คุณต้องชดใช้ให้ผมได้ยินไหมอรณิมา” ท้ายประโยคธีรรภัคเอ่ยเสียงชัดถ้อยชัดคำจนหญิงสาวอดกลัวใจชายหนุ่มไม่ได้ อรณิมาจำต้องเก็บถ้อยคำที่อยากจะพร่ำด่าเขาออกมา เมื่อหญิงสาวเห็นเพียงแววตาที่สะท้อนกับหยาดน้ำตาคู่นั้น...แววตาพราวระยับมัวหมองจนมิเหลือเค้าของเพื่อนร่วมห้องเรียนคนก่อน ...นายภัค ประตูห้องถูกเปิดออกด้วยคีย์การ์ดใบเดียว เวลานี้อรณิมาถูกปิดตาอยู่ ธีรรภัคเหลียวมองใบหน้าหวานที่ถูกปิดตาอย่างกรุ่นโกรธ ยามนี้ชายหนุ่มพาดร่างของอรณิมาไว้กับบ่าของเขา นับแต่ที่เขารู้เรื่องการพนันของอรณิมา กับปาภัทร ความผิดหวังก็เข้ามาก่อตัวขึ้นมาเรื่อย ผิดหวังที่เพื่อนทั้งสองรวมหัวกันหลอกเขา คนหนึ่งล้อเล่นกับความรู้สึกเพื่อน แต่อีกคนหนึ่งอยากเสนอให้เขาแทบขาดใจ ดวงใจของชายหนุ่มนั้นแหลกสลาย ธีรรภัคคนเดิมคนเป็นผู้ชายที่โง่งมมากที่ตกหลุมรักสตรีที่มีมารยาร้อยเล่มเกวียนอย่างอรณิมา “เลิกมารยาสักที อรณิมา” ธีรรภัคเอ่ยขึ้นขณะอุ้มหญิงสาวชุดเดรสยาวหางปลาหรูหราลงกับเตียงอย่างรุนแรง “ภัคเปิดตาให้อรเถอะนะ” อรณิมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเว้าวอน หญิงสาวคว้ามือเปะปะไปมาในอากาศ “…” ธีรรภัคไม่ตอบรับในทันที กระนั้นนัยน์ตาของชายหนุ่มกลับเหลือบเห็นชายผ้า “ไหนอรบอกว่าอยากใช้ร่างกายแลกกับความผิดที่อรก่อไว้ไง” ธีรรภัคเอ่ยขึ้นขณะตวาดหญิงสาวดังสนั่น อรณิมาไหล่สั่นเล็กน้อย หญิงสาวพยายามกระถดหนีเสียงอย่างเขา “ภัคจะปิดตาอรไว้แบบนี้แหละ” ธีรรภัคเอ่ยขึ้นอย่างชิงขังในมารยาร้อยเล่มเกวียนของหญิงสาว ‘ความแค้นวันนี้ต้องชำระวันนี้สิ’ ธีรรภัคคิดในใจ มือหนาถอดรองเท้าของตนเองออก ในเวลานี้ชายหนุ่มมีแต่ความแค้นเคืองต่อหญิงสาวถึงที่สุด “ภัคจะทำอะไร...อร” อรณิมาหวีดร้องสุดเสียงเมื่อได้ยินเสียงเสียงแควกดังขึ้นใกล้ตัวของหญิงสาว “จำคำพูดตัวเองแล้ว...จำวันนี้ไว้ให้ดี...ยัยเพิ้งอรณิมา” ธีรรภัคเอ่ยแล้วตวาดหญิงสาวเสียงดังสนั่นห้องนอนโรงแรมห้าดาว ดีลักซ์หรูหรา อรณิมารู้สึกหวาดกลัวถึงที่สุด เมื่อมือหนาของชายหนุ่มกระฉากชุดเดรส ของเธอออกมากองที่เรียวขาของเธอ +++
บทที่ 1 บทนำ
บทนำ
เวลา 07.00 น.
พุทธศักราช 2564
บ้านเดี่ยวย่านใจกลางเมืองหลวงขนาดหลายตารางวา
ตัวบ้านทาสีขาวสะอาดตา กระเบื้องลายสีฟ้าสะดุดตาถูกปูทับซ้อนกันเป็นมุมสูงตามแปลนบ้านแบบที่เจ้าของโครงการบ้านได้ให้สถาปนิกผู้ชำนาญได้ออกแบบหมู่บ้านนี้มาอย่างดี
แสงแดดยามเช้าอาบไล้ประตูรั้วบ้านลวดลายหงส์
ที่ออกแบบอย่างวิจิตร…ดูแล้วชวนประหลาดตายิ่งนัก
ถัดเข้าไปในบ้านหลังใหญ่พื้นหญ้าเขียวขจีทอดยาวไป
ตั้งแต่ประตูรั้วบ้านจรดหน้าบานประตูบ้านบานกระจก
กระจกหน้าบ้านเเบบบานสไลด์ถูกล็อคจากหน้าบ้านอย่าง
แน่นหนาเพื่อป้องกันโจรผู้ร้ายที่ชุกชุมในละแวกนั้น
แสงแดดยามเช้าสาดเล็ดลอดเข้าไปในห้องโถงขนาดกว้าง ร่างสูงโปร่งของธีรรภัคนั่งพิงอยู่บนเก้าอี้
ชายหนุ่มบิดขี้เกียจเล็กน้อยด้วยท่าสบาย ๆ มือเรียวหนาของเขาเอื้อมเสยผมขึ้น
แสงสะท้อนของรัศมีสุริยาสะท้อนให้เห็นใบหน้าเรียวรูปไข่ ผิวสีสำลียิ่งยามสะท้องแสงตะวัน ยิ่งขับให้ผิวนวลผ่องขึ้นกว่าเดิม
ชายหนุ่มสวมกางเกงบ๊อกเซอร์สีฟ้าตัวเดียว ธีรรภัคเคยชินกับการอยู่บ้านคนเดียวตามประสาหนุ่มโสด ธีรรภัคไม่สวมเสื้อเขาเปลือยท่อนบนอย่างรู้สึกสบายตัว
ร่างสูงโปร่งเหลียวมองกระจก ภาพเบื้องหน้าของชายหนุ่มอดทำให้ชายหนุ่มยกยิ้มขึ้นมาไม่ได้ เวลานี้เขามีกล้ามเนื้อเป็นมัดหน้าท้องเขา ใช่...เขามีซิกแพ็ก
ปีนี้ธีรรภัคอายุอานามก็ปาเข้าไป 36 พอดี กระนั้นยิ่งเขาอายุเยอะเท่าไหร่เขากลับต้องดูแลรักษาร่างกายตนเองมากยิ่งขึ้นจนคนแถวบ้านมักคิดว่าเขามีอายุ 29 ปี กระนั้นธีรรภัคก็หาได้สนใจอะไรไม่
เสียงโทรศัพท์ของชายหนุ่มดังขึ้น ธีรรภัคเอื้อมมือเรียวขึ้นหยิบโทรศัพท์สมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดขึ้นมาสไลด์แล้วรับสาย
“ฮัลโหล” เสียงนุ่มกรอกลงไปตามสาย ดวงหน้าคมคายแต้มรอยยิ้มอ่อนขับให้ดวงหน้าของชายหนุ่มหวานกว่าเดิม
ธีรรภัคกรอกเสียงลงไปแล้วเอาหูแนบกับโทรศัพท์สมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุด
ขายาวสองข้างพาชายหนุ่มมาหยุดที่ห้องครัว สายตาคู่คมกวาดหาเครื่องบดกาแฟที่เขาเพิ่งซื้อมาใหม่หมาด ๆ
เครื่องบดกาแฟแบบเซรามิกตั้งอยู่บนเคาน์เตอร์ครัวขนาดใหญ่ มือหนาเอื้อมหยิบถุงเมล็ดกาแฟขึ้นมาเธอใส่เครื่องบดลงไป
ไม่นานเกินรอ กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นก็โชยเข้าจมูกของชายหนุ่ม ธีรรภัคเดินไปยังเคาน์เตอร์ชงกาแฟทันที
“ไงเพื่อน” ชายหนุ่มเอ่ยกรอกเสียงลงไปตามสาย
มือเรียวบางยกแก้วกาแฟขึ้น กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นทำให้เขาอารมณ์ดีได้ไม่ยาก
แก้วกาแฟสีขาวถูกวางไว้บนจานรองขนมขนาดเล็กลายกนกสีน้ำเงินสวย ธีรรภัคแนบหูโทรศัพท์ข้างหนึ่งแล้วถือจานรองแก้วกาแฟมาด้วย
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ครับ...คุณเพื่อน” ปลายสายตอบกลับมา
“ขอบใจเว้ย” ธีรรภัคตอบกลับ ดวงหน้าคมคายของชายหนุ่มแต้มรอยยิ้มระบายเล็กน้อย
“เห้ย...เดือนหน้าข้าจะแต่งงานแล้วนะเว้ย” ปลายสายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น
“บ๊ะ...น้องคนไหนของแกว่ะ” ธีรรภัคเอ่ยขึ้นพลางตบเข่าฉาดใหญ่อย่างกระเซ้า
“เจ้าสาวข้าอย่างเด็ด” ปาภัทรเพื่อนสนิทหนุ่มกล่าว
“วู้ว...ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็น คุณปาภัทร คนอย่างเอ็งชมผู้หญิงคนไหนมาก่อน ข้าธีรรภัคคนนี้ชักอยากจะเห็นใบหน้าแม่คนงามของเอ็งแล้วละซิ” ธีรรภัคเอ่ยแกมเย้า
ดวงหน้าคมคายคลี่ยิ้มเล็กน้อย มือเรียวของเขาเอื้อมหยิบแก้วกาแฟแล้วซดกาแฟร้อนดังโฮกใหญ่
“เอ้อ...แล้วคาสโนว่าตัวพ่ออย่างเอ็งเมื่อไหร่จะสละตำแหน่งว่ะ” ปลายสายเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่เห็นกันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก
เพียงได้ยินถ้อยคำของเพื่อนสนิทหนุ่มอย่างปาภัทร ธีรรภัคถึงกับสำลักจนกาแฟร้อนหอมกรุ่น
“แค่ก ๆ ...ไม่มีทางเว้ย...รอน้ำท่วมหลังเป็ดสะก่อนว่ะ” ธีรรภัคเอ่ยตอบเพื่อนสนิทหนุ่มพลางสำลักกาแฟโฮกใหญ่
“เอ็งหมายถึง...ยัยเพิ้งนั่นน่ะเหรอ...โหยไม่ได้ครึ่งของน้องตาลข้าหรอกเว้ย” ธีรรภัคเอ่ยขึ้นขณะนำกระดาษชำระเช็ดคราบกาแฟที่เลอะบนโต๊ะกลมทรงหรูหรา
“อ้อน้องลูกตาลนมหวานน่ะเหรอ” ปลายสายเอ่ยแกมเยาะเพื่อนสนิทหนุ่ม
ธีรรภัคอดขำพรืดออกมาไม่ได้จนกาแฟร้อนแทบจะลวกลิ้นตาย ทว่าเสียงออดดังขึ้นหน้าบ้านหนึ่งครั้ง
‘ปิ๊งป่อง’
“เดี๋ยวข้ามาน่ะเว้ย...แค่นี้ก่อนพอดีน้องลูกตาลนมหวานมาว่ะ” ธีรรภัคเอ่ยตอบอย่างยียวน แล้ววางสายเพื่อนสนิทคนสุดท้ายที่กำลังจะเป็นว่าที่เจ้าบ่าวหมาด ๆ ไป
“งานแต่งที่ใดเป็นได้แค่แขกรับเชิญ” ธีรรภัคอดรำพึงกับตนเองไม่ได้
บ้านสีขาวสะอาดตาหลังใหญ่โต สไตล์ตะวันตกตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าของอรณิมา
ดวงหวานแต้มรอยยิ้มอย่างยินดี เธอพยายามคลี่ยิ้มหวานให้มากที่สุด แม้ว่าเวลานี้อรณิมาจะเริ่มไม่สบอารมณ์มากถึงที่สุดแล้วก็ตาม
ในมือทั้งสองข้างของสตรีผู้มาเยือนหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่หอบกล่องขนมเค้กชิ้นใหญ่มาฝากเพื่อนบ้านใหม่
อรณิมาเพิ่งจะย้ายบ้านมาใหม่หมาด ๆ คุณย่าของเธอสอนเสมอว่า การแบ่งปันเป็นสิ่งดี มนุษย์เป็นสัตว์สังคม การขาดมิตรภาพก็เสมือนต้นหญ้าขาดน้ำ ฉะนั้นวันนี้หญิงสาวจึงตั้งใจอบขนมมาฝากเพื่อนบ้านในหมู่บ้านทุกคน
คฤหาสน์ทรงสูงสไตล์ตะวันตกนี้ อรณิมาเพิ่งจะเคยเห็นแบบจริงจังเป็นครั้งแรก
ด้วยรูปทรงที่ประหลาดอดทำให้หญิงสาวรู้สึกสะดุดในใจไม่ได้
“นี่น่าจะหลังสุดท้ายแล้ว” อรณิมาเอ่ยด้วยเสียงหวานหากแต่อ่อนจาง
...นี่นะหรือบ้านของเขาที่ปาภัทรเอ่ยถึง
ไม่รู้ว่าเป็นเวลานานเท่าใดที่อรณิมาถือกล่องขนมเค้กสองปอนด์รออยู่อย่างนั้น...นานจนหญิงสาวอดรู้สึกแปลกใจในตัวของเพื่อนบ้านหนุ่มไม่ได้
เวลานี้อรณิมาสวมชุดเดรสสีโอรส ผ้าชีฟองเนื้อดีปลิวเอื่อย ๆ ไปตามแรงวาโย กระโปรงของอรณิมาเป็นชุดเดรสสั้นกระนั้นเมื่อถูกแรงลมพัดทำใหอาภรณ์ท่อนล่างปลิวได้ไม่ยาก
“ทำไมนานอย่างนี้นะ” อรณิมาอดบ่นกระปอดกระแปดไม่ได้
คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ดวงหน้าหวานที่ประทินโฉมมาอย่างดีเริ่มมีเหงื่อซึมออกมาจากไรผม
ดีหน่อยที่ลมโชยทว่าความคิดของอรณิมาต้องหยุดลง เมื่อหญิงสาวแหงนใบหน้ามองท้องฟ้า
ภาพเบื้องหน้าของอรณิมาเป็นมวลหมู่ก้อนเมฆสีดำขนาดใหญ่ลอยผ่านไป บรรยากาศรอบด้านดูอึมครึมราวกับว่าวันนี้ฟ้าดินไม่เป็นใจเอาซะเลย
ทว่ายังไม่ทันที่หญิงสาวจะหยุดคิด รองเท้าส้นสูงของอรณิมาก็พาร่างอรชรไถลไปตามทางเสียก่อน
“ว้าย” อรณิมาเอ่ยหวีดร้องเสียงดังลั่นหน้าบ้านของชายหนุ่ม ขณะที่หญิงสาวจวนเจียนจะเซล้มลง
“ระวังคุณ!” ธีรรภัคเอ่ยร้องขึ้น แล้วพุ่งตัวเข้าไปชวยหญิงสาวผู้เคราะห์ร้าย
ร่างสูงโปร่งก้าวผิดจังหวะทำให้ร่างของเขาเซถลาล้มลงไปพร้อมกับสตรีตรงหน้า
เวลานี้ธีรรภัคล้มทับบนเรือนกายอรณิมา ชายหนุ่มเบิกตากว้างแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ สายตาเจ้ากรรมของชายหนุ่มหันไปปะทะกับทรวงอกของอรณิมา
“ว้าย…นายโรคจิต” อรณิมาหวีดร้องขึ้น ขณะหญิงสาวพยายามลุกขึ้นให้พ้นจากรัศมีของชายหนุ่ม
ดวงหน้าหวานของอรณิมาอยู่ใกล้บุรุษหนุ่มผู้มีใบหน้าคมรคาย หากแต่อ่อนเยาว์ราวชายหนุ่มแรกรุ่น
“ผม...ผมไม่ได้ตั้งใจ” ธีรรภัคเอ่ยขึ้นอย่างตะกุกตะกัก ชายหนุ่มวางตัวไม่ถูกนัก ขณะเดียวกันมือไม้ของเขาก็สาละวนไปหมด
“ฉัน...ไม่เป็นไรค่ะ” เพียงคำแรกที่หญิงสาวเอ่ยออกมาทำให้ ธีรรภัคอดชะงักในน้ำเสียงไม่ได้
‘เราเคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ที่ไหนนะ’ ธีรรภัคอดคิดในใจไม่ได้
น้ำเสียงของผู้มาเยือนตรงหน้าคุ้นหูเขามาก กระนั้นความรู้สึกปวดหัวอ่อนจางก็เข้าครอบงำชายหนุ่ม
ธีรรภัคยกมือกุมขมับเล็กน้อย สงสัยการเข้านอนดึกเมื่อวานและเรื่องที่ออฟฟิศคงทำให้เขาเวียนศีรษะ
“คุณเป็นอะไรไหมคะ” อรณิมาเอ่ยถามขึ้นขณะลอบสังเกตอากัปกิริยาของชายหนุ่มที่กุมขมับด้วยแววตาสงสัย
“ไม่...ผมไม่เป็นไร” ธีรรภัคเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ชายหนุ่มตรงหน้าของเธอจัดว่ามีใบหน้าอ่อนเยาว์และค่อนข้างรูปงามราวเทพบุตรลงมาจุติก็ไม่ปาน กระนั้นอรณิมากลับเห็นแววตาหยิ่งยโสในท่วงที
“คุณเป็นใคร” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยสีหน้าราบเรียบ นัยน์ตาเรียวรีหลี่ลงเพื่อประเมินสถานการณ์ตรงหน้า
“ฉันชื่ออรณิมาค่ะ พอดีฉันเพิ่งย้ายบ้านมาใหม่ค่ะ...ฉันเลยเอาขนมมาฝากเพื่อนบ้านค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” อรณิมาเอ่ยขึ้น
“โอ...ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มอุทานขึ้น ท้ายประโยคธีรรภัคพยายามปรับน้ำเสียงให้สุภาพกว่าเดิม
“ว้าย...กล่องขนมฉัน” อรณิมาเอ่ยด้วยเสียงหวานแหลม ขณะดวงตากลมโตของหญิงสาวกวาดมองกล่องขนมที่ร่วงอยู่ปลายขาเรียวยาวของชายหนุ่ม
‘อ๋อ…ยัยนี่เอาขนมมาให้’ ธีรรภัคคิดในใจ
“เอ่อ...ขนมของคุณ น่าจะเละแล้วล่ะครับ” ธีรรภัคเอ่ยขณะลอบมองอากัปกิริยาของสตรีตรงหน้าด้วยนัยน์ตาค้นหา
“ขอโทษจริง ๆ ค่ะ นิซุ่มซ่ามเอง” อรณิมาเอ่ยอย่างตำหนิตัวเอง ดวงตากลมโตมีหยาดน้ำใสคลอเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรนะครับ ผมชื่อธีรรภัคครับ แต่เรียกผมว่าภัค...ก็ได้ครับ” ธีรรภัคเอ่ยขึ้นแล้วสบสายตาของหญิงสาวที่ยังคงจับจ้องมองกล่องขนมเค้กที่คว่ำอยู่อย่างแสนเสียดาย
ดวงหน้าหวานของหญิงสาวเกล้ามวยผมตรงหน้าเขาอดขึ้นสีแดงเรื่อไม่ได้ อรณิมาสัมผัสได้ว่าเวลานี้ดวงตาของธีรรภัคเปล่งประกายระยิบระยับกว่าเดิม
“ค่ะ งั้นเรียกฉันว่านิ เฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” อรณิมากล่าวแล้วระบายรอยยิ้มหวานบนใบหน้าได้รูปสวย
“ถ้าอย่างนั้นนิคงไม่รบกวนคุณภัคแล้วล่ะค่ะ” อรณิมาเอ่ยขณะก้มหยิบกล่องขนมเค้กขึ้นมาด้วยแววตาโศกเศร้า
อากัปกิริยาเบื้องหน้าของธีรรภัคอดทำให้เขารู้สึกผิดไม่ได้ เพราะเมื่อก่อนหน้านี้สองชั่วโมงก่อนทำให้เขาอดทึ่งในตัวหญิงสาวผู้มาเยือนคนนี้ไม่ได้
‘...ทำไงดีว่ะไอ้ภัค เขาจะร้องไห้ไหม’ ธีรภัคอดขบคิดไม่ได้
“จะเป็นไรไหมครับ...ถ้าหากว่าผมจะเชิญคุณนิมาดื่มกาแฟที่บ้านผม” ชายหนุ่มเอ่ยแก้เก้อขณะยกแขนสอดไว้ในกระเป๋ากางเกง
อรณิมาอดสะดุดในถ้อยคำของธีรรภัคไม่ได้ ดวงหน้าหวานแต้มรอยยิ้มอ่อนจาง หญิงสาวสบสายตาของชายหนุ่มตรงหน้าแล้วคลี่ยิ้มอย่างยินดี
“ถ้าอย่างนั้นนิคงต้องรบกวนคุณภัคแล้วล่ะค่ะ” อรณิมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส
“ถ้าอย่างนั้นก็...เชิญครับ” ธีรรภัคเอ่ยแล้วผายมือเชื้อเชิญเธอให้เดินเข้าบ้านของเขา
ประตูรั้วหน้าบ้านลวดลายฉลุหงส์ปิดลงอย่างแผ่วเบา ธีรรภัคยกมือขึ้นลูบคางตนเองอย่างใช้ความคิด
‘นี่มันสวรรค์ชัดๆ’ ธีรรภัคคิดในใจ
ดวงตาของธีรรภัคลอบมองปลายเท้าเรียวขาวสะอาดของอรณิมาที่สาวเท้าเข้าไปในบ้านของเขาแล้วอย่างราชสีห์หิวโซ
+++
บทที่ 1 บทนำ
30/12/2021
บทที่ 2 เพื่อนบ้าน
30/12/2021
บทที่ 3 เรื่องสำคัญ
30/12/2021
บทที่ 4 จีบครั้งแรก
30/12/2021
บทที่ 5 รู้หัวใจตนเอง -1
30/12/2021
บทที่ 6 รู้หัวใจตนเอง-2
30/12/2021
บทที่ 7 นี่มันวันอะไร
30/12/2021
บทที่ 8 สัญญาของใจ
30/12/2021
บทที่ 9 อุบัติเหตุ (1)
30/12/2021
บทที่ 10 อุบัติเหตุ (2)
30/12/2021
บทที่ 11 ความจริง
30/12/2021
บทที่ 12 อวสาน
30/12/2021
หนังสืออื่นๆ ของ สรีสามัญ
ข้อมูลเพิ่มเติม