ลิขิตรักนางพญา

Name: ลิขิตรักนางพญา
Rating: 5.0 (1 reviews)

คะนึงหา

โรแมนติก | ออกต่อเนื่อง

5.0

ความคิดเห็น

ชม

บท

คำโปรย เพราะการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของน้องสาวเพียงคนเดียว ทำให้เธอครั่ง และออกล่าทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายในครั้งนี้ และการกลับมาของเธอในครั้งนี้ทำให้เธอได้พบกับชายที่จะเปลียนชีวิตของเธอไปตลอดกาล เมื่อความรักที่มาพร้อมกับการแก้แค้นเธอจะเลือกสิ่งไหน หรือเธอจะคว้ามันไว้ทั้งสองอย่าง …………… โปรดแวะอ่านตรงนี้นิดนึ่งนะคะ 1. นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นมาจากจินตนาการของตัวนักเขียนเอง เนื้อเรื่องบางฉากบางตอนอาจไม่มีความเมคเซ้นต์เลย 2. ใครที่รับไม่ได้ที่นางเอกแก่กว่าพระเอก นางเอกสายชั่ว นางเอกที่เคยผ่านมือชายอื่นมาก่อนที่จะได้กับพระเอก ให้กด่านได้เลยนะค่ะ (รับไม่ได้กด X) 3. เนื้อเรื่องมีความเวอร์วังเกินจริงไปมากจนเกือบจะกลายเป็นแนวเทพเซียนประมาณนั้นเลย 4. มีคำพูดหยาบคายอยู่ค่อนข้างมาก 5. สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณทุกคนที่ให้การสนับสุนนเป็นอย่างดีมาโดยตลอด

บทที่ 14 พักผ่อน

01-22 14:49

บทที่ 1 ข่าวร้าย

ท่ามกลางแสงแดดยามเย็นที่กำลังจะลับของฟ้านั้น มีหญิงสาวคนนึ่งที่ยืนมองความงามนั้นอย่างเหม่อลอย หยดน้ำตาที่พยามกลั้นเอาไว้ไหล่เอ่อออกจากตาคู่สวยอย่างน่าสงสาร อะไรคือสาเหตุที่ทำให้เธอหลังน้ำตาด้วยความโศกเศร้าเสียใจแบบนี้

“สัญญากันแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะมาดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“มันอาละวาดฉันยังรู้สึกดีกว่านี้อีก” มิกะหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังไม่ไกลออกไปพูดขึ้นกับชายหนุ่มนามว่าเร็นจิที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ตอนนี้เราคงต้องปล่อยมันไปก่อน” ชายหนุ่มพูด วึ่งหญิงสาวก็พยักหน้ารับ

“ขอโทษครับ นี่คือผลชันสูตรของนายหญิงน้อยที่นายท่านต้องการครับ” ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่นั้น ก็ได้มีชายชุดดำเดินตรงมาที่พวกเขาและยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้กับชายหนุ่ม ชายหนุ่มรีบเปิดซองออกและอ่านข้อความในนั้นอย่างรวดเร็ว

“นี่คืออะไร ฆ่าตัวตายเหรอ” เมื่อรู้ถึงสาเหตุการตายของน้องสาวของเพื่อนก็ทำให้เขาตกใจเป็นอย่างมาก เขาหันไปหาหญิงสาวด้านข้างและยื่นเอกสารให้อีกคนอ่าน เมื่ออ่านเธอก็ต้องตกใจกับคำตอบที่อยู่ตรงหน้า แต่ที่หน้าตกใจกว่านั้นคือสาเหตุที่ฆ่าตัวตาย ถูกข่มขืน ใครกันที่มันทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้

“เอาไงดี จะบอกเมย์มันมั๊ย” หญิงสาวหันไปถามความคิดเห็นของเพื่อนชาย

“ต้องบอกอยู่แล้ว แต่เราจะบอกมันยังไงนี่สิ” แล้วทั้งสองก็ต้องเคลียดอีกครั้ง เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มบอกเพื่อนจากตรงไหนก่อนดี

“ผมว่าควรบอกไปตามตรงดีกว่านะครับ” ชายชุดดำคนเดิมเสนอขึ้น ถึงแม้ว่ามันจะสร้างความเจ็บปวดให้กับเจ้านายไม่น้อย แต่มันก็ดีกว่าให้เธอรู้เรื่องนี้ทีหลัง

“มึงกล้าไปบอกมันมั๊ยละ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม

“ไม่กล้าครับ” แล้วพวกเขาทั้งสามคนก็พากันถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เฮ้ย!!!” เอกสารในมือถูกแย่งไปโดยคนท่ียืนร้องไห้อยู่เมื่อสักครู่ แต่ตอนนี้เธอได้เช็ดมันออกแล้ว หลงเหลือไว้แค่รอยบวมแดงากการร้องไห้เท่านั้น

“รับคำสั่ง” เมื่อหญิงสาวอ่านข้อความที่อยู่ในเอกสารแล้วแววตาของเธอเปลี่ยนเป็นโกรธจัดขึ้นมาทันมี “ครับ”

“ฉันจะเดินทางกลับไทยทันที และเตรียมคนของเราให้พร้อม ครั้งนี้ฉันจะออกล่าด้วยตัวเอง” สั่งจบหญิงสาวก็หันกลับไปมองดวงอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าไปแล้วอีกครั้ง “พี่จะส่งพวกมันไปขอโทษน้องในนรกเอง” หนึ่งชั่วโมงต่อมาเมื่อทุกอย่างพร้อม หญิงสาวก็เดินทางด้วยเครื่องบินส่วนตัวทันที โดยมีมิกะและเร็นจิตามมาด้วย การเดินทางจากฝรั่งเศสมาไทยนั้นใช้เวลาไปเกือบ 7 ชั่วโมง และเมื่อถึงสนามบินพวกเขาก็รีบเดินทางไปที่บ้านของน้องสาวทันที น้องสาวของเมกุมิชื่อมายูมิเป็นน้องสาวต่างแม่กับเธอ แม่ของเธอนั้นจากไปด้วยโรคมะเร็งตั้งแต่เธออายุได้ 5 ขวบ และหลังจากนั้นอีกสองปีพ่อก็พาผู้หญิงอีกคนเข้ามาในบ้าน แรกๆ นั้นเหมือนว่าอะไรก็ดีไปหมด แต่เมื่อแม่เลี้ยงของเธอตั้งท้องและคลอดมายูมิออกมานั้น ฝันร้ายของเธอก็เริ่มต้นขึ้น แม่เลี้ยงทรมานเธอทุกทาง ไม่ว่าจะเป็นกายหรือใจ ต่อหน้าพ่อของเธอนั้นเจ้าหล่อนคือผู้หญิงแสนดี แต่ทันทีที่อยู่หลับหลังหล่อนจะสวมบทแม่เลี้ยงใจร้ายเหมือนในนิยายทันที และเมื่อเธออายุได้ 15 ปี เธอจึงตัดสินใจหนีออกจากบ้านเพื่อไปตายเอาดาบหน้า และโชคดีที่เธอได้เจอกับคาซากะ หรือนายใหญ่ของเรียวอิจิในตอนนั้น ที่รับอุปถัมภ์เธอเป็นลูกบุญธรรม และคอยดูแลสั่งสอนจนทำให้เธอมีวันนี้ได้ แต่ท่านก็ได้จากไปเพราะถูกลอบสังหารตอนที่เธออายุได้ 23 นั่นคือจุดเริ่มตั้นที่ทำให้เธอกลายเป็นปีศาจอย่างทุกวันนี้ เธอตามล่าคนที่ฆ่าพ่อบุญธรรมของเธออย่างโหดเหี้ยม รวมถึงทุกคนที่เกี่ยวข้องและมีส่วนรู้เห็นด้วย ทำให้เธอได้ขึ้นเป็นนายใหญ่ของเรียวอิอิ แต่เธอก็ได้เปิดโอกาสให้กับคนที่ยังกังขากับฝีมือการดูแลตระกูลใหญ่นี้ได้มาทดสอบฝีมือ ผลคือไม่มีใครสามารถโค่นเธอลงได้ นั่นทำให้เธอได้รับการยอมรับจากทุกคนในตระกูลโดยไร้ข้อกังขาใดใด และรอบตัวเธอนั้นก็ยังมียอดฝีมืออีกสี่คน คือมิกะ เร็นจิ ฮานะ และน้ำมนต์ ทั้งห้าคนได้ฉายาว่าปีศาจไร้เงา เพราะไม่มีใครรู้เลยว่าหน้าตาพวกเขาเป็นอย่างไร เพราะคนที่ได้เห็นหน้าพวกเขาต่างก็เป็นคนที่ตายไปแล้วทั้งนั้น

“ถึงแล้วครับ” คนขับรถพูดขึ้นเมื่อมาถึงบ้านหลังใหญ่ที่เจ้าของบ้านคือพ่อของเธอ

“มาหาใครครับ” ยามที่อยู่หน้าประตูถามขึ้นเมื่อเห็นว่ามีรถมาจอดขวางอยู่ที่ประตู

“ฉันเอง” เมกุมิลดกระจงหลังลงและยื่นหน้าออกไปให้ยามคนนั้นดู และเมื่อเขาเห็นเธอก็ตกใจเป็นอย่างมาก “คุณหนู คุณหนูจริงๆ ด้วย” ชายคนนั้นพูดด้วยความดีใจ เขาทำงานเป็นยามที่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่หญิงสาวยังไม่เกิดด้วยซ้ำ ตอนที่เมกุมิหนีออกจากบ้านไปนั้นก็เป็นเขานี่แหละที่คอยช่วยมายูมิตามหาพี่สาวของเธอ “ดีใจที่ได้เจอลุงอีกครั้งนะคะ”

“ครับๆ” ชายแก่ปาดน้ำตาออกก่อนจะเอื้อมมือไปกดสวิตซ์เพื่อเปิดประตูให้รถของยงสาวได้เล่นเข้าไป เมื่อรถเข้ามาในตัวบ้านแล้วหญิงสาวก็ลงจากรถและเดินไปหาชายแก่ที่เฝ้าป้อมยามอยู่

“ขอโทษที่หายไปแล้วไม่ติดต่อมาเลยนะคะลุง” หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้ม และน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอดวงตาคู่สวย

“ไม่เป็นไรครับ แค่ได้เห็นว่าคุณหนูปลอดภัยผมก็ดีใจมากแล้วครับ”

“ขอบคุณอีกครั้งนะลุง” หญิงสาวก้มลงกราบเท้าชายแก่อย่างขอบคุณ

“คุณหนู ทำอะไรแบบนี้ครับ” ชายแก่ประครองหญิงสาวให้ลุงขึ้น และพยุงเธอใหนั่งลงที่ม้านั่งข้างป้อมยาม

“ทั้งบ้านนี้ก็มีแค่ลุงกับน้องนี่และค่ะที่ดีกับหนู กราบเมื่อกี้ถือว่าเป็นกราบจจากลูกหลานคนนึ่งแล้วกันนะคะ” “ผมว่าคุณหนูรีบเข้าไปด้านในก่อนเถอะครับ”

“ค่ะ เดี๋ยวก่อนกลับหนูแวะมาหาลุงนะคะ”

“ได้ครับ” หญิงสาวยิ้มให้ชายชราอีกครั้งก่อนที่จะขึ้นรถและเข้าบ้านไป เมื่อรถแล่นมาจอดที่หน้าบ้านหญิงสาวลงจากรถและมองไปรอบๆ ด้วยสายตาเย็นชา

“นายรอฉันอยู่นี่แหละ”

“ครับ” หญิงสาวสั่งจบก็เดินเข้าบ้านไปพร้อมกับมิกะและเร็น เมื่อเข้ามาในบ้านก็ได้ยินเสียงของแม่เลี้ยงลอยมากับอากาศ ทำให้เมกุมิเดินตรงไปยังเสียงนั้นทันที

“สวัสดีค่ะคุณพ่อ” หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่มีพ่อ แม่เลี้ยงและคนอื่นๆ อีกหลายคนนั่งล้อมวงคุยกัยอยู่ เธอพูดขึ้นเพื่อใครคนที่อยู่ในห้องหันมาสนใจเธอ “แก นังเมย์” เมื่อเห็นว่าเป็นใครยุพินก็อุทานออกมาอย่างลืมตัว แต่ก็ไม่มีใครสนใจเพราะกำลังตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้านี้มากกว่า เมกุมิกับมายูมินั้นมีใบหน้าที่เหมือนกันราวกับฝาแฝด เหมือนมากจนแยกไม่ได้เลยถ้าหากมองเพียงหน้าตา แต่ถ้ามองที่นิสัยแล้วนั้นสองพี่น้องนี้ต่างกันโดยสิ้นเชิง เมกุมิเยือกเย็นและเด็ดเดี่ยว ส่วนมายูมินั้นสดใสและอ่อนหวาน นี่คือสิ่งที่แตกต่างของสองพี่น้องและเป็นข้องสังเกตุว่าใครคือใคร “กลับมาทำไม” นี่คือคำทักทายของพ่อที่ไม่ได้ลูกสาวนานสินะ

“หนูกลับมาหาน้อง” เธอมองไปที่พ่อก่อนจะตอบคำถามและมองทุกคนที่อยู่ในห้องอย่างสำรวจ

“ฉันว่าที่แกกลับมาเพราะรู้ว่าน้องตายแล้วสมบัติก็จะเป็นของแกมากกว่า” ยุพินพูดพร้อมกับเหยียดมุมปากอย่างดูแคลน

“พวกคุณเหลือสมบัติอะไรที่ฉันต้องอยากได้เหรอ” เมกุมิถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย เธอรู้มาว่าธุกิจของที่บ้านไม่ค่อยดีมาหลายปีแล้ว แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นล้มละลาย หรือหมดตัว

“นี่เหรอแม่เลี้ยงใจร้ายของแก” มิกะที่ยืนมองอยู่นานเดินมายืนข้างเพื่อนและถามขึ้น

“อืม คนนี้แหละ” “ที่ฉันมาวันนี้เพียงเพราะต้องการที่จะมาเอาของของน้องสาวฉันเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น ได้แล้วฉันจะไปทันที”

“แกไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับของลูกฉัน” แต่ยุพินที่ตอนนี้โกรธจนเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ เดินปรี่เข้าไปหาหญิงสาวหมายจะตบ แต่ก็ถูกมิกะคว้ามือเอาไว้ก่อน

“อย่าให้มันมากเกินไปนะ เพื่อนฉันก็บอกไปแล้วว่าแค่มาเอาของ ได้แล้วก็จะไป” มิกะว่าก่อนจะสะบัดมือของยุพินอย่างแรง จนเจ้าหล่อนเซล้มลงกับพื้น

“แกจะกลับมาสร้างปัญหาอะไรอีก” เมื่อเห็นว่าภรรยาถูกทำร้าย โยชิมะ จึงพูดขึ้นอย่างโมโห

“แน่ใจเหรอว่าคนที่สร้างปัญหาคือฉัน” หญิงสาวเอ่ยถามพรางมองไปที่แม่เลี้ยงที่ตอนนี้นั่งร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่ตรงหน้านี้

“แกรีบไปเอาของงเถอะ ขืนอยู่นานกว่านี้คงต้องมีใครสักคนได้ไปอยู่เป็นเพื่อนน้องแก” เร็นจับไหล่ของเมย์ไว้และพูดขึ้น เพราะเขายืนมองง้หตุการณ์นี้มานานเกินไปแล้ว และตอนนี้เขาก็เริ่มโมโหกับคนพวกนี้เต็มทนแล้ว “พูดอะไรก็หัดระวังปากไว้บ้างนะ” หญิงที่นั่งข้างยุพินพูดขึ้น เมื่อเร็นพูดจบประโยค

“ไปเถอะ ทางนี้เราจัดการเอง” เร็นไม่สนใจคำพูดของคนเหล่านั้น แต่หันไปพูดกับเพื่อนแทน

“อย่าให้ถึงตายละ” หญิงสาวพูดแค่นั้นก็เดินหันหลังออกไปจากห้องนั่งเล่น และตรงขึ้นไปยังห้องของน้องสาว

อ่านต่อ