Login to MeghaBook
icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
5.0
ความคิดเห็น
14
ชม
14
บท

คำโปรย เพราะการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของน้องสาวเพียงคนเดียว ทำให้เธอครั่ง และออกล่าทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายในครั้งนี้ และการกลับมาของเธอในครั้งนี้ทำให้เธอได้พบกับชายที่จะเปลียนชีวิตของเธอไปตลอดกาล เมื่อความรักที่มาพร้อมกับการแก้แค้นเธอจะเลือกสิ่งไหน หรือเธอจะคว้ามันไว้ทั้งสองอย่าง …………… โปรดแวะอ่านตรงนี้นิดนึ่งนะคะ 1. นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นมาจากจินตนาการของตัวนักเขียนเอง เนื้อเรื่องบางฉากบางตอนอาจไม่มีความเมคเซ้นต์เลย 2. ใครที่รับไม่ได้ที่นางเอกแก่กว่าพระเอก นางเอกสายชั่ว นางเอกที่เคยผ่านมือชายอื่นมาก่อนที่จะได้กับพระเอก ให้กด่านได้เลยนะค่ะ (รับไม่ได้กด X) 3. เนื้อเรื่องมีความเวอร์วังเกินจริงไปมากจนเกือบจะกลายเป็นแนวเทพเซียนประมาณนั้นเลย 4. มีคำพูดหยาบคายอยู่ค่อนข้างมาก 5. สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณทุกคนที่ให้การสนับสุนนเป็นอย่างดีมาโดยตลอด

บทที่ 1 ข่าวร้าย

ท่ามกลางแสงแดดยามเย็นที่กำลังจะลับของฟ้านั้น มีหญิงสาวคนนึ่งที่ยืนมองความงามนั้นอย่างเหม่อลอย หยดน้ำตาที่พยามกลั้นเอาไว้ไหล่เอ่อออกจากตาคู่สวยอย่างน่าสงสาร อะไรคือสาเหตุที่ทำให้เธอหลังน้ำตาด้วยความโศกเศร้าเสียใจแบบนี้

“สัญญากันแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะมาดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“มันอาละวาดฉันยังรู้สึกดีกว่านี้อีก” มิกะหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังไม่ไกลออกไปพูดขึ้นกับชายหนุ่มนามว่าเร็นจิที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ตอนนี้เราคงต้องปล่อยมันไปก่อน” ชายหนุ่มพูด วึ่งหญิงสาวก็พยักหน้ารับ

“ขอโทษครับ นี่คือผลชันสูตรของนายหญิงน้อยที่นายท่านต้องการครับ” ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่นั้น ก็ได้มีชายชุดดำเดินตรงมาที่พวกเขาและยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้กับชายหนุ่ม ชายหนุ่มรีบเปิดซองออกและอ่านข้อความในนั้นอย่างรวดเร็ว

“นี่คืออะไร ฆ่าตัวตายเหรอ” เมื่อรู้ถึงสาเหตุการตายของน้องสาวของเพื่อนก็ทำให้เขาตกใจเป็นอย่างมาก เขาหันไปหาหญิงสาวด้านข้างและยื่นเอกสารให้อีกคนอ่าน เมื่ออ่านเธอก็ต้องตกใจกับคำตอบที่อยู่ตรงหน้า แต่ที่หน้าตกใจกว่านั้นคือสาเหตุที่ฆ่าตัวตาย ถูกข่มขืน ใครกันที่มันทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้

“เอาไงดี จะบอกเมย์มันมั๊ย” หญิงสาวหันไปถามความคิดเห็นของเพื่อนชาย

“ต้องบอกอยู่แล้ว แต่เราจะบอกมันยังไงนี่สิ” แล้วทั้งสองก็ต้องเคลียดอีกครั้ง เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มบอกเพื่อนจากตรงไหนก่อนดี

“ผมว่าควรบอกไปตามตรงดีกว่านะครับ” ชายชุดดำคนเดิมเสนอขึ้น ถึงแม้ว่ามันจะสร้างความเจ็บปวดให้กับเจ้านายไม่น้อย แต่มันก็ดีกว่าให้เธอรู้เรื่องนี้ทีหลัง

“มึงกล้าไปบอกมันมั๊ยละ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม

“ไม่กล้าครับ” แล้วพวกเขาทั้งสามคนก็พากันถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เฮ้ย!!!” เอกสารในมือถูกแย่งไปโดยคนท่ียืนร้องไห้อยู่เมื่อสักครู่ แต่ตอนนี้เธอได้เช็ดมันออกแล้ว หลงเหลือไว้แค่รอยบวมแดงากการร้องไห้เท่านั้น

“รับคำสั่ง” เมื่อหญิงสาวอ่านข้อความที่อยู่ในเอกสารแล้วแววตาของเธอเปลี่ยนเป็นโกรธจัดขึ้นมาทันมี “ครับ”

“ฉันจะเดินทางกลับไทยทันที และเตรียมคนของเราให้พร้อม ครั้งนี้ฉันจะออกล่าด้วยตัวเอง” สั่งจบหญิงสาวก็หันกลับไปมองดวงอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าไปแล้วอีกครั้ง “พี่จะส่งพวกมันไปขอโทษน้องในนรกเอง” หนึ่งชั่วโมงต่อมาเมื่อทุกอย่างพร้อม หญิงสาวก็เดินทางด้วยเครื่องบินส่วนตัวทันที โดยมีมิกะและเร็นจิตามมาด้วย การเดินทางจากฝรั่งเศสมาไทยนั้นใช้เวลาไปเกือบ 7 ชั่วโมง และเมื่อถึงสนามบินพวกเขาก็รีบเดินทางไปที่บ้านของน้องสาวทันที น้องสาวของเมกุมิชื่อมายูมิเป็นน้องสาวต่างแม่กับเธอ แม่ของเธอนั้นจากไปด้วยโรคมะเร็งตั้งแต่เธออายุได้ 5 ขวบ และหลังจากนั้นอีกสองปีพ่อก็พาผู้หญิงอีกคนเข้ามาในบ้าน แรกๆ นั้นเหมือนว่าอะไรก็ดีไปหมด แต่เมื่อแม่เลี้ยงของเธอตั้งท้องและคลอดมายูมิออกมานั้น ฝันร้ายของเธอก็เริ่มต้นขึ้น แม่เลี้ยงทรมานเธอทุกทาง ไม่ว่าจะเป็นกายหรือใจ ต่อหน้าพ่อของเธอนั้นเจ้าหล่อนคือผู้หญิงแสนดี แต่ทันทีที่อยู่หลับหลังหล่อนจะสวมบทแม่เลี้ยงใจร้ายเหมือนในนิยายทันที และเมื่อเธออายุได้ 15 ปี เธอจึงตัดสินใจหนีออกจากบ้านเพื่อไปตายเอาดาบหน้า และโชคดีที่เธอได้เจอกับคาซากะ หรือนายใหญ่ของเรียวอิจิในตอนนั้น ที่รับอุปถัมภ์เธอเป็นลูกบุญธรรม และคอยดูแลสั่งสอนจนทำให้เธอมีวันนี้ได้ แต่ท่านก็ได้จากไปเพราะถูกลอบสังหารตอนที่เธออายุได้ 23 นั่นคือจุดเริ่มตั้นที่ทำให้เธอกลายเป็นปีศาจอย่างทุกวันนี้ เธอตามล่าคนที่ฆ่าพ่อบุญธรรมของเธออย่างโหดเหี้ยม รวมถึงทุกคนที่เกี่ยวข้องและมีส่วนรู้เห็นด้วย ทำให้เธอได้ขึ้นเป็นนายใหญ่ของเรียวอิอิ แต่เธอก็ได้เปิดโอกาสให้กับคนที่ยังกังขากับฝีมือการดูแลตระกูลใหญ่นี้ได้มาทดสอบฝีมือ ผลคือไม่มีใครสามารถโค่นเธอลงได้ นั่นทำให้เธอได้รับการยอมรับจากทุกคนในตระกูลโดยไร้ข้อกังขาใดใด และรอบตัวเธอนั้นก็ยังมียอดฝีมืออีกสี่คน คือมิกะ เร็นจิ ฮานะ และน้ำมนต์ ทั้งห้าคนได้ฉายาว่าปีศาจไร้เงา เพราะไม่มีใครรู้เลยว่าหน้าตาพวกเขาเป็นอย่างไร เพราะคนที่ได้เห็นหน้าพวกเขาต่างก็เป็นคนที่ตายไปแล้วทั้งนั้น

“ถึงแล้วครับ” คนขับรถพูดขึ้นเมื่อมาถึงบ้านหลังใหญ่ที่เจ้าของบ้านคือพ่อของเธอ

“มาหาใครครับ” ยามที่อยู่หน้าประตูถามขึ้นเมื่อเห็นว่ามีรถมาจอดขวางอยู่ที่ประตู

“ฉันเอง” เมกุมิลดกระจงหลังลงและยื่นหน้าออกไปให้ยามคนนั้นดู และเมื่อเขาเห็นเธอก็ตกใจเป็นอย่างมาก “คุณหนู คุณหนูจริงๆ ด้วย” ชายคนนั้นพูดด้วยความดีใจ เขาทำงานเป็นยามที่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่หญิงสาวยังไม่เกิดด้วยซ้ำ ตอนที่เมกุมิหนีออกจากบ้านไปนั้นก็เป็นเขานี่แหละที่คอยช่วยมายูมิตามหาพี่สาวของเธอ “ดีใจที่ได้เจอลุงอีกครั้งนะคะ”

“ครับๆ” ชายแก่ปาดน้ำตาออกก่อนจะเอื้อมมือไปกดสวิตซ์เพื่อเปิดประตูให้รถของยงสาวได้เล่นเข้าไป เมื่อรถเข้ามาในตัวบ้านแล้วหญิงสาวก็ลงจากรถและเดินไปหาชายแก่ที่เฝ้าป้อมยามอยู่

“ขอโทษที่หายไปแล้วไม่ติดต่อมาเลยนะคะลุง” หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้ม และน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอดวงตาคู่สวย

“ไม่เป็นไรครับ แค่ได้เห็นว่าคุณหนูปลอดภัยผมก็ดีใจมากแล้วครับ”

“ขอบคุณอีกครั้งนะลุง” หญิงสาวก้มลงกราบเท้าชายแก่อย่างขอบคุณ

“คุณหนู ทำอะไรแบบนี้ครับ” ชายแก่ประครองหญิงสาวให้ลุงขึ้น และพยุงเธอใหนั่งลงที่ม้านั่งข้างป้อมยาม

“ทั้งบ้านนี้ก็มีแค่ลุงกับน้องนี่และค่ะที่ดีกับหนู กราบเมื่อกี้ถือว่าเป็นกราบจจากลูกหลานคนนึ่งแล้วกันนะคะ” “ผมว่าคุณหนูรีบเข้าไปด้านในก่อนเถอะครับ”

“ค่ะ เดี๋ยวก่อนกลับหนูแวะมาหาลุงนะคะ”

“ได้ครับ” หญิงสาวยิ้มให้ชายชราอีกครั้งก่อนที่จะขึ้นรถและเข้าบ้านไป เมื่อรถแล่นมาจอดที่หน้าบ้านหญิงสาวลงจากรถและมองไปรอบๆ ด้วยสายตาเย็นชา

“นายรอฉันอยู่นี่แหละ”

“ครับ” หญิงสาวสั่งจบก็เดินเข้าบ้านไปพร้อมกับมิกะและเร็น เมื่อเข้ามาในบ้านก็ได้ยินเสียงของแม่เลี้ยงลอยมากับอากาศ ทำให้เมกุมิเดินตรงไปยังเสียงนั้นทันที

“สวัสดีค่ะคุณพ่อ” หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่มีพ่อ แม่เลี้ยงและคนอื่นๆ อีกหลายคนนั่งล้อมวงคุยกัยอยู่ เธอพูดขึ้นเพื่อใครคนที่อยู่ในห้องหันมาสนใจเธอ “แก นังเมย์” เมื่อเห็นว่าเป็นใครยุพินก็อุทานออกมาอย่างลืมตัว แต่ก็ไม่มีใครสนใจเพราะกำลังตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้านี้มากกว่า เมกุมิกับมายูมินั้นมีใบหน้าที่เหมือนกันราวกับฝาแฝด เหมือนมากจนแยกไม่ได้เลยถ้าหากมองเพียงหน้าตา แต่ถ้ามองที่นิสัยแล้วนั้นสองพี่น้องนี้ต่างกันโดยสิ้นเชิง เมกุมิเยือกเย็นและเด็ดเดี่ยว ส่วนมายูมินั้นสดใสและอ่อนหวาน นี่คือสิ่งที่แตกต่างของสองพี่น้องและเป็นข้องสังเกตุว่าใครคือใคร “กลับมาทำไม” นี่คือคำทักทายของพ่อที่ไม่ได้ลูกสาวนานสินะ

“หนูกลับมาหาน้อง” เธอมองไปที่พ่อก่อนจะตอบคำถามและมองทุกคนที่อยู่ในห้องอย่างสำรวจ

“ฉันว่าที่แกกลับมาเพราะรู้ว่าน้องตายแล้วสมบัติก็จะเป็นของแกมากกว่า” ยุพินพูดพร้อมกับเหยียดมุมปากอย่างดูแคลน

“พวกคุณเหลือสมบัติอะไรที่ฉันต้องอยากได้เหรอ” เมกุมิถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย เธอรู้มาว่าธุกิจของที่บ้านไม่ค่อยดีมาหลายปีแล้ว แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นล้มละลาย หรือหมดตัว

“นี่เหรอแม่เลี้ยงใจร้ายของแก” มิกะที่ยืนมองอยู่นานเดินมายืนข้างเพื่อนและถามขึ้น

“อืม คนนี้แหละ” “ที่ฉันมาวันนี้เพียงเพราะต้องการที่จะมาเอาของของน้องสาวฉันเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น ได้แล้วฉันจะไปทันที”

“แกไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับของลูกฉัน” แต่ยุพินที่ตอนนี้โกรธจนเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ เดินปรี่เข้าไปหาหญิงสาวหมายจะตบ แต่ก็ถูกมิกะคว้ามือเอาไว้ก่อน

“อย่าให้มันมากเกินไปนะ เพื่อนฉันก็บอกไปแล้วว่าแค่มาเอาของ ได้แล้วก็จะไป” มิกะว่าก่อนจะสะบัดมือของยุพินอย่างแรง จนเจ้าหล่อนเซล้มลงกับพื้น

“แกจะกลับมาสร้างปัญหาอะไรอีก” เมื่อเห็นว่าภรรยาถูกทำร้าย โยชิมะ จึงพูดขึ้นอย่างโมโห

“แน่ใจเหรอว่าคนที่สร้างปัญหาคือฉัน” หญิงสาวเอ่ยถามพรางมองไปที่แม่เลี้ยงที่ตอนนี้นั่งร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่ตรงหน้านี้

“แกรีบไปเอาของงเถอะ ขืนอยู่นานกว่านี้คงต้องมีใครสักคนได้ไปอยู่เป็นเพื่อนน้องแก” เร็นจับไหล่ของเมย์ไว้และพูดขึ้น เพราะเขายืนมองง้หตุการณ์นี้มานานเกินไปแล้ว และตอนนี้เขาก็เริ่มโมโหกับคนพวกนี้เต็มทนแล้ว “พูดอะไรก็หัดระวังปากไว้บ้างนะ” หญิงที่นั่งข้างยุพินพูดขึ้น เมื่อเร็นพูดจบประโยค

“ไปเถอะ ทางนี้เราจัดการเอง” เร็นไม่สนใจคำพูดของคนเหล่านั้น แต่หันไปพูดกับเพื่อนแทน

“อย่าให้ถึงตายละ” หญิงสาวพูดแค่นั้นก็เดินหันหลังออกไปจากห้องนั่งเล่น และตรงขึ้นไปยังห้องของน้องสาว

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ คะนึงหา

ข้อมูลเพิ่มเติม
วุ่นนักรักของยัยปีศาจ

วุ่นนักรักของยัยปีศาจ

เมืองแฟนตาซี

5.0

ฮุ่ยหลิง มีอายุมากกว่าพันปี เธอใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวมาโดยตลอด เพราะคนรอบข้างและคนที่รักล้มหายตายจากกันไปทีละคนจรไม่เหลือใครเลย แต่เธอก็ยังคงหวังว่าสักวันจะได้พบกับพวกเขาอีกครั้ง ณ ที่ใดสักแห่งบนโลกใบนี้ และแล้วความปราถนาของเธอก็เป็นจริง เพราะเธอได้พบกับคนที่เฝ้าตามหามานานคนนั้นแล้ว ความรัก ความโหยหา ความปราถนาที่ถูกซุกซ่อนเอาไว้มันระเบิดอออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ จนทำให้เธอเผลอปล่อยตัวปล่อยใจไปกับมัน แล้วความรักระหว่างคนและปีศาจจะจบลงเช่นไร เอาใจช่วยได้ใน วุ่นนักรักของยัยปีศาจ

หนังสือที่คุณอาจชอบ

ไฟรักมาเฟียร้าย [เจ้านาย VS เลขา]

ไฟรักมาเฟียร้าย [เจ้านาย VS เลขา]

สนพ. อิ่มรัก
4.8

ปลัมน์ นักธุรกิจหนุ่มหล่อลูกครึ่ง ถูกแม่สั่งให้ทำยังไงก็ได้ ที่จะกัน พลอยหยก ออกไปจากชีวิตน้องชายของเขา แต่หารู้ไม่ว่า พอถึงคราวของตัวเอง เขากลับกันเธอออกจากชีวิตตัวเองไม่ได้ ซ้ำร้ายไปกว่านั้นก็คือ เขาไม่อาจจะมีชีวิตอยู่ได้ โดยไม่มีเธอ ----------------------- “ปวดแผลจัง สงสัยต้องนอนพัก คุณล่ะทำอะไรตั้งหลายอย่างผมว่านอนพักก่อนดีกว่ามั้ย” เขาเอ่ยเมื่อพลอยหยกกลับจากเอาทุกอย่างไปล้างในทะเลเรียบร้อยแล้ว “ฉันยังไม่เหนื่อยเท่าไหร่ค่ะ แต่คุณนอนก็ดี เดินไกลกว่าทุกวันแล้วค่ะ” พลอยหยกเห็นด้วยอย่างยิ่งเลยเดินมาคอยประคองให้เขานอนลงได้อย่างสะดวก โดยมีเสื้อชูชีพสองตัววางซ้อนกันเป็นหมอนให้ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้วเมื่อจ้องมองใบหน้าของเขาที่หล่อเหลากว่าทุกวัน ยิ่งเขาจ้องมองมาหาด้วยแล้วก็ยิ่งเกิดอาการประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก “คุณนอนพักก่อนดีกว่านะแกว จะได้มีแรงไว้สู้กับการสอยมะพร้าวไง” มือข้างขวาของเขารั้งเอวเธอเอาไว้ไม่ให้ลุกไปไหน แถมยังออกแรงกดบังคับให้เธอโน้มกายลงไปหาพื้นข้างๆ อย่างไม่ยอมแพ้ แม้จะเจ็บแผลอยู่บ้างแขนข้างขวาของเขาก็ยังมีเรี่ยวแรงมาพอที่จะหยัดตัวให้นอนตะแคงไปหาเธอ ดวงตาคู่คมจ้องมองใบหน้าที่เขาเดาว่าคงจะแดงเพราะความอายที่ได้อยู่ใกล้ๆ เขาเป็นแน่ และเขาก็ช่วยให้ห้วงเวลาที่เธอคงจะอึดอัดนั้นสั้นลงด้วยการก้มลงไปหาริมฝีปากนุ่มช้าๆ มอบจุมพิตอันแผ่วเบาให้เจ้าของริมฝีปากที่ไม่ได้ขัดขืนใดๆ อีกทั้งยังโอบกอดตัวเขาไว้อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวด้วย ใบหน้าสวยก็แหงนเงยขึ้นเพื่อให้เขาได้ดอมดมปลายคาง ลำคองามระหงอย่างสะดวก ก่อนจะกลับขึ้นไปดูดดื่มริมฝีปากอีกวาระ แขนข้างซ้ายที่เคยเจ็บบัดนี้ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ใส่ใจอีกต่อไปแล้ว และใช้มันยกสอดเข้าไปใต้เสื้อยืด แถมมันยังมีเรี่ยวแรงมากพอที่จะถลกบราเซียออกจากสองบัวงามได้อย่างไม่น่าเชื่อ และเมื่อไม่ใคร่ถนัดนักเขาเลยเลื่อนมือขวาลงมาช่วยด้วยการถลกเสื้อยืดขึ้น โดยเจ้าของเสื้อคอยให้ความร่วมมือพยุงกายขึ้นจากพื้น แล้วแอ่นอกให้กับอุ้งปากอุ่นของเขาได้ลิ้มลองอย่างไม่หวงแหน แม้ใจจะบอกตัวเองว่าต้องห้ามเขา แต่พลอยหยกก็ไม่อาจจะทำได้ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร รู้แต่ว่าตอนนี้เป็นสุขใจจนลืมทุกอย่างเพียงเพราะมีเขาอยู่แนบชิดขณะนี้ จนไม่อาจจะผลักไสเขาไปไหนได้นอกจากยินยอมพร้อมใจให้เขาได้เชยชมเพื่อชดเชยความสุขสมที่พึงมีด้วยกันนับตั้งแต่วันได้นอนแนบชิดกันโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้ว ปลัมน์ก็ไม่คิดจะห้ามตัวเองด้วยเช่นกัน เขาไม่แคร์ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ไม่มีแม้แต่ถุงยางอนามัยติดตัว และไม่แคร์ด้วยว่าเธอคืออดีตคนรักของหลานชาย ด้วยหัวใจไม่อาจจะหักห้ามความต้องการทั้งทางกายและทางใจได้อีกต่อไปแล้ว ผ่านมาหลายค่ำคืนที่เขามีสติล้วนแล้วแต่เป็นการกล้ำกลืนฝืนทนสุดๆ สำหรับเขาแล้ว แผงอกเปลือยทั้งสองบดเบียดแนบชิดกันเนิ่นนานกว่าปลัมน์จะค่อยๆ เลื่อนมือขวาลงไปหาหน้าท้องแบนราบจนพานพบตะขอกางเกงยีนส์ เขาใช้เวลาปลดไม่นานพอๆ กับการรูปซิปออก แล้วส่งนิ้วเรียวเข้าไปลูบไล้ผิวกายนุ่มนวลนอกแพนตี้สีหวานที่ชวนให้หลงใหลจนเขาปล่อยใจให้เตลิดเปิดเปิงไปเลยขั้นที่เกินจะควบคุมได้อีกต่อไป ไม่แตกต่างจากพลอยหยกนักที่เป็นสุขใจเกินคณากับการมีเขามาแนบชิดอยู่อย่างนี้ สองฝ่ามือนุ่มลูบไล้ไปตามแผ่นหลังกว้างบึกบึนของเขาอย่างลืมตัว ริมฝีปากนุ่มก็จูบตอบเขาด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า แม้จะไร้ซึ่งประสบการณ์ก็ตามที แต่การถูกเขามอบจุมพิตให้บ่อยครั้งก็คือเป็นความคุ้นเคยกับเขาในระดับหนึ่งแล้ว หญิงสาวสะดุ้งเฮือกกับอุ้งปากอุ่นของเขาที่กำลังครอบครองปลายยอดชูช่อประหนึ่งรอให้เขามาเยี่ยมเยือนก็ไม่ปาน แผ่นหลังนุ่มแทบไม่ติดพื้นใบมะพร้าวเมื่อเธอเผลอแอ่นกายขึ้นเพื่อให้เขาได้ดูดดื่มอย่างสะดวก เธอรับรู้ได้ว่ากายเขาสะดุ้งน้อยๆ เมื่อมือบางเผลอออกแรงบีบตรงหัวไหล่ซ้ายของเขาเพราะความเจ็บร้าวไปทั่วกายจากความต้องการที่จะมีเขาเข้าครอบครอง “แกว! ตัวผมจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อยู่แล้ว ผมต้องการคุณเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเขาแหบพร่าอยู่ใกล้ๆ หู ก่อนจะซอกไซ้ปลายจมูกไปกับซอกคอระหงแล้วเลื่อนลงไปหาอกอวบอิ่ม อ้อยอิ่งอยู่กับปลายยอดอีกข้างอย่างหลงใหลอีกครั้ง พลอยหยกรับรู้ถึงความต้องการของเขาได้ตรงสะโพกผายตึงเมื่อความแข็งแกร่งของเขาส่งสัญญาณมาหาโดยไม่ต้องบอกกล่าวทางวาจาเพราะด้วยภาษาทางกายแจ้งอย่างชัดเจนกว่าเรียบร้อยแล้ว “คุณปลัมน์คะ!” พลอยหยกส่งเสียงติดๆ ขัดๆ ไปหาเขา สองมือบางก็พยายามจะดันอกเขาออกอย่างยากลำบาก “แกว! อย่าห้ามผมเลยนะ เราต่างก็ต้องการกันและกัน อย่าสนใจอะไรอีกเลยนะ” เขาส่งน้ำเสียงอ้อนวอนมาให้ขณะพรมจูบไปตามผิวกายขาวและกำลังเลื่อนต่ำลง พลอยหยกต้องพยายามสะกัดกลั้นความรู้สึกวาบหวานเอาไว้และพยายามใช้สองแขนหยัดกายให้ลุกขึ้น “คุณปลัมน์คะ! ฟังสิคะ” “บนเกาะนี้มีแค่เราสองคน ไม่รู้ว่าจะมีใครมาช่วยเราหรือเปล่า และไม่แน่ว่าเราอาจจะต้องติดอยู่นี่ไปเป็นปีๆ ก็ได้ ถ้าถึงตอนนั้นเราก็คงไม่พ้นต้องทำเรื่องนี้ด้วยกันอยู่ดี แล้วจะให้ผมรออะไรอีกแกวคุณอยากให้ผมลงแดงตายเพราะต้องการคุณหรือไง” แต่ก็ถูกกายกำยำเขาทาบทับไว้ ส่วนมือขวาที่ใช้การได้ก็กำลังเลื่อนขอบกางเกงยีนส์ออกจากสะโพกผายตึง “แต่เสียงนั่นค่ะ คุณฟังสิคะ” แม้จะเป็นเสียงแห่งความช่วยเหลือกำลังมาถึง แต่ปลัมน์ก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น และอยากฆ่าคนที่กำลังมาด้วย เพราะมันไม่ถูกเวลาเอาเสียเลย “คุณหูฝาดไปเอง ผมไม่เห็นได้ยินอะไรสักนิด” เขางับยอดบัวงามไว้ในอุ้งปากแล้วดูดดื่มอย่างหิวกระหายและควบคุมตัวเองแทบไม่อยู่ “คุณปลัมน์คะ แต่เสียงนั่นใช่เสียงเครื่องบินหรือเปล่าคะ ฉันได้ยินค่ะ คุณฟังสิคะ”

เป็นสุดที่รักของผู้เผด็จการ

เป็นสุดที่รักของผู้เผด็จการ

Charlton Buccafusco
5.0

ตลอดสิบปีที่ฉู่จินเหอรักเหลิ่งมู่หยวนฝ่ายเดียว เอาใจใส่กับเขาอย่างเต็มที่ แต่เธอไม่เคยคิดว่าที่แท้เธอเป็นแค่ตัวตลกคนหนึ่งเท่านั้น ที่สำนักงานเขตเพื่อทำการหย่า เหลิ่งมู่หยวนมองดูฉู่จินเหอด้วยความเย็นชาและพูดอย่างเหยียดหยามว่า "ถ้าเธอคุกเข่าลงและขอร้องฉัน ฉันอาจจะให้โอกาสเธอกอีกครั้ง ฉู่จินเหอเซ็นอย่างไม่ลังเลและออกจากตระกูลเหลิ่ง สามเดือนต่อมา ฉู่จินเหอปรากฏตัวอย่างเปิดเผย ในเวลานั้น เธอเป็นประธานเบื้องหลังของ LX นักออกแบบลับที่ล้ำค่าที่สุดในโลก และเจ้าของเหมืองที่มีมูลค่าหลายร้อยล้าน ทางตระกูลเหลิ่งคุกเข่าลงและขอร้องให้คืนดีและขอการให้อภัย ฉู่จินเหอแยู่ในโอบกอดของซีอีโอโจว ซึ่งเป็นคนใหญ่คนโตในโลกธุรกิจอย่างมีความุข เธอเลิกคิ้วพลางเยาะเย้ย "ฉันในตอนนี้ไม่ใช่คนที่พวกคุณมาเกี่ยวข้องได้"

โซ่รักเมียชัง

โซ่รักเมียชัง

ณิการ์
5.0

“ของขวัญในวัน ‘หย่า’ ค่ะคุณสงคราม” เธอส่งยื่นที่ทดสอบการตั้งครรภ์ให้สามีที่เป็นอดีตสามีอยู่ข้างตน สงครามขมวดคิ้วมองสิ่งที่แสนรักส่งมาให้ตนเองก่อนจะรับมันมา พอเห็นว่ามันคือที่ทดสอบการตั้งครรภ์ เขาก็โกรธมาก “เธอหลอกให้ฉัน ‘หย่า’ งั้นเหรอแสนรัก” เขากำที่ทดสอบการตั้งครรภ์แน่นด้วยความโกรธ อีกมือกำใบหย่าแน่นจนมันยับจะขาดคามือ “เป็นคุณสงครามที่ต้องการเองต่างหากค่ะ ขอตัวนะคะ ฉันจะแวะหาเพื่อนก่อนถึงจะกลับไปเก็บของที่บ้านของคุณค่ะ” ตอนนี้ใบหน้าของแสนรักไร้ความรู้สึกและการที่เธอมีสีหน้าไร้ความรู้สึกนี่แหละทำให้สงครามคว้าข้อมือเล็กกระชากดึงไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ “กลับไปคุยกันที่บ้านเรื่อง ‘ลูก’ และเรื่อง ‘หย่า’ วันนี้ถือว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกัน” แม้จะเซ็นใบหย่าไปแล้ว แต่เขาไม่มีทางปล่อยแสนรักที่อุ้มท้องลูกเขาออกไปจากกรงของเขาแน่นอน “ปล่อยฉันนะคุณสงคราม! ปล่อยฉัน! ช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันด้วยค่ะ” แสนรักตะโกนร้องขอความช่วยเหลือคนที่เดินผ่านตนเองและเขา ทุกคนก็มองมาทางตนเอง แต่สงครามก็ตะโกนบอกคนที่จะเข้ามาช่วยไปว่า “เรื่องของผัวเมีย อย่ายุ่ง!” แล้วทุกคนก็หยุดเท้าที่จะเดินมาหาทั้งสองโดยอัตโนมัติ

ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด

ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด

ซีไซต์
5.0

ความสุขในฐานะคุณหนูอันดับหนึ่งของหนานอิงต้องพังลงทันใด เมื่อนางถูกโจรชั่วจับตัวมาและยังกระทำย่ำยี กระทั่งมารดาของนางยังถูกคร่าชีวิต สาวใช้ข้างกายถูกตัดลิ้นจนเสียสติกลายเป็นคนบ้าใบ้ ทั้งหมดด้วยความริษยาของฮูหยินใหญ่ผู้นั้น หนานอิงได้พบกับหานเซียวและลู่หนิงหวังสองอ๋องพี่น้องที่คอยช่วยเหลือนาง อ๋องผู้ป่าเถื่อนโหดร้ายและแสนเย็นชา แม้จะให้การช่วยเหลือแต่นางก็กลายเป็นนางบำเรอของพวกเขาเช่นกัน ไม่ว่าสองอ๋องจะโหดร้ายแต่นางจำต้องอดทน สุดท้ายนางกลายเป็นมือสังหารที่วางชีวิตไว้กับพวกเขาเพื่อแลกกับการแก้แค้น นางถูกฝึกอย่างหนักจนเก่งกาจยิ่ง หนานอิงจะทำเช่นใดเมื่อได้รู้ว่า คนที่ย่ำยีนางและเป็นศัตรูที่นางต้องการสังหารคือ สองอ๋องทั้งสองที่เป็นผู้กระทำย่ำยีนางจนปางตาย ฆ่า หรือ ไม่ฆ่า ล้วนเป็นนางที่ต้องเลือก! หมายเหตุ นิยายเรื่องนี้เป็นความรักแบบ 3P โปรดดาวน์โหลดตัวอย่างก่อนอ่านค่ะ ภาคต่อของนิยายเรื่องนี้คือเรื่อง Trigger warning: 3P

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ