สาวน้อยของอสูรเจ้าเลห์

ข่าวดี

“ขวัญดาวมาหาย่าหน่อย”

เครือวัลย์เรียกหาหลานสาวบุญธรรมที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่อายุได้เพียงแค่ไม่กี่วัน

“คุณท่านมีอะไรจะให้ขวัญทำคะ”

หญิงสาวที่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยได้เพียงแค่เดือนเดียวรีบเดินมาตามเสียงเรียกหาของผู้มีพระคุณ

“เธอรู้ไหมที่ย่าเรียกเธอมาเพราะอะไร”

คนถามแสดงความดีใจออกทางสีหน้าและแววตาอย่างชัดเจน

ขวัญดาวเดาได้ไม่ยากว่าต้นเหตุของความดีใจของคนถามคืออะไรเพราะมีไม่กี่เรื่องที่จะทำให้คนสูงอายุอย่างคุณย่าเครือวัลย์ยิ้มหวานได้ถึงขนาดนี้นอกจากเรื่องที่ต้องเกี่ยวกับหลานชาย เพียงคนเดียวของท่าน

“คุณภาคินโทรศัพท์มาหาหรือคะ เอะ! หรือว่าคุณท่านจะนั่งเครื่องบินไปหาเธอที่นู่น ขวัญไม่ทายแล้วดีกว่าอยากจังกลัวจะไม่ถูก”

“เกี่ยวกับภาคินน่ะใช่แต่ที่เธอจะต้องดีใจไม่ต่างจากย่าแน่ ๆ ถ้าได้รู้ ก็คืออีกสองวันภาคินจะกลับมาแล้วและที่มากกว่านั้นคือเขาจะมาดูแลไร่และรีสอร์ตไม่ไปทำงานกับพ่อเขาที่กรุงเทพ”

คนฟังรู้สึกใจสั่นทันทีที่ได้ยินถึงต้นเหตุที่ทำให้หญิงชราตรงหน้าดีใจ ใบหน้าของขวัญดาวซีดเผือดลงทันทีแต่พยายามส่งยิ้มดีใจร่วมไปกับเครือวัลย์เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายสงสัยว่าทำไมเธอถึงได้ดูตกใจแบบนี้

ภาคินเป็นหลานชายคนเดียวของเครือวัลย์และเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของคมสันกับปัทมา คมสันทำให้เครือวัลย์ผู้เป็นแม่ผิดหวังมาแล้วครั้งหนึ่งเพราะเขาไม่ยอมดูแลไร่และรีสอร์ตต่อ แต่กลับไปทำงานในกระทรวงแทนพอมาถึงรุ่นหลานคนเป็นย่าจึงหวังให้ภาคินมาสืบต่อกิจการของเธอและจากการโทรศัพท์มาในวันนี้ของหลานชายผู้เป็นย่าจึงได้ยิ้มหน้าบานด้วยความดีใจ ที่การรอคอยทายาทมาสืบทอดดูแลทุกอย่างที่ไร่แห่งนี้สมหวังเสียที

ขวัญดาวกับภาคินเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่เด็ก ๆ ทั้งที่ความจริงทั้งสองคนมีอายุห่างกันตั้งเกือบห้าปีแต่ที่ภาคินจ้องจะหาเรื่องขวัญดาวอยู่เสมอเพราะเขาแอบอิจฉาที่คุณย่ารักแต่หญิงสาวซึ่งเป็นเด็กที่เก็บมาเลี้ยงมากกว่าเขาที่เป็นหลานแท้ ๆ

เครือวัลย์พยายามสอนให้หลานทั้งสองคนรักกันให้เหมือนพี่น้องแท้ ๆ แต่มันกลับไม่เป็นผลเพราะทั้งคู่ไม่ได้โตมาด้วยกัน ภาคินจะมาอยู่ที่ไร่ก็เฉพาะปิดเทอมหรือวันหยุดยาวเท่านั้น เขาจึงมองขวัญดาวเป็นเพียงแค่คนรู้จักเแต่กลับตัวขวัญดาวเองตอนเด็ก ๆ เธอรู้สึกทั้งเกรงและกลัวภาคินแต่พอเริ่มโตเป็นสาวเธอกลับรู้สึกหวั่นไวอย่างบอกไม่ถูกเวลาที่เจอหน้ากันและนี่คือเหตุผลที่หญิงสาวถึงรู้สึกใจสั่น ตกใจเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะมาอยู่ที่นี่

“ขวัญดาวไปบอกคนงานให้จัดเรือนหลังเล็กให้ด้วยเพราะภาคินไม่ยอมมาอยู่ที่นี่แต่ก็ดีแล้วไม่อยากต้องมาคอยห้ามเธอ สองคนไม่ให้ทะเลาะกัน”

เครือวัลย์ลูบหัวหญิงสาวที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่แบเบาะอย่างเอ็นดูเมื่อคิดถึงภาพในอดีตที่ภาคินกับขวัญข้าวมีเรื่องเถียงเอาชนะกันทุกครั้งที่เจอหน้าและสุดท้ายก็ลงท้ายด้วยเด็กหญิงขี้แงงอนร้องไห้ปิดห้องขังตัวเองส่วนคนที่เป็นตัวต้นเหตุก็จะไปหาซื้อของ มาง้อและสุดท้ายดีกันพรุ่งนี้ก็ทะเลาะกันใหม่เป็นแบบนี้ตลอด ปิดเทอม คนเป็นย่าได้แต่ทำใจให้ชิน

เรือนหลังเล็กอยู่ในใจกลางของไร่อยู่ในพื้นที่ของสวนองุ่นและมีสวนดอกไม้อยู่ข้าง ๆ เครือวัลย์สร้างไว้เพราะตั้งใจจะให้เป็นเรือนหอของลูกชายแต่คมสันกับปัทมาก็อยู่ได้เพียงแค่ปีเดียวทั้งคู่ก็ไปรับราชการในกระทรวงและเลือกที่จะก้าวหน้าในทางราชการที่ตัวเองรัก เรือนหลังเล็กจึงถูกใช้เฉพาะที่ภาคินกลับมาช่วงปิดเทอมและตอนนี้มันก็ถูกปิดตายมาแปดปีเต็มตั้งแต่ชายหนุ่มตัดสินใจไปเรียนต่อที่อเมริกา

เรือนหลังเล็กถูกทำความสะอาดและตกแต่งอย่างสวยงาม ขวัญดาวลงมือดูแลทุกอย่างเองเพราะเป็นงานถนัดและเธอก็เรียนมาทางนี้ด้วย

“ใช่ได้เลยจากบ้านร้างปิดตายแค่วันเดียวทำจนน่าอยู่ ไม่เสียงแรงที่ย่าส่งไปเรียนการโรงแรมมา”

เครือวัลย์เดินมาตรวจความเรียบร้อยเพราะวันนี้ช่วงค่ำ ๆ ภาคินก็จะเดินทางมาถึงที่ไร่แห่งนี้

“ขวัญไม่ได้ทำคนเดียวเสียหน่อยค่ะคุณท่าน เมื่อวานคนงานทั้งของไร่และรีสอร์ตลงมาช่วยกันทำทั้งวันเพราะกลัวหลานชายสุดที่รักของคุณท่านจะไม่พอใจเอา”

“เอาแล้ว...เริ่มแล้วยังไม่ทันจะได้เจอหน้ากันเลยก็เริ่มจะประชดประชัน โตกันแล้วนะอย่าให้ย่าต้องมาห้ามทัพอีกเป็นเด็ดขาดถ้ายังทะเลาะกันเหมือนเด็ก ๆ มีหวังย่าได้เป็นลมทุกวันแน่”

หญิงสาวรีบกอดเอวคนแก่อย่าเอาใจเพราะสำหรับขวัญดาวเครือวัลย์คือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอถ้าอะไรที่ผู้มีพระคุณต้องการไม่มีทางที่เธอจะทำให้ไม่ได้แม้แต่ต้องแลกด้วยชีวิตเธอก็ยอม

ขวัญดาวรีบไปจัดการงานที่รีสอร์ตที่อยู่ห่างจากบ้านที่เธอกับเครือวัลย์อยู่ด้วยกันเกือบห้าร้อยเมตร รีสอร์ตมีห้องพักแบบหรูราคาต่ำสุดก็หลายพันอยู่เกือบสามสิบห้อง มีคนงานห้าสิบกว่าชีวิตที่ต้องดูแล เครือวัลย์ยกงานที่รีสอร์ตให้หลานบุญธรรมดูแลเพียงคนเดียวตั้งแต่เธอเรียนจบมาส่วนคุณย่าเลือกจะดูแลไร่เพียงอย่างเดียวด้วยอายุที่มากขึ้นงานดูแลรีสอร์ตเครือวัลย์ทำไม่ไหวแล้ว

“สวัสดีครับใช่คุณขวัญข้าวหรือเปล่า”

ชายหนุ่มรูปร่างสูงตัวใหญ่เหมือนนักกีฬาเดินมาทักทายหญิงสาวที่กำลังจะเตรียมตัวกลับไปบ้านพร้อมกับอาหารที่เตรียมไว้สำหรับมื้อเย็น

“ใช่ค่ะ ติดต่อห้องพักหรือเปล่าคะเชิญที่ประชาสัมพันธ์ได้เลยค่ะ”

หญิงสาวมองหน้าคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกคุ้นตาหมือนเคยเห็นที่ไหนแต่ก็คิดไม่ออก

“เปล่าครับแค่จะเข้ามาขอชมความสวยของที่นี่พอดีได้ข่าวมาว่าคุณเป็นเจ้าของเลยอยากจะเข้ามาชมว่าที่นี่สวยร่มรื่นและเงียบสงบมาก ๆ เลยครับ”

“ขอบคุณนะคะแต่ฉันไม่ใช่เจ้าของที่นี่หรอกค่ะ ฉันก็เป็นเพียงแค่ผู้จัดการเท่านั้น เชิญชมได้ตามสบายนะคะไว้วันหลังมาพักกับเราพวกเราทุกคนยินดีต้อนรับค่ะ ฉันขอตัวไปเตรียมงาน ก่อนนะคะพอดีมีงานค้างไว้ค่ะ”

ขวัญดาวเดินไปที่รถของเธอด้วยความรู้สึกที่ยังคงพยายามนึกว่าเคยเจอผู้ชายคนที่เข้ามาคุยกับเธอที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าแต่ก็นึกไม่ออกและตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดด้วยเพราะเธอต้องรีบพาแม่ครัวไปจัดอาหารมื้อเย็นซึ่งเป็นมื้อที่สำคัญสำหรับผู้มีพระคุณของเธอ