ม่านราคีหัวใจ

บทนำ

ภาพร่างสูงโปร่งแสนคุ้นตาที่กำลังถูกคนเก่าคนแก่ของบ้านพยุงเข้ามาในบ้านเป็นภาพที่ใครบางคนเห็นจนชินตา หญิงสาวจำต้องรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกมาช่วยลุงมั่นพยุง ‘สามี’ เข้าบ้านอย่างทุลักทุเล

“ฉันต้องการหย่า!” คำพูดเดิมๆ ที่ดังขึ้นไม่ได้สร้างความตกใจให้แก่ภรรยาสาวที่อดหลับอดนอนเฝ้ารอการกลับมาของเขาอยู่เลยแม้แต่น้อย เพราะว่านี่มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเอ่ยมันออกมา คำพูดที่มันทำให้เธอรู้สึกเจ็บเจียนตายทุกครั้งที่ได้ยิน

“ผมว่าเรารีบพาคุณสินธุ์ขึ้นไปนอนข้างบนเถอะครับคุณลี” บราลี กิ่งกมล พยักหน้ารับลุงช่วย คนเก่าคนแก่ของไร่พร้อมรอยยิ้มก่อนที่ทั้งสองจะช่วยกันประคับประคองคนเมาขึ้นห้อง กระทั่งเมื่อมาถึงที่หมาย หญิงสาวจึงกล่าวขอบคุณชายชราเพียงสั้นๆ รอเมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายออกไปจากห้องแล้วถึงได้หันกลับมาจัดการกับสามีของตัวเองต่อไป หญิงสาวเริ่มต้นจากการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้โดยไม่มีท่าทีรังเกียจกลิ่นเหล้าและกลิ่นอ้วกของเขาเลยแม้แต่น้อย จนเมื่อทุกอย่างถูกถอดออกจากร่างกายกำยำ เธอจึงค่อยๆ เริ่มต้นเช็ดตัวให้เขาอย่างเบามือ

“ฉันเกลียดเธอบราลี! เมื่อไหร่เธอจะไปให้พ้นๆ ชีวิตฉันสักที!!” เพียงแค่สัมผัสเสียงตวาดก็ดังขึ้นจากริมฝีปากหนา

มันกัดกินใจคนฟังจนน้ำตาซึมเมื่อเห็นชัดแล้วว่าแม้จะอยู่ในห้วงอารมณ์ที่ขาดสติ แต่ความเกลียดชังที่เขามีต่อเธอนั้นยังคงอยู่ ต่อให้เธอจะพยายามชดใช้ให้เขาสักแค่ไหนมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

เรื่องราวชีวิตคู่ระหว่างเธอกับ สินธุ์ มันเริ่มต้นจากความรักข้างเดียวที่เธอมีต่อเขานับตั้งแต่วันแรกที่ตามบิดาเข้ามาทำงานเป็นคนสวนภายในไร่แห่งนี้ วันนั้นเองที่เธอได้รู้จักกับคุณย่านวลผู้แสนจะมีเมตตา ท่านมักจะคอยเรียกให้เธอเข้ามาหาที่บ้านใหญ่อยู่บ่อยครั้งทำให้เธอมีโอกาสได้สนิทสนมกับเขามาตั้งแต่เด็ก จนกระทั่งพ่อของเธอตายไป

แม้ว่าจะไร้พ่อแต่ความสนิทสนมระหว่างเธอกับสินธุ์นั้นยังคงอยู่ เธอมีสิทธิ์เข้าออกที่นี่ได้อย่างที่ต้องการด้วยคำสั่งของย่าของเขา กระทั่งเมื่อเติบโตขึ้นคุณย่านวลก็บังคับให้แต่งงานกัน ความฝันที่จะได้ใช้ชีวิตคู่กับเขาจึงได้เริ่มต้น ทว่าความเป็นจริงกับความฝันนั้นมันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน เพราะพี่สินธุ์คนเดิมของเธอหายไป เหลือไว้แต่คุณสินธุ์คนใจร้ายที่ยอมแต่งงานกับเธอก็เพราะต้องการทำให้คุณย่าของเขานอนตายตาหลับเท่านั้น เมื่อท่านจากไปอย่างสงบสิ่งแรกที่เขาทำคือขอหย่า แต่เธอก็ไม่อาจให้สิ่งที่เขาต้องการได้

“สัญญากับย่าสิลี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นห้ามหย่ากับสินธุ์ สัญญากับย่าได้ไหม…”

“พี่สินธุ์เขาเกลียดลีคะคุณย่า”

“เชื่อย่า สักวันมันจะรักหนู นะลีอย่าทิ้งพี่เขานะลูก สัญญากับย่า”

นั่นคือคำสั่งเสียสุดท้ายของคุณย่านวลที่ทิ้งไว้เมื่อหกเดือนก่อน แน่นอนว่าเธอรักและเคารพท่านมากกว่าใครๆ จึงไม่แปลกที่เธอจะรับปากท่าน ซึ่งนับตั้งแต่นั้นจนถึงวันนี้เธอก็ทำตามคำสัญญามาโดยตลอด แม้ว่าสามีจะทำทุกทางเพื่อให้เธอยอมหย่า แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่มันจะสำเร็จ ไม่ใช่เพราะคำสัญญาแต่เพราะเธอรักเขา รักทั้งที่รู้ว่าเขาเกลียด

แต่เธอก็ยังรักเขาอยู่ดีกลิ่นหอมอ่อนๆ ทำให้คนที่หลับสบายมาตลอดคืนค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่ได้เห็นคือผ้าห่มผืนหนาที่ถูกคลุมร่างกายเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ ถัดไปไม่ไกลมีชุดทำงานตัวเก่งถูกแขวนเอาไว้ให้ที่หน้าตู้เสื้อผ้า ทุกๆ สิ่งคือภาพความเคยชินที่สินธุ์ไม่ได้ให้ความสำคัญมากนัก เขาออกจะรำคาญด้วยซ้ำ เพราะรู้ว่าทุกๆ สิ่งที่มองเห็นนั้นมันเป็นฝีมือของใคร

ชายหนุ่มสะบัดผ้าห่มออกจากตัวก่อนจะเดินตรงเข้าห้องน้ำ แน่นอนว่าชุดที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ให้ถูกยัดกลับเข้าไปที่เดิมเหมือนเช่นทุกวันก่อนจะถูกเปลี่ยนเป็นชุดที่ยับยุ่ง แต่นั่นมันกลับไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาเลยสักนิด เพราะว่าสิ่งที่เขากำลังจะได้เห็นต่อไปนี้ต่างหากที่มันสะใจ

บราลีหลบซ่อนความเสียใจเอาไว้เมื่อเห็นว่าสามีไม่ได้สวมใส่ชุดที่เธอเตรียมเอาไว้ให้ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง แต่เธอก็ยังตั้งใจทำหน้าที่ภรรยาไม่ให้ขาดตกบกพร่อง แม้ว่าทุกสิ่งที่ทำจะถูกเขามองข้ามมาตลอดก็ตามที

“เย็นนี้ตั้งโต๊ะเผื่อคุณสร้อยด้วย ฉันจะพาเขากลับมาดินเนอร์ที่นี่”

“ค่ะคุณสินธุ์” หญิงสาวรับคำเพียงสั้นๆ ก่อนจะตักข้าวต้มที่ตื่นมาทำให้สามีตั้งแต่เช้าอย่างใจเย็น

ด้วยรู้ว่าทุกอย่างที่เขาทำหวังเพียงอยากเห็นความเจ็บช้ำในใจเธอเท่านั้น ซึ่งเขาก็ทำมันสำเร็จแทบจะทุกครั้งไป แต่จะมีเพียงอย่างเดียวที่เขาจะไม่มีวันทำสำเร็จนั่นคือการทำให้เธอยอมหย่า เพราะนั่นคือสิ่งที่เธอให้เขาไม่ได้ต่อให้เขาจะพยายามแค่ไหนก็ตาม

อย่างไรก็ให้เขาไม่ได้จริงๆ

บราลีทำหน้าที่เดินออกไปส่งสามีไปทำงานเหมือนทุกวัน ภายนอกทั้งสองอาจดูเป็นสามีภรรยาทั่วไป จะมีก็แต่คนในเท่านั้นที่รู้ว่าทุกสิ่งมันก็แค่การแสดงละครเท่านั้น ไม่มีความสุขวนเวียนรายล้อมอยู่ในชีวิตคู่ของทั้งสองเลย

“ฉันล่ะสงสารคุณลีเธอจังเลยป้า ไม่รู้ทำไมคุณสินธุ์ถึงได้จงเกลียดจงชังเธอ เมียก็ออกจะแสนดีปานนี้ ผิดกับอีพวกลิงข้างบ่างชะนีริมทางที่อยากจะจับนายของเราทำผัวจนตัวสั่น!” เสียงแว่วๆ ที่ดังผ่านสายลมมาให้ได้ยิน ทำให้คนที่ตั้งใจจะเข้าไปเก็บโต๊ะได้แต่ยิ้มเยาะในโชคชะตาตัวเอง

“เรื่องเจ้านายอย่าเข้าไปสอดนังเงาะ ไปล้างจานนู้นไป!” ซึ่งนางเวียนเอ็ดหลานสาวเสียงแข็ง แม้ว่าจะรู้สึกเห็นด้วยกับอีกฝ่ายแทบทุกคำ

แต่ด้วยสถานะคนใช้จึงไม่อาจทำอะไรได้…

นอกจากจะทำหน้าที่ดูแลทุกอย่างภายในบ้านแล้ว บราลียังมีอีกหนึ่งหน้าที่ที่สำคัญนั่นคือดูแลเด็กๆ ผู้ยากไร้ หญิงสาวใช้เวลาว่างในแต่ละวันขับรถคันเก่าที่สามียกให้ไว้ใช้สอยมาสอนหนังสือเด็กๆ ที่พ่อแม่ไม่มีเงินทองมากพอที่จะส่งเข้าโรงเรียน มันจึงเป็นความสุขเดียวที่พอจะทำให้เธอยิ้มได้ หลังจากต้องนอนซมจมน้ำตามาทั้งคืน