“พี่นุยังรักลินอยู่ไหม...” คำถามที่ไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่าเธอจะต้องเป็นคนถามมันกับเขาดังขึ้น มันคือคำถามที่เธอไม่เคยอยากได้คำตอบ เพราะกลัวว่าถ้ามันเกิดไม่ตรงใจขึ้นมาเธอคงเจ็บปวดเจียนตายน่าดู แต่เธอทนไม่ไหวอีกแล้ว ทนอยู่กับความรู้สึกบ้าๆ พวกนี้ไม่ไหวแล้ว “ลิน ใจเย็นๆ แล้วฟังพี่ก่อน…” ปรเมศวร์เองก็เริ่มได้สติหลังจากได้เห็นแววตาที่อัดแน่นไปด้วยความปวดร้าวของอีกคนเข้า มันทำให้เขาคิดได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นต้นเหตุมันมาจากตรงไหน และก็เป็นเหมือนทุกครั้ง เขาเองที่ผิด ผิดที่พาช่อลดามาที่นี่
บทนำ
สนามบิน…
ภาพความวุ่นวายของสถานที่ที่เต็มไปด้วยความอาลัยจากญาติ คนรัก ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนที่ต่างก็เดินทางมาส่งเพื่อเอ่ยคำร่ำลา หนึ่งในนั้นคือหญิงสาวรูปร่างรูปโปร่ง เจ้าของใบหน้าเศร้าหมองที่ใครได้เห็นเป็นต้องรู้สึกสงสาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่รู้เรื่องราวในชีวิตเธอ
“เอาของไปครบแล้วใช่ไหม เสื้อกันหนาว ยาแก้ไข้ รูปครอบครัว…” เสียงเข้มของคนหน้าดุทำให้ ปาลิน สุธิราช มีรอยยิ้มได้ทุกครั้ง เธอจ้องมองเขาก่อนจะมองเลยไปยังคนสองคนที่อยู่ใกล้ๆ กัน
“ลินคงคิดถึงทุกคน…”
“ฉันเองก็คงคิดถึงแกเหมือนกัน แกแน่ใจแล้วใช่ไหมลิน เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ” คำถามของเพื่อนไม่ได้เปลี่ยนใจคนฟังได้เลยแม้แต่น้อย ทุกคนต่างรู้จักนิสัยของเธอดีว่าอะไรก็ตามที่เธอได้ตัดสินใจไปแล้ว จะไม่มีใครหรืออะไรมาเปลี่ยนแปลงมันไปได้ เพราะรู้ถึงได้เคารพการตัดสินใจ แม้ลึกๆ จะไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมา
“อืม เอาไว้แกว่างๆ ค่อยบินไปเยี่ยมฉันนะจี พี่ฝนด้วยนะคะ” เธอตอบก่อนจะหันกลับมาหาพี่ชายต่างมารดาอีกครั้ง พี่ชายที่ไม่เคยแสดงท่าทีรังเกียจกันเลยสักนิด ถึงแม้ว่ามารดาของเธอจะเป็นภรรยาอีกคนของพ่อเขา หรืออาจจะเรียกสั้นๆ ว่า เมียน้อย ก็คงไม่ผิดนัก
การมีอยู่ของเธอและแม่เกิดแดงขึ้นในวันที่แม่แท้ๆ ของเธอพาเธอมาแสดงตัวถึงไร่ภูสิงค์ ไร่ทานตะวันที่มีพ่อเลี้ยงอมรเป็นหัวเรือใหญ่ แน่นอนว่าเหตุการณ์ในวันนั้น สร้างความอื้อฉาวไปนานนับปีๆ ทีเดียว
แม่ของเธอเรียกร้องเงินถึงสิบล้านบาทจากชายผู้ซึ่งเป็นพ่อแท้ๆของเธอ ก่อนจะทิ้งเธอไว้ที่หน้าไร่ทันทีที่ได้เงินตามที่ขอ และนั่นคือจุดเริ่มต้นสายสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องที่ได้ถือกำเนิดขึ้น จอมราชกับทุกคนไม่มีเลยสักครั้งที่จะแสดงท่าทีรังเกียจเธอโดยเฉพาะแม่มาลีที่เลี้ยงดูเธอเป็นอย่างดี ซ้ำยังอนุญาตให้เธอเรียกท่านว่าแม่ แม่ที่ถึงแม้จะไม่ใช่แม่แท้ๆ แต่เธอก็รักท่านมาก รักมากพอๆ กับที่รักแม่ของตัวเอง
“ลินไปก่อนนะคะ” คำลานั้นกัดกินใจคนฟังไม่น้อย เพราะนี่จะเป็นครั้งแรกที่เขาจะต้องปล่อยให้น้องไปไกล ไกลจนรู้สึกใจหายไม่เบา
ยิ่งคิดถึงเหตุผลที่น้องต้องไปใจของคนเป็นพี่ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวด..
“รู้ใช่ไหมว่าฉันรักแก”
“ลินก็รักพี่จอมค่ะ” อ้อมกอดของพี่ยังคงอบอุ่นเสมอไม่ว่าจะเมื่อไหร่ มันทำให้เธอคิดถึงใครอีกคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วยกันขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ใครบางคนที่ป่านนี้คงกำลังมีความสุขอยู่ที่ไหนสักแห่ง
ใครบางคนที่แม้จะแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่เขากลับทำให้ผู้หญิงชื่อปาลินคนนี้มีความสุขมากมายเหลือเกิน และเธอจะขอจดจำมันเอาไว้
ให้ตายก็ไม่มีวันลืมว่าครั้งหนึ่งเคยได้ใช้ชีวิตร่วมกันกับเขาในฐานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย…
ลาก่อนนะคะ…พี่นุ!
ก่อนหน้านั้นสามเดือน
ภาพของสามีที่หมู่นี้มักจะกลับบ้านดึกอยู่เสมอทำให้ปาลิน สุธิราช ไม่อาจทนเก็บความไม่สบายใจเอาไว้ได้อีกต่อไป แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าสาเหตุของการกลับบ้านดึกของเขานั้นมีต้นเหตุมาจากอะไร ถึงจะรู้อยู่เต็มอก แต่เธอก็ยังอยากได้ยินมันจากปากของเขามากกว่าคนอื่นอยู่ดี
“หมู่นี้พี่นุกลับบ้านดึกบ่อยๆ งานยุ่งมากเหรอคะ” แต่กระนั้นเธอก็ยังเลือกที่จะไถ่ถามอย่างห่วงใยพร้อมส่งยิ้มอ่อนหวานไปให้ชายผู้เป็นที่รัก ผู้ชายเพียงคนเดียวที่ทำให้เธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้
ชายเพียงคนเดียว ที่ไม่ว่าจะเมื่อไหร่เขาก็ยังคงเป็นแสงตะวันของเธอเสมอ
“ครับ คราวหลังถ้าพี่กลับดึกอีกลินเข้านอนเลยนะ ไม่ต้องรอพี่” ปรเมศวร์ ตอบกลับภรรยาที่แต่งงานใช้ชีวิตคู่กันมากว่าสองปีด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย มันบอกให้อีกคนได้รู้ว่าเขากำลังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่
“ลินนอนไม่หลับหรอกค่ะ จนกว่าพี่นุจะกลับมาถึงบ้าน แล้วนี่พี่นุทานอะไรมารึยังคะ หิวไหมเดี๋ยวลินไปทำอะไรให้ทาน” เมื่อสามีพยักหน้าให้ เธอจึงบอกให้เขาไปอาบน้ำ ส่วนตัวเองก็เดินหายเข้าไปครัวก่อนจะเริ่มต้นทำมื้อดึกง่ายๆเหมือนที่ทำเป็นประจำทุกวันอย่างเคยชิน
ระหว่างรอสามีอาบน้ำก็อดนึกถึงคำพูดของ ‘ศจี’ เพื่อนสนิทที่โทรมาหาเพื่อบอกถึงเรื่องบางอย่างที่ทำให้เธอต้องคิดมากจนข่มตานอนไม่หลับขึ้นมาไม่ได้ สุดท้ายจึงตัดสินใจออกมานั่งรอเพื่อถามความจริงจากปากของสามี และหวังว่าเขาจะมีคำตอบที่ดีมอบให้กับเธอ
“ดึกแล้วทำไมยังไม่เข้านอนอีกครับลิน เดี๋ยวพี่กินเสร็จพี่ล้างเองก็ได้ ดึกแล้วลินไปนอนเถอะ พรุ่งนี้เรามีประชุมเช้าไม่ใช่เหรอ” ปรเมศวร์เอ่ยถามเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วพบว่าภรรยายังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน แม้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เขากลับบ้านดึก แต่ทว่าหมู่นี้นั้นภาพของภรรยาที่ชอบทำตัวติดเขาแจกลับทำให้รู้สึกแปลกๆ ทั้งๆ ที่ตลอดเวลาที่คบหาดูใจจนในที่สุดเขาก็ได้เธอมาเป็นภรรยาสมใจนั้น มันไม่เคยมีความรู้สึกบ้าๆ นี้เกิดขึ้นในใจของเขาเลย
ไม่ได้รำคาญ แต่แค่รู้สึกอึดอัด…
บทที่ 1 บทนำ
24/02/2022
บทที่ 2 คนของใจ
24/02/2022
บทที่ 3 ความเชื่อใจ
24/02/2022
บทที่ 4 ตัดใจทิ้งไม่ลง
24/02/2022
บทที่ 5 รักข้างเดียว
24/02/2022
บทที่ 6 เหนื่อยจะรั้ง
24/02/2022
บทที่ 7 ไม่รักก็แค่ปล่อย
24/02/2022
บทที่ 8 ความสงสาร
24/02/2022
บทที่ 9 เห็นใจกันหน่อย
24/02/2022
บทที่ 10 โปรดเลือกสักทาง
24/02/2022
บทที่ 11 จะไปเอง
24/02/2022
บทที่ 12 ทางเลือกสองทาง
26/02/2022
บทที่ 13 ตัดสินใจ
26/02/2022
บทที่ 14 เหนื่อยไหมใจ
26/02/2022
บทที่ 15 ไร้หัวใจ
26/02/2022
บทที่ 16 ลาก่อน
26/02/2022
บทที่ 17 เลือกทางไหนก็เจ็บ
26/02/2022
บทที่ 18 คิดถึง
26/02/2022
บทที่ 19 ตามใจกลับคืน
26/02/2022
บทที่ 20 ไม่ยอมรับ
26/02/2022
บทที่ 21 ความลับ
26/02/2022
บทที่ 22 ยิ่งกว่าเสียใจ
26/02/2022
บทที่ 23 เริ่มต้นทันไหม
26/02/2022
บทที่ 24 แก้ตัว
26/02/2022
บทที่ 25 ครอบครัว
26/02/2022
บทที่ 26 เสียใจไปก็เท่านั้น
26/02/2022
บทที่ 27 เพียงแค่ใจ
26/02/2022
บทที่ 28 เหลือแค่โอกาส
26/02/2022
บทที่ 29 ไม่รักอย่ารอ
26/02/2022
บทที่ 30 อดทน
26/02/2022
บทที่ 31 กลัวใจ
26/02/2022
บทที่ 32 รักไหม
26/02/2022
บทที่ 33 พิสูจน์รัก
26/02/2022
บทที่ 34 มารรัก
26/02/2022
บทที่ 35 ีรอรัห
26/02/2022
บทที่ 36 คนน่ารัก
26/02/2022
บทที่ 37 รักได้ไหม
26/02/2022
บทที่ 38 จบที่รัก
26/02/2022
หนังสืออื่นๆ ของ พวงชมพู
ข้อมูลเพิ่มเติม