กลับมารัก (จัดหนัก)

บทนำ

เจ้าอ้วนของลุงไหก้าวขาลงข้างเตียงเงียบๆ เท่าที่ทำได้ แล้วยืนมองคนบนเตียงด้วยสายตาทั้งรักทั้งเกลียดปนเปกันไป เขาคืออดีตคู่หมั้นที่เคยรักมากและผูกพันกันนานเพราะสองครอบครัวสนิทสนมกันดี ต่างอยากให้ลูกทั้งสองบ้านเป็นฝั่งเป็นฝาเป็นคู่ผัวตัวเมียกัน ซึ่งสำเร็จแล้วในคู่ของหาญน้องชายของลุงไหกับกันตาพี่สาวของเจ้าอ้วนหรือชื่อจริงคือเกล้า รักด้วยเกล้า ส่วนลุงไหมีชื่อจริงว่า เหม ไหเกษม แต่เพื่อนฝูงมักเรียกไอ้ไห พี่ไห และเกล้าก็เรียกเขาว่าลุงไหเพราะอายุที่ห่างกันถึงแปดปี

อาจจะผิดฝาผิดตัวไปจากเดิมที่ผู้ใหญ่คาดหวังไว้ให้พี่แต่งกับพี่และน้องแต่งกับน้อง แต่เกล้ากับหาญสนิทสนมกันมากเกินกว่าจะใช้ชีวิตเป็นคู่รักหรือแต่งงานกันได้ พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายจึงหันมาจับคู่ให้กันตากับคู่กับหาญ แล้วพยายามชักจูงให้เกล้ารักกับเหมแต่พวกท่านคงไม่รู้ว่าไม่ต้องชักจูงเลยเพราะทั้งสองแอบมีใจกันมานานแล้วเพียงแต่แสดงออกมาตรงข้ามเท่านั้นเอง

ความที่เป็นพี่คนโตของสองครอบครัวเหมจึงยอมออเออไปกับผู้ใหญ่เพื่อให้พวกท่านสบายใจว่าต่างมีคนดูแลลูกสาวทั้งสองคนที่ต้องมาใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ห่างเหินจากครอบครัว

เหมเข้ามาเรียนในกรุงเทพก่อน จากนั้นหาญก็ตามมาพร้อมกับเกล้าที่เข้ามาเรียนเตรียมอุดม จากที่คิดว่าอีกสองปีกันตาจะตามเข้ามาเรียนมาพักอยู่ด้วยกันกลับล้มเหลวผิดแผนเพราะกันตาไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ ได้เรียนแค่มหาวิทยาลัยในต่างจังหวัดที่ไม่ไกลบ้านเกิดนัก เกล้าจึงกลายเป็นไข่ในหินให้พี่ชายสองคนคอยประคบประหงม และเป็นหาญที่ดูแลเกล้าอย่าดียิ่งกว่าเหมที่เป็นคู่หมาย เพราะเหมเอาแต่เที่ยวเมาหัวราน้ำตามประสาวัยรุ่นที่เรียนสายช่างไม่สนใจไยดีน้องสาวที่ต้องเรียนอย่างหนักเพื่อจะได้เข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังชั้นนำของประเทศตามความฝันให้ได้

คืนวันหนึ่งก่อนสอบชี้ชะตาเกล้าไปติวหนังสือกับเพื่อนหลังเลิกเรียนกวดวิชาจนดึก ตามปกติหาญจะยืมรถพี่ชายที่ทำงานในบริษัทของตนเองที่หุ้นกับเพื่อนไปรับกลับบ้าน แต่วันนี้หาญติดงานของตนเองจึงไหว้วานให้เหมไปรับเกล้าแทนแต่ไม่ได้บอกเกล้าไว้ และเกล้าก็ไม่คิดว่าเหมจะมารับเพราะตอนออกจากบ้านเห็นเหมซึ่งปกติทำงานอยู่กับบ้าน บางครั้งก็จะมีเพื่อนๆ มาทำงานด้วยพาเพื่อนๆ ขึ้นรถไปด้วยกันซึ่งคงไม่เที่ยวสถานบันเทิงเช่นเคย

เกล้าลงจากรถประจำทางตรงปากซอยที่ค่อนข้างเงียบเพราะผู้พักอาศัยแถวนี้เป็นคนทำงานกลางวัน และคนวัยเกษียณต่างอยู่กันในบ้านรั้วรอบขอบชิด เวลาดึกเช่นนี้จึงต่างปิดไฟเข้านอนกันหมดแล้ว เกล้าเร่งฝีเท้ามากขึ้นเมื่อหูแว่วเสียงเครื่องยนต์อยู่ด้านหลังแต่ไม่เห็นแสงไฟสาดส่องมา ยิ่งเธอเร่งก็เหมือนเสียงเครื่องจะดังใกล้เข้ามาทุกทีจึงตัดสินใจวิ่งหนีพอดีกับแสงไฟรถที่เปิดสว่างส่องแผ่นหลังของตน เกล้าจึงสับเท้าเร็วขึ้นและรู้ว่ารถคันนั้นเร่งตามมาจนเธอหยุดหน้าบ้าน

“พี่หาญๆ พี่หาญ” เธอแกล้งเรียกเสียงดังทั้งที่รู้ว่าหาญไม่ได้อยู่ในบ้านพร้อมกับไขกุญแจมือสั่น มือใหญ่คว้าหมับมาที่มือแล้วกำไว้แน่น

“กรี๊ด” เจ้าตัวร้องเสียงหลงพร้อมหันไปชกไม่เลือกเป้า

พลั่ก!

“โอ๊ย! ไอ้อ้วน พี่เอง” คนพูดลงไปนั่งกุมปากกับพื้น นับว่าเธอหมัดหนักไม่เบาสมกับคำที่เขาชอบล้อว่าอ้วน อันที่จริงเกล้าคิดว่าตัวเองไม่ได้อ้วนสักนิด แต่ไม่ผอมเหมือนปลาแห้งอย่างที่เขาชอบก็เท่านั้น

“ขอโทษเจ็บมั้ย ใครจะรู้ว่าพี่เหมละ แล้วทำไมขับรถไม่เปิดไฟมีตาทิพย์หรือยังไง” เธอยื่นมือไปช่วยดึงเขาลุกขึ้นมาก่อนจะเบือนหน้าหนีแทบไม่ทัน

“แหวะ กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งเลย แล้วขับรถมาจากไหนนี่ ถ้าป้าไหมรู้มีหวังบนพี่หาญหูชาแน่” เธอว่าแล้วเปลี่ยนไปเปิดประตูใหญ่เพื่อนำรถเข้าบ้านได้

“พี่เมาแล้วแม่จะบ่นหาญมันทำไม” เขาถามพร้อมช่วยเข็นประตูรั้วเหล็กมือใหญ่กำไปบนมือเล็กเต็มๆ แต่เกล้าไม่คิดว่าจะเป็นการลวนลามแค่เขาเมาวางลงมาแบบไม่ได้มองอีกอย่างเขากับเธอก็หมั้นหมายกันก่อนจะย้ายมาอยู่กรุงเทพเสียอีก และตอนนี้เขาก็คงไม่รู้สึกอะไรเพราะออกแรงดันจนประตูเปิดกว้างพอให้รถผ่านอย่างสบายๆ ไปคนเดียวไม่รู้แม้กระทั่งเธอดึงมือออกมาแล้วยืนมองเฉยๆ

“ก็พี่ไม่เคยรับสายป้าไหมเลยนิ ถามจริงๆ เถอะจะพกโทรศัพท์แพงๆ ไว้ทำไมถ้าไม่เคยรับสายใคร”

เหมหันกลับมาค้อนจึงเห็นกล้าวิ่งไปขึ้นรถ

“ขับเป็นหรืออีหนู”

“เอ้า! เชื่อเลยว่าเมาหนัก ก็พี่สอนหนูเองไง ถอยออกไป” เกล้าตะโกนกลับมา ก่อนโบกมือไล่ก่อนจะเข้าไปนั่งในรถแล้วขับเข้าบ้านเมื่อเหมขยับออกจนพ้นทาง

“ในรถมีข้าวกล่องเอาลงมาด้วย” เขาชี้ิ้นิ้วบอกแล้วเข็นประตูปิดล็อกตามเดิมก่อนจะเดินเซๆ ไปหาเจ้าเด็กอ้วนในสายตาของเขา

“เอาไปใส่จานนะ พี่ไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวมากิน เมาชิบหายเลยวันนี้” เขาว่าแล้วเดินชนประตูดังปัง

“จ้า เมาชิบหายมันทุกวันนั่นแหละ ไม่ใช่แค่วันนี้หรอก” เกล้าตะโกตามด้วยเสียงหัวเราะ เหมหันขวับมาค้อนแล้วพึมพำ

“ไม่ได้เมาทุกวันว้อย แต่กึ่มๆ พอให้กินข้าวได้ พี่จะได้อ้วนเป็นเพื่อนเราไง”

“บอกว่าไม่ได้อ้วน”

“เออไม่อ้วนแค่นมใหญ่เฉยๆ”

“ไอ้พี่เหม!”

แค่เธอกลับขึ้นเตียงอีกครั้งคนที่นอนอยู่ก็คว้าไปกอดไว้ทั้งตัวพร้อมพรมจูบทั่วนวลแก้มก่อนถามเสียงอู้อี้แนบแก้มนั่นเอง

“ไปไหนมาคะพี่คิดถึงหนูนะอ้วน” จากแค่จูบแก้มลามมาซุกไซร้ไปทั่วแล้วหยุดนิ่งที่ริมฝีปกอวบอิ่ม เขาจูบดูดดื่มแทบจะกลืนกินกลีบปากนุ่มนิ่มไปทั้งชิ้นทั้งยังสอดลิ้นเข้ามาดุนดันพันเกี่ยวกับลิ้นเธอจนวาบหวามไปทั้งตัว

คิดถึงเหรอ ถ้าคิดถึงจริงคงไม่ทิ้งฉันไปมั่วกับใครต่อใครตั้งนานสองนานแบบนี้หรอก ไอ้ ลุง ไห

เกล้าผลักเบาๆ ให้เขานอนลงก่อนจะขึ้นไปนอนเกยบนตัว ลูบไล้ใบหน้าคมสันที่มองมุมไหนก็หล่อเหลาไม่มีที่ติ ไล้ปลายนิ้วไปทั่วริมฝีปากช่างเจรจาที่จูบเก่งจนสาวๆ ติดงอมแงม เธอเองก็เช่นกันที่ระทวยทุกครั้งที่ได้ลิ้มรสจูบของเหม

เกล้าก้มลงเลียริมฝีปากเขาเบาๆ ก่อนประกบริมฝีปากจูบดูดดื่มแบบที่เขาทำแม้จะสู้ไม่ได้แต่ทำให้ชายหนุ่มค้อยตามจนครางต่ำๆ ในลำคอได้เช่นกัน มือเล็กของเธอเลื่อนต่ำไปหยอกแก่นกายที่แข็งขันชูชันพร้อมทำงานเต็มที่

เหมขยับตัวเพื่อรอรับร่างแน่งน้อยที่คาดว่าจะเข้าครอบครองแกนกลางลำตัวของเขาในไม่ช้าเพราะรับรู้ถึงความชื้นแฉะสัมผัสผิวกายช่วงที่เธอนั่งทับ เมื่อเกล้าละริมฝีปากออกเขาก็ยิ้มจนตาเยิ้มแล้วช่วยยกสะโพก ทว่าเกล้ากลับก้มลงมาจูบเขาอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

“โอ๊ย!”

เหมร้องลั่นเพราะเจ้าอ้วนไม่ได้จูบแต่กัดริมฝีปากบนเขาอย่างแรงจนเลือดซิบรับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือดติดที่ปากและเห็นรอยเลือดมุมปากของเจ้าอ้วนที่สะบัดหน้าใส่แล้วลุกไปจากเตียงทิ้งให้ของแข็งของเขายังแข็งขืนยืนทื่อย่างงงงัน