บันทึกของผมและคุณทาร์ซาน

Name: บันทึกของผมและคุณทาร์ซาน
Rating: 5.0 (1 reviews)

หนูแดง หนูแดงตัวน้อย

นิยายวาย | จบเล่ม

5.0

ความคิดเห็น

448

ชม

บท

เพราะเจอกับทาร์ซานหนุ่มในฝูงลิงชิมแปนซีโดยบังเอิญ คณะสำรวจจึงมีมติเห็นชอบให้ศึกษาพฤติกรรมของ 'ลีโอ' อย่างละเอียด และหน้าที่ผู้สังเกตการณ์จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก 'จรินทร์' นักสัตววิทยาหนุ่มน้องใหม่ไฟแรงของคณะ ดังนั้นบันทึกระหว่างเขาและคุณทาร์ซานจึงได้เริ่มต้นขึ้น... "กิน?" "ไม่ลีโอ อันนั้นกินไม่ได้" จรินทร์ชี้ไปที่ปากกาในมือของลีโอ ลีโอเปลี่ยนไปคว้าเอากระดาษทิชชูขึ้นมา "กิน?" "นั่นก็กินไม่ได้" ถูกสั่งห้าม ลีโอก็ขยับมาคว้าเอาผ้าเช็ดตัวที่จรินทร์นุ่งอยู่แล้วเลิกขึ้นสูงจนอะไรต่อมิอะไรโผล่ออกมารับลมเย็น "กิน?" จรินทร์ปรายตามองใบหน้าใสซื่อที่พยักพเยิดไปยังของสงวนของเขา พลันเม้มริมฝีปากไปครู่ก่อนจะว่าออกมา "อันนี้...กินได้" เจ้าป่าเจ้าเขาลงโทษแน่นอน!

โคแก่กินหญ้าอ่อน พลิกชะตา R-18 ทะเลทราย รักร่วมเพศ ชายทะลึ่ง โดนบังคับมาหลงรัก ความปรารถนาอย่างบ้าคลั่ง

บทที่ 12 สัญญา

01-17 15:37

บทที่ 1 สำรวจพฤติกรรมของฝูงลิง

13/04/20xx : 9.00 am

วันนี้ตรงกับวันสงกรานต์ของไทย อันที่จริงผมควรอยู่บ้านที่ไทยกับ ครอบครัว แต่ความจริงผมอยู่ทีป่าในเกาะแห่งหนึ่งในทะเลแคริบเบียน อาณาเขต ประเทศคิวบา เพื่อ มาสำรวจพฤติกรรมของฝูงลิงชิมแปนซี...

“ทำอะไรอยู่จรินทร์ รีบลุกมาได้แล้ว”

ปากกาที่กำาลังจรดบนหน้ากระดาษสมุดโน้ตหยุดชะงัก พลันสายตาของ ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่า ‘จรินทร์’ เมื่อครู่ก็หันไปมองยังต้นเสียง พอเห็นว่าคนที่ เรียกเขานั ้นคือหัวหน้าคณะสำรวจที่ทุกคนเรียกติดปากกันว่า ‘ด็อกเตอร์เปาโล’ เขาก็รีบเก็บสมุดโน้ตเข้ากระเป๋าคาดอก แล้วหันไปคว้ากระเป๋าเป้ ที่ใส่สัมภาระจำเป็นขึ้นแบกบนบ่า ลุกขึ้นเดินตามสมาชิกในคณะส ารวจคนอื่นๆ ไปอย่าง รวดเร็ว

“ว่างทีไรเป็นต้องเขียนบันทึกทุกที ชอบขีดเขียนจังเลยนะนายน่ะ” เปาโลร้องแซวเมื่อชายหนุ่มรุ่นน้องเดินเข้ามาใกล้

“กันลืมน่ะครับ”

“เขียนไดอารี่เนี่ยนะกันลืม ถ้าเป็ นบันทึกข้อมูลพวกสัตว์ก็ว่าไปอย่าง” ถูกพูดมาอย่างนี ้ จรินทร์ก็ได้ แต่ยิ ้มน้ อยๆ ก็จริงอยู่ที่การจดบันทึก เกี่ยวกับข้อมูลของสัตว์ที่พวกเขามาสังเกตและศึกษาพฤติกรรมในฐานะนักสัตว วิทยามันมีประโยชน์กว่า แต่การเขียนไดอารี่เล่นนั ้นก็เป็ นการคลายเครียดอย่าง หนึ่งของเขาเช่นกัน การมาอยู่ที่ป่าเป็นเดือนๆ นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลยนะ ถึงเขาจะไฟแรงจนได้ รับความไว้ วางใจให้ มาเข้ าร่วมทีมคณะนักส ารวจ แต่ก็ไม่ได้ หมายความว่าเขาพร้อมที่จะอยู่ป่ าในเกาะนี ้ตลอดทั้งเดือนหรอก ทว่าจรินทร์ก็ไม่ได้พูดอะไร การพูดพร่ามากๆ ไม่ใช่ลักษณะนิสัยของเขา ขณะที่เปาโลตบบ่าแกร่งไม่แรงนัก

“ไปกันเถอะ เรายังต้องเดินเข้าไปอีกลึก”

ว่าจบก็เป็นฝ่ ายเดินน าเข้าไปในป่าปล่อยให้จรินทร์มองตามหลังชายวัย กลางคนที่ท าเสมือนว่าตัวเองเป็ นคนหนุ่มพลางถอนหายใจ

เอาวะ อุตส่าห์ได้รับเลือกแล้ว อดทนหน่อย

ปลอบใจตัวเองอย่างนั้นเรียบร้อยก็ก้าวตามไปโดยไม่พูดอะไรออกมา พลางคิดไปว่าโชคดีแค่ไหนแล้วที่บัณฑิตจบใหม่อย่างเขาได้รับเลือกให้มาร่วมทีม อย่างนี้เพราะนักสัตววิทยาส่วนใหญ่ที่จบจากมหาวิทยาลัยเดียวกับเขาล้วนได้ ท างานในห้องแล็บ หรือไม่ก็ศูนย์ดูแลสัตว์ต่างๆ มากกว่าได้ลงมาส ารวจพื้นที่จริง ที่เขาได้รับคัดเลือกเข้ามาเป็ นเพราะเปาโลเป็ นคนเสนอชื่อด้วยทางคณะนักสำรวจ ต้องการสมาชิกเพิ่มอยู่พอดี และเหตุผลหลักที่เขาได้ รับเลือกเข้ามาก็คือ... เขาสนิทกับเปาโลซึ่งมีศักดิ์เป็นอาจารย์ของเขาในสมัยเรียน เมื่อครั้งที่เขามา ศึกษาต่อในระดับชัันปริญญาโทที่ประเทศคิวบา เขาก็ได้เปาโลนี่ล่ะเป็นอาจารย์ที่ ปรึกษา ไม่อย่างนั ้นนักศึกษาต่างชาติอย่างเขาคงจะต้องลำบากแน่เพราะ ทุกอย่างในคิวบา ช่างเป็นเรื่องใหม่สำหรับชายหนุ่มชาวไทยอย่างเขาเสีย เหลือเกิน

แต่จะพูดว่าการที่เขาได้มาเข้าร่วมทีมสำรวจเป็นเพราะเขาเป็นเด็กเส้นก็ ได้ เพราะตอนที่เขายังเป็นนักศึกษา เขามักไปช่วยงานเปาโลอยู่บ่อยๆ จนเป็ นที่ ถูกอกถูกใจ แต่เอาจริงๆ แล้ว ที่เปาโลไว้วางใจเขาไม่ใช่เพราะถูกชะตา แต่เป็น เพราะ จรินทร์เป็นคนละเอียด มีคุณสมบัติของนักสัตววิทยาครบถ้วนต่างหาก อย่างการจดบันทึกนี่ก็เป็นคุณสมบัติหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นกิจกรรมที่จรินทร์ชอบ

ทำจนติดเป็นนิสัย มีเขาอยู่ในทีมก็ไม่ต้องกลัวเลยว่าจะพลาดข้อมูลอะไรไป เพราะจรินทร์จดละเอียดยิบจริงๆ

เดินมาได้อีกไม่นาน คณะนักส ารวจก็ต้องหยุดพักกันอีกครั้งด้วยหนทาง ที่มุ่งหน้าเข้าไปนั้นนรกชัฏเสียจนต้องรอให้เจ้าหน้าที่จากกรมอุทยานป่าสงวน แห่งชาติของคิวบามาเป็ นผู้นำทางเข้าไปสำรวจเส้นทางเสียก่อน จรินทร์ทรุดตัวลง นั่งบ นขอนไม้ใกล้ๆ คว้าสมุดโน้ตออกมาอีกครั้งทำท่าเหมือนจะเขียนอะไร บางอย่างลงไป แต่ยังไม่ทันจะได้เขียน เสียงของเปาโลที่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ก็ดัง ขึ้นก่อน

“เขียนไดอารี่อีกแล้ว”

ก็จะเขียนจริงๆ อย่างที่ถูกแซวอย่างนั ้น จรินทร์ชะงักงัน หัวเราะให้กับคำพูดดัก

“มันติดเป็ นนิสัยไปแล้วน่ะครับ”

“ฉันก็ไม่ได้บอกว่ามันไม่ดีสักหน่อยนี่ ถ้านายชอบเขียนก็เขียนไปเถอะ แต่อย่าลืมสรุปรายงานให้ฉันก็แล้วกัน”

จรินทร์พยักหน้า เขาไม่ลืมหรอกว่าการที่มาเข้าคณะสำรวจในครั้งนี้เขามีหน้าที่อะไร

...จดบันทึก

ใช่ เป็นหน้าที่เขา เขาทำสิ่งนี้ได้ดีกว่าคนอื่นๆ ในทีมแน่นอน จรินทร์ มั่นใจ

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจดเก่งอยู่แล้ว”

เปาโลพยักหน้า ไม่เคยคลางแคลงในความสามารถของลูกศิษย์คนนี ้เลย คณะส ารวจพากันพูดคุยถึงเรื่องฝูงลิงชิมแปนซีกันอย่างสนใจระหว่างรอ ด้วยสาเหตุที่พวกเขาต้องดั ้นด้นข้ามน ้าข้ามทะเลมาถึงเกาะแห่งนี ้เป็ นเพราะได้ยิน ว่าบนเกาะนี้นั้นมีฝูงลิงฝูงใหญ่อาศัยอยู่จนแทบจะเรียกว่าเป็นเกาะลิงก็ว่าได้ แต่มันก็ไม่ได้ พิเศษมากไปกว่าการได้ เป็นคณะสำรวจคณะแรกที่มาศึกษา

อ่านต่อ