สาวเฉิ่มเนื้อหวาน

Name: สาวเฉิ่มเนื้อหวาน
Rating: 5.0 (24 reviews)

เนื้อนวล

โรแมนติก | จบเล่ม

5.0

ความคิดเห็น

23.1K

ชม

บท

น่านฟ้าผิดหวังในความรักจึงเหมารวมว่าผู้หญิงทุกคนสารเลว เนตรทราย สาวเฉิ่มเชยที่มีวิถีชีวิตขาวสะอาดยิ่งกว่าแม่ชีในโบสถ์เสียอีก แต่โชคชะตาก็กลั่นแกล้งให้พวกเขาต้องมาแต่งงานกันภายใต้คำขอร้องแกมบังคับของผู้มีพระคุณ เนตรทรายร่อนเนินเสียวขึ้นรับเรียวลิ้นช่ำชองของน่านฟ้าอย่างไร้ยางอาย “อ๊า... อู๊ยยยยย อ๊า... เสียวววว อ๊า... เสียววววว อ๊า...” นี่หล่อนกำลังเจอะเจออยู่กับอะไรกันนะ ทำไมถึงได้ทั้งเสียวทั้งสุขแบบนี้ ยิ่งลิ้นสากตวัดเลีย พร้อมกับนิ้วยาวที่สอดลึกเข้ามาภายใน หล่อนก็ยิ่งเต็มไปด้วยความร้อนฉ่าทรมาน “อู๊ยยยยย... อ๊ะ... อื้อ... ซี๊ดดดด” เนตรทรายอึดอัดไปทั้งรู แต่ความเสียวเพราะถูกเลียไล้ไปทั้งร่องสวาทก็ทำให้หล่อนเด้งสะโพกขึ้นสู้นิ้วยาวถี่ยิบ ปากก็ครวญครางราวกับหญิงไร้สติ “อืมมมม รูเธอตอดนิ้วฉันแรงมาก... เนตรทราย... อืมมมม ฉันอยากกระแทกเธอแล้ว... อืมมมม”

จำเลย นางบำเรอ บทบาทที่ขี้อาย หญิง บทบาทที่มีเสน่ห์ ชาย R-18 ความปรารถนาทางเพศ มหาเศรษฐี เมียเก็บ โดนบังคับมาหลงรัก คลุมถุงชน

บทที่ 22 ตอนอวสาน

01-17 11:18

บทที่ 1 ตอนที่ 1

น่านฟ้า กิติเมฆา หรือที่ทุกคนในตระกูลกิติเมฆาเรียกสั้นๆ ว่าคุณน่าน ชายหนุ่มเป็นนักเรียนนอก ใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศจนอายุยี่สิบแปดปีปลายๆ จึงถูกผู้เป็นย่า ซึ่งเป็นผู้มีพระคุณที่เหลือเพียงคนเดียวในโลกใบนี้เรียกให้กลับมาช่วยกิจการที่เมืองไทย และถึงแม้ว่าจะไม่เต็มใจนัก แต่ชายหนุ่มก็ไม่อาจจะขัดคำสั่งของผู้เป็นย่าได้

เขาจึงนำเรื่องที่ต้องบินกลับเมืองไทยไปบอกกับ

โรสิตา หรือโรส ผู้เป็นคนรัก ที่หมายมั่นว่าจะแต่งงานกันในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า แต่หญิงสาวไม่ยอมตามเขากลับมาเมืองไทย โดยให้เหตุผลว่าต้องการใช้ชีวิตอิสระอยู่ที่เมืองนอก

เขาพยายามหว่านล้อมคนรักทุกทาง แต่หล่อนก็ยังยืนกรานคำเดิม ทำให้เขาต้องยอมให้โรสิตาอยู่ที่เมืองนอกต่อไป ส่วนตนเองก็บินกลับมาเมืองไทย ช่วยคุณย่าบริหารกิจการ และก็จะรีบบินกลับไปหาโรสิตาทันทีที่ถึงวันหยุด

วันเวลาเคลื่อนผ่านไปจากหนึ่งเดือน กลายเป็นสองเดือน และสามเดือน จนกระทั่งมาถึงเดือนที่สี่ เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

ตลอดเวลาเขาพอระแคะระคายเรื่องนอกใจของ

โรสิตามาบ้างจากเพื่อน แต่เขาก็เลือกที่จะไว้ใจ เลือกที่จะเชื่อใจคนรัก แต่เมื่อเขาพบเห็นการนอกใจของโรสิตาด้วยสายตาของตนเอง ทุกอย่างมันจึงจบสิ้นลง พร้อมๆ กับความเจ็บปวดแสนสาหัสของเขา

น่านฟ้ากลายเป็นผู้ชายเย็นชา และมองผู้หญิงเป็นของเล่น เขาไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนอีกเลยนับตั้งแต่เลิกรากับโรสิตามา

และถึงแม้ตอนนี้เวลามันจะล่วงเลยมานานเกือบหนึ่งปีแล้ว หัวใจของเขาก็ยังคงเจ็บแปลบๆ เมื่อภาพบาดตาบาดใจของโรสิตากับไอ้หนุ่มผมทองบนเตียงผุดพรายขึ้นมาในสมอง

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้น่านฟ้าที่ตื่นสายในเช้าวันหยุดหลุดออกจากภวังค์ร้าย ดวงตาคมกริบตวัดมองไปที่ประตูไม้ ก่อนที่ริมฝีปากหยักสวยจะขยับเปล่งคำพูดกระด้างออกไป

“ใครครับ”

“เอ่อ เนตรเองค่ะ”

พอรู้ว่าเป็นใคร น่านฟ้าก็เป่าลมออกจากปากแรงๆ ด้วยความเบื่อหน่าย จากนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียง เดินตรงไปกระชากบานประตูให้เปิดกว้างออก

ผู้หญิงที่แต่งตัวเหมือนมนุษย์ป้ายืนอยู่หลังบานประตูไม้ ถึงแม้เจ้าหล่อนจะไม่ได้สวมแว่นหนาเหมือนบรรณารักษ์ในห้องสมุด แต่การแต่งกาย หรือทุกๆ อย่างที่รวมเป็นหล่อน มันทำให้เขารู้สึกไม่ต่างจากการเผชิญหน้ากับคุณป้าวัยห้าสิบเลยให้ตายสิ

“มีอะไร”

พวงแก้มนวลของเนตรทรายเป็นสีแดงระเรื่อขึ้น เมื่อน่านฟ้าในชุดนอนที่เปิดกระดุมสองเม็ดจนเห็นขนหน้าอกมายืนอยู่ตรงหน้า

หัวใจของหล่อนเต้นแรงมาก และก็จำต้องเมินหน้าหนีไปทางอื่น พร้อมกับตอบเสียงสั่นเทา

“คุณ... คุณย่าให้มาตามคุณน่านไปรับประทานอาหารเช้าค่ะ”

“ฝากบอกคุณย่าด้วยว่าฉันยังไม่หิว” เขากำลังจะปิดประตู แต่เสียงสั่นๆ ชวนขบขันของเนตรทรายก็ดังแทรกขึ้นเสียก่อน

“แต่คุณย่า... รอคุณน่านอยู่นะคะ”

“เธอก็ไปบอกท่านสิว่าฉันไม่หิว จบนะ เนตรทราย”

แล้วคนตัวโตก็ปิดประตูใส่หน้าอย่างไม่ไยดี เนตรทรายสะดุ้งน้อยๆ มองบานประตูไม้ที่เพิ่งปิดลงด้วยความน้อยใจ

น่านฟ้าไม่เคยคิดจะญาติดีกับหล่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว เขาแสดงท่าทางรังเกียจรังงอน และก็ไม่ชอบใจมากที่คุณย่าของเขาเอ็นดูหล่อนเกินหน้าเกินตา

หญิงสาวถอนใจออกมาแผ่วเบา ก่อนจะเดินคอตกกลับไปหาคุณย่าราตรีที่กำลังนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารริมระเบียงไม้

“ตาน่านไม่ยอมมาใช่ไหมหนูเนตร”

“เอ่อ... คุณน่านบอกว่ายังไม่หิวค่ะคุณย่า”

ราตรีถอนใจออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ หลานชายที่เคยว่านอนสอนง่าย ตอนนี้กลับกลายเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง เพราะผู้หญิงคนนั้นคนเดียว

“งั้นก็ช่างเถอะ เรามากินข้าวด้วยกันดีกว่า”

“เอ่อ คุณย่าทานเถอะค่ะ เดี๋ยวเนตรจะไปกับทานในครัวกับป้าแย้มค่ะ”

“ไม่เอา อย่าพูดแบบนี้สิหนูเนตร ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าถึงเราจะไม่ได้มีสายเลือดเกี่ยวข้องกันเลย แต่ฉันก็เอ็นดูหนูเนตรมากนะ”

เนตรทรายยกมือขึ้นไหว้คุณย่าราตรีอย่างซาบซึ้งในน้ำใจ

“เนตรขอบพระคุณคุณย่ามากค่ะที่เมตตาเนตร”

ราตรีอมยิ้ม มองเนตรทรายด้วยความเอ็นดู

“ก็เพราะหนูเนตรเป็นเด็กนิสัยดียังไงล่ะ ฉันถึงได้เอ็นดู มานั่งกินข้าวด้วยกันเถอะ ฉันกินคนเดียวเหงาตายเลย”

เนตรทรายไม่อาจจะปฏิเสธความเมตตาของราตรีได้อีก หล่อนกล่าวขอบคุณ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวข้างๆ กับท่าน

“ลองกินต้มจืดตำลึงนี่นะ ฉันชิมแล้ว รสชาติดีเลยทีเดียว”

ราตรีตักต้มจืดตำลึงใส่จานข้าวให้กับเนตรทรายอย่างเอาใจ

“ขอบคุณค่ะคุณย่า”

“กินเยอะ จะได้มีแรงสู้รบกับตาน่าน”

ชื่อของน่านฟ้าทำให้หล่อนชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็รีบซ่อนมันเอาไว้ได้ในที่สุด

หล่อนระบายยิ้มให้กับผู้มีพระคุณท่วมหัว และสนทนากับท่านด้วยความเต็มอกเต็มใจ บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเช้ากำลังเต็มไปด้วยความรื่นเริง จนกระทั่งน่านฟ้าปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับสายตาไม่เป็นมิตรที่เขาใช้ทอดมองมายังหล่อน

อ่านต่อ