ที่รักขามาให้จับเสียดีๆ

บทที่ 1

ยามตะวันคล้อยลอยลิ่วหย่อนลงหลังเส้นโค้งฟ้า ร่างอรชรสมส่วนในชุดฟอร์มสาวรับใช้ของคฤหาสน์หรู จอห์นสโตน ที่ยืนอยู่นอกรั้วกำลังพูดคุยกับผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง

“เมื่อไหร่พราวจะออกไปเที่ยวกับพี่ได้สักทีครับ พี่ชวนพราวมาหลายปีแล้วนะ แต่พราวก็ไม่เคยออกไปเที่ยวไหนกับพี่ตามลำพังเลย จนตอนนี้พี่ชักงงแล้วว่าเราสองคนเป็นแฟนกันหรือแค่คนรู้จักกันแน่”

คำตัดพ้อของ อภิชัย เกิดประสพ คนรักหนุ่มรุ่นพี่ที่รู้จักกันมาเนิ่นนาน ทำให้ พราวเนตร ทองบุญลือ รู้สึกกระอักกระอ่วนใจเป็นที่สุด เพราะสิ่งที่อภิชัยพูดมันคือเรื่องจริง ตลอดเวลาที่คบกันยาวนานมาเกือบห้าปี หล่อนออกไปเที่ยวกับอภิชัยนับครั้งได้เลย แถมไปแต่ละครั้งก็มีเพื่อนไปด้วยเสียทุกครั้ง

หล่อนก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่อยากไปไหนมาไหนกับอภิชัยตามลำพัง รู้เพียงว่าหล่อนไม่สะดวกใจที่จะทำแบบนั้น แม้ว่าหล่อนจะคบหากับเขาด้วยสถานะคนรักก็ตาม

“พราวงานยุ่งน่ะพี่ชัย”

“ก็เห็นบอกพี่แบบนี้มาไม่รู้กี่ปีแล้ว” สีหน้าของอภิชัยยังคงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“พราวขอโทษค่ะพี่ชัย เอาเป็นว่าพราวจะพยายามหาเวลาไปเที่ยวกับพี่ชัยนะคะ”

“แล้วเมื่อไหร่ล่ะพราว พี่รอพราวจนผมจะหงอกหมดหัวแล้วนะเนี่ย”

“พราว...”

“ไม่รู้ล่ะ พี่ต้องการพาพราวไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยเสาร์อาทิตย์นี้ พราวไปลาพักร้อนเลยนะ”

“แต่พราว...ไม่แน่ใจว่าจะลาได้ไหม”

หล่อนไม่ได้อยากไปเลยสักนิด

“ไอ้เจ้าของบ้านนี่มันยังไงนะ พี่ชักอยากเห็นหน้ามันแล้วสิ ทำไมคนจะลาไปทำธุระบ้างมันยากนัก ฮึ!”

“เอ่อ...”

ยังไม่ทันที่หล่อนจะเอ่ยตอบความสงสัยของอภิชัย รถสปอร์ตสีดำทะมึนคันงามก็พุ่งทะยานตรงเข้ามาหาด้วยความเร็วสูง และก็ทำให้ทั้งหล่อนและอภิชัยต้องกระโดดหลบกันไปคนละทิศละทาง

“เฮ้ย!!! เมายาหรือไงขับรถแบบนี้น่ะ!”

อภิชัยที่กระโดดหลบทันและไม่ได้หกล้มรีบตะโกนด่าดังลั่น ในขณะที่พราวเนตรล้มก้นกระแทกลงไปกองกับพื้น กว่าจะรวบรวมแรงลุกขึ้นได้ก็ปาเข้าไปหลายนาที หล่อนหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นว่าเป็นรถของใคร

“คุณ...คีแรน...”

หล่อนช็อกและรีบส่งสัญญาณให้อภิชัยหยุดตะโกนด่า แต่ชายหนุ่มไม่ยอมรับฟัง

“ถ้าเหยียบคนตายจะทำยังไง ไปคุยกันที่โรงพักเลย จะเรียกค่าทำขวัญให้หมดตัวเชียว!”

“พี่ชัยพอเถอะ...พราวขอร้อง...”

หล่อนพยายามห้ามปรามอภิชัย ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่กระจกรถสปอร์ตคันงามฝั่งข้างคนขับลดลงเกือบหมดทั้งบาน และนั่นก็ทำให้หล่อนมองเห็นผู้หญิงหน้าตาสวยจัดคนหนึ่งนั่งในรถเคียงข้างมากับคีแรน

ทำไมหล่อนจะต้องรู้สึกไม่ชอบใจด้วยนะ?

“บ้านฉันไม่ใช่โรงแรม ถ้าอยากจะผสมพันธุ์กันก็ไปที่อื่น อย่ามายืนขวางหน้ารั้วบ้านฉัน!” น้ำเสียงของคีแรนเต็มไปด้วยโทสะ สายตาที่เขาตวัดมองมายังหล่อนช่างเลือดเย็นนัก “พาผัวเธอไปขย่มที่อื่น พราวเนตร!”

“คือว่า...ไม่ใช่...”

หล่อนหน้าชาดิกและพยายามปฏิเสธ แต่กระจกรถเลื่อนขึ้นปิดสนิทเสียแล้ว พร้อมกับที่รถสปอร์ตคันงามสีดำสนิทพุ่งหายเข้าไปในอาณาเขตของคฤหาสน์หรู

อภิชัยรีบเดินเข้ามาหาพราวเนตรแล้วประคองหญิงสาวเอาไว้ ขณะที่ดวงตายังคงจับจ้องมองตามท้ายรถของคีแรนไปตลอดเวลา

“ไอ้หมอนั่นเป็นใครเหรอพราว”

พราวเนตรเบือนหน้าที่ซีดเผือดของตัวเองมามองอภิชัย พร้อมกับบิดแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มอย่างสุภาพ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น

“คุณคีแรน เป็นเจ้าของบ้านนี้ค่ะ”

“ฮะ? เจ้าของที่นี่?”

“ค่ะพี่ชัย”

“งั้นก็แสดงว่าไอ้หมอนี่ใช่ไหมที่มันไม่ยอมให้พราวลางานไปเที่ยวกับพี่น่ะ” สีหน้าของอภิชัยขึงขังขึ้นทันที

พราวเนตรถอนหายใจออกมาด้วยความวิตกกังวล ก่อนจะเอ่ยขอตัวกับอภิชัย “พราวเข้าบ้านก่อนนะพี่ชัย”