คุณลุงขา ได้โปรดรักหนู

“ช่วยด้วยค่ะ คุณลุงช่วยหนูนาด้วย...”

เสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือดังมาตามสายโทรศัพท์ และนั่นก็สร้างความตื่นตกใจให้กับฉลาม หนุ่มหล่อที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาถึง 42 ปีมากเหลือเกิน

“เกิดอะไรขึ้นหนูนา... บอกลุงเร็วเข้า...”

ขณะที่ฉลามละล่ำละลั่กถามกลับไป เขาก็รีบวิ่งไปหยิบกุญแจรถ เพื่อที่จะขับไปยังบ้านพักของ

ณิชาโดยเร็วที่สุด

เขาเป็นห่วงหล่อนเหลือเกิน...

“มีใครก็ไม่รู้บุกเข้ามาในบ้านค่ะคุณลุง หนูนากลัว... ฮือออ...”

“ลุงจะถึงบ้านหนูนาในอีกสิบนาที ล็อกประตูห้องนอนเอาไว้นะ ห้ามเปิดเด็ดขาดถ้าลุงยังไปไม่ถึง แล้วอย่าวางสายด้วย...”

“คุณลุงรีบมานะคะ หนูหากลัว... ฮืออออ”

“ลุงจะรีบไปให้เร็วที่สุด หนูนา... ลุงกำลังไป”

“คุณพ่อกำลังจะไปไหนเหรอคะ”

ชดาภาลูกสาวของฉลามเดินงัวเงียออกมาถาม หลังจากสะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะเสียงตกใจของผู้เป็นพ่อ

“มีคนบุกเข้าบ้านหนูนา พ่อกำลังจะไปช่วย ผึ้งอยู่บ้านล็อกประตูให้แน่นหนานะ เดี๋ยวพ่อรีบกลับมา”

“ให้ผึ้งไปเป็นเพื่อนไหมคะ ผึ้งเป็นห่วงหนูนาเหมือนกัน”

ชดาภาอดเป็นห่วงณิชาไม่ได้ เพราะหล่อนกับณิชาก็เป็นเพื่อนรักกัน

“ผึ้งไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ผึ้งต้องไปเข้าค่ายไม่ใช่หรือ เดี๋ยวเรื่องหนูนาพ่อจัดการเอง”

ชดาภาไว้ใจบิดาจึงไม่ขัดข้อง

“งั้นผึ้งฝากพ่อดูเพื่อนหนูด้วยนะคะ ฝากหนูนาด้วย...”

“ผึ้งไม่ต้องกังวลนะ พ่อต้องดูแลหนูนาให้ดีอยู่แล้ว ลืมไปแล้วหรือไงว่าหนูนาก็เหมือนลูกสาวของพ่ออีกคนหนึ่งนั่นแหละ”

ชดาภายิ้มเบาใจ ก่อนจะปิดประตูบ้าน เมื่อบิดาเดินออกไปที่รถแล้ว

เมื่อสิบปีที่แล้ว ครอบครัวของหล่อนกับครอบครัวของณิชาสนิทกันมาก เพราะพ่อของหล่อนกับพ่อของณิชาเป็นเพื่อนรักกัน

แต่เวลาผ่านไปไม่นาน โชคชะตาก็เล่นตลกกับณิชา เมื่อพ่อกับแม่ของณิชาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตพร้อมกัน ทำให้ณิชากลายเป็นเด็กกำพร้า ญาติสนิทเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ก็คือน้องชายมารดา แต่เขาคนนั้นทำงานอยู่ต่างประเทศ นานๆ ทีถึงจะกลับมาเยี่ยมณิชา ทำให้เพื่อนของหล่อนต้องอยู่บ้านกับแม่บ้านและคนขับรถวัยกลางคนเพียงสามคนเท่านั้น

หล่อนเคยเอ่ยปากชวนณิชามาอยู่ด้วยกันที่บ้าน ซึ่งณิชาก็ตอบตกลงแล้ว แต่ว่าพ่อของหล่อนสิไม่ยอมอนุญาต

หวังว่าหลังจากเกิดเหตุการณ์ครั้งนี้แล้ว พ่อของหล่อนจะยอมให้ณิชาย้ายมาอยู่ใต้หลังคาเดียวกันเสียทีนะ

ทันทีที่จอดรถ ฉลามก็กระโจนลงจากรถ และรีบวิ่งเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ของณิชาด้วยความรีบร้อน

ภายในบ้านถูกเปิดไฟเอาไว้ทั่ว และเขาก็พบกับป้าแช่มและลุงจืด สองผัวเมียที่อยู่บ้านหลังนี้กับณิชา

“ป้าแช่ม คนร้ายล่ะครับ”

“ป้ากับตาจืดไม่ทันเห็นค่ะ ได้ยินแต่เสียงคุณหนูนาเธอร้องกรีด”

“แล้วนี่โทรแจ้งตำรวจหรือยังครับ”

“ยังเลยครับคุณฉลาม คุณหนูนาบอกว่าไม่ให้แจ้งตำรวจครับ”

สีหน้าของฉลามเต็มไปด้วยความแปลกใจ หลังจากฟังคำบอกเล่าของตาจืดแล้ว

“ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะครับ คนร้ายเข้าบ้าน ก็ต้องแจ้งตำรวจสิ”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่คุณหนูนาเธอสั่งเอาไว้แบบนี้”

“แล้วนี่หนูนาอยู่ไหนครับ บนห้องใช่ไหมครับ”

“ค่ะ คุณหนูอยู่บนห้องนอนค่ะ”

ป้าแช่มตอบ ขณะมองตามหลังเรือนร่างสูงใหญ่ของฉลามที่รีบวิ่งขึ้นบันไดไปด้วยสายตากระอักกระอ่วน จากนั้นก็เลื่อนสายตามามองสามี และอ้าปากกำลังจะพูด แต่ตาจืดพูดแทรกเสียก่อน

“เราไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นมาใส่บาตรแต่เช้าไม่ใช่เหรอยายแช่ม”

สามีวัยเดียวกันเดินนำหน้ากลับห้องพักไปก่อนแล้ว ขณะที่ป้าแช่มถอนใจออกมา และเดินตามหลังไปในที่สุด