0
เติมเงิน
ประวัติการอ่าน
ออกจากระบบ
ดาวน์โหลดแอปตรวนเสน่หา
/0/16877/coverorgin.jpg?v=ec5b4d1b76c5cbd39909e54cf965ccba&imageMogr2/format/webp)
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ
เจ้าของร่างเดิมถูกท่านย่าตัวเอง ขายให้ชายพิการด้วยเงินเพียงห้าตำลึง จึงคิดสั้นไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ทำให้วิญญาณของเซี่ยซือซือทะลุมิติมาเข้าร่างแทน ชีวิตในโลกนี้บิดามารดาล้วนตายไปแล้ว เหลือเพียงน้องสาวกับน้องชายร่างกายผอมแห้งหิวโซสองคน เธอต้องช่วยพวกเขาให้รอด ก่อนจะถูกคนชั่วพวกนี้ขายทิ้งไปแบบเธอ 1 : ทะลุมิติ แคว้นจ้าว หมู่บ้านตระกูลแซ่อวี่ ภายในบ้านสกุลเซี่ย “ท่านพี่รีบกินเร็วเข้า” เสียงเด็กเล็กดังก้องอยู่ข้างหูอย่างน่ารำคาญ ว่าแต่ฉันมีน้องชายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รู้สึกได้ถึงอะไรแข็ง ๆ มาแตะที่ริมฝีปาก ทว่ายังลืมตาไม่ขึ้น “ท่านพี่กินสิ ๆ” เซี่ยซือซือรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งศีรษะ พยายามที่จะเปิดดวงตาขึ้นมอง เจ้าของเสียงเล็ก ๆ ด้านข้าง “ท่านพี่ ๆ ท่านพี่อย่าตายนะ ลืมตาสิท่านพี่” “นังตัวดีออกมาเดี๋ยวนี้นะ !” เสียงเอะอะโวยวายดังหนวกหูเซี่ยซือซือเป็นอย่างมาก ปัง ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรื่อย ๆ เซี่ยซือซือลืมตาขึ้นจนได้ พลันสมองกลับมีเรื่องราวพรั่งพรูเข้ามาไม่ขาดสาย จนต้องกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด อ๊าก ! “พี่รอง !” เด็กน้อยเซี่ยซือหยางในวัยสามหนาวเรียกพี่สาวพร้อมเบะปากอยากร้องไห้ “ท่านพี่ !” เซี่ยซานซานทิ้งบานประตูที่ตัวเองดันไว้ หันกลับมาดูพี่สาวด้วยความตกใจ “ท่านพี่ ๆ ท่านเป็นอะไร อย่าทำให้พวกข้าตกใจสิท่านพี่ !” ผลัวะ ! มีคนถีบประตูบานเก่าผุพังเข้ามาภายในห้อง เด็กทั้งสองรีบเข้าไปขวางผู้บุกรุกไม่ให้ทำร้ายพี่สาว แม่เฒ่าเซี่ย เซี่ยจิ่วเม่ย หน้าตาแลดูดุร้าย ไม่ใช่หญิงชราใจดีแต่อย่างใด ด้านหลังของแม่เฒ่าเซี่ยยังมีลูกสะใภ้บ้านใหญ่ กับบ้านรองเดินตามมา ท่าทางดุดันเอาเรื่อง “ไอ้พวกบ้านสามตัวดี กล้าลักขโมยอาหารเอาไว้กินเอง ยังเห็นแม่เฒ่าอย่างข้าอยู่ในสายตาหรือไม่ ไอ้พวกหมาป่าตาขาว ดูซิวันนี้ข้าจะจัดการพวกเจ้าอย่างไร” “ท่านย่าพวกข้าไม่ได้ขโมยนะ นี่เป็นหมั่นโถวของท่านพี่ ท่านพี่ไม่สบายข้าแค่เก็บไว้ให้ท่านพี่เท่านั้นเอง” เซี่ยซานซานยังเป็นเด็กหญิงวัยสิบหนาว แต่นางข่มความกลัวตอบโต้ผู้ใหญ่ในบ้านออกไป “หึ กฎบ้านก็มีบอกอยู่แล้วถ้าพลาดมื้ออาหารไปก็คืออด แต่พวกเจ้ากลับแหกกฎ แอบยักยอกอาหารเก็บไว้กินเอง ยังมีหน้ามาเถียงท่านแม่อีก ท่านแม่ท่านต้องลงโทษคนบ้านสามนะเจ้าคะ ไม่เช่นนั้นข้าไม่ยอมจริง ๆ ด้วย ตอนนั้นยวี่เฟยของข้านางได้พลาดมื้อเย็นไป ท่านก็ไม่ให้นางกินนะเจ้าคะ” สะใภ้บ้านรองนามว่าจงอี้ซิน ย้อนรำลึกถึงเรื่องลูกสาววัยแปดปีของตัวเองขึ้นมา “ดูเจ้าเด็กพวกนี้สิท่านแม่ กางแขนปกป้องพี่สาวตัวเอง ช่างน่าสมเพชไม่รู้จักสำเหนียกกำลังตัวเอง ถุย !” หลินพ่านเอ๋อสะใภ้บ้านใหญ่มองดูเด็กทั้งสองพร้อมถ่มน้ำลายใส่ตรงหน้า แม่เฒ่าเซี่ยมองลูกสะใภ้ทั้งสองสลับกันไปมา เดินตรงไปกระชากหมั่นโถวเย็นชืดแถมแข็งปานหิน ออกจากมือของเซี่ยซือหยาง “แง ๆ ๆ” เด็กน้อยถูกแย่งของกินของพี่สาวไป ถึงกับแผดเสียงร้องลั่น “เจ้าคนชั่ว ! เอามานะ ของท่านพี่ข้า” กำปั้นน้อย ๆ ทุบไปยังต้นขาของแม่เฒ่เซี่ย “เจ้าเด็กเนรคุณกล้าตีข้ารึ นี่นะ !” แม่เฒ่าเซี่ยเตะทีเดียวเซี่ยซือหยางก็กระเด็นไปติดกับผนังห้อง “น้องเล็ก !” เซี่ยซานซานรีบวิ่งไปอุ้มน้องชายขึ้นมากอดไว้ด้วยความตกใจ “ท่านย่า น้องเล็กยังเด็กไม่รู้ความ เหตุใดท่านถึงได้ใจร้ายเช่นนี้” “แง ๆ ๆ” เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยฟังแล้วน่าสงสารจับใจ ดวงตาที่ปิดไว้ก่อนหน้าของเซี่ยซือซือ ลืมขึ้นหลังจากค้นพบว่า ตัวเองได้ทะลุมิติมายังอดีตอันไกลโพ้นแล้วจริง ๆ หลังจากหลับตาลืมตาอยู่หลายหน เรียบเรียงความคิดที่ไหลเข้ามาไม่ยอมหยุด เมื่อค่อย ๆ จัดการกับมันได้ ความเจ็บปวดที่ศีรษะก่อนหน้าจึงบางเบาลง และมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเฉยชา ครบสูตรของการทะลุมิติจริง ๆ มีท่านย่าผู้ชั่วร้าย ขนาบข้างด้วยป้าสะใภ้เลวทั้งสอง ครั้นหันไปมองน้องสาวในวัยสิบขวบของตัวเองกับน้องชายตัวน้อย ทั้งตัวดำเมี่ยมเหมือนไม่ได้อาบน้ำมาเป็นเดือน ร่างกายผอมแห้งเหลือแต่กระดูก เสื้อผ้าเก่าขาดมีรอยปะชุนเต็มไปหมด เส้นผมแห้งกรังเหมือนไม่ผ่านน้ำมานาน ยกมือของตัวเองขึ้นมาดู ไม่ได้มีสภาพต่างกันแม้แต่น้อย ครั้นเงยหน้ามองป้าสะใภ้ใหญ่ร่างกายอวบอ้วนเต็มไปด้วยก้อนไขมัน ป้าสะใภ้รองแม้ไม่ได้อ้วนแต่ก็ไม่ได้ผอม ยิ่งแม่เฒ่าเซี่ยด้วยแล้ว ร่างกายบึกบึนเหมือนคนกินดูอยู่ดีมาตลอด “ท่านแม่ดูอาซือมองท่านสิเจ้าคะ” สะใภ้ใหญ่เห็นสายตาเย็นเยียบของคนที่นอนอยู่บนเตียงก็อดแปลกใจไม่ได้ ดูเยือกเย็นจนไม่น่าไว้ใจ “เจ้าอย่าคิดว่ากระโดดน้ำตายแล้วทุกอย่างจะจบนะอาซือ ข้ารับเงินคนบ้านถานมาแล้ว ถ้าเจ้าตายข้าจะให้อาซานไปแทนเจ้า” คำพูดของแม่เฒ่าเซี่ยทำให้ดวงตาของเซี่ยซือซือเบิกกว้าง ท่านย่าของนางขายนางให้คนบ้านถานในราคาแค่ห้าตำลึง เจ้าของร่างเดิมไม่อยากไปเป็นเมียคนพิการ เลยไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ทว่าเธอที่มาจากยุคปัจจุบันกลับเข้ามาแทนที่เจ้าของร่างนี้ เจ้าของร่างเดิมว่ายน้ำไม่เป็น จึงได้ขาดอากาศตายใต้น้ำ แต่เธอที่เข้ามาสวมร่างกลับพาร่างนี้ขึ้นมาจากน้ำได้ โชคชะตาคงเล่นตลกให้เธอกับเจ้าของร่างเดิมมีชื่อเดียวกัน “ท่านย่าอาซานยังเด็กนัก ท่านอย่าได้ทำเช่นนั้นเลย” นานมากกว่าที่นางจะเอ่ยออกมา “มันอยู่ที่เจ้าอาซือ ข้าขอเตือนเอาไว้ อีกสองวันคนบ้านถานจะมารับตัวเจ้าแล้ว อย่าให้เกิดเรื่องขึ้น ไม่อย่างนั้นข้าจะส่งอาซานไปแทนเจ้า แล้วขายซือหยางทิ้งเสีย” แม่เฒ่าเซี่ยจ้องหน้าเซี่ยซือซือแบบอาฆาต เด็กนี่ก่อนหน้าดูอ่อนแอไร้ทางสู้ ทำไมวันนี้ถึงได้ดูแปลกตาไปนัก “ท่านแม่เจ้าคะ ท่านจะลงโทษคนบ้านสามเรื่องหมั่นโถวนี่อย่างไรเจ้าคะ” สะใภ้ใหญ่ยังไม่ยอมปล่อยสามพี่น้องไปง่าย ๆ “พรุ่งนี้งดอาหารบ้านสาม” แม่เฒ่าเซี่ยเอ่ยแล้วหันหลังเดินออกจากห้องของเด็กน้อยทั้งสามไป โดยมีสะใภ้ใหญ่เดินตามไปด้วย “พวกเจ้าได้ยินแล้วใช่ไหม จำใส่หัวเอาไว้ดี ๆ ด้วยล่ะ” สะใภ้รองหมุนตัวตามหลังไปติด ๆ “ท่านพี่ต่อไปท่านอย่าทำเช่นนี้อีกนะเจ้าคะ ข้ากับน้องเล็กจะทำอย่างไร ถ้าท่านไม่อยู่” เซี่ยซานซานปล่อยเสียงร้องไห้ในทันที1
“เมื่อไหร่แกจะมีเมียสักที อายุปาเข้าไปสามสิบเก้าแล้วนะ ไม่คิดจะมีครอบครัวเหมือนลูกหลานบ้านอื่นบ้างเหรอ ยายรอเลี้ยงลูกแกอยู่นะ จะให้รอไปจนถึงเมื่อไหร่ตานนท์”
นวลนางผู้อาวุโสที่สุดในบ้านพูดกลางโต๊ะอาหารมื้อเช้า เพราะมื้อนี้เป็นมื้อเดียวที่คนในบ้านอยู่กันพร้อมหน้า คนที่นางพูดถึงคือ ณนนท์ หลานชายสุดที่รัก
“โธ่คุณยาย ผมแค่สามสิบเก้านะครับไม่ใช่เจ็ดสิบเก้าถึงต้องรีบมีเมีย” คนเป็นหลานโต้กลับอย่างไม่เดือดร้อน “รอสักสี่สิบห้าก็ยังทัน ผมไม่อยากมีเมีย ผมยังรักความโสดครับ หรือไม่ก็รอหลานของส้มก็ได้ เรียนจบก็หาผัวเลยจะได้มีเหลนให้คุณยายเลี้ยง”
“ไหงมาโยนที่ส้มล่ะ ส้มกำลังเรียนอยู่นะ ส้มต้องตั้งใจเรียน พี่นนท์นั่นแหละสมควรมีเมียมีลูกได้แล้ว จวนจะแก่แล้วนะ” อารียาหรือส้ม น้องสาวจอมแสบ ตอนนี้กำลังเรียนแพทย์เฉพาะทางด้านหัวใจ เธอจึงไม่คิดเรื่องคนรัก มุ่งเรียนอย่างเดียว
“ใช่...แกจะมาโยนให้ส้มไม่ได้ แกเป็นพี่ เป็นหลานคนโตของยาย แกก็ควรมีเมียมีลูกก่อนส้มสิ แล้วที่แกบอกว่า อายุสี่สิบห้าค่อยมี ตอนนั้นยายก็ปาเข้าไปแปดสิบแล้ว จะเลี้ยงเหลนไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้ อีกอย่างอนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน ยายกลัวว่าจะเป็นอะไรก่อนแกมีลูก”
ความไม่แน่นอนคือสิ่งไม่แน่นอน นวลนางคิดเช่นนี้ คนร่วมกินมื้อเช้าได้ยินประโยคนี้เข้าใจความรู้สึกนวลนาง ในขณะเดียวกันก็เข้าใจหนุ่มโสดอย่างณนนท์
“นนท์อาจยังไม่เจอคนถูกใจน่ะค่ะคุณแม่ ของแบบนี้เร่งรีบไม่ได้นะคะ เดี๋ยวคุณแม่จะได้หลานสะใภ้ไม่ดี คุณแม่ก็มาว่านนท์อีกว่าตาถั่ว ตาไม่ดีหาเมียไม่ได้เรื่อง” สายรุ้งมารดาณนนท์และเป็นลูกสาวนวลนางเอ่ยขึ้น ณนนท์ยิ้มเมื่อมารดาเข้าข้าง ทว่าประโยคต่อมา เขาหุบยิ้มแทบไม่ทัน “นนท์เร่งหาผู้หญิงหน่อยนะลูก ไม่ใช่ว่าปล่อยไปวันๆ แบบนี้เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่แค่คุณยายที่อยากเลี้ยงเหลน แม่กับคุณพ่อก็อยากเลี้ยงหลานเหมือนกัน ทำให้คนแก่รอนี่บาปนะ แต่จะได้บุญถ้าให้คนแก่สมหวัง”
“ส้มว่างานนี้พี่นนท์ต้องหาเมียจริงๆ จังๆ แล้วแหละ ไม่งั้นบาปหนาแน่ๆ แล้วพระเจ้าจะลงโทษพี่นนท์อย่างหนักๆ หนักจนหลังหักเลย” อารียาน้องสาวณนนท์พูดไปยิ้มไป เห็นหน้าพี่ชายตอนนี้อยากหัวเราะมากกว่า แต่ก็กลั้นเอาไว้
“ลูกหลานเพื่อนพ่อกับแม่มีหลายคนนะ จะให้พ่อแนะนำให้รู้จักไหม เผื่อเป็นตัวเลือก” เสียงนี้เป็นของทรงชัย บิดาณนนท์
“ผม...” ณนนท์ยังไม่ทันตอบคำถามบิดา เสียงคนเป็นยายขัดขึ้นเสียก่อน
“เอาอย่างนี้ล่ะกัน ถ้าภายในปีนี้แกไม่มีเมีย แกจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่ยายหาให้ จบนะ” นวลนางยื่นคำขาด
/0/15316/coverorgin.jpg?v=468072c47860d9880ec7e8157f79b512&imageMogr2/format/webp)
