ดาราเกี้ยวเดือน

กลางเมืองหลวงที่มากมายไปด้วยผู้คนและรถ สวนทางกันไปมา ถึงแม้จะเป็นตอนเช้าแต่ในฤดูร้อนเช่นนี้ หญิงสาวรูปร่างสมสัดส่วนสวมชุดพนักงานเดินออกจากคอนโดมิเนียม ก้าวเท้าตามเส้นทางระหว่างคอยเพื่อนสนิทมาหาทุกเช้า

ดวงตากลมโตมองผ่านกรอบแว่นบางก่อนเบิกตากว้างตกใจรีบวิ่งเข้าไปพยุงร่างชายชราขึ้นจากพื้น แม่ค้าใกล้ ๆ พากันเดินออกมาดูพร้อมช่วยเหลือหยิบเก้าอี้มาให้นั่ง

“คุณปู่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”

หญิงสาวถามด้วยความตื่นตกใจ เพราะเธอเพิ่งเห็นรถมอเตอร์ไซค์วิ่งบนฟุตบาทเฉี่ยวคนแก่ล้มต่อหน้าต่อตา เหตุการณ์ในครั้งนี้มีหลายคนที่เห็น และต่างต่อว่ารถคันนั้นที่ขึ้นมาวิ่งบนทางเท้า

“ปู่เคล็ดสะโพก อูยยย”

“จีนเกิดเรื่องอะไรขึ้น” ทัตตกรถามพร้อมเดินมาช่วยพยุงร่างชายชราก่อนจะยื่นถุงขนมส่งให้เธอถือ

“มีมอไซค์วิ่งบนฟุตบาทเฉียวคุณปู่ล้ม แกพาไปส่งโรงพยาบาลได้ไหม” เธอหันบอกเพื่อนชายสองคิ้วขมวดยุ่งแล้วก้มมองคนร้องโอ๊ยบนพื้น

“ได้สิ คุณลุงจำเบอร์ติดต่อลูกหรือหลานได้ไหมครับ”

“ปู่มีหลานชายอยู่แต่เขาคงทำงาน ถ้าไม่รบกวนพวกหนูเกิน ไปส่งปู่ที่โรงพยาบาลก็ได้” อีกฝ่ายขอร้องสีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเม็ดเหงื่อเต็มหน้าผากแสดงชัดว่าเริ่มไม่ไหวแล้ว

“เอาแบบนั้นก็ได้ครับ” ทัตตกรพยุงอีกฝ่ายไปยังวินมอเตอร์ไซค์ที่อาสาพาไปส่งและช่วยตั้งแต่แรก หลังจัดการพาคุณปู่ขึ้นรถได้ เธอก็เดินไปหาเพื่อนพร้อมหมวกกันน็อค

“จะไปด้วยเหรอ” ทัตตกรถามย้ำพร้อมมองหน้าเธอ

“อื้อ ให้เราไปด้วยนะ” เธอไม่พูดเปล่ารีบสวมหมวกแล้วขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายให้สัญญาณออกรถ

หลังมาส่งโรงพยาบาลให้คุณหมอตรวจดูอาการ แจ้งว่าสะโพกเคล็ดให้รับยากลับบ้านเลยก็ได้ หรือจะอยู่ดูอาการที่โรงพยาบาลก่อนก็ได้เช่นกัน แต่ต้องแจ้งทางญาติให้มาเฝ้า เธอจึงขอรับยาแล้วให้เพื่อนสนิทโทรหาญาติให้มาแทน

“แฟนหนูเหรอ”

“ไม่ใช่ค่ะ เป็นเพื่อนกัน” จันทร์จิรายกมือปฏิเสธ

“นี่ถ้าหลานชายปู่ชอบผู้หญิง ป่านนี้คงมีเหลนให้ปู่ไปนานแล้ว” เรืองศักดิ์พูดเสียงเศร้าหันออกไปมองทางอื่นพร้อมถอนหายใจ

“คุณปู่มีหลานคนเดียวเหรอคะ”

“ลูกพี่ลูกน้องเขามีอีกสองคน แต่ละคนยังไม่มีใครแต่งงานเลย ยิ่งคนโตสุดมันยิ่งไม่ชอบผู้หญิงปู่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ปู่อยากอุ้มเหลนก่อนตาย”

จันทร์จิราเห็นใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากความเพราะเป็นเรื่องในครอบครัว และเข้าใจว่าคนแก่มักยอมรับว่าผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง ไม่ได้ปรับเปลี่ยนความคิดตามยุคสมัย

“ยาครับ ให้ผมไปส่งที่ไหนไหม” ทัตตกรเดินมาพร้อมกับถูกยาส่งให้อีกฝ่ายถือ

“ไม่เป็นไร ฉันโทรหาหลานชายให้มารับแล้ว ว่าแต่แม่หนูชื่ออะไรล่ะ”

“ชื่อจีนค่ะ คนนี้ชื่อบอมค่ะ” จันทร์จิราแนะนำตัวเองคร่าว ๆ ให้รู้จักรวมถึงงานที่ทำด้วย

“ขอบใจพวกเธอมากนะ ว่าแต่ขอเบอร์โทรได้ไหม เผื่อว่าครั้งหน้าฉันจะได้ตอบแทนถูก”

“ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราเต็มใจช่วย” จันทร์จิราทิ้งเบอร์โทรให้ ถึงแม้จะปฏิเสธไม่อยากได้ของตอบแทนหรืออะไรก็ตาม แต่ก็ทนลูกตื้อไม่ไหว ก่อนจะแยกจากอีกฝ่ายที่หน้าโรงพยาบาล

จันทร์จิรา หญิงสาววัยยี่สิบสองปีจากบ้านเด็กกำพร้า ไม่มีทั้งพ่อแม่ และไม่คิดออกตามหา เมื่อพวกเขาไม่ได้ต้องการเธอเข้าไปอยู่ในชีวิตแล้ว เธอก็เลือกเส้นทาง หลังสอบชิงทุนเรียนต่อได้สำเร็จ ก็ย้ายตัวเองออกมาอยู่ข้างนอก ทำงานหนักส่งตัวเองเรียนและเก็บออมส่งให้ทางมูลนิธิบ้านเด็กกำพร้าที่เคยชุบเลี้ยง เมื่อตอนเป็นเด็กตอบแทนบุญคุณ ก่อนจะหันมาเก็บเงินเพื่อทำตามความฝันที่อยากมีบ้านเป็นของตัวเอง

“วันนี้จะไปทำงานพาร์ทไทม์ต่อไหม” ทัตตกรมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือ แล้วหันไปมองหน้าหญิงสาว ทุกเย็นเจ้าหล่อนจะออกไปทำงานเสริมหารายได้เพิ่มทั้งที่งานประจำนั้นเงินเดือนดีอยู่แล้ว อีกอย่างเธอตัวคนเดียวค่าใช้จ่ายไม่ได้หนักมากนัก

“ร้านหยุดปรับปรุงหนึ่งอาทิตย์ ฉันว่าจะหางานใหม่ทำระหว่างรอ”

“ทำงานอะไรเยอะแยะ ถ้าเงินไม่พอใช้เอาของฉันไปก็ได้”

“ไม่เอา แกก็ทำงานหาเงิน เหนื่อยกว่าจะได้แต่ละบาท และฉันก็มีเงินเก็บอยู่” จันทร์จิราบอก ความจริงที่เธออยากทำงานเพิ่มนั้นเพราะอยากซื้อบ้านที่เป็นชื่อของตัวเองไว้สักหลังเท่านั้น ดีกว่าเสียเงินเช่าคอนโดอยู่

“คิดอะไรอยู่”

“ปิดบังไม่ได้เลยสินะ” เธอก้มดูดน้ำผลไม้ปั่น “ฉันอยากเก็บเงินซื้อบ้าน”

“ดีเลย ขาดอีกเท่าไหร่ล่ะ”

“ถามแบบนี้ทำไม ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้อง” เธอมองหน้าเพื่อนพร้อมทำคิ้วยุ่ง

“ก็ไม่ได้ให้ฟรี ฉันให้เธอยืม แล้วก็มาผ่อนไง ตกลงขาดอีกเท่าไหร่”

“ก็เยอะแหละ” หญิงสาวก้มหน้าลง พอนึกถึงเงินที่เก็บได้รวมสองปีมานี้ก็สามารถวางเงินมัดจำได้ แต่มันเป็นเงินก้อนใหญ่เวลาจะหยิบมาใช้ก็แอบเสียดายอยู่เหมือนกัน

“โอเค ฉันให้ยืม แล้วเล็งที่ไหนไว้บ้าง”

จันทร์จิราส่ายหน้า “ยังเลย”

“อยากได้แบบไหน”

“ก็ประมาณ...” จันทร์จิราพูดรายละเอียดเรื่องบ้านที่อยากได้ให้ทัตตกรฟัง เธอไม่ได้ต้องการบ้านหลังใหญ่ เพราะอยู่คนเดียวกลัวจะเหงาด้วยซ้ำ พอพูดแบบที่อยากได้ ทัตตกรก็เสนอโครงการหนึ่งที่เขาขับรถผ่านประจำก่อนจะนัดไปดูบ้านกันเย็นวันนั้นเลย

ด้วยความไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการซื้อบ้านในโครงการเลย ทัตตกรอาสาหาวิศวกรมาตรวจบ้านให้ จัดการทุกอย่างเหมือนเป็นบ้านตัวเอง ก่อนจะกำหนดวันทำสัญญาอีกครั้ง

ทว่าวันนัดส่งมอบกลับกลายเป็นว่าบ้านที่เธอลงทุนจ้างให้คนตรวจสอบและแก้ไขถูกขายให้คนอื่นไปแล้วในราคาที่สูงกว่า จากสีหน้าที่ดีใจตอนแรกเปลี่ยนไปทันทีพร้อมความโกรธเข้ามาแทนที่

“บ้านที่คุณจะเข้ามาจองพอดีว่ามีคนซื้อตัดหน้าไปแล้วครับ” เจ้าหน้าที่ที่ดูแลโครงการบ้านมาพร้อมกับอีกคนเดินเข้ามายกมือไหว้ยื่นกระเช้าของบำรุงและช่อดอกไม้แทนคำขอโทษ

พอได้ยินว่าบ้านถูกขายไปแล้ว ความดีใจที่มีบ้านหลังแรกก็ล่วงติดลบทันทีและแทนที่ด้วยความโกรธ แต่ก็เอาเรื่องไม่ได้เพราะบ้านถูกขายไปแล้ว

“ได้ไง พวกเรามาดูก่อน ทำไมคุณทำแบบนี้” ทัตตกรโมโหต่อว่าอีกฝ่ายที่ไร้จรรยาบรรณเสียงดัง

“เอ่อ คือพวกผมต้องขอโทษด้วยนะครับ” เจ้าหน้าที่คนนั้นโค้งกายขอโทษขอโพย และยังยืนยันไม่สามารถส่งมอบบ้านให้ได้ในวันนี้เสนอให้ไปดูหลังอื่นแทน

จันทร์จิราที่น้ำตาคลอทั้งเสียใจและโกรธ ไม่คิดว่าประสบการณ์การซื้อบ้านครั้งแรกจะเกิดเรื่องเช่นนี้ได้ พอได้คำขอโทษจากอีกฝ่ายแบบลวก ๆ และไม่มีการชดเชยอะไรให้มีเพียงช่อดอกไม้กับกระเช้าที่ไม่สามารถทนแทนได้ จึงพากันกลับ แต่ยังไม่ได้ไปไหนเสียงหนึ่งเอ่ยทักขึ้น

“เอ้า พวกเธอสองคนมาทำอะไรกันที่นี่เหรอ”

พอหันกลับไปมองก็เจอเข้ากับเรืองศักดิ์เดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายอีกคนที่เดินเลี่ยงไปทางอื่นแทน

“คุณปู่สวัสดีครับ พวกเรามาดูบ้านที่จอง แต่เจ้าหน้าที่บอกขายให้คนอื่นไปแล้ว” ทัตตกรบอกแล้วหันมองหน้าเจ้าหน้าที่พวกนั้น ก่อนที่พวกเขาจะเดินออกไป

“กลับกันเถอะ มันคงไม่ใช่บ้านฉัน” จันทร์จิรากระตุกชายเสื้อเพื่อนบอกเสียงโรยราอย่างหมดใจ ใบหน้าเศร้าหม่นหมองน่าสงสาร

ทัตตกรพยักหน้ารับ กำลังจะพาไปที่รถแต่ถูกเรืองศักดิ์ห้ามไว้อีกครั้ง

“เดี๋ยว ๆ ปู่มีอยู่ที่หนึ่ง ทำเลดีมาก หนูจีนต้องชอบแน่ ๆ สนใจจะไปดูไหมล่ะ ปู่รู้จักเจ้าของโครงการเคยไปกินข้าวด้วยกันบ่อย ๆ จะขอให้เขาลดราคาพิเศษให้”

สองหนุ่มสาวหันมองหน้ากัน

“เอาไง อยากไปดูไหม” ทัตตกรถามย้ำ

“อืม ไหน ๆ ก็มาแล้ว ไปดูหน่อยก็ได้” เธอบอกอย่างสิ้นแรง

“ซื้อบ้านสร้างเรือนหอเหรอ”

คำถามนั้นทำให้คนเศร้าอยู่เบิกตากว้างหายใจสะดุดรีบปฏิเสธเสียงหลง

“แค่ก ไม่ใช่ค่ะ พวกเราไม่ได้เป็นแฟนกัน จีนอยากได้บ้านเป็นของตัวเองดีกว่าไปเช่าคอนโดอยู่ค่ะ บอมเลยอาสาพามาดู วันนี้นัดทำสัญญากันแต่บ้านถูกขายตัดหน้าไปแล้วค่ะ”

เรืองศักดิ์ยิ้มแย้มพยักหน้าเดินไปขึ้นรถตัวเองให้ทั้งสองขับตามตนไป