ร้อยพรพรหมลิขิต

“จุดเริ่มต้นเรื่องราวทุกอย่างเกิดขึ้นจากความชอบของตัวเองที่การชอบนั้นดันมากไป มากเกินความพอดี มากจนทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน และสุดท้ายเธอต้องชดใช้สิ่งที่ก่อไว้”

สองเดือนก่อนหน้านี้ เธอเป็นเพียงพนักงานฝ่ายธุรการคนธรรมดาคนหนึ่ง มาทำงานและเลิกงานกลับบ้าน แต่เธอมีความชื่นชอบที่ต้องเก็บไว้เพราะกลัวว่าคนรอบข้างไม่เข้าใจจึงได้แต่เก็บซ่อนมันไม่ให้ใครได้รู้ว่าแท้จริงแล้วเธอชื่นชอบการจับคู่โดยเฉพาะผู้ชายด้วยกันเอง มันอาจจะแปลกประหลาดในสายตาของคนอื่น

ยิ่งความชอบถูกเล่าสู่ให้พวกที่ชอบแบบเดียวกัน ยิ่งเกิดแรงกระตุ้นจนลืมนึกถึงความเป็นส่วนตัว ก้าวก่ายชีวิตคนอื่นมากเกินไปจนสร้างปัญหาตามมาโดยไม่รู้ตัว และบางทีความชื่นชอบของตัวเองก็อาจไปทำร้ายคนนั้นได้ง่าย ๆ

รสสุคนธ์ หรือ ซีม่อน พนักงานสาวธรรมดาคนหนึ่งที่มีความชื่นชอบเป็นของตัวเอง แต่วันหนึ่งความไม่รู้จักคิดของตัวเองทำให้ความชอบนั้นทำร้ายคนอื่น เธอเป็นสาววายตัวแม่ ชื่นชอบการมโนเป็นที่สุด ยิ่งกับท่านประธานมาดนิ่งและญาติน้องชายขี้เล่นทำให้เธอเอาไป

มโน แตกต่างจากคนอื่น ๆ

“วันนี้ก็ยังรักกันดีเหมือนเดิม”

รสสุคนธ์ยืนแอบยิ้มสังเกตการณ์อยู่ห่าง ๆ มองด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ในสมองมโนตามภาพที่ได้เห็นไปไกลมากกว่านั้น เธอยืนอยู่นานสองนานก่อนจะถูกทัก

“น้องซีม่อนยืนมองอะไรอยู่เหรอจ๊ะ” รนธีมองไปทางที่เธอมองก็เห็นว่าใคร “หนูอย่าบอกเจ้นะว่าชอบท่านประธาน”

“เจ้ หนูไม่ได้ชอบท่านประธานค่ะ” เธอส่ายหน้าเป็นพัลวันเดินหมุนกายหลบไปอีกทาง แต่อีกฝ่ายไม่หยุดยังตามถามต่อ

“หรือชอบท่านรองฯ”

“เปล่า ๆ ค่ะ หนูไม่ได้ชอบ หนูแค่มองเฉย ๆ”

รสสุคนธ์บอกปัดไปแบบนั้น เพราะไม่กล้าพูดว่าตัวเองกำลังจับคู่พวกเขาจิ้น

“แน่ใจนะ”

“ล้านเปอร์เซ็นต์ค่ะ” เธอยิ้มและย้ำหนักแน่นเพื่อให้อีกฝ่ายคลายความสงสัย ถึงเธอจะเป็นสาววายแต่กระนั้นก็ยังชอบผู้ชาย ยิ่งเป็นพวกนั้นแล้วเธอยิ่งรู้ดี ระดับผู้บริหารไม่มานั่งสนใจหรือมาพูดคุยทำความรู้จักกับพนักงานธรรมดาหรอก

“ก็ดีแล้วลูก คนรวย ๆ แบบนั้นแถมเป็นเจ้านายเราอีก เขาไม่มาสนใจพนักงานแบบเรา ๆ หรอก” บอกเสร็จก็เดินกลับไปทำงานตัวเอง

“ค่ะ”

เธอรู้ เพราะเธอไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลย สนใจอย่างอื่นมากกว่า

เธอที่ไม่ได้หน้าตาดี และนิสัยเป็นคนเงียบ ๆ ทำให้ไม่มีใครสนใจหรืออาจเพราะตัวเองไม่ได้มีเสน่ห์มากพอให้ผู้ชายสนใจจึงไม่ได้คิดเรื่องมีแฟนและกลัวว่าเขารับไม่ได้ที่เธอเป็นสาววาย จึงเลือกที่จะอยู่กับสิ่งที่ชอบ...

“พร้อมมม รีดพร้อมค่า สวัสดีค่ะทุกท่าน สาววายตัวแม่อย่างดิฉันกลับมาแล้วหลังจากหลบไปเลียแผลใจจนหายดี ได้ยาหยีมาดามใจ วันนี้ฉันจะเปิดเรื่องใหม่ให้ทุกคนได้อ่านกันค่ะ ขอเตือนซับน้ำลายกันให้ดี ๆ นะคะ”

นิ้วเรียวยาวขยับเคลื่อนไหวไปตามอักษรบนแป้นคีย์บอร์ดอย่างชำนาญ หลังที่ห่างหายไปนานเมื่อคู่จิ้นที่เธอเคยจิ้นนั้นแต่งงานกับสาวสวยไปแล้ว และกว่าจะทำใจได้ก็นานทีเดียว แต่เห็นคลั่งไคล้แบบนี้เธอก็ไม่ได้ไปรุกล้ำสิทธิ์ส่วนตัวของพวกเขาและไม่ได้พาคนไปต่อต้านแต่อย่างใด

“เพราะความรักคือสิ่งสวยงาม ทุกคนคงรู้กฎของที่นี่ดีใช่ไหมว่าเราจะไม่ทำร้ายคนที่เรารัก และเคารพความเป็นส่วนตัวและการตัดสินใจของเขา อย่าเอาเรื่องที่กล้วยหอมแต่งอินจนเกิดเรื่องราว เราฟินกันผ่านแค่ตัวอักษรก็เพียงพอแล้ว”

หลังเธอโพสต์ลงหน้าเว็บบอร์ดส่วนตัวไม่นานคอมเมนต์ที่รอคอยก็พากันกดหัวใจเข้ามารัว ๆ ผู้ติดตามเธอนั้นมีเกือบแสนคนทีเดียวทำให้คนที่อยู่หลังหน้าจอนั้นระบายยิ้มเมื่อทุกคนรับทราบไปทางเดียวกัน

“เรื่องราวที่จะเล่า เริ่มต้นจาก...”

และข้อความต่อจากนั้นเป็นการพิมพ์นิยายที่เกิดขึ้นจากจินตนาการล้วน ๆ ของหญิงสาวที่ชื่นชอบการมโนจับจิ้น เธอสนุกที่ได้แต่งเติมสิ่งที่จินตนาการลงไปและเหมือนคนอ่านเองก็ชื่นชอบไม่ต่างกัน ก่อนจะคลิกโพสต์ลงไป

วันทำงานปกติ รสสุคนธ์ยังทำงานเหมือนเดิมทุกวันแต่วันนี้ แต่วันนี้มีประชุมนัดสำคัญของบริษัทพนักงานที่อยู่ทำโอทีเมื่อวานต้องเร่งจัดเตรียมทำเอกสารสรุปการทำงานในด้านต่าง ๆ ส่งให้หัวหน้า เธอที่ไม่ได้มีหน้าที่ในส่วนนั้นช่วยพนักงานคนอื่นเคลียร์งานไม่ให้ล้น เพราะงานในแต่ละวันต้องอัปเดตข้อมูลอยู่ตลอดเวลา

รสสุคนธ์เดินหมดแรงในมือถือแก้วน้ำชาเขียวปั่นที่ดูดเพิ่มความสดชื่นให้ร่างกาย ก่อนจะสะดุดชนเข้ากับร่างใครคนหนึ่งจนน้ำกระเด็นเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าอีกฝ่าย

“ว้าย ขอโทษค่ะ” สายตาเธอมองหน้าอกที่เป็นรอยน้ำใช้มือเข้าเช็คลวก ๆ “เลอะหมดเลย ขอโทษนะคะ”

“ไม่เป็นไร”

“ถอดมาค่ะเดี๋ยวฉันเอาไปซักให้” เจ้าหล่อนไม่ได้เงยหน้ามองเลยว่าอีกฝ่ายเป็นใครแต่พยายามเข้าไปถอดเสื้อเขาออก และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นธราธิปก็ชะงักมองค้าง

“เป็นอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มยกมือขึ้นโบกผ่านหน้าอีกฝ่ายไปมาก่อนจะส่งเสื้อให้

“ปะเปล่าค่ะ ขอโทษจริง ๆ นะคะ”

“อืม” เขารับคำแล้วเดินจากไปอย่างเร่งรีบเพราะมีนัดประชุมสำคัญ ต้องมาเสียเวลาไปเกือบสิบนาที

รสสุคนธ์มองเสื้อที่ถือแล้วยิ้มหวานพาฝัน เธอมีของที่เอาไว้ใช้จินตนาการ คิดแล้วก็แก้มแดงมีความสุข ก่อนจะเก็บอาการเพราะกลัวว่าคนอื่นจะเห็นและเข้าใจผิด

“เจ้คิดเหมือนกันไหม”

“อืม ดูไปก่อน” ทั้งคู่พยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินกลับไปทำงานตัวเอง

ส่วนคนที่ถูกจับตาอยู่นั้นไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานตัวเองก็จัดการเก็บเสื้อพับใส่ถุงเป็นอย่างดี พร้อมกับสมองที่จินตนาการถึงฉากก่อนหน้านี้แล้วแอบพิมพ์ใส่ในมือถือเอาไว้อัปเดตช่วงเย็น