เจ้านายยอดสวาท

“วันนี้ยอดขายเป็นยังไงบ้าง” เจ้านายหนุ่มหล่อเหลาเดินควงสาวเข้ามายังร้านขายเสื้อผ้าผู้ชาย ถามพนักงานที่จ้างไว้ดูแลเสียงเรียบ พร้อมกายหนาปรากฏต่อสายตาอีกฝ่าย

“เท่าเมื่อวานเลยค่ะ” หญิงขยับลุกขึ้นยืนรายงานเพราะคิดว่าเป็นเพื่อนข้างๆ ร้าน แต่เมื่อเห็นว่าใครก็ต้องรีบปิดปากแน่น

ยอดขายของทุกวันดีอย่างเกินคาด แม้จะเป็นวันธรรมดาเสื้อผ้าแบรนด์นี้ก็ขาย สาขาที่เธออยู่น้อยครั้งนักที่เจ้านายจะเข้ามาตรวจและวันนี้มาแปลกเขาเดินควงสาวสวยเข้ามา ไร้ร่างผู้ชายเหมือนครั้งก่อน

“แล้วมันเท่าไหร่ล่ะ ที่เท่านั่นนะ”

“เจ้านายไม่ได้ดูบัญชีที่หญิงทำให้เหรอคะ”

ถึงได้มาถามเนี่ย เธอต่อคำในใจเพราะยังเกรงๆ เจ้านายหนุ่มหล่อ และโสดแต่ไม่สดคนนี้จะไล่เธอออกจากงาน ดวงหน้าหวานขาวผ่องภายใต้กรอบแว่นสี่เหลี่ยมที่สวมทับดวงตากลมโตสุกสกาวมองหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตร แต่นิสัยเพลย์บอยเจ้าสำราญทำให้เธอไม่อยากเข้าใกล้ ถึงแม้ว่าเขาจะดูดีมากก็ตาม

“นี่ยอกย้อนฉันเหรอ” กวิน มองพนักงานที่กำลังต่อปากต่อคำไม่ตกฟากด้วยความแปลกใจ

“เปล่าค่ะ หญิงไม่บังอาจ”

“งั้นหล่อนก็รีบรายงานมาสิยะ เสียเวลา” คู่ขาอีกฝ่ายตีฝีปากกล้าต่อว่าแทน

กวินหันมองหน้าเมญ่าแล้วชักสิหน้าไม่พอใจเขาไม่ชอบให้คู่ขาสอดปากสอดคำ “คุณกลับไปได้แล้วเมญ่า”

“มะ..หมายความว่าไงคะ” เมญ่าหน้าเสียที่อยู่ๆ ถูกสั่งให้ไล่กลับเสียอย่างนั้น

“ผมบอกให้กลับไป แล้วไม่ต้องมาหาผมอีก”

“คุณทำแบบนี้กับเมญ่าไม่ได้นะคะ จะไล่เมญ่าแบบนี้ไม่ได้”

“ทำไมไม่ได้ คุณรู้ใช่ไหมผมไม่ชอบผู้หญิงที่สอดปากสอดคำ และกิริยาเต้นเร้าแบบนี้” เสียงห้าวต่อว่าอีกฝ่าย

เขาไม่สนว่าจะมีใครมองอยู่ตอนนี้

“คิคิ” วนิดากลั้นหัวเราะ เมื่อเห็นผู้หญิงที่มาด้วยหน้าถอดสี

“หัวเราะอะไรยะ” เมญ่าหวีดร้อง มองหน้าวนิดาด้วยความไม่พอใจ

“เดี๋ยวหญิงไปเอาน้ำมาให้นะคะเจ้านาย” วนิดารีบเจ้นไปหลังร้านทันทีเพราะเกรงว่าอาการขำสะใจของตนจะไปขัดใจเจ้านายหนุ่มหล่อเหลาเข้าจนถูกไล่ออก

“กลับไปซะแล้วอย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก”

“เชอะ คิดว่าตัวเองหล่อ รวยคนเดียวเหรอไง ฉันไม่ง้อก็ได้ ผู้ชายไร้หัวใจ!” ต่อว่าเสร็จก็สะบัดหน้าหนี และเดินออกจากร้านด้วยความขัดใจที่อยู่ๆ ถูกมหาเศรษฐีหล่อ รวยทิ้งกลางคัน

ด้านวนิดาหลังจากรินน้ำเย็นใส่แก้วเสร็จก็เดินออกมา เธอยังเห็นเจ้านายหนุ่มยืนสำรวจร้านเงียบๆ

“น้ำค่ะเจ้านาย” เธอวางมันลงบนโต๊ะแล้วถอนออกมายืนห่างๆ เพราะกลัวจะเข้าไปขัดสายตาของผู้เป็นนาย

หญิงมองชายชาตรีตรงหน้าด้วยความชื่นชม เขาทั้งหล่อเหลา รวยล้นฟ้า และเก่งกาจ เธอแอบหลงรักมานานแล้วอยากเจอตัวเป็นๆ สักครั้ง แต่ตอนนั้นคงได้แค่ฝัน หากเพียงว่าเวลานี้ชายที่เธอหลงรักมายืนตรงหน้า ก่อนจะรีบหลบตาเมื่อชายตรงหน้าหันกลับมาทางตน

“ทำงานที่นี่มากี่ปีแล้ว” กวินถามสาวน้อยตรงหน้า สายคาดุคมมองสำรวจร่างบางอ้อนแอ่นอย่างสนใจ โครงหน้ารูปไข่ผิวกระจ่างใสเนียนอมชมพู ดวงตากลมโตซุกซน และเรียวปากน่าจูบ... อ่า ชักอยากทำอะไรมากกว่ามองแล้วสิ

“เพิ่งทำงานไม่กี่เดือนค่ะ”

วนิดาไม่ได้ตอบว่านานหรือไม่ เธอก้มหน้าหลบตาคู่คมแกร่งนั้นด้วยความประหม่า เคยถูกจ้องมองมาหลายต่อหลายครั้งแต่ไม่รู้สึกแปลกเท่าครั้งนี้เลย สายตาที่มองมานั้นดูร้อนแรงแฝงไปด้วยความเสน่หาจนหัวใจดวงน้อยในอกซ้ายเต้นแรงเร็ว

ทำไมตื่นเต้นแบบนี้นะ

“อายุเท่าไหร่แล้ว”

กวินยังถามต่อขณะขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น กลิ่นกายหอมๆ ลอยแตะจมูกกระตุ้นความปรารถนาในร่างกายให้วิ่งพล่านไปทั่วทั้งร่าง ความต้องการรุนแรงจนปวดร้าวไปทั่วลำกายทำให้กวินเบี่ยงหน้าหนีเล็กน้อย

บ้าจริง แค่ได้กลิ่นก็ต้องการมากแบบนี้ ถ้าได้จับ กอด จูบ ไม่คลั่งเหรอวะ

“ยี่สิบสามปีค่ะ” วนิดาเงยหน้าขึ้นตอบคำถามตามมารยาท กลับต้องสงสัยเมื่อเห็นอีกฝ่ายเบี่ยงหน้าหนี

“มีครอบครัวหรือยัง แล้วที่บ้านอยู่กับใคร”

เขาชักอยากรู้เรื่องของเธอมากขึ้น อยากรู้ทุกอย่าง อาการแบบนี้ไม่เคยเป็นมาก่อน จนตัวเองไม่เข้าใจทำไมต้องสนใจเธอคนนี้มากด้วย

“ที่บ้านอยู่กับพ่อและแม่ค่ะ ส่วนครอบครัวหญิงยังโสดอยู่ค่ะ” วนิดาตอบไปตามตรง เริ่มตื่นเต้นจนหูอื้อ ไม่คิดฝันว่าเจ้านายอย่างเขาจะสนใจพนักงานต่ำต้อยเช่นเธอได้

“งั้นแสดงว่าไม่มีแฟน” ท่าทางครุ่นคิดนั้นทำคนฟังชักตงิดใจ “ดีเลยฉันจะให้เธอย้ายไปทำงานด้วย”

“คะ หมายความว่ายังไง” วนิดาเบิกตาโตมองอีกฝ่ายอย่างตกใจในคำพูด หรือเธออาจแค่หูแว่วไปเองจนต้องถามซ้ำ

“พรุ่งนี้ฉันจะให้เธอไปทำงานกับฉัน เตรียมตัวให้พร้อมพรุ่งนี้จะมารับ” คำสั่งสั้นๆ ห้าว

“เดี๋ยวสิคะ ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะคะ” วนิดาร้องเสียงหลงไม่ใช่ว่าไม่อยากไปทำงานที่อื่นเพราะเธอเองก็หวังเงินเดือนและความก้าวหน้า แต่นี่มันปุบปับเกินไปจนตั้งตัวไม่ทัน

“เธอทำสัญญาทำงานไว้หนึ่งปีใช่ไหม” กวินมองหน้ากระจ่างใส สองคิ้วย่นเข้าหากัน ด้วยความแปลกใจ เธอคนนี้มีอะไรที่น่าสนใจอยู่มาก