ขออภัยไม่มีทาง

“ตื่นๆ รีบตื่นเร็วเข้า”

มีเสียงที่รีบร้อนของใครคนหนึ่งดังขึ้นข้างหู จากนั้นนางก็โดนเขย่าอยู่สักพัก หยุนม่านชิงจึงลืมตาขึ้นด้วยความสะลึมสะลือ

สาวใช้ที่กำลังเขย่าแขนนางอยู่เมื่อเห็นเช่นนี้ก็กลอกตามองบน แล้วก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดว่า “หากไม่เป็นอันใดก็รีบตื่นขึ้นมาเสียเถิดเจ้าค่ะ หากไปไม่ทันงานเลี้ยงวันเกิดของฮูหยินใหญ่ ข้าน้อยได้โดนด่าไปกับท่านด้วยเป็นแน่！”

ตอนนี้หยุนม่านชิงรู้สึกสับสนงุนงงไปหมด ภาพเหตุการณ์วินาทีก่อนตายซ้อนทับกับภาพตรงหน้าขึ้นมา ราวกับเป็นความฝันอย่างไรอย่างนั้น

โซ่เหล็กแทงทะลุกระดูก แส้หนามฟาดทะลุเนื้อ ยาพิษทะลุลำไส้ นางถูกทรมานทุกวิถีทาง แม้แต่คุกส่วนตัวก็เปื้อนเลือดนางเต็มไปหมด！

สุดท้ายนางก็ถูกทรมานอย่างแสนสาหัส หลังจากเสียชีวิตกระดูกก็ยังถูกบดขยี้จนเป็นเถ้าถ่าน ไม่เหลือแม้แต่ซากศพเลยด้วยซ้ำ！

กลิ่นเลือดที่รุนแรงยังติดอยู่ที่ปลายจมูกของนางอยู่เลย เนื้อตัวของนางเหมือนยังคงเจ็บปวดอย่างไม่สิ้นสุด

หยุนม่านชิงหลับตาลง แล้วก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง

ความเจ็บปวดตามร่างของนางค่อยๆ บรรเทาลงแล้ว สิ่งที่นางเห็นยังคงเป็นผ้าม่านที่ปักลวดลายกิ่งก้านและดอกไม้ที่งดงามเอาไว้ ดอกไม้และใบไม้เมื่ออยู่ใต้แสงเทียนดูประหนึ่งเป็นของจริงมิมีผิด นี่คือลายปักที่เป็นเอกลักษณ์ในห้องส่วนตัวของนางก่อนจะออกเรือนนั่นเอง！

ในที่สุดหยุนม่านชิงก็ดึงสติกลับมาได้ นางหันไปมองด้านข้างเล็กน้อย แล้วสายตาของนางก็มองไปที่ใบหน้าของสาวใช้ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะคนหนึ่ง

นางคือชุ่ยเซียงสาวใช้ที่เคยรับใช้นางเมื่อในอดีต แล้วก็เป็นหนึ่งในคนที่รังแกนางในชาติที่แล้วด้วยเช่นกัน ทำให้นางต้องเสียชีวิตอย่างน่าอนาถใจ！

เมื่อชุ่ยเซียงเห็นว่านางดูเฉื่อยชา แววตาก็แสดงความรังเกียจออกมาทันที จากนั้นก็พูดประชดประชันขึ้นว่า “เลิกเสเสร้งเสียทีเถิดเจ้าค่ะ น้ำในสระบงกชก็มิได้ลึกเสียหน่อย”

“ขนาดคุณหนูใหญ่ที่สูงส่งกว่าเป็นไหนๆ ตกลงไปยังมิเป็นอันใดเลย แล้วท่านที่ผิวหนากายหยาบที่มาจากชนบทจะเป็นอันใดไปได้เล่าเจ้าคะ……”

ก่อนที่นางจะพูดจบ จู่ๆ หยุนม่านชิงก็พลิกตัวลุกขึ้น แล้วก็ตบหน้าชุ่ยเซียงอย่างแรง

ฝ่ามือของหยุนม่านชิงสั่นและชาไปหมด เวลานี้หยุนม่านชิงมั่นใจแล้วว่านางได้กลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้งแล้ว อีกทั้งยังกลับมาในวันสำคัญที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของนางอีกด้วย！

ชุ่ยเซียงตื่นตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้มาก

ด้วยความที่คุณหนูรองผู้นี้เพิ่งจะถูกรับตัวมาจากชนบท หลังจากผ่านไปได้ไม่กี่วันก็ทำเรื่องน่าขันเสียแล้ว อีกทั้งยังเป็นบุคคลที่มีนิสัยขี้ขลาดและขี้กลัวอีกด้วย

โจวซูเหวินคือฮูหยินท่านโหวผู้ซึ่งเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดคุณหนูรอง ซึ่งโจวซูเหวินเกลียดชังบุคลิกที่ไร้ซึ่งความสง่างาม ไม่สามารถเชิดหน้าชูตาของนางเป็นที่สุด แล้วก็ไม่พอใจกับการที่ลูกสาวของตนเติบโตมาจากในชนบทด้วย โจวซูเหวินไม่เพียงแต่ดุด่าลูกสาวในที่สาธารณะเท่านั้น แต่ยังปฏิเสธที่จะพบนางด้วย

หากแม่แท้ๆ ยังเป็นเช่นนี้ เจ้านายคนอื่นในจวนท่านโหวยิ่งมิต้องพูดถึงเลย

คนรับใช้ต่างก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ไปด้วย แต่ละคนต่างก็ไม่มีผู้ใดเห็นหัวนางเลย

ก่อนหน้านี้หยุนม่านชิงไม่เคยต่อต้านด้วยวาจาเลย ยิ่งเรื่องการลงไม้ลงมือยิ่งไม่ต้องพูดถึง

ความเจ็บปวดที่แสบๆ ร้อนๆ บนใบหน้าทำให้ชุ่ยเซียงดึงสติกลับมาได้ นางโกรธจนใบหน้าบึ้งตึงไปหมด แล้วก็ตะโกนขึ้นมาเสียงดังว่า “สารเลว ข้าเป็นคนของฮูหยินท่านโหวนะ เจ้ากล้าตบข้าเช่นนี้ได้เยี่ยงไร！”

หยุนม่านชิงพยายามข่มอารมณ์เอาไว้ไม่ให้แสดงออกทางแววตา สายตาของนางดูเยือกเย็นมาก ไร้ซึ่งความอบอุ่นใดๆ ทั้งปวง

นางรังเกียจที่จะต้องมาเสียเวลาพูดกับชุ่ยเซียง นางจึงเพียงแค่ยกมือขึ้นและตบหน้าชุ่ยเซียงอย่างรุนแรงและเน้นย้ำไปสองครั้งติด

ขี้ข้าที่ปากคอเราะรายเช่นนี้ สมควรแล้วที่จะต้องโดนตบแรงๆ ควรจะต้องตบให้นางพูดไม่ได้อีกเลยเสียด้วยซ้ำ！

ชุ่ยเซียงรู้สึกเวียนหัวตาลายไปหมด แก้มทั้งสองข้างของนางบวมและระบมราวกับโดนผึ้งต่อยมาไม่มีผิด

นางคิดเพียงแค่ว่าหยุนม่านชิงจะต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ แต่ปากก็ยังคงตะโกนด่าทอออกมาอย่างหยาบคายว่า “ก็ดี ในที่สุดเจ้าก็เผยธาตุแท้ความป่าเถื่อนของเจ้าออกมาเสียทีนะ！”

“การที่เจ้าตบข้า ก็เหมือนกับตบหน้าฮูหยินด้วยเช่นกัน ซึ่งฮูหยินเกลียดชังเจ้าเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว คราวนี้ฮูหยินมิมีทางปล่อยเจ้าไปเป็นแน่！”

เมื่อพูดถึงฮูหยินท่านโหวขึ้นมาอีกครั้ง หยุนม่านชิงก็หยุดชะงักไป

ชาติที่แล้ว นางต้องเร่ร่อนอยู่ข้างนอกเพียงลำพัง ซึ่งสิ่งที่นางปรารถนามากที่สุดก็คือความรักจากครอบครัว เพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับผู้คนในจวนท่านโหว นางจึงยอมถ่อมตนและอดทนต่อความอัปยศอดสูทุกอย่าง

นางมักจะคิดอยู่เสมอว่า จะต้องเป็นเพราะนางมิดีเป็นแน่ ท่านแม่และทุกคนในจวนท่านโหวถึงได้ชังนางถึงเพียงนี้

แต่ในเมื่อนางได้รู้เช่นเห็นชาติแล้วว่าทุกคนไร้หัวใจเช่นนั้น แล้วเหตุใดนางถึงต้องเดินตามรอยเดิมที่เคยพลาดด้วยเล่า？