คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ

มาร์คัส นิคาซิโอ้ นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้สีดำสนิทภายในห้องหรูหราของโรงแรมที่มีเพียงเศรษฐีเท่านั้นที่จะเข้าพักได้ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มมองดูผู้หญิงสิบคนที่ยืนสวมชุดชั้นในเรียงแถวอยู่ต่อหน้า

สาวๆ เหล่านี้ดีกรีระดับนางแบบ ดารา พริตตี้ ทรวดทรวงองค์เอวเป๊ะหมดทุกจุด จุดไหนที่ไม่เป๊ะก็ไปเสริมแต่งด้วยเทกนิคทางการแพทย์จนงดงามสมบูรณ์แบบ

ทั้งหมดต่างยิ้มยั่วยวนเขา หวังว่าจะได้เป็นหนึ่งในคนที่เข้าตามาร์คัส...

ถึงแม้ว่าเขาจะได้ชื่อว่าเป็นจอมโหดและไร้หัวใจ แต่เขาก็มีเงินเยอะมาก และพร้อมจะมอบรางวัลให้ผู้หญิงที่ทำให้เขาถูกใจ ไม่ว่าปรารถนาสิ่งใด คงมีเพียงเดือนดาวและทะเบียนสมรสเท่านั้นที่เขาไม่สามารถให้ใครได้

ถ้าพูดถึงทรวดทรงที่โดนใจสุดคงไม่พ้น... ชายหนุ่มจับจ้องมองโศภิตา ดีกรีดารานางยั่วสุดเซ็กซี่ ก่อนชี้นิ้ว

“ฉันเลือกเธอ”

หญิงสาวยิ้มกว้าง เชิดหน้าขึ้น ท่ามกลางสีหน้าผิดหวังของสาวๆ คนอื่น เธอนวยนาดมาย่อกายตรงหน้ามาร์คัส

“ขอบคุณนะคะคุณมาร์คัส”

“อย่าเรียกทำสนิทกับฉัน” บอกเสียงเย็น “ให้เรียกฉันว่านิคาซิโอ้”

เธอหน้าเสียเล็กน้อย แต่พอคิดว่าตัวเองโชคดีที่จะได้ปรนนิบัติมาร์คัสเป็นเวลา 1 เดือนเพื่อแลกกับสิ่งที่ต้องการ เธอก็กลับมายิ้มหวานได้ตามเดิม

“ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ ฉันชื่อโศภิตานะคะ เรียกว่าโศก็ได้”

ชายหนุ่มพยักหน้า ก่อนปรายตามองผู้หญิงที่เหลือ “ใส่เสื้อผ้าแล้วก็ไปรับเงินค่าเสียเวลาได้”

ทุกคนทอดถอนหายใจยาวเหยียด ก้มเก็บเสื้อผ้ามาสวม ก่อนจะเดินออกจากห้องไปรับเงินชดเชยค่าเสียเวลาจากลูกน้องคนสนิทของมาร์คัสที่รออยู่

ชายหนุ่มสั่งโสภิตา “ถอดชุดชั้นในออกซะ”

เธอรีบร้อนถอดออกด้วยความเต็มใจ ก่อนจะขึ้นไปนอนทอดกายอยู่บนเตียงรอ ร่างสูงใหญ่ลุกตามขึ้นเตียง ถามเสียงเย็นชา

“รู้ใช่ไหมว่าเธอมีหน้าที่ทำให้ฉันมีความสุข 1 เดือน”

“รู้ค่ะ”

“แล้วฉันจะให้ทุกอย่างที่ต้องการ ไม่ว่าจะเงิน ทอง หรือทรัพย์สินอะไร”