เชลยพรหมจรรย์

ในวันที่ตระกูลเหลิ่งและตระกูลฉู่จัดงานแต่งงาน

ไฟที่โหมกระหน่ำได้ลุกโชนจนทำให้ท้องฟ้าครึ่งหนึ่งกลายเป็นสีแดง

ฉู่จินเหอได้แต่มองดูเหลิ่งมู่หยวนสามีที่เธอเพิ่งแต่งงานด้วยอุ้มไป่ฉู่ฉู่วิ่งออกมาจากกองไฟ โดยไม่หันหลังกลับมาเหลียวแลเธอเลยแม้แต่น้อย

ฉู่จินเหอถูกทับอยู่ใต้ป้ายขนาดใหญ่ น้ำตาไหลนองหน้าไม่สามารถขยับตัวได้

ควันหนา ๆ พวยพุ่งขึ้นมา ก่อนที่ฉู่จินเหอจะหมดสติไป เธอแทบจะรู้ชะตาชีวิตได้เลยว่าวันนี้เธอจะถูกฝังอยู่ในทะเลเพลิงนี้แน่ ๆ

และแล้วในเวลาแห่งความเป็นความตาย

มีคนมาอุ้มเธอขึ้นไปแล้ว

เสียงเต้นของหัวใจที่รุนแรงทำให้ฉู่จินเหอรู้สึกจิตใจสงบสุขได้อย่างอธิบายไม่ถูก

“ซ่า——”

ทันใดนั้น ฉู่จินเหอก็ได้กลิ่นเนื้อสด ๆ ที่ถูกย่างโชยขึ้นมา！

เธอพยายามลืมตาขึ้นด้วยความตื่นตกใจ แต่สิ่งที่เธอเห็นกลับมีเพียงหมอกควันที่หนาทึบจนทำให้หายใจไม่ออกเท่านั้น

เธอยื่นมือออกไปมั่ว ๆ หลังจากนั้นภายในชั่วพริบตา นิ้วของเธอก็สัมผัสไปโดนอะไรบางอย่างที่เหนียว ๆ แล้วร่างกายของชายคนนั้นก็หลบเธอไปด้วยสัญชาตญาณ แต่ก็เป็นเพียงแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น หลังจากนั้นชายคนนั้นก็หยุดเคลื่อนไหวและปล่อยให้เธอสัมผัสได้ตามอำเภอใจ

มีเสียงลมหวีดร้องขึ้นที่ข้างหู

ฉู่จินเหอรู้สึกว่าอาการแสบร้อนบนใบหน้าของเธอค่อย ๆ จางหายไปแล้ว

เธอพยายามลืมตาขึ้นมา เพื่อจะดูว่าใครกันที่เป็นคนช่วยเธอเอาไว้

ซึ่งในฉากที่สลัว ๆ นี้ เธอมองเห็นเพียงไฝที่หางตาของชายคนนั้นเท่านั้น

เธอจ้องมองไฝนั้นด้วยความรู้สึกคุ้นเคยกับมันอย่างอธิบายไม่ถูก

ตอนที่เธอกำลังสะลึมสะลือและจะหมดสติไป