โชคดีที่ฉันยังไม่เสียเธอไป

ก้านร่มหมุนอย่างรวดเร็วจากปลายนิ้วมือใหญ่ บัตเตอร์ครีมที่ไหลออกมาจากหัวบีบด้วยแรงกดของมือแข็งแรงอีกข้าง กลายเป็นกลีบกุหลาบเรียงซ้อนลดหลั่นอยู่บนแผ่นอลูมิเนียมวงกลม ไม่ถึงครึ่งวินาทีก็ได้กุหลาบดอกงามอยู่บนก้านร่ม

ชายหนุ่มยกกุหลาบดอกงามจากก้านร่มที่รองด้วยแผ่นพลาสติกใสอีกชั้น ลงมาวางในถาดซึ่งมีพื้นที่เหลือไม่มาก ดอกไม้หลากหลายชนิดวางเรียงกันอยู่ก่อนหน้า ดอกกุหลาบสีหวานทั้งหมดเกิดจากการระบายความอัดอั้นของชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมเข้ม สวนทางกับความอ่อนหวานของกลีบกุหลาบจากปลายนิ้วมือหนาที่เขารังสรรค์อย่างสิ้นเชิง

‘ขัตติยะ มงคลกุล’ ชายหนุ่มวัย 31 ปี ภาพลักษณ์ที่มองเห็นภายนอก คือชายหนุ่มที่มีธุรกิจที่กำลังเจริญรุ่งเรือง มีคนรักที่คอยเคียงข้าง ชีวิตดำเนินไปอย่างมีความสุข แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าในหัวใจของเขากลับมีแต่ภาพสีเทา ซึ่งแตกต่างกับความสวยงามบนชิ้นงานที่เขารังสรรค์อย่างสิ้นเชิง

“ยะ! แจนจะออกไปซื้อของ จะเอาอะไรหรือเปล่า”

เสียงใสของ ‘เจนจิรา’ หุ้นส่วนสาวทักขึ้นมาหลังประตูบานกว้าง

“ซื้อมาตามรายการที่ยะจดไว้ให้บนโต๊ะนั่นแหละ”

“แจนหมายถึงข้าวขาหมูตรอกซุงต่างหากล่ะ สนใจหรือเปล่า”

“ไม่เป็นไร วันนี้ยะไม่ค่อยหิว”

“แจนเลี้ยงก็ได้นะ”

หญิงสาวยังถามต่อเสียงใสโดยไม่รู้ว่าตัวเองเผลอสะกิดแผลในใจของชายหนุ่มอีกครั้ง คนถูกถามหน้าเจื่อนไปเล็กน้อยส่ายหน้าให้เธอ หันไปสนใจเค้กตรงหน้าของเขาต่อ เป็นการบอกให้เจนจิรารู้เขาต้องการความเงียบ

เจนจิรายิ้มเจื่อนและเดินออกจากห้องนั้นมา เธอได้รู้จักกับขัตติยะตอนทำงานที่โรงแรม แม้ว่าอยู่คนละแผนก แต่เห็นว่าชายหนุ่มมุ่งมั่นขยันขันแข็งในการทำงาน เธอก็แอบหลงรักเขาตั้งแต่เริ่มต้นทำงานเพราะเห็นการใช้ชีวิตที่เรียบง่ายของเขา

จนกระทั่งรู้จักกันหลายปีผ่านไป เขาและเธอสนิทสนมกันมากขึ้น ขัตติยะเป็นผู้ชายเงียบขรึม ไม่เคยแสดงออกถึงความรู้สึกใดๆ ให้คนอื่นเห็น แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เจนจิรามั่นใจว่าสามารถฝากชีวิตที่เหลือให้เขาดูแลได้ คือเขาไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้ประตูดินเหมือนบิดา

‘แจน หรือ เจนจิรา ธำรงเลิศ’ ทายาทชนชั้นรองของเจ้าของโรงแรมที่ขัตติยะทำงานอยู่ เพราะเธอใช้นามสกุลของมารดาและถูกสั่งห้ามไม่ให้ทำตัวเทียบชั้นพี่ๆ ทำให้ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวลับๆ ของนักธุรกิจโรงแรมชื่อดัง เธอมีความฝันว่าอยากมีธุรกิจเล็กๆ เป็นของตัวเอง เธออยากเดินออกจากอาณาจักรยิ่งใหญ่ แต่เธอเป็นเสมือนเหลือบไรของบิดา

พอเจนจิรารู้ว่าขัตติยะกำลังเก็บเงินเพื่อเปิดร้านเค้กเพื่อสุขภาพและเธอเองก็กำลังมองหาช่องทางสำหรับตัวเองเช่นกัน สุดท้ายทั้งเขาและเธอจึงเริ่มทำความฝันร่วมกัน

เธอเป็นหุ้นส่วนที่พ่วงตำแหน่งคนรู้ใจที่สุดของขัตติยะจากคนมองภายนอก แม้ว่าความเป็นจริงมันจะตรงกันข้าม แม้เธอพยายามทำทุกวิถีทางที่จะพิชิตใจเขา แต่ขัตติยะก็ยังรักษาความสัมพันธ์ในระดับเพื่อนร่วมธุรกิจ เขาไม่มีท่าทีจะเอนเอียงมาหาเธอแม้แต่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ทำอย่างมีความสุข การได้ดูแลและอยู่ใกล้เขาก็เป็นความสุขที่สุดของเธอเช่นกัน

Baan Cake Cooking Club เป็นเป็นธุรกิจที่ทั้งคู่ลงขันทำร่วมกัน อาณาจักร 1 ไร่ ที่ถูกออกแบบเป็นสตูดิโอสอนทำอาหารและร้านเค้กเพื่อสุขภาพ เพราะเจนจิราเก่งในเรื่องการบริหารจัดการ ขัตติยะจึงปล่อยให้เธอเป็นคนดูแลทั้งหมด ส่วนตัวเขาเองรับหน้าที่ในการสอนและออกเมนูใหม่ๆ เท่านั้น

เจนจิรากับขัตติยะตกลงซื้อที่ดินในราคาที่ไม่สูงมากหากเทียบกับทำเลในย่านนี้ โดยที่ขัตติยะไม่รู้ว่าที่ผืนนี้เป็นสมบัติเก่าแก่ของ เจนจิรา เธอหลีกเลี่ยงโดยการบอกว่าขอออกเงินค่าที่ดินให้ก่อนเพราะมีเงินเก็บอยู่บ้าง หลังจากปันผลค่อยให้เขาผ่อนคืนทีหลัง โดยให้เหตุผลว่าไม่อยากเสียดอกเบี้ยให้ธนาคาร