baby เรียกฉันที่รัก

เธอคือลมหายใจของฉัน

ณัฏฐินี แก้วมณีงาม

"ไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไปซะ" "โยนผู้หญิงคนนี้ลงทะเลซะ" ขณะที่ไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเหนียนหย่าเสวียน โฮว่หลิงเฉินได้ปฏิบัติต่อเธออย่างไม่เป็นมิตร "คุณหลิงเฉินครับ เธอคือภรรยาของท่านครับ" ผู้ช่วยของหลิงเฉินกล่าวเตือนเขา เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลิงเฉินหยุดเพ่งมองไปที่เขาอย่างเย็นชาและบ่นขึ้นมาว่า "ทำไมไม่บอกผมให้เร็วกว่านี้?" นับจากนั้นเป็นต้นมา หลิงเฉินได้ตามใจและรักใคร่ทะนุถนอมหย่าเสวียนมาตลอด โดยไม่มีใครคาดคิดว่าพวกเขาจะหย่าร้างกัน

ดาวน์โหลดนิยายได้ที่ App

"นี่ยายขิม ทำไมแกทำหน้าเครียดอย่างนั้นฮึ" สีหน้าที่ยุ่งเหยิงของเขมินทราทำให้บุษรินทร์อดทักไม่ได้

เขมินทรา (ขิม) กัจนพัชร์ อายุยี่สิบแปดปี ลูกสาวคนที่สองของคุณเขมยศ (เขม) ประธานบริษัทกัจนพัชร์แลนด์แอนด์เฮาส์ เธอเป็นคนที่ฝังใจกับรักแรกของตัวเอง

มีคุณแม่ชื่อ กชพร (บัว) พี่ชายที่แก่กว่าสามปี กรวัช (กร) เธอมีน้องสาวอายุน้อยกว่าเขมินทราสองปี ชื่อว่า แทนรัก (เลิฟ) น้องชายที่ห่างจากน้องสาวอีกสองปี ชื่อ แทนคุณ (แทน)

"ก็พ่อนะสิ"

"พ่อแกทำไม"

"ส่งรูปผู้ชายมาให้ดูเป็นกะตั้ก บอกว่าให้ไปดูตัว"

"เฮ้ย! ยังมีการดูตัวกันอีกหรือยุคนี้แล้ว" บุษรินทร์หัวเราะออกมา

"แกไม่ต้องมาหัวเราะเยาะฉันนะโว้ย คนยิ่งเครียดอยู่"

"นี่ยายขิม เป็นเพราะแกไม่ยอมมีแฟนหรือเปล่า พ่อแกก็เลยจะจับคู่ให้แกน่ะ" เขมินทราพยักหน้าน้อย ๆ พี่ชายแต่งงานไปแล้ว น้องสาวกับน้องชายก็แต่งไปแล้ว มีแต่เธอที่ไม่ยอมหาคู่ครองสักที

"แต่อย่าลืมสิ ฉันแค่ยี่สิบแปดปีเอง"

"แต่น้องแกสองคนก็แต่งงานแล้วนะโว้ย"

"เพราะทุกคนอยากได้สมบัติของคุณพ่อไง"

"อ้าว แล้วแกไม่อยากได้หรือ"

"อยากสิ ตอนนี้ฉันยังต้องไปทำงานงก ๆ กินเงินเดือนเหมือนพนักงานทั่วไปอยู่เลย พ่อบอกคำเดียว ถ้าไม่แต่งงานนะ ไม่ได้ขึ้นเป็นกรรมการบริหาร"

"พ่อแกสุดยอดเลยว่ะ เพิ่งเคยเห็นนี่แหละ"

"ฉันอายทุกคนในบริษัทจะตาย ใครจะคิดยังไง คงจะนินทาฉันจนสนุกปาก แถมยังมองฉันแบบดูถูกเสียด้วย"

บุษรินทร์ทำท่าคิด "แล้วถ้าแกแค่พาตัวผู้ชายสักคนไปแนะนำ แบบบอกว่าเป็นคู่หมั้นเฉย ๆ พ่อแกจะโอเคไหม"

เขมินทราส่ายหน้าหลุบ "ไม่"

"หา!" บุษรินทร์ทำหน้างงมาก

"ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะคะ"

"พ่อบอกต้องมีใบทะเบียนสมรส"

"เฮ้ย! พ่อของแกต้องเพี้ยนหนักแล้ว"

เผียะ... เขมินทราตีแขนเพื่อนสาวเสียงดัง

"แกอย่าว่าพ่อฉันน่ะยายบุษ" บุษรินทร์รีบยกมือขอโทษ

"ฉันเว้าเล่นซื่อ ๆ หรอก" พูดภาษาอีสานออกมา

บุษรินทร์ (บุษ) ไพศาลอัษฎา เป็นคนจังหวัดอุดรธานี ครอบครัวเปิดร้านขายของฝากอยู่ในตัวเมืองอุดรฯ ต้นตระกูลของเธอมาจากเวียดนาม

มีเหมืองพลอยอยู่ที่เวียดนามด้วย เป็นลูกสาวเศรษฐีคนหนึ่ง ตอนนี้กำลังเอาดีกับงานออกแบบจิวเวลรี่เพื่อจะพัฒนาพลอยที่ครอบครัวครอบครองอยู่ให้มุ่งสู่ตลาดโลก พ่อชื่อมิตร แม่ชื่อนุษรา มีน้องชายชื่อบรมวิทย์หรือโบ้

"แล้วตอนนี้แกคิดอะไรออกบ้างหรือยัง"

"ยัง"

บุษรินทร์ก้มมองรายการอาหารในเมนู

"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องคิดนะ ฉันว่าเราสั่งอะไรมาดื่มเถอะ แต่ฉันจะขอสั่งของกินนะ"

"อื้อ ก็เอาสิ ร้านนี้หอยนางรมอร่อย"

"อุ้ย!" ยกมือขึ้นมาปิดปาก แล้วหัวเราะคิก ๆ

"หัวเราะอะไรยะนางบุษ"

อ่านเลย