หนึ่งปราถนา ปฐพีนี้ขอมีเพียงเจ้ส

ที

้แน่ใจว่าชายในชุดดำที่นอนกองอยู่ที่พื้นหมดลมหายใจแล้วจริง

งค์หญิ

ก่อนจะโยนไปทิ้งไว้ด้านข้าง ไม่สนใจว่าบุรุษผู้นี้คือใคร พวกเขามุ่ง

เป็นคนภายในวัดแห่งนี้พ้นจากร่างขององค์หญิงทุกคนต่างพากันตกตะลึง

องครักษ์ไม่รอช้า รีบ

ชาตัวเบาถีบลงจากเขาลงไปยังหมู่บ้านด้านล่าง หมู่บ้านแห่งนี้มีหมออาศัยอยู่ เป็นคนที่

เขาก็มาไม่ทัน คนก็ตายไปแล้ว คงทำได้เพียงปกปิดร่องรอยทั้งหมดที่ฮองเฮาทำเอาไว้ สิ่งที่เขาต้องกังวลในตอนนี้คือรัก

้ อีกไม่กี่อึดใจก

้ ไม่มีแรงแม้แต่แรงจะลืมตาขึ้นมาด้วยซ้ำ นางฝัน ฝันร้ายเหลือเกิน ฝันว่าท่านแม่กับแม่นมสำลักค

อะไรฟุ้งซ่าน ไร้สาระจนเ

วตนเองที่ฝันบ้า ๆ เหล

ร้องเรียกหาแม่นมหนิง

เสียงชายชราตะโกนออก

มทั้ง ๆ ที่ยังหลับตา นางพยายามฝืนปรือตาขึ้นอย่า

นทีที่ท่านหมอตะโกนบอกว่าองค์หญิงฟื้นแล้ว แผลจากกระบี่ไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่เขากลัว เป็

อนอยู่ในห้องเดียวกันทั้งคืน ใช่นอนห้องเดียวกัน ท่านแม่ “ท่านแม่ล่ะ” เลี่ยงหลิงถามถึงมารดาด้ว

งค์หญิงกับพระชายา” หัวหน้าองครักษ์ลดเสีย

่ยงหลิงตื่นสิ อี๋นั่ว “อี๋นั่วล่ะ อี๋นั่วเจ้าอยู่แถวนี้ไหมออกม

งคนที่ช่วยพระองค์

ล้ว อีกทั้งก่อนลงจากเขาสั่งให้ลูกน้องเผาทำลายหลักฐานทั้งหมด หาก

อีกครั้งทุกคนก็จะยังมีชีวิตอยู่” เลี่ยงหลิ

ไข้ขึ้นสูงประสาทสัมผัสยังคงสับสน จึงปฏิเสธการรับรู้ความจริง องค์หญิงต้องรักษาตัวอีกหลาย

ใครยอมรับมันได้ หากเป็นเขาก็คงยอมรับได้ยากเช่นเดียวกันที่คนในครอบครัวต้องมาตายหมดแบบนี้ แล้วอง

ขภาพของพระชายากับองค์หญิงอยู่ห่างๆ เท่านั้น แม่นมหนิงอันเพิ่งจะมาปรึกษาอาการ

ดน้ำตาไหลจากหางตาลงเปื้อนหมอนจนเปียกปอน นางอยากให้เรื่องราวทั้งหม

นเวลาแบบนั

ก บ่งบอกให้เลี่ยงหลิงรู้ว่าตนนั้นไม่ได้กำลัง

่าน ข้าไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวเรื่องราวใด ๆ ของราชวงศ์ แม้แต่คนของตระกูลอันข้าก็ไม่ได้ติดต่อพวกเขา แล้วทำไมถึงได้ส่งคนมาสังหารข้ากับท่านแม่ สังหารอี๋นั่

ป็นคนของเสด็จพ่อ แต่ใช่ว่านางจะไว้ใจคนผู้นั้นได้ คนที่นางไว้ใจตายจากนางไปหมดแล้ว แม้แต่เสด็จพ่อนางก็ไม่อาจไว้

ข้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร” เลี่ยงหลิงกลั้นเสียงสะอื้น

ต่ำไม่เหมาะสมกับข้า แต่อี๋นั่วเจ้ารู้ไหม ข้าเพิ่งคุยกับท่านแม่เมื่อคืน ท่านแม่อยากได้เจ้าเป็นเขยล่ะ อยู่ทางนู้นฝากเจ้าดูแลท่า

็เหมื

ยู่บนเตียงนอนสีหน้าท่า