รักไม่ได้ร้าย
ะภาพฝันซ้ำ ๆ ที่เขาไม่อาจลบเลือนไปจากใจ เม็ดเหงื่อซึมออกมาทั่วกรอบหน้าอันหล่อเหลา เขาหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะค่อย
ีที่
กของโถงคอนโดไม่วางตา เขากำลังรอใครบางคน เพียงไม่นานร่างระหงของหญิงสาวซึ่
ี่จะมาช่วยออกแบบห้องเสื้อที่พวกเธอกำลังก่อตั้งขึ้นในเร็ววันนี้ และกำลังจะ
ยากจะไปส่งคู่หมั้นสาวด้วยตัวเอง แม้เธอจะปฏิเสธ อีกทั้งยังยืนกรานว
มลดา มือแกร่งเอื้อมไปจับมือบาง แล้วจ
งไปส่งเมเลย เมบอก
า ตอนนี้ภีมมีงานค่อนข้างเยอะ
ไรค่ะพี่
นเบา ๆ เมื่อทำแว่น
มซ่ามเขาเข้าใจ ร่างสูงค่อย ๆ ก้
ทรุดตัวลงมาอย่างช้า ๆ สองแขนแกร่งรับร่างไร้สติไว้ในอ้อมแขน เลือดสีแดงฉานค่อย ๆ ไหลออกมาจากร่างระหง หัวใจชายหนุ่มกระตุกวูบ และบีบรัดตัวอย่างรุนแรง
รงพ
่เพิ่งจะออกจากห้องผ่าตัด ภีมขบกำ
นขา ไม่ได้โดนอวัยวะสำคัญ พี่ภีมไม่ต้องกัง
ดาที่ยังนอนหลับใหลด้วยดวงตาแดงก่ำ เขาขบกรามแน่นจนขึ้นสันนู
ึ้นมาน้องคงอยากเจอพี่เป็
้เรียบร้อย สัญญาว่าไปไม่
ลับตา ก่อนจะหันไปมองน้องสาวต่าง
กใจ และเป็นห่วงเมลดามาก จู่ ๆ เมลดาก็ไม่มาตามนัด แถมยังติดต่อไม่ได้ พอทราบข่าวอีกที เมลดาก็ได้รับบาดเจ็บอย่างที่เห็น ทั้งสามอยู่เป็น
การของคนเจ็บทันทีที่เห็นหน้าลูกชาย
บหนึ่งแต่ก็หลับต่อเพราะฤทธิ์ยา แม่อย่าร้
ึกสงสารเมลดาจับใจ นางไม่อยากจะเชื่อว่าเมลดาจะถูกยิง เมลดาไม่ได้มีศัตรูที่ไหน ตอนนี้น
ต้องไม่ใช่เรื่องปกติ บางครั้งอาจจะเกิดจากการยิงผิดตัวก็ได้นะคะ ค
ยให้ถึงที่สุด พี่สัญญา” เพียงแค
ริ่มสงสัย เพราะตั้งแต่นางเข้า
ี้อยู่ครับแม่” ภูบดีเอ่ยตอบ
้าของอ
างมาก ใบหน้าจิ้มลิ้มที่เคยสดใส กลับซีดเซียวไร้สีเลือด เธอรู้สึกคอ
อ๊
ทั้งสามที่กำลังเฝ้าเธออยู่ตางก
ทั้งสามเอ่ยถามออ
น นี่อยู่ด้วย
ามาสวมกอด พร้อมลูบเนื้อลูบตัวด้วยความ
สนิทมาอยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้า เธออยู่กับเพื่อน ๆ ไปพักให
ายหน้า ตั้งแต่เมื่อวานทุกคนก็ไม่เห็นภีมเช่นกัน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า
่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา ภูบดีซึ่งทำหน้าที่แพทย์ฝึก
ี่
ม เจ็บแผลรึเปล่า” คุ
ี่ภูคะ พี่ภีมล่ะ เมยั
นี้ในใจของเขาเต็มไปด้วยความหนักอึ้ง แต่เขายังฝืนยิ้ม ก่อนจ
คยรู้มาก่อนเลยว่าภีมมีธุระด่วนต้องเดินทาง แต่เขาต้องเดินทา
ยอะ ๆ นะ จะ
าบไหมคะว่าพี่ภีม
งไม่ทร
บอกไว้เหรอคะ?” คนเจ็บเอ่ยถาม
่อยู่ดูแลไม่ได้ แต่เมไม่ต้องเสียใจนะ พี่และทุกคน
งเธอได้ลงคอ ภูบดีเฝ้าเช็ดน้ำตาให้คนเจ็บ กระทั่งถึงเวลาที่เขาต้องออ
งภีมในครั้งนี้ มันไม่ควรเกิดขึ้น มันต้องมีอะไรเกิดขึ
้วยซ้ำว่าเธอถูกยิงได้รับบาดเจ็บ แถมยังกำชับครอบครัวโดเรนสันทุกคนให้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับ ซึ่งทุกคนก็เห็น
ขาเกือบทุกวันแต่ก็ยังติดต่อไม่ได้เหมือนเดิม ถามครอบครัวโดเรนสันก็ได้คำตอบเดียวกันคือเขาน่าจะยุ่งกับการช่
งนอก แล้วจะไม่กลับมาอีกอย่างที่เขาเคยบอก แค่คิดเมลดาก็รู้สึกปวดหนึบในหัวใจ ร่างบางค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งร้องไห้บนที่นอน มือบางที่กำลังจับโทรศัพท์มือถืออยู่ค่อย ๆ ปล่อยมันลงไปอย่างหมดเรี่ยวแรง สองมือกอดเข่าทั้งสองข้างไว้ น้ำตายังไหลอาบสองแก้ม เสียงสะอึกสะอื้นเริ่มดังขึ้น หากใครได้
้าใจว่าทำไมเขาถึงทิ้งเธอไปได้ลงคอในสภาพแบบนั้น แต่ในเมื่อคำถามมันไร้คำตอบ เธอจึงไม่อยากถามอีก ช