พรานพิทักษ์หัวใจ

วสันหลัง แต่หลิวชิงกลับไม่พูดอะไรเพียงแค่โบกมือไล่ให้ออกไป ซ

ความเอาแต่ใจ ฟู่เหยียนอวี้จึงเดินทางมาก่อนไม่ฟังคำคัดค้านจากใคร หญิงสาววัยสิบเจ็ดที่แสนเอาแต่ใจควบม้าพลัดหลงไปในคืนนี้ที่เขาล้มป่วย ทั้งที่เขาห้ามปรามนางแล้วแต่นางก็ดึงดันออกไป ผู้อารั

าฟู่เหยียนอวี้ก็ถือกำเนิด เขาถูกเลี้ยงมาเพื่อเป็นพี่เลี้ยง ผู้อารักขา รวมทั้งคนรับใช้ของฟู่เหยียนอวี้ ทว่าฐานะของเขาก็ทำเหนือกว่าบ่าวรับใช้ทั่วไป จ

ต่ที่สำคัญและเป็นความลับเขาต้องทิ้งทุกอย่างมาตามหาคนที่หายไป ไม่ใช่เพียงเพราะฟู่เหยียนอวี้เป็นน้องสาวของฟู่อวิ๋นเซิง

รีบไปหา

ดินทางคนเ

อื่น ‘หากเจ้าเป็นอะไรไป ใครจะคอยช่วยเหลือพี่ใหญ่ของข้า และที่สำคัญพี่ใหญ่รอข้าอยู่

องวันข้าค

าะเจ้าเคยช่วยข้าจนโดนไอเย็นทำร้ายร

าที่ของข้

ให้ข้าดูแลเจ้าให้ดี ไม่ให้

หลังคลอดบุตรสาวล้มป่วยมาตลอด จนฟู่

เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ เจ้าพักสักสองคืนแล้วค่อยตามไปพบข้าที่เหมียน

ุณห

ส่งมาล้วนเป็นยอดฝีมือ

งนางไว้ แต่สุดท้ายนางก็ลอบหนีออกไปจนได

..เจ้าอยู่

า ในฐานะผู้ดูแล เขาจำเป็นต้องหาให้พบให้เร็วที่สุด แต่ใน

ใหราวกับเท้าทั้งสองถูกตะปูตอกตรึงไว้ แม้ถูกเรียกชื่อหลายครั้งยังยืนนิ่งอยู่

งถามอย่างแปลกใจ หรือว

ะจ่างจนดวงตาหยีเล็กแล

อบ

าะผู้ใดก็ย่อมช

มู่ลี่หยางค้อม

อยู่ ปกติมู่ลี่หยางนำของป่ามาขาย หรือบางคราวนางก็เขียนรายการที่ต้องการให้เขาหามาให้ ส

งผู้นี

ที่ได้รับคำชี้แนะจากเด็กๆ ในบ้านหลังนั้น ทว่าอีกฝ่

างมีพี่น้องเย

่เก็บเด็กกำพร้ามาเลี้ยง แน่นอนว่าทุกคนย่อมรู้ว

ปถามมู่ลี่หยาง “ข้าพูดอะไรผิ

ราเจี่ยนตาน ที่นี่ไม่ได้ชื่อเสียงโด่งดังเพราะเรื่องสุราเท่าน

งหญิงสาว เดิมทีมู่ลี่หยางไม่ได้อยากพานางมาด้วย แต่พ่อบุญธรรมให้พานางมา

ำลาเทียมรถลากมาด้วย เมื่อขายของเสร็จก็จะได้ซื้อข้าวสารแล

ยจริง นายพราน

เขาปรายตามองไปทางไป๋เซ่อที่

ยากน่าจะเป็นเสื้อของนายพรานมู่เอง “ถ้าไม่รังเกียจ ข้ามีเสื้อผ้าชุดเก่าของสาว

ต่

บราวเด็กน้อย “เก็บเงินไว้ซื้อข้าวสารเถ

นางคว้าข้อมือของไป๋เซ่อให้เดินตามไปด้า