ข้าจะเกี้ยวท่านมาเป็นสามี

้ได้ ต่อให้ต้องเป็นชายารองลูกก็จะแต่

เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดื้อรั้น ไม่ยินย

ปตั้งแต่ฟางเมี่ยวอายุได้สิบสี่ปี ส่วนบุตรชายยามนี้นั้นอายุได้ยี่สิบปีแล้ว เพราะความรักบุตรทั้งสอ

องกองทัพ ดูแลยุทโธปกรณ์ ปัจจัยต่างๆ ในกองทัพ อีกทั้งยังมีสหายสนิทเป็นถึงแม่ทัพใหญ่อีกด้วย เดิมทีเขาคิดจะให

๋องหนุ่มรูปงาม ผู้เป็นหลานชายของฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าอู๋ บิดา

กคน ฮ่องเต้เย่หมิงหล่างสงสารหลานชายจึงแต่งตั้งให้เย่จิ้นหยางเป็นชินอ๋องต่อจากบิดาของตน เพราะอย่างไรเสียตำแหน่งนี้ย่อมสืบทอดได้ไม่ผิด เดิมทียามที่บ

วกัน แต่ทว่าเย่จิ้นหยาง กลับแต่งงานกับจางเสวี่ยฮุ่ยบุตรสาวจวนร

ังหลวง ก่อนจะเปลื้องผ้าให้เย่จิ้นหยางดู และให้สาวใช้นางไปตามเหล่านางกำนัลขันทีมา สร้างเรื่องว่าเ

นนี้เขาอับอายจนแ

งที่จวน บอกว่าให้ฟางเมี่ยวเกล้ามวยผมออกบวชเสีย อย่าได้คิดจะแต่งเข้าจวนอ

มีใบหน้าขุ่นเคืองราวกับจ

้า ดูสิ เขาส่งของมามอบให้ แลกกับการใ

งเสวี่ยฮุ่ย ที่ทำท่าทีอ่อนแอ ราวกับต้องลมก็จะปลิวเสียอย่างนั้น นาง

ว่า อีกทั้งยังร่ำรวยไม่น้อย

านพ่อ ท่านต้องกราบทูลฝ่าบาทนะเจ้าคะ ท่านพ่

วไหล

อไม่รักลูก!! ท่

าคู่งามแดงก่ำ ฉายแววอำมหิตจนเหล่าสาวใช้ที่อยู่ในเห

งที่ได้เห็นเช่นนั้นก็นึกเกลียดชังสองพ่อลูกเจ้าแผนการยิ่งนัก เสด็จอาก็ทรงตำหนิเ

หญ่จวน

น้าไม่อายนางนั้นเข

งดังไปท

ะชา

ู่ในเรือนใหญ่ด้วยท่าทีที่เรียบเฉย ไม่ได้แสดงท่าทา

ง และนางก็ไม่อยากจะทะเลาะกับฟางเมี่ยว

ล้มป่วยโดยง่าย แต่เย่จิ้นหยางก็ดูแลนางเป็น

ว้ได้ ต่อให้จะมีอีกสิบชายาหรือห้าอนุ ก็

าเช็ดหน้าในมือลง ก่อนจะหันไปเอ่

ไปดูเส

ระชาย

้าออกไปไม่ใช่เพราะข้าเกรงกลัวนาง แต่มันเป็นหน้าที่ ที่ภร

พค

จะพบกับสตรีน้อยนางหนึ่งที่สวมชุดสีชมพูปักลายดอกเหมย แต่งหน้าท

างเมี

างเบ้ปากเล็กน้อย สตรีแต่งกายจืดชืดผู้นี้ยิ่งเห็นก็ยิ่งรำคาญส

วมาถึงแ

่อ่อนโยน ฟางเมี่ยวที่ได้ยินเช่นนั้

กับเจ้ากันนั

ต่ทว่าใบหน้ากลับ

เดิมมาด้วยมากมายนัก อืม ช่วยไม่ได้นะเจ้าคะ

ด สร้างความหมั่นไส้ให้

เสวี่ยฮุ่ยนา

งท่านอาจารย์ที่ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันทรงให้ความสำคัญ เนื่องจากก่อนขึ้นครองราชย์ราชครูจางได้ช่วยเหลือ ร่วมกันต่อต้านขุนนางฉ้อฉลในรัชสม

เดิมทีท่านพ่อก็ปฏิบัติต่อท่านแม่และนางเป็นอย่างดี แต่หลังท่านย่าตายจากไป ท่านพ่อก็เหิมเกริม หลงใหลอนุไม่สนใจนางและท่านแม่อีก ท่านปู่ก็ไม่สนใจเห็นว่าเป็นเรื่องทั่วไปของบุรุษ อนุจ

ั่งมีมาเช่นนาง ย่อมไม่ใส่

้ว เช่นนั้นเจ้า

้งแต่ข้ามายังไม่

ขมวดคิ้วเล็กน้อย เดิมทีนางพอจะทราบถึงความร้ายกาจของฟางเมี่ยวมาไม

ไม่กลับจากปร

บมาเมื

็ไม่อาจท

้าทราบ แต่ไม่ยอ

นถูกหยามเกียรติก็ทนไม่

่นนี้เท่ากับไม่เคารพ

หยุดนะ นางเป็นนาย

หนิหลิงหลิงคราหนึ่ง

่รู้ความ ขาย

ช่นไร บ่าวย่อ

นเช่นนั้นก็เพียงยิ้มอ

้องสะสาง เจ้าก็ไปพั

้วย ว่าข้าจะรอเข

ะเดินบิดสะโพกจากไปโดยไม่มีความเค

าเพคะ!!

ย็นหนึ่งมื้อ สำนึกผิ

ะพระ

วางเช่นเรือนใหญ่ที่จางเสวี่ยฮุ่ยอยู่เลยแม้แต่น้อย นางทิ้งกายลงนั่งอย่างขุ

พลางเข้ามาบีบน

.พระชายารอง อย

้าจะไม

ก่อนจะยกเท้าถีบเข้าไปที่กลาง

พระชา

คอยดูเถอะ ข้าจะต้องเข้าไปอยู่ที่เรือน

องลู่ชิงเพื่อระบายอารมณ์อีกคำรบหนึ่