ข้าจะเกี้ยวท่านมาเป็นสามี

ที่เรือนใหญ่ในทันที จางเสวี่ยฮุ่ยที่เห็นเช่นนั้นก็ดูแลปรนนิบัติเขาเป็นอย่

อมฉันจัดให้นางอยู่ที่เรือนเล็กท

็ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะหันมาเอ่ย

นางที่เจ้าหมาย

เช่นนั้น จึงยิ้มให้เขา

เล่าเพคะ นางมาถึง

เขาลืมไปเสียสนิทเลยว่านางจะต้องเข้าจวนอ๋องวันนี้ เขาเพียงให้คนนำเกี้ยวไปรับนางอย่างส่งๆ ไม่ได้สนใ

าจึงยื่นมือของตนไปจับม

้าทำให้เจ้าลำบา

ยินเช่นนั้นก็ยิ้มให

ย่อมเป็นเรื่องธรรมดา ท่านอ๋อ

ื่องเจ้า เจ้าก็จัดการสั่งสอนนางให้หลาบจำเสีย ข้าไม

จะทำอันใดหม่อ

ุ่นเข้ามาและปรนนิบัติเย่จิ้นหยางอาบน้ำ แล้วจึงทำเรื่อ

้นหยางยามนี้กำลังร่วมอภิรมย์กับจางเสวี่ยฮุ่ย นางก็โมโหจ

๋อง ว่าข้าปวดท้องหน

ระชายารอ

ีย

ะชายารอ

าเสนอหน้าถามข้า ข้าสั่งให้ไป

พค

ไปตามหมอ แต่ทว่าลู่ชิงกลับหน้าด้านไม่ยอมไป จางเสวี่ยฮุ่ยเกรงว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้

ดี เขาจึงรู้ได้ทันทีว่าสตรีนางนี้สร้างเรื่องเสแสร้งหลอ

แสร้งก็จงไปที่

อ๋อร์รักพระองค์มากนะ

ไม่อาย เย่จิ้นหยางขยะแขยงนางเต็มทน เขาจึงผลักนางจนล้

ี้เพคะ หม่อมฉันก็เป็นภรรยา

แค่เศษสวะ เป็นเพียงปลิงที่คอยเกาะหวังจะกอบโกยอำนาจจากข

รงที่ใดเพคะ หม่อมฉันสู้นัง

อร์เช่นนี้ นางดีกว่าเจ้ามากนัก ไม่ใช

กลับมานะเพค

ห้ออกมาอย่างสุดกลั้น เหตุใดบุรุษที่นาง

ดว่านางจะยอมแพ้หรือ

พ่ายแพ้ทุกคราไป หนักสุดคือนางลอบวางยาไม่ให้จางเสวี่ยฮุ่ยตั้งครรภ์ได้ นางจ

นี้นางได้ตามเสด็จไปด้วย การได้ไปครั้งนี้ก็มาจากจางเสวี่ยฮุ่ยที่เกลี้ยกล่อมเย่จิ้น

กันจัดเตรียมที่พัก ต่างพักเอา

อบการขี่ม้าเช่นกัน ซึ่งจางเสวี่ยฮุ่ยนั้นก็สามารถขี่ม้าได้เช่นเดี

วขึ้น และเข้ามาล้อมนางเอาไว้ ฟางเมี่ยวมึนงงไปชั่วขณะ นางกระโดดลงมาจากหลังม

ช่วยเมี่ยวเ

เย่จิ้นหยางช่วยเหลือ แต่ทว่าเ

บากให้ข้าและเสวี่ยเอ๋อร์อีก หากเจ้าตายไปแล้ว ข้าจะดูแลบิดาและพี่ชายของเจ้า

ทว่าเมื่อเรียบเรียงความคิดได้แล้ว นางก็ส่งเสี

ถึงกับต้องส่งคน

วยโอกาสตอนที่นางไม่ทันระวังตน นางมีวรยุทธ์ หากย

หนกยิ่งนัก นางรีบเอ่

ะไม่โหดร้ายไป

หนึ่งปักทะลุกลางหน้าอกของฟางเมี่ยวอย่างรวดเร็ว นางไม่ทันได้ส่งเสียงร

ื่อมีนักฆ่าอีกกลุ่มหนึ่งโผล่ออ

นไปมองฟางเมี่ยวที่เดินโงนเงนไปที่หน้าผา นางหันมาจ้องมองเข

เมี่

ส่วนนักฆ่าที่สังหารฟางเมี่ยวซึ่งเป็นคนของเย่จิ้นหยางก็รีบแยกย้ายหนีหายไปทันที

เล็กน้อย ร่างบางระหงร่วงตกลงไปที่หน้าผา แต่ยังไม่ทันที่นางจะร่วงตก

ได้ยินหรือไม่ สตรีหน้าโง่

ึ้นไปมองบุรุษผู้นั้น แววตาของนางวูบ

เยี่ย

ว แต่มันสายเกินไป มันสายเกินไปเสียแล้ว

เบื้องหน้าพร่ามัวลงไปทุกขณะ นางกระอักโลหิตออกมาอ

!! ฟางเมี่ย

อมกับฟางเมี่ยว ร่างของคนทั้งสองลอยละลิ่วลงไปสู่เบื้องล่างที่เวิ้งว้างไม่มีที่สิ้นสุด ใบหน้าหลี่เยี่ยนเฉินปรากฏรอยยิ้มสิ้นหวัง เขายอมรับโชคชะตาตนเองแล้วอย่างไรเสียเขาย่อมไม่รอ

้า ทำร้ายจิตใจข้า ชาติหน้าข้าไม