จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน
จ “พี่หวังหมิ่น ข้าอยากเดินเล่น พ
จินไม่มีหญิงรับใช้ข้างกาย นางรู้ดีว่าตระกูลหลินเพิ่งสร้างฐานะได้ไม่นาน แต่กระนั้นก็ไม่เหมือนพวกเศรษฐีใหม่ที่มักโอ้อวด และรังแกบ่าวไพร่ หลินเหิงอี้เป็นน
เพื่อนคุณหนูได้เจ้าค่ะ” นางยิ้มบ
็นร้านขายภาพเขียนมีคนเข้าออกจำนวน
่ว่าอยู่ไม่ไกลนัก เดินไม่นานก็ถึงที่หมาย ตอนนี้
เตรียมรถม้าก
เราเดินกันไ
เมือง แต่นางมีโครงหน้ารูปไข่ ดวงตาสุกใส ริมฝีปากจิ้มลิ้ม ผิวขาวราวห
าะสม คุณหนูนั่งร
นจากบ้านไปดูแลร้านขายผ้าของท่าน
้าจะให้คนเตรียมรถ คุณหน
แต่งแบบนี้ออกไปข
บงกชแบบเรียบๆ แต่ตัดเย็บประณีต บนศีรษะประดับเพียงปิ่นหยก
อคลุมอีกชั้นเถิด
นเดินเร็วๆ สั่งบ่าวรับใช้ให้เตรียมรถม้าและเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาคลุมร่างบอบบางของหญิงสาว จากนั้นสั่งงานบ่าวรับใช้แล
คึกคักย
ิดบ้านอยู่กันเงียบเชียบ ช่วงฤดูหนาวพ่อค้
กลับบ้านที่จู้หยางนัก เข
เจ้าค่ะ แต่ปีที่ผ่า
กคิดถึงภรรยาและลูกที่ไม่มีโอกาสได้ลืมตา จึงไม่ค่อยกลับมาที่จู้หยางบ่อยนัก นางเข้าใจดี แม้ความเจ็บปวดที่นางได้รับมิอา
งบจิตใจแล้วจ้องมองรอยตวัดฝีแปรง น้ำหนักอ่อนเบา บ่งบอกถึงจิตใจของจิตกรผู้นั้น บิดาของนางชื่นชอบการวาดภาพแต่ไม่เชี่ยวชาญนัก จึงเชิญอาจารย์ท่านอื่นมาสอนที่สำนักศึกษาของตน นางเองก็พลอยได้ฝึกฝนไปด้ว
ังหมิ่
ความไม่ต้องการแตะต้องร่างกายของฝ่ายตรงข้าม นางจึงถอยหลังหลบ แต่ไม่คิดว่าคนที่ยื
องมองนางไม่ยอมกะพริบตา หลินอวี้เจินแม้อายุสิบเจ็ดแต่นางช่วยบิดาดูแลสำนักศึกษา บ่อยครั้งที่ต้องช่วยดูแลคุณชายน้อยที่มาเรียนหนั
็นอะไรหรือไม่ บ
กมาบ้าง เข้าใจในทันทีว่าเด็กชายผู้นี้อาจมีสมองผิดปกติจึงเอ่ยช้าหรือพูดช้ากว่าที่
ข้าไม่เ
มานั่งข้างหมายจะประคองเขาขึ้นยืน เป็นจังหวะที่เจ้าของร้
าดเจ็บที่ใด
ขนให้ลุกขึ้นยืนเช่นนี้ เขาจึงทำหน
ะให้เด็กๆ จัดเตรียมนำส่งจวนทันที” เจ้าของร้านประจบประแจ
าษ ..
.” ยังไม่ทันพูดจบประโยค ดวงตาของเจ้าของร้านก็
วาดกลัวจนตัวสั่น แม้รู้ว่าท่านเจ้าเมืองเป็นคนมีเหตุมีผลไม่ทำร้ายใค
ว้น
อยออกห่าง แต่ไม่คิดว่าเพียงนางก้าวออกมาได้สองก้าว ชายร่างสู
จ้
วกับเคยพบกันมาก่อน ทว่าเพียงกะพริบตา ดวงตาคมคู่นั้
ม่คิดจะขอ
้กล่าวคำขอโทษจริงๆ จึงหุบปากแล้วสบตากับเด็กหนุ่มที่จ้องม
ย ข้าไม่ไ
ุ่มรีบพยักหน
บ้าง ต้องการไป
สาวเท้าเข้าไปสำรวจร่างกายของเด็กหนุ่ม