สุลต่านร้ายขังรัก ชุด ทัณฑ์ทราย

กับพื้นอยู่แทบเท้าของเ

ป็นการด่วน ซึ่งหญิงสาวรู้ดีว่าจะต้อ

องเขา ผู้ชายที่หล่อนไม่กล้าแม้แ

้าขึ้น

้ใบหน้าหวานที่ซีดเผือดไร้

บบของบุรุษเพศทั้งโลกหล้ายืนตระหง่านอยู่ห่า

าคมกริบสีสนิมที่ทอดมายังร่างไร้ค่าของหล่อนบอกให้รู้ว

ดชัง แต่เขาก็เป็นชายในฝันของหล่อนเสมอมา

าดน้ำตาคลอสองหน่วยตาเสมอ หากมองเพียงแต่ภายนอก จิรัชยาไม่ต่างจากผู้หญิงอ่อนแอไร้เดียงสา แต่ถ้อยคำที่เขาล่ว

ากไม่มีหญิงที่เพรียบร้อยอย่างฮันนา เพราะหล่อนก็คือหนึ่งในลู

ะสายตาจากดวงหน้าหวานที่เศร้าห

าเป็นสหายสนิท

หายขององค์หญิงมารีอาห์เพคะ หม่อมฉ

วเรามองเจ้

ัวสั่นเทิ้มสุดจะควบคุม และหล

ห้เจ้าเลิกนิ

ยหน้าขึ้นมอง กลีบปากอิ่มเผยอค้าง มอง

้น้องสาวของเราออกไปเ

ฉันไม่

ห์ออกไปทำเรื่องแย่ๆ นอกวังหลวงอีกเมื่อไหร่ เราจะสั่งตัดหัวเจ้า!” ทุกพยางค

องลูฟาสอย่างขอความเห็

ั้งสุดท้าย เพราะถ้าเจ้ากระทำผิ

ลรินอาบแก้ม มือเล็กรีบยกขึ้นป

.. น้อมรับ

ออกไป

. เพค

รินเป็นสายฝน ทหารหนุ่มที่รู้จักกันเป็นการส่วนตัวเข้ามาสอบถามด้วยความเป็นห่วง แต่น

่เป็นไรค่ะ

ไปส่งที

ด้ค่ะ ขอบค

และฝืนยิ้มให้กับคู่สนทนา

เสด็จพี่ของตนเองเรียกเข้าเฝ้าก็

เจ้าร้องไ

ังเอิญเจอกับองค์หญิงมารี

.. ไม่ได้เ

เห็นเจ้

้ง ก่อนจะฝืนยิ้มกว้างอย่างสุดความสามารถ

ย่างรู้ทัน “เสด็จพี่ตรัสอะไรก

์สุลต่านหรอกเพคะ” จิรัชยาปฏิเสธ

เจ้าหรอก ไหน

คะองค์หญิง โปรดทรง

ขม็ง มองอย่างคาดคั้น “ถ้าเจ้าไม่บอกความจริงกับเร

ะ!” จิรัชยาเต็มไ

ริงสิ ว่าเสด็จพี่เรียกเจ้าเ

่อ.

งค์หญิงมารีอาห์เร่งเร้า และ

ขึ้นมององค์หญิงมารีอาห์ “ไม่ให้หม่อมฉั

อกมาแรงๆ “เจ้าไม่เคยออกไปกับเร

มหน้าร้อง

ว่าเจ้าไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่

ะนั่นก็ทำให้องค์หญิงมา

ิ่งเข้าใจผิดเจ้าไปกันใหญ่” องค์หญิงมารีอาห์โวยวายอย่างหัวเสีย

คะองค์ห

จ้าไม่อยาก

ึ้นมององค์หญิงมารีนา และฝืนยิ้ม “ให้

ำไ

ม่อยากให้องค์ห

นใจออกมา พลางยกมือขึ้นตบบ่าของจิรั

น้าที่ปกป้อง

้ายเจ้าให้เสด็จพี่ฟังอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นจู่ๆ เสด็จพี่จะทรงคิดเองได้ยังไงว่าเจ้าเป็นคนชักชวนเรา

หน และแน่นอนว่าจิรัชยาก็รู้เช่นกันว่าใคร

ะองค

คนของเราเดินไปส

่อ.

้มเลิกความตั้งใจเด็ดขาด เราไม่ต้องกา

ผู้มีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแ

ัยเพคะ อ

ยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะหัน

าให้ถึงเรือนพักนะ แล้วก็พา

องค์

ฉันทูล

ะที่สูงกว่าตนเองด้วยความนอบน้อม ก่อ

งของจิรัชยาไปด้วยความสงสา

่วยเหลือจินนี่

. ไม่ทราบด้

ลย ให้ช่วยคิดแค่นี้ก็คิดไ

ปอดกระแปด ก่อนจะก้าวเด