รอยเสน่หาทรมานหัวใจ

ใบหน้าไร้การเสริมแต่งด้วยเครื่องสำอางนั่งบีบสองมือแน่น พยัคฆ์นั่

เป็

ั้วบ้านพยัคฆ์ก็จำใจชว

ก็ทำไม่ได้เพราะหลังจากชวนสาวน้อยมาด้วยกัน ช

หันไปมองใบหน้าคนถามแวบเดียวก

ลีสิ ดิฉันมันจะไม่ดูห่างเ

รกิจคะ คุณพ่อบ

นะ ช่างรักเชื่อฟังกันซะจ

่กลับมาก็จะเข้าไปดูแลเองเลย คุณพ

พยัคฆ์จ้องมองเนิ่นนานอีกครั้ง รู้สึกค

ะ ว่าแต่เราเคยเจอกันมาบ้างหรือ

ำเอาหัวใจเนวิตาอบอุ่น

น อยากให้เขาจำเธอให้ได้ แต่เสียงมือถือของเขาเข้ามาขัดจังหวะ

ป็นไรหากจะต้องรอคอยอีกสัก

ในใจ กับบิดาก็คุยแค่พอจำเป็น โชคดีที่ท่านเองก็ดูเหมือนไม่อยากจ

ตะโกนไล่ให้ไปพ้นหน้า แต่เมื่อคิดว่าแค่ไล่ไปยังน้อยกับที่มารดาได้รับก็พยายามสะกดกลั้นอารมณ์แค้น และดูเหมือนแผนการที่คิดหวังในตอนแรกจะได้ผลเมื่อ

ายตาเวลาตนจ้องมองพยัคฆ์จึงมั่นใจ

เศร้าสร้อย พยัคฆ์ไม่สนใจจะปลอบใจ เพียงออกควา

อู้จะแย่ ” นมมาลีเห็นด้วย “ถ้าอย่างนั้น

กว่า ให้เด็กไปเรียนเถอะ หาก

งนั้นตามใจนม ตามใจเขาละกัน ยังไงฝากเด็กที่ไว้ใจได้ดูแลบ้านให้

่องรอให้พยัคฆ์ไปตรวจความเรียบร้อ

ีอีก เดินมุ่งตรงไปห้องทำงาน นมมาล

าลีจึงเดินไปยังห้องเนว

ามไปนะคะ ดีเหมือนกันสอบแล้วได้อยู่ยาวดูแล

หน้าไปก่อนนะคะ” นมมาลีบอกกล่าว หลังจากนั้น

ขึ้นนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่

ล้วไม่ใช่หรือ ไม่ต้องมาดูแลพ่อหรอก

ยังไงบ้างวันนี้ เห

าง “พ่อสบายดี เพราะห

ทียบไม่ได้กับที่คุณพ

ี้อีกแล้ว แต่สำหรับพ่อยังทำได้ไม่เ

าพูดอย่างนั้นเลยคะ หากไม่ได้คุณพ่อป่านนี้หนูคงไม่ได้เรียนหนังสือ แม่คงเป็นผ

อต้นมาอย่างทุลักทุเลโชคดีที่แม่ได้เข้าทำงานที่บ้านของเศรษฐีที่ดิน เธอได้เรียนต่อจนจบมอปลายจากการศึกษานอกโรงเรียน แต่กว่า

ม่พบผู้มีพระคุณเก่าแก่ เธอมีโอกาสได้มีพ่อบุญธรรม จำได้ว่าตกใจเป็นที่สุดเมื่อได้รู้ว่าล

ปเดินเล่น

เนวิตารีบเข้าไปประคอง

ง คุณพ่อจะได้ไม่เบื่อ เนยดีใจจริง

แรกพ่อคิดว่าจะไปรับแม่หนูไปด้วยกั

้สึกสุขใจอย่างเหลือล้นเมื่อคิดว่

พยักห

นวินชมรอบๆ สวนสวย พยัคฆ์มองดูจา

บริสุทธิ์ ไม่อย่างนั้นจะยอมทิ้งแม่ให้อยู่

คิดตามที่

้ว เมฆต้องระวังนะ บางทีนังลูกอาจกำลังหว่านล้

งให้สองแม่ลูกได้เสวยสุขในที่ของคุณแม่ และอีกไม่นานลูกสาว

กอย่างเพื่อจะได้รวยทางลัด