รอยเสน่หาทรมานหัวใจ

สูงเดินช้าๆ พยัคฆ์ยิ้มพอใจ ยังเผลอสูดความหอ

้องน้ำคนป่วยบอกจุดประสง

็กลับมาอีกหรอกคะ วันนี้เห็น

อย่าให้รู้

พี่คงต้องการคน

ตัวให้เขาอีก เมื่อวานเมื่อครู่ที่ผ่านใจยังไม่อยู่กับเน

ีหน้าเรียบเฉย ยกสองมือขึ้นเหนือศีรษะ เนวิตาอยากออกจากห้องน้ำเต็มทนแต่ก

เกงพี่พยา

อย่างเข้าใจ เนวิต

้าไปดู “พี่เมฆเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ยังเพลียอยู่เนยคิดว่าอย่าเ

บน้ำ เนวิตารีบเดินเข้าไปดู เห็นขวดน

วิตาร้องออกม

่ขึ้นไป

าขนหนูให้ เพราะรู้ภายใต้น้ำที

วจับใจ” รำพึงกับตนเองแล้วลุกขึ้นพันผ้าขนหนูที่เอวลวกๆ เนวิตา

่างใหญ่ที่ทำอารมณ์หวั่นไหวแต่เมื่อคิดว่าเขาไม่สบายจึงกอดไว้มั่นเช่นเคย ผลจากการ

ิตาร้องออกม

ลงบนตักคนป่วย “พี่เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ” ด้

ถามเพียงอย่างเดียวจับใบหน้าเปื้อนหยดน้ำ ลูบลำคอม

พางค์กาย ยิ่งก้มเห็นเสื้อผ้าตนเองโดนน้ำจนอกอวบเด

า” ร่างซึ่งแนบชิด เพียงเสื้

วยน้ำเสียงส

ใบหู เนวิตามองใบหน้าหล่อเหล

มไม่ได้คิดในทิศทางเดียวกัน มันกำลังพองโตขยายเรื่อยๆ แม้อยู่ในน้ำ มันกำลังต้องการบาง

่ารักมาก พี่ขอชื่นใจ กับ

ณเม

เนื้อตัวสั่น เธอหูแว่

ียจพี่ ถ้าอย่า

าลง เนวิตารู้เธอไม่ได้

ก้ม มันกำลังลากไล้ไปทั่ววงหน้านวล เนวิตาต้องการจะลุกขึ้นเพื่อหนีออกจากอ่างที่ทำเธอไร้ยางอาย แต่สองมือพยัคฆ์รัดรึงจนหน้าอกอิ่มด้วยวัยสาวสัมผัสแนบชิดร่างของเขา เนวิตาอ่อนล้าอ่

ปีก่อน หรือความเร้ารัญจวนที่ทำเธอร้อนรนมาตลอดเมื่อนึกถึงกำ

ือข้างหนึ่งล้วงเข้าภายเสื้อนอนที่เปียกชุ่มกอบอกอวบอิ่ม กดบี้ปลายยอดอกเพื่อลดอาการ

ย่าคะ

อไป อีกมือก็ล้วงไล้เข้าในกางเกงนอนตัวสั้น ผ่านเข้าไปในผ้าตัวบางอีกชั้นก่อนจะชำแรกกลีบนุ่มอวบอูมของเน

นสยิวที่จู่โจมเข้ามา มันทั้งวาบหวิว วูบวาบซึ่งมันไม่แตกต่างก