ประธานขาหนูไม่ไหว

ประธานขาหนูไม่ไหว

เล้าโลมLaoLome

4.7
ความคิดเห็น
183.6K
ชม
47
บท

อยากเห็นใบหน้าของเขาในช่วงเวลาแบบนั้น..สีหน้าท่าทางเขาจะเป็นแบบไหน.. ไม่ได้ง่ายกับทุกคนนะ...แต่ก็ไม่ได้ยากขนาดนั้น

บทที่ 1 เรียกใช้งาน

ประธานคะ หนูไม่ไหว

" ถุงยาง!!!! ตอนนี้เลยเหรอคะบอส " เสียงอุทานดังขึ้นเมื่อโทรศัพท์ดังครืด ครืด ขึ้นมากลางดึก ราวกับนึกว่ามีใครตาย ที่ไหนได้เจ้านายตัวแสบ เรียกใช้งานเวลานี้

"ใช่ " เสียงคมชัดของคนในสายตอบกลับราวกับจะบอกเป็นนัยๆ ว่าต้องการมันตอนนี้

ไม่รู้ว่าเธอคิดถูกหรือคิดผิด ที่เห็นแก่ของฟรี ยอมมาอยู่คอนโดห้องข้างๆ ของเจ้านาย คอนโดที่ปล่อยว่างเอาไว้ไม่มีคนอยู่ ดวงตาสวยปรือมองนาฬิกาปาไปเกือบห้าทุ่มครึ่งเธอพึ่งจะเคลิ้มหลับได้ไม่ถึงชั่วโมง

-ลาออก อย่างนี้ต้องลาออกฉันจะขอลาออกเสียตั้งแต่ตอนนี้ -

หญิงสาวบ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อยกโทรศัพท์ขึ้นเหนือศีรษะเพื่อระบายความรำคาญ

"ชามุก เธอต้องมาภายในสิบห้านาที ไม่งั้นโบนัสเธอ..ฉันไม่รับประกันนะ"

เสียงของคนในสายดังกดดันเธออีกครั้ง เสียงนั้นเรียกสติให้เธอหลุดจากภวังค์ที่ท่องเอาไว้อยู่ บ้าเอ๊ย!! ขณะที่ท่องลาออก ๆ เอาไว้ในหัว ปากพลันตอบกลับคนในสายไปทันทีว่า

" รับทราบค่ะบอสจะจัดการให้ตอนนี้เลยค่ะ " หญิงสาวมักเป็นแบบนี้ทุกครั้ง แม้ในหัวปฏิเสธแต่ความจริงกลับต้องเร่งรีบทำ

ร่างเล็กที่อยู่ในชุดนอน ผ้าพริ้วลายหลุยส์ที่พึ่งซื้อมาจากตลาดนัดเมื่อวานก่อน เร่งรุดลงจากเตียงเปลี่ยนใส่กางเกงขาสั้นเสื้อยืดสวมผ้าปิดจมูก วิ่งไปกดลิฟท์ลงไปร้านสะดวกซื้อข้างล่างตึก

ยิ่งเมื่อเธอย้ายมาอยู่ข้าง ๆ ห้องนอนของเจ้านาย เขายิ่งใช้งานเธอได้ถนัด ขณะลิฟท์เลื่อนลงสู่ชั้นล่าง เธอที่อยู่ในอาการโมโหแทบควันออกหู อยากจะฉีกคนบางคนเป็นชิ้น ๆ เมื่อถูกขัดจังหวะเวลานอน เจ้านายจอมหื่นที่ชอบควงผู้หญิงมานอนก็มักจะไม่เตรียมตัวก่อนล่วงหน้าเลยหรือไง

" ผ่อนทีวีเหลือห้างวด ผ่อนเครื่องซักผ้าเหลือหกงวด ผ่อนไอโฟนเครื่องหรูอีกแปดงวด ท่องเอาไว้ชามุก หมดหนี้อย่าเอาอะไรมาเพิ่มอีกล่ะ จะได้ลาออกอย่างไม่ต้องมีภาระ "

ชามุกสาวสวยวัยยี่สิบสามย่างยี่สิบสี่ ทำงานที่นี่มามาเกือบปี

ย้อนไป 1 เดือนก่อนเริ่มงาน

ตอนที่เรียนจบ เธอและเพื่อนๆ เลี้ยงฉลองบัณฑิตใหม่ที่ผับแห่งหนึ่ง เธอดื่มจนเมามาย ขณะเยื้องกายไปห้องน้ำ เธอกลับเดินเซไปชนใครคนหนึ่งเข้า คนที่เธอเข้าใจว่าเป็นบริกรของร้าน

ในวันนั้นชายหนุ่มกลับจากงานเลี้ยงสวมชุดทักซิโดผูกโบว์สีดำ เป็นเหตุให้แก้วเหล้าที่อยู่ในมือหกรินรดเสื้อเชิ้ตสีขาว โดยไม่ตั้งใจ เธอจึงควักเงินหนึ่งร้อยบาทให้เขาเพื่อเป็นการขอโทษ

" ถือว่าพี่ให้ทิปค่าเสื้อเลอะนะสุดหล่อ หล่อชะมัดเลย " น้ำเสียงยืดยาน เอ่ยพลางยัดเงินใส่กระเป๋าเสื้อ มือสวยตบที่กระเป๋าเสื้อที่หย่อนเงินลงไป ก่อนยื่นมือไปขยับโบว์สีดำที่ผูกอยู่คอเสื้อให้เข้าที่

ใบหน้าสวยสบจ้องมองใบหน้าคมอยู่ในระยะไม่ถึงสามเซนติเมตร ก่อนคนตัวเล็กเดินโซซัดโซเซไปเข้าห้องน้ำ

เดือนถัดมา หลังจากที่เธอยื่นใบสมัครไว้หลายตำแหน่ง ทิ้งประวัติไว้บนเวปไซด์จัดหางานและพักผ่อนเตรียมตัวเพื่อเริ่มงานใหม่ ขณะนั้นได้มีสายเรียกให้ไปสัมภาษณ์งาน ที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง

การสัมภาษณ์งานสอบถามประวัติเธอสามารถตอบคำถามได้อย่างฉะฉาน เมื่อครั้งฝึกงานตอนเรียนมหาวิทยาลัยเธอเคยเป็นผู้ช่วยเลขามาก่อน ทางเจ้าหน้าที่จึงรับเธอเข้าทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยเลขา

สามวันต่อมาเมื่อถึงวันเริ่มงาน ทางฝ่ายบุคคลให้ไปแนะนำตัวกับประธานบริษัทที่เธอต้องเป็นเลขาให้เขา

เบื้องหน้าของเธอหลังจากประตูกระจกราคาแพงถูกเปิดออก ปรากฎภาพชายหนุ่มสวมชุดสูทสีเทาอ่อน ใบหน้าหล่อเหลาราวพระเอกบนปกนิยาย พุ่งทะลุเป็นประกายออร่าออกมา นั่งก้มหน้ามองเอกสารอยู่ที่หลังโต๊ะ แต่จะว่าไปเหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ เธอพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

ขณะที่ชื่นชมกับความหล่อของชายตรงหน้าได้ไม่นาน เสียงเรียกของคนที่นำทางเอ่ยเรียกชื่อเธอเพื่อแนะนำตัวให้กับประธานบริษัท

" ชามุก ชามุก " ร่างเล็กหลุดออกจากภวังค์ รีบขานรับเสียงเรียกนั้นทันที

" คะ "

" นี่คุณเพชรภูมิประธานบริษัทของเราที่เธอต้องเป็นผู้ช่วยของพี่ ช่วยงานเอกสารที่จะส่งให้แก่ท่านประธาน "

มือเรียวยกมือขึ้นไหว้ด้วยความนอบน้อม สายตาคู่คมที่ดูเย็นชาปรายตามองด้วยหางตาเพียงเล็กน้อย ก็หันกลับไปมองเอกสารที่อยู่ในมือเช่นเดิม

" นี่เธอสูงเท่าไหร่?

" หนึ่งร้อยห้าสิบแปดค่ะ " หญิงสาวตอบออกไปทั้งที่ไม่เข้าใจว่า ผู้ช่วยเลขามันเกี่ยวกับส่วนสูงด้วยเหรอ

" ตัวเล็กจัง ตอนเด็กแม่ไม่ให้กินนมหรือไงถึงได้ตัวแค่นี้ " เขาเอ่ยเสียงเรียบเบา ๆ แต่ห้องกว้างที่เงียบงันแค่นั้นใครจะไม่ได้ยินล่ะ

นั่นปากเหรอนั่นอยากจะตอบกลับเจ็บ ๆ นัก แต่เกรงว่าจะตกงานตั้งแต่ยังไม่เริ่ม ฟังแล้วแทบจุก ใช่สิพ่อเสาไฟฟ้าสูงยาว 2 เมตรเลยมั้ง คาดคะเนจากสายตา เขาคงไม่ต่ำกว่าร้อยแปดสิบแน่ ๆ เสียงในหัวพร่ำบน

" ไหนลองยืนขึ้นหมุนตัวซิ "

หะ นี่ผู้ช่วยเลขา? หรือสมัครพริตตี้ที่ต้องใช้ทั้งหุ่นทั้งหน้าตา แต่ทว่าเธอก็ยอมทำตามที่เขาบอกอยู่ดี ร่างสวยลุกขึ้นหมุนเป็นวงกลม

" พอ ๆ นั่งลงได้ หุ่นตันอย่างกับปลากระป๋อง " เขาเอ่ยเสียงเรียบ ราวกับหงุดหงิด

จุกดอกที่สอง นี่ตั้งใจหรือพูดเล่นเหรอถามจริง ชามุกบีบมือตัวเองไว้แน่น เพื่อระงับสติอารมณ์ ภาพในหัวที่ชื่นชมความหล่อไว้เมื่อครู่ พลันสลายย่อยยับไปหมดไม่เหลือเค้าโครงความหล่อไว้ในหัวอีกเลย

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเธอตั้งมายเซ็ทไว้ในหัวเลยว่าจะไม่เอาผู้ชายแบบนี้ทำผัวแน่นอน..!!

โปรดติดตามตอนต่อไป ....ปากดีตั้งแต่เริ่มเลย พ่อพระเอกของไรท์ ..ยังไม่ตรวจคำผิดนะคะทักได้เลย

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ เล้าโลมLaoLome

ข้อมูลเพิ่มเติม

หนังสือที่คุณอาจชอบ

ธิดาแค้นต้องเอาคืน

ธิดาแค้นต้องเอาคืน

Casey Haag
5.0

ตระกูลซูล่มสลาย จวนเจิ้นกั๋วทั้งตระกูลถูกประหารชีวิตในคืนเดียว ชาติก่อน… ซูเฉิงอิ้งถูกน้องสาวหลอกใช้ ถูกชายเจ้าชู้เล่นตลก ชาติก่อน… ซูเฉิงอิ้งใช้ชีวิตอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่แคว้นเป่ยเหลียงสิบกว่าปี แต่กลับถูกกล่าวหาว่าคบคิดกับศัตรู คนทั้งแคว้นเซิ่งถังต่างก็ด่าทอยกใหญ่ ชาติก่อน… ซูเฉิงอิ้งต้องยืนมองน้องสาวกับรักแรกของตนสนิทสนมกัน ครองโลก ส่วนตัวเองกลับโดนประหารชีวิต เลือดสาดตะวัน เมื่อตื่นขึ้นอีกครั้ง… ซูเฉิงอิ้งถือดาบกลับมา ฟาดแรก… ตัดสายเลือด ฟันน้องสาวอกตัญญู ฟาดที่สอง… ตัดความรัก ฟันรักแรกที่หน้าเนื้อใจเสือ ฟาดที่สาม… ตัดคำพูด ฟันทุกเสียงนินทาของเป่ยเหลียงที่บิดเบือนความจริง ฟาดที่สี่… ตงฟางไป๋เยว่ “หรือว่าฮูหยินอยากจะฆ่าสามีผู้นี้ด้วยหรือ” ซูเฉิงอิ้ง“หุบปาก…”

ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย

ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย

l3oonm@
5.0

จือหลินเธอเป็นเด็กกำพร้า ที่ถูกมารดาทอดทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลตั้งแต่วันแรกที่ลืมตามาดูโลก ต่อมาทางโรงพยาบาลจึงส่งตัวเธอให้กับสถานสงเคราะห์ พออายุได้สามปี ก็มีองค์กรหนึ่งมารับเลี้ยงตัวเธอ แต่พวกเขาเลี้ยงเธอและเด็กคนอื่นๆ ไว้เพื่อเป็นหนูทดลองเท่านั้น ครั้งแรกที่ถูกนำตัวมา ต่างก็โดนจับฉีดยาเข้าสู่ร่างกาย เพื่อหาเด็กที่เลือดต้านเชื้อที่ฉีดเข้าไปได้เท่านั้น หากร่างกายทนรับไม่ไว้สิ่งที่ทางองค์กรมอบให้คือความตาย จือหลินอาจเป็นเพราะเลือดของเธอพิเศษกว่าเด็กคนอื่น ไม่ว่าฉีดยาตัวไหนเข้าสู่ร่างกายเธอก็ทนรับได้ทั้งนั้น นับจากนั้นมาเธอจึงถูกเลี้ยงดูจากองค์กรมาอย่างดี เรื่องการศึกษาเธอก็สามารถเรียนรู้ทุกสิ่งได้อย่างเต็มที่ แต่เพราะความฉลาดของเธอจึงถูกส่งให้เรียนวิทยาศาสตร์การแพทย์และเรียนแพทย์ควบคู่ไปด้วย เมื่อเรียนจบมาแล้ว จือหลินยังคงทำการให้องค์กรเช่นเดิม แม้จะไม่ได้เป็นนักฆ่าเช่นเพื่อนคนอื่นที่มาพร้อมกัน แต่เธอก็ต้องฝึกไม่ต่างจากพวกเขา ยิ่งเมื่อต้องนำเด็กเข้ามาเป็นหนูทดลองเช่นเดียวกับเธอในตอนเล็ก ต่อให้ไม่อยากทำก็ต้องทำ หากฝ่าฝืนไม่ทำการชิปที่ถูกฝังอยู่ในตัวจะถูกกระตุ้นให้ได้รับความทรมานทันที นานวันเข้า ความดำมืดก็ก่อเกิดในใจ ไม่ว่าจะฉีดยาให้เด็กร้ายแรงเพียงใดจือหลินก็เลิกรู้สึกผิดไปเสียแล้ว เพราะการทำงานของเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมาทำให้ทางองค์กรยกย่องและมักจะให้สิ่งดีๆ กับเธอเสมอ เมื่อมีชิปตัวหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อฝังมิติอีกห้วงหนึ่งไว้ภายในร่างกาย จือหลินนางก็ได้รับเลือกให้ทดลองใช้สิ่งนี้ด้วยเช่นกัน จือหลินถูกฝังชิปมิติเข้าที่แกนสมองของเธอ ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้เธอแทบสิ้นสติ เมื่อชิปถูกฝังลงไปแล้ว เพียงไม่นานก็มีเสียงจากระบบให้เธอยืนยันตัวตน ก่อนที่จะปรากฏภาพต่างๆ ภายในหัวของเธอ ของจากภายนอกล้วนแต่ถูกส่งเข้าไปเก็บไว้ด้านในได้ทั้งสิ้น หากเป็นเนื้อสด ผักผลไม้ ยังคงความสดอยู่เช่นเดิมแม้จะเก็บไว้นานมากเพียงใด ห้วงมิติของจือหลินเหมือนเป็นห้องสูทในคอนโดของเธอเองที่มีทุกอย่างพร้อมใช้อยู่ภายใน แม้แต่ห้องทดลอง ห้องทำงานของเธอก็ปรากฏอยู่ในนั้นเช่นกัน นับจากนั้นจือหลินจึงซื้อของเขาเก็บภายในมิติของเธอเป็นจำนวนมาก ตัวเธอเพียงผู้เดียวที่สามารถเข้าออกในห้วงมิติได้ วันเวลาผ่านไปจนจือหลินล่วงเข้าวัยสามสิบปี เธอสามารถผลิตยาที่ทำให้ทั่วโลกจับตามองออกมาได้ ยายื้อชีวิตจากความตาย แต่การทดลองของเธอที่ผ่านมาต้องใช้คนจำนวนมากในการเข้าทดลอง จือหลินสามารถยื้อชีวิตของชายชราที่กำลังจะหมดลมหายใจให้กลับมามีชีวิตปกติได้ เมื่อเธอกักตัวเขาไว้ได้หกเดือนเห็นว่าไม่มีสิ่งใดที่ผิดปกติจึงคิดจะปล่อยเขาออกไปใช้ชีวิตเช่นเดิม แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อชายชราที่กำลังจะเดินออกจากห้องทดลองล้มลงต่อหน้าทุกคนที่เข้าร่วมชื่นชมผลงานของเธอ จือหลินรีบเข้าไปตรวจดูความผิดปกติทันที ก็พบว่าเขาหยุดหายใจเสียแล้ว เจ้าหน้าที่ทั้งหมดจึงต้องพาชายชราคนนั้นกลับเข้าไปในห้องทดลองเพื่อหาสาเหตุ ผ่านไปเพียงสองครึ่งชั่วโมงเขากลับลืมตาขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ แต่แววตาที่มองมาทางทุกคนได้เปลี่ยนไป ในดวงตาของชายชราผู้นั้นมีเพียงตาขาวไม่มีตาดำเช่นคนมีชีวิต “เกิดเรื่องอะไรขึ้น” ผู้อำนวยการองค์กรเดินเข้ามาหาจือหลินแล้วเอ่ยถามอย่างตื่นตระหนก เพราะนักข่าวที่ข่าวเชิญมายังอยู่ที่ด้านนอกเพื่อรอฟังคำตอบ “ขอดิฉันตรวจสอบก่อนค่ะ” จือหลินกุมหน้าผากอย่างมึนงง เธอก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร คนทั้งหมดยืนมองชายชราที่เดินท่าทางประหลาดอยู่ในห้องทดลอง ในตอนนี้เขาเริ่มหยิบสิ่งของทำร้ายตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เจ้าหน้าที่คนหนึ่งรีบวิ่งเข้าไปในห้องทดลองเพื่อห้ามไม่ให้เขาทำร้ายตัวเอง ชายชราเมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาก็พุ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว และเริ่มกัดกินเนื้อตัวของเขาอย่างโหดร้าย คนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดต่างยกมือขึ้นปิดปากอย่างตกใจ เพราะกลัวข่าวเรื่องนี้จะรั่วไหล ผู้อำนวยการสั่งให้คนไปแจ้งนักข่าวให้กลับไปก่อน ทางองค์กรจะแถลงการณ์เรื่องนี้ในภายหลัง เจ้าหน้าที่ที่ถูกทำร้ายล้มลงเสียชีวิตไม่นานก็มีสภาพไม่ต่างจากชายชราคนนั้น เสียงวุ่นวายไม่ได้จบลงที่ห้องทดลองของจือหลินเพียงแห่งเดียว เพราะห้องทดลองอื่นก็ล้วนพบเหตุการณ์เช่นนี้ไม่ต่างกัน ผู้อำนวยการจำต้องส่งสัญญาณเคลื่อนย้ายเจ้าหน้าที่ออกจากตึกทดลองให้เร็วที่สุด จือหลินไม่รู้ว่ายาของนางจะสร้างผลเสียมากถึงเพียงนี้ เพราะเจ้าหน้าที่หลายคนล้วนจบชีวิตจนกลายเป็นซอมบี้ไปเสียแล้ว ตึกทดลองถูกปิดตาย เพื่อไม่ให้ซอมบี้ที่อยู่ด้านในออกมาสร้างความเสียหายภายนอกได้ “เรื่องนี้ดิฉันขอจัดการด้วยตนเองค่ะ” จือหลินเดินเข้าไปหาผู้อำนวยการที่ห้องทำงานของเขา เพื่อบอกสิ่งที่เธอคิดว่าอย่างดีแล้วในหลายวันที่ผ่านมา เมื่อเห็นว่าผู้อำนวยการไม่ห้ามในสิ่งที่เธอจะทำจือหลินจึงเดินไปที่หน้าตึกทดลองพร้อมระเบิดเวลาในมือ เธอคิดจะทำลายสิ่งของทุกอย่างที่เธอสร้างขึ้นมาลงด้วยมือของเธอเอง จือหลินเปิดประตูตึกทดลองแล้วรีบปิดลงทันที เธอเดินเข้าไปที่กลางตึกให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะระหว่างทางเธอต้องคอยต่อสู้กับซอมบี้ที่จะเข้ามาทำร้ายเธอไปด้วย เสียงสัญญาณระเบิดดังขึ้น จือหลินหลับตาลง พร้อมทั้งถอนหายใจให้กับเรื่องราวในชีวิตที่ผ่านมา เสียงระเบิดดังไปทั่วบริเวณพร้อมทั้งตึกทดลองที่ถล่มลงมาจนแทบไม่เหลือซาก “เจ็บชะมัด” จือหลินร้องครางออกมาเบาๆ แต่เมื่อรู้สึกตัวได้เธอก็รีบพยุงตัวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วพร้อมมองไปรอบๆ อย่างไม่อยากเชื่อ เธอคิดว่าตายไปแล้วเสียอีก แต่ทำไมถึงได้มีความรู้สึกเจ็บได้ “นี้มันเรื่องบ้าอะไรอีกว่ะเนี่ย” จือหลินเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ รอบๆ ตัวเธอในตอนนี้เป็นป่าทึบ มือของเธอก็ไม่ใช่ของเธออย่างแน่นอนเพราะมีขนาดเล็กราวกับเป็นเด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้น ตอนที่เธอมึนงงสับสน เรื่องราวความทรงจำของเจ้าของร่างก็ไหลเข้าสู่หัวของเธอจนต้องลงไปนอนดิ้นกับพื้น

วิวาห์พันธนาการ

วิวาห์พันธนาการ

pimchan publication
5.0

“คุณยังไม่ได้รู้เรื่องเลยกวินตรา... ผมต้องการทายาท คุณแต่งงานเพื่อมาทำหน้าที่นี้แต่คุณไม่ยอมทำ ไม่ยอมให้ผมแตะต้อง ผมไม่ชอบการบังคับใคร เราต้องพูดกันให้รู้เรื่อง” “แต่ว่าฉันไม่ได้ตกลงแต่งงานเพราะเรื่องทายาทนะคะ” “ผมถึงต้องตกลงกับคุณให้รู้เรื่องยังไงล่ะ... เราจะแต่งงานกัน ทำหน้าที่สามีภรรยากัน มีทายาทกัน” “เดี๋ยวค่ะเดี๋ยว” กวินตราแทรกเสียงหลง เมื่อมันจะเลยเถิดไปกันใหญ่ “ เราแต่งงานกันแค่หลอกๆ อีกไม่นานก็จะเลิกกัน” “เราจะไม่เลิกกัน เราจะแต่งงานกันตลอดไป คุณก็รู้ว่าผมยังรักคนรักเก่าของผม ผมจะไม่แต่งงานกับใครอีกแล้วในชีวิตนี้ แต่ผมต้องแต่งงานกับคุณเพื่อช่วยคุณและก็ช่วยเจ้าชาย ดังนั้นผมจึงอยากให้คุณช่วยผมด้วยเรื่องการมีทายาท เพราะคงดูไม่จืดหรอกนะหากแต่งงานไปแล้วจะแยกห้องกันจนแก่ตายผมก็ไม่มีทายาทแล้วใครจะมาสืบทอดตำแหน่งชีคแห่งคอรีเยาะห์” เขาพูดรัวเร็วขึ้นมาจนหญิงสาวเถียงไม่ทัน จะเอ่ยแทรกก็เอ่ยไม่ได้ ซ้ำตอนที่เขาหยุดพูด เธอก็ไม่มีโอกาสได้พูด เพราะเขาถือโอกาสลุกขึ้นมาประคองดวงหน้าที่มีสีหน้างุนงงของเธอเอาไว้แล้วบดจูบลงมาเป็นอันยุติการตกลง เพื่อจะทำให้ข้อตกลงบรรลุผลและดูเหมือนเป็นการยินยอมทั้งสองฝ่าย... กวินตราดิ้นอึกอัก เธอยังไม่ได้คิด ไม่ได้ตัดสินใจ ไม่ได้ตกลง... แต่เขาก็ใช้วีการบังคับเธอ โดยไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธเลยสักนิดเดียว... นี่หรือคือคนไม่ชอบบังคับ กวินตราไม่เชื่อ...

โดนลูกติดผัวจับทำเมีย

โดนลูกติดผัวจับทำเมีย

nugkeanransawat
5.0

เรื่องของอารียาคุณครูสาวใหญ่วัย35กับหนุ่มน้อยลูกติดผัววัย19ที่ชื่อโจ โจเป็นเด็กช่างอาชีวะสายโหดและหื่นกาม เธอมักจะโดนลูกชายแอบลวนลามอยู่บ่อยๆ ทว่าเธอกลับเป็นสาวหัวโบราณที่ไม่กล้าแม้ปริปากบอกสามี ด้วยความกลัวว่าบ้านจะแตกสาแหรกขาดอารียาเลยปล่อยเลยตามเลย แค่คำพูดห้ามปรามทำให้คุณแม่พลาดท่าเสียทีให้ลูกเลี้ยงไปจนได้ เธอโดนโจจับกดจนเสร็จสมอารมณ์หมายไปหลายหนจนตัวเองก็ติดใจเสียดื้อๆ ในที่สุดอารียาก็ต้องจำใจมีผัวถึงสองคนอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน คนแรกคือผัวที่ถูกต้องตามกฏหมาย อีกคนคือลูกติดผัวที่หื่นเสียเหลือเกิน

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ
ประธานขาหนูไม่ไหว
1

บทที่ 1 เรียกใช้งาน

02/03/2023

2

บทที่ 2 นอกระเบียง NC

02/03/2023

3

บทที่ 3 ลุคนี้ไม่เคยเห็น

02/03/2023

4

บทที่ 4 อุบัติเหตุ

02/03/2023

5

บทที่ 5 จับได้

02/03/2023

6

บทที่ 6 คนเมา

02/03/2023

7

บทที่ 7 เก็บทรงไม่อยู่

02/03/2023

8

บทที่ 8 โผล่ทักทาย

02/03/2023

9

บทที่ 9 ขอนอนด้วย

02/03/2023

10

บทที่ 10 ลองชุด

02/03/2023

11

บทที่ 11 งานเลี้ยง

03/03/2023

12

บทที่ 12 อ่อยใครไว้

03/03/2023

13

บทที่ 13 ไม่เคย NC

05/03/2023

14

บทที่ 14 ท่าผีเสื้อ Nc

05/03/2023

15

บทที่ 15 เข้าห้องผิด

05/03/2023

16

บทที่ 16 ลองมั้ย

05/03/2023

17

บทที่ 17 ลุคใหม่

06/03/2023

18

บทที่ 18 ไม่ไหว..ลาออก

06/03/2023

19

บทที่ 19 Collide

06/03/2023

20

บทที่ 20 ประธานขา...หนูไม่ไหว NC

06/03/2023

21

บทที่ 21 ข้อความนั้น

06/03/2023

22

บทที่ 22 ไม่รู้ใจตัวเอง..

06/03/2023

23

บทที่ 23 ทายาให้

06/03/2023

24

บทที่ 24 คนป่วย

06/03/2023

25

บทที่ 25 ไฟดับ

06/03/2023

26

บทที่ 26 วันเกิดหลาน

06/03/2023

27

บทที่ 27 เผยความลับ

06/03/2023

28

บทที่ 28 เรื่องคืนนั้น Nc นิดๆ

06/03/2023

29

บทที่ 29 ไม่มีถุง NC

06/03/2023

30

บทที่ 30 อยู่กับผมเจ็บปวดหน่อยนะ Nc

06/03/2023

31

บทที่ 31 ห้องใคร

06/03/2023

32

บทที่ 32 ความสัมพันธ์

06/03/2023

33

บทที่ 33 เลี้ยงส่ง

06/03/2023

34

บทที่ 34 วิ่งผ่านน้ำ

06/03/2023

35

บทที่ 35 ไม่ยอมถอย

06/03/2023

36

บทที่ 36 บุกถึงห้อง

06/03/2023

37

บทที่ 37 จับโจร

06/03/2023

38

บทที่ 38 ท้อง กังวล

06/03/2023

39

บทที่ 39 บอกรัก

06/03/2023

40

บทที่ 40 ฮันนีมูนเล็กๆNC

06/03/2023