ปรารถนาเมียในเงา

อภิศร ณัฐชาติ บอกตัวเองไม่ถูก ว่าเขากำลังรู้สึกเช่นไร ขณะทอดสายตาข้ามโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ไปยังร่างบอบบางของเด็กสาวที่อยู่หน้าโต๊ะ

หล่อนกำลังก้มหน้านิดๆ ปากอิ่ม แต่ออกจะซีดเซียวเม้มเข้าหากัน

เขามองไม่เห็นว่าหล่อนวางมือตัวเองในลักษณะไหนเพราะโต๊ะบังไว้มิด แต่เขาก็อยากจะคิดว่า หล่อนคงกำลังกำมือทั้งสองเข้าหากัน และบีบมันไว้แน่น

แววตาคมของเขาที่เคยมองข้ามหัวคนอย่าไม่ยี่หระในบางครั้ง บัดนี้น่าจะเต็มไปด้วยความมึนงง

เขาไม่เคยถูกใครทุบหัวมาก่อน แต่ก็อยากจะคิดว่าเวลาถูกทุบจังๆ ชนิดเอาพอน่วมๆ ไม่ให้ถึงเลือดตกยางออกอาการก็น่าจะเป็นอย่างที่เขาเป็นอยู่ในขณะนี้

ก็จะไม่ให้เขาทั้งมึนทั้งงงราวถูกทุบด้วยค้อนปอนด์หุ้มด้วยแผ่นยางหนานุ่มได้อย่างไร ในเมื่อเวลานี้ มีเด็กสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาบอกว่า หล่อนท้องกับเขา

อภิศรอยากจะพูดไปแรงๆ ทำนองว่าหล่อนโกหก แต่เขาก็พูดไม่ออก เพราะเขาจำหล่อนได้

“เด็กคนนี้มาใหม่จริงๆ นะคะคุณศร รับรองได้ยังสดซิง ถ้าไม่ซิงจริงนะคะดิฉันยินดีคืนเงินให้ทุกบาททุกสตางค์เลยค่ะ”

นั่นคือประโยคของเจ้าของร้านอาหารในตัวอำเภอ ที่อยู่ห่างไกลออกมาจากตัวจังหวัด เกือบร้อยกิโลเมตรที่มีธุรกิจอื่นแอบแฝง

อภิศรพอจะรู้จักเจ้าของร้านที่ชื่อคุณวิมลฉวี แต่เรียกกันสั้นๆ ว่า คุณมล มาแล้วหลายเดือน นับแต่เขามาประจำไซท์งานในป่าลึก

อภิศรไมได้เป็นลูกเจ้าของบริษัท ที่มาทำการขุดเจาะสำรวจหาแหล่งแร่ ที่มีรายงานเข้าไป แต่เขาคือตัวนายใหญ่เจ้าของบริษัทมีเขากับน้องชายร่วมหุ้นกันสองคน

เขาไม่จำเป็นที่จะต้องมาเองก็ได้ หากว่าเขาจะไม่กำลังเบื่อกรุงเทพเหลือกำลัง

ความเบื่อของเขา สืบเนื่องมาจาก วิฬารี มณีพิชัย

อภิศรละเรื่องงานของเขาที่ทำท่าว่าจะประสบผลสำเร็จกับการสำรวจพบปริมาณแร่ธาตุในดินแห่งใหม่ กับเรื่องวิฬารีไว้ก่อน เพื่อขบคิดปัญหาเฉพาะหน้าที่กำลังเกิดขั้นในขณะนี้

“เธอแน่ใจหรือดาวว่าเธอท้องกับฉันไม่ใช่คนอื่น”

เขาถามหล่อนครั้งที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้แล้ว ด้วยประโยคนี้นับแต่หล่อนเดินจ๋องๆ ผ่านประตูออฟฟิศตู้คอนเทรนเนอร์ของเขาเข้ามา ซึ่งเขาจำหล่อนได้แต่ทีแรก แม้ว่าร่างกายของหล่อนที่เคยเปล่งปลั่ง มีน้ำมีนวลด้วยเลือดฝาดแห่งวัยสาวแรกผลิจะดูซูบเซียวและผอมบางลงไปจนผิดหูผิดตาก็ตามที

“แน่ใจค่ะ”

หล่อนตอบคำถามของเขาเช่นทุกครั้ง แผ่วเครือ แทบจะไม่พ้นริมฝีปาก

ดวงตาที่เขาเคยนึกชมในใจตั้งแต่คืนแรกที่ได้ใกล้ชิดหล่อนว่างามเหมือนตาลูกกวางระแวงภัย หลุบมองเฉพาะผิวใต้โต๊ะทำงานของเขา เลยได้เห็นเพียงแพขนตาดกหนา และยาวงอนสีดำสนิทเป็นตับ

“ทำไมเธอถึงแน่ใจอย่างนั้นนักหือ ดาว”

‘ดาว’ คือชื่อที่เขารู้จัก และเขาก็ไม่เคยพยายามจะถามหล่อนซอกแซก ไปกว่ายอมรับในชื่อที่หล่อนบอกเขา

“ดิฉัน...ดาวไม่มีใครอื่นนอกจากคุณ”

เขาหัวเราะเสียงกระด้างอย่างไม่นึกขัน พูดเสียงบาดลึกหัวใจคนฟัง

“ตลกไปหน่อยมั้งสาวน้อย มีอย่างหรือที่ผู้หญิงอาชีพอย่างเธอจะมีแค่ฉันคนเดียว

จู่ๆ หล่อนก็เงยหน้าขึ้น มองสบตาเขาด้วยแววตาเอ่อไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ที่เจ้าตัวคงพยายามจะไม่ให้ไหลรินออกมาสร้างความขายหน้ามากกว่าที่เป็นอยู่

“คุณเข้าใจผิดนะคะ”

หล่อนตอบเสียงดังขึ้นคล้ายลืมตัว ก่อนรีบลดเสียงลงเท่าเดิม

“ดาว... ดิฉัน ไม่ได้มีอาชีพอย่างที่คุณคิด”

“ยิ่งแย่ไปใหญ่”

อภิศรส่ายหน้า พยายามจะพูดกับสาวน้อยตรงหน้าเขาอย่างใจเย็น แต่น้ำเสียงยังออกกังวานหยันเยาะ

“นี่แน่ะดาว เธอคงไม่ลืมใช่มั้ยว่าที่ฉันได้ตัวเธอไปนอนด้วยในคืนนั้น ก็เพราะเธอเป็น... เธอขายความสาวของเธอให้กับฉันมีคุณวิมลฉวีเป็นตัวกลางในการซื้อขายระหว่างเรา เธอคงไม่ลืมเธอได้เงินจากฉันขณะที่ฉันได้ความสุขจากเธอด้วยธุรกิจประเภทอย่างว่า”

“ค่ะ”

หล่อนรับ ปากสั่น แก้มซีดซับสีเรื่อ

“ดิฉันมะ...ไม่เคยลืม เพราะนั่นเป็นครั้งแรกที่ดิฉันต้องบากหน้ายอมทนอายเพราะไม่มีทางเลือกดีไปกว่านั้นด้วยความจำเป็นบีบบังคับ”

เขามองดวงตาสีน้ำตาลกลมโตนั้นแล้ว ก็คิดว่าหล่อนพูดจริง เกี่ยวกับเหตุผลที่ต้องมาทำอาชีพที่ผู้หญิงดีๆ คงไม่คิดเฉียดกรายไปใกล้ถ้ามีทางเลือกอื่น

“สามหมื่น”

เขาบอกจำนวนเงินที่ต้องแลกกับความสุขที่ได้จากหล่อน

“ไม่ถึงหรอกค่ะ คุณวิมลฉวีหักค่านายหน้าไปเจ็ดพันบาท”

นัยน์ตาเข้มคมวาบขึ้นแล้วก่อนแสงเมื่อเกิดความเวทนาสายน้อยเบื้องหน้าจับใจ

แต่แล้วเขาก็กลับมาสำนึกถึงความจริง ว่าคนที่เขากำลังนึกเวทนานี้ กำลังจะทำให้เขายุ่งยากก็หงุดหงิดขึ้นมาอีก ถอนใจออกมาหนักๆ เพื่อระงับอารมณ์