สัญญาณสวาท

บทที่ 1

หากเอ่ยคำว่า ‘มาเฟีย’ ขึ้นมาหลายๆ คนคงคิดไปถึงมาเฟียอิตาลีผู้เป็นต้นกำเนิดของมาเฟีย แต่หากใครจะคิดล่ะว่านอกจากในอิตาลีและสหรัฐอเมริกาแล้ว มาเฟียรัสเซียก็เหี้ยมโหดไม่แพ้กัน หรือบางครั้งบางทีอาจจะดุร้ายกว่าก็เป็นไปได้

คฤหาสน์หรูที่ตั้งตระหง่านอยู่บนเนินเขาเป็นที่พักอาศัยของกลุ่มมาเฟียที่เรียกตัวเองว่า เซอร์คอฟ แต่ถึงแม้พวกเขาจะเรียกตัวเองว่าเป็นมาเฟีย ทว่าฉากหน้าของพวกเขาก็ความขาวสะอาด ธุรกิจทุกอย่างที่ทำล้วนแล้วแต่มีที่มาที่ไปอย่างชัดเจน รวมไปถึงการบริจาคเงินจำนวนมหาศาลในทุกๆ ปี

หากแต่ใครจะรู้ล่ะว่าเบื้องหลังยังมีธุรกิจสีเทาที่ตกทอดจากบรรพบุรุษมาถึงรุ่นลูกรุ่นหลานอย่างการค้าอาวุธสงครามซ่อนเร้นอยู่ และถึงแม้ว่าตอนนี้ผู้ที่ขึ้นมากุมบังเหียนของตระกูลจะเป็น ดินิย่าร์ เซอร์คอฟ แต่ธุรกิจบางอย่างก็ไม่สามารถตัดออกจากวงจรได้ง่ายๆ อย่างที่ใจต้องการ คงต้องใช้เวลาอีกนิดเพื่อที่เขาจะสามารถลบคำว่ามาเฟียออกไปจากคำนำหน้าชื่อสกุลได้สำเร็จ

“ได้ตัวมันแล้วครับนาย”

เรือนกายสูงสง่าบึกบึนในสุดสูทสีดำสนิทค่อยๆ หันกลับเข้ามาภายในห้องโถงอีกครั้ง หลังจากเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอยู่นาน

“ลากมันเข้ามา” นัยน์ตาสีเขียวมรกตไร้ความรู้สึกยามเค้นเสียงน่ากลัวออกมาจากลำคอแกร่ง

“ครับนาย”

แกรนด์ คนสนิทของเขารับคำอย่างนอบน้อม ก่อนจะรีบทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด และเพียงไม่นาน ไอ้คนที่แอบแฝงกายเข้ามาอยู่ในอาณาจักรของเขาก็ถูกโยนลงบนพื้นพรมตรงหน้าในสภาพไม่ต่างจากเศษขยะชิ้นหนึ่งเลยสักนิด

รอยยิ้มเลือดเย็นระบายบนใบหน้าหล่อลากดินของดินิย่าร์ ขณะชายหนุ่มรับปืนสั้นจากลูกน้องขึ้นมาตั้งลำปืนและจ่อไปที่หัวของมัน

“คนอย่างแกอยู่ไปก็หนักแผ่นดิน”

“อย่า... อย่าทำผมเลยครับ อย่า...”

เสียงวิงวอนของคนที่กำลังอยู่บนเส้นทางแห่งความตายดังขึ้นอย่างน่าเวทนาและนั่นก็ทำให้เมลิน่าที่ยืนอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วยอดสงสารไม่ได้ หล่อนมองหน้าดินิย่าร์อย่างไม่พอใจ ก่อนจะตัดสินใจคัดค้านออกมาเสียงแหลมเล็กอย่างลืมตัว

“นายฆ่าเขาไม่ได้นะฮะ...”

ทุกสายตาจับจ้องมองมาที่หล่อน แต่คนที่มีสิทธิ์พูดมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น ดินิย่าร์ เซอร์คอฟ

เขามองหล่อนด้วยสายตาแข็งกร้าว ใบหน้าหล่อลากดินปานเทพบุตรชั้นฟ้าไร้ซึ่งรอยยิ้มอย่างสิ้นเชิงเหลือบแลมายังหล่อน

“ถ้าแกไม่อยากตายไปพร้อมกับมันก็หุบปากไอ้ตุ๊ด”

“แต่ว่า นายฮะ...”

“ลากไอ้ตุ๊ดออกไปจากที่นี่ซะก่อนที่ฉันจะระเบิดหัวมันอีกคน”

แล้วร่างของเมลิน่าในคราบของเมซซี่บอดีการ์ดร่างเล็กก็ถูกฉุดกระชากออกไปอย่างไม่ปรานี แต่ถึงจะห่างไกลแค่ไหน สองหูของหล่อนก็ยังได้ยินเสียงมัจจุราชที่แผดดังขึ้นอย่างชัดเจน น้ำหูน้ำตาไม่รู้จากไหนไหลพรากออกมานองใบหน้า หญิงสาวได้แต่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องโถง ยืนสงบนิ่งอย่างไว้อาลัยให้กับคนที่ต้องมาสังเวยชีวิตให้กับมาเฟียร้ายอย่างดินิย่าร์ เซอร์คอฟ

“มาเฟียร้ายกาจ คุณมันเลวจริงๆ”

หญิงสาวต่อว่าดินิย่าร์อย่างขุ่นเคือง ขณะจ้องมองร่างไร้วิญญาณของผู้ชายโชคร้ายที่ถูกหามออกไปด้วยความหดหู่หัวใจ

อีกหน่อย... อีกหน่อยก็ต้องเป็นหล่อน อีกหน่อยหล่อนก็จะต้องมีชะตากรรมไม่ต่างจากผู้ชายคนนี้ ความคิดนี้ทำให้เนื้อตัวสาวสั่นสะท้านราวกับถูกจับโยนลงไปในบ่อน้ำแข็ง ดวงหน้างามซีดเผือด ไร้สีเลือดอย่างสิ้นเชิง

“เราต้องรีบหาเพชรสีทองให้เจอ จะได้รีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด”

ความหวาดกลัวถล่มยับอยู่ภายในอกของเมลิน่าอย่างไม่ปรานี หญิงสาวตัวสั่น ปากคอสั่นระริก ก่อนจะรีบเดินดึงตัวเองหลบหลังซอกเสาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของคนภายในห้องโถงดังใกล้เข้ามาทุกขณะ

ไม่นานเรือนร่างสูงตระหง่านสมบูรณ์แบบสุดๆ ของดินิย่าร์ก็ปรากฏแก่สายตา ใบหน้าของผู้ชายนี้เย็นชาและไร้รอยยิ้มตลอดเวลา แต่แปลกที่ผู้ชายร้ายกาจคนนี้กลับทำให้หัวใจของหล่อนเต้นแรงที่สุดในชีวิตได้ทุกครั้งที่เผลอจ้องมอง