ความรู้สึกหนึ่งเกิดขึ้น เมื่อไม่มีเธออยู่ในชีวิตอีกแล้ว... หล่อนต้องตาฝาดไปแน่ๆ เลย แกมแพรสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ และก็หลับตาลงช้าๆ นับหนึ่งถึงสิบในใจ ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง แต่... แต่ใบหน้าของอติพัฒน์ก็ยังอยู่ แถมเขาก็เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ นี่มันอะไรกัน? ใบหน้าหวานซีดเผือดไร้สีเลือด เมื่อค้นพบแล้วว่าอติพัฒน์ที่เห็นนั่นคือตัวจริงเสียงจริง ไม่ใช่แค่ภาพลวงตา แถมซ้ำร้ายไปกว่านั้น เขายัง... ยังอุ้มน้องก้อยเอาไว้ในอ้อมแขน และจูงมือน้องกันต์ ผู้ที่ไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามาสัมผัสตัวเอาไว้ด้วย หัวใจของแกมแพรร่วงหล่นลงกระแทกพื้นอย่างแรงจนแตกกระจาย เมื่อเห็นว่าลูกสาวของตัวเองมีท่าทางหลงรักอติพัฒน์อย่างออกหน้าออกตา ส่วนน้องกันต์ก็ให้ความไว้วางใจอติพัฒน์ราวกับรู้จักคุ้นเคยกันมาเนิ่นนาน “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ แกมแพร” น้ำเสียงของเขายังคงนุ้มและทุ้มเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด “ผมดีใจนะที่ได้เจอคุณอีกครั้ง” หญิงสาวพยายามตั้งสติเอาไว้ พยายามระงับความตื่นเต้นและความโกรธทั้งหมดเอาไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ “กรุณา... ส่งลูกของฉันคืนมาด้วยค่ะ” “ผมว่า... เราสองคนมีเรื่องต้องคุยกันนะ” “ฉัน... ไม่มีอะไรจะคุยกับคุณหรอกค่ะ” “แม้แต่เรื่องลูกๆ ของเราอย่างนั้นหรือ แกมแพร”
บทที่ 1 ตอนที่ 1
ร่างอรชรที่มีความเป็นอิสตรีเพศในทุกตารางนิ้วของแกมแพร กำลังยืนกอดอกและเฝ้ามองวิวทิวทัศอันแสนงดงามเบื้องหน้าอย่างไม่รู้เบื่อ
ห้าปีกว่าแล้วสินะ ที่หล่อนร้างไกลจากเมืองกรุง มาฝังตัวหลบเลียแผลใจอยู่ที่หมู่บ้านในชนบทแห่งนี้
หมู่บ้านที่ห่างไกลความเจริญ แต่กลับอบอุ่นด้วยมิตรไมตรีของผู้คนบ้านใกล้เรือนเคียง
ผู้คนที่นี่ไม่มีใครรู้จักหล่อนมาก่อน แต่กระนั้นในยามที่หล่อนประสบความทุกข์ยาก ก็ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลืออย่างมีน้ำใจ
หล่อนรักที่นี่...
สถานที่ที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น และความมีน้ำใจเอื้อเฟื้อของชาวบ้าน
รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าสวยหวานไร้การแต่งแต้มของแกมแพร ดวงตากลมโตจ้องมองทิวเขาเขียวขจีที่ม่านหมอกค่อยๆ ละลายไปเมื่อถูกแสงสีเหลืองทองอบอุ่นของพระอาทิตย์ยามเช้ากล่าวคำทักทาย
กลิ่นหอมของความสดชื่น ความอบอุ่น และความหวัง กำลังเยียวยาทุกหัวใจที่บอบช้ำ ให้มีความเข้มแข็ง และสามารถต่อสู้กับวันเวลาที่โหดร้ายได้อีกครั้ง
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ากว้าง มองนกสีขาวฝูงเล็กๆ ที่บินผ่านหน้าไปด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความสดชื่น
หล่อนดีใจเหลือเกินที่ตัวเองสามารถยืนหยัดอยู่บนลำแข้งของตัวเองมาได้จนถึงทุกวันนี้ โดยไม่ได้หวนกลับไปพึ่งพาคนๆ นั้นอีก
แม้ว่าเขาจะเป็นพ่อของลูกฝาแฝดของหล่อนก็ตาม
รอยยิ้มบนใบหน้าหวานของแกมแพรตอนนี้จางหายไปทีละนิด เมื่อความทรงจำที่พยายามลืมมันกลับมาครอบงำสมองอีกครั้ง
อติพัฒน์...
ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ
แต่งงานไปหรือยัง?
หรือว่ายังคงใช้ชีวิตเป็นหนุ่มเสเพลเหมือนเดิม
แต่ก็ช่างเถอะ หล่อนไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดถึงผู้ชายคนนี้ด้วยซ้ำ
หล่อนกับเขาหย่าขาดกันหลังจากงานศพของคุณย่าเพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้น
และห้าปีที่ผ่านมา หล่อนกับอติพัฒน์ก็ไม่เคยติดต่อกันอีกเลย รวมถึงข่าวคราวของเขาก็ไม่เคยเข้ามาในหูของหล่อนเลยเช่นกัน
มันคือสิ่งที่ถูกต้องแล้วล่ะ
แม้สมองจะบอกว่าหล่อนทำถูกต้องทุกอย่าง แล้วแต่หัวใจกลับยังคงเจ็บปวดไม่น้อย เพราะจริงๆ แล้ว หล่อนไม่เคยลืมผู้ชายที่ชื่ออติพัฒน์ได้เลย
หล่อนตกหลุมรักเขา...
รักเขาจนเจ็บปวดหัวใจไปหมด...
แต่สำหรับอติพัฒน์แล้ว หล่อนก็เป็นแค่ผู้หญิงที่เขาบังเอิญได้มาขึ้นเตียงเท่านั้น
ลำคอของหล่อนตีบตันจนต้องรีบกลืนก้อนสะอื้นลงไปในอก และรีบขจัดความโศกเศร้าออกไปโดยเร็วที่สุด
แต่ถึงแม้จะบอกตัวเองให้เข้มแข็งยังไง แต่น้ำตาก็ยังเอ่อล้นออกมาอยู่ดี จนต้องรีบกะพริบตาหลายต่อหลายครั้ง
“อย่าร้องไห้เพราะเขาอีกเลย... ขอร้องล่ะแก้ม เธอต้องเข้มแข็งสิ...”
ขณะที่หญิงสาวกำลังให้กำลังใจตัวเองอยู่นั้น เสียงฝีเท้าตุบตับของลูกฝาแฝดก็ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนต้องรีบหันหลังกลับไปมอง
“ระวังหกล้มนะคะน้องก้อย น้องกันต์”
ฝาแฝดชายหญิงยิ้มกว้างจนตาหยี ก่อนจะพากันโถมตัวเข้ามากอดผู้เป็นมารดาเอาไว้แน่น
“ขอโทษค่ะคุณแม่ขา แต่น้องก้อยอยากออกมาดูนกตอนเช้าเร็วๆ นี่คะ”
ฝาแฝดหญิงผู้เป็นพี่เอื้อนเอ่ยวาจาฉอเลาะได้น่าฟังนัก จนคนเป็นแม่ต้องอมยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู
น้องก้อยคือฝาแฝดผู้หญิง ซึ่งมีนิสัยแก่นแก้วแสนซน และฉลาดเฉลียวช่างพูดช่างเจรจาจนเป็นที่รักที่เอ็นดูของหล่อนและผู้คนที่ได้พบเห็น
ในขณะที่ฝาแฝดผู้น้องอย่างน้องกันต์ ซึ่งเป็นเด็กผู้ชาย จะมีนิสัยแตกต่างจากพี่สาวไปค่อนข้างมาก เพราะน้องกันต์จะเงียบขรึม ไม่ค่อยพูดจา แต่ก็ฉลาดเกินวัยไม่ต่างจากน้องก้อยผู้เป็นพี่สาว
เด็กฝาแฝดทั้งสองคนในตอนนี้อายุเพียงสี่ขวบนิดๆ เท่านั้น แต่ก็มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ไม่น้อย เพราะทั้งสองคนรู้จักช่วยงานบ้านมารดาคนละเล็กละน้อย ตามกำลังที่สามารถทำได้ ซึ่งก็ช่วยแบ่งเบาภาระของแกมแพรได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
และนี่คือความโชคดีที่สุดในชีวิตของหล่อน
แกมแพรอมยิ้ม ขณะย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้าของตัวเอง และยกมือขึ้นลูบศีรษะของลูกฝาแฝดทั้งสองคนอย่างอ่อนโยน แต่ก่อนที่หล่อนจะทันได้พูดอะไรออกไป น้องก้อยก็พูดเสียงขึ้นเสียก่อน
“มีน้ำตาในลูกตาของคุณแม่ขาอีกแล้วค่ะ”
น้องก้อยยกนิ้วป้อมๆ ขาวสะอาดแตะใกล้ๆ กับดวงตาของผู้เป็นแม่เบาๆ โดยมีน้องกันต์มองตามด้วยความสงสัย
“ต่อไปผมกับพี่ก้อยจะไม่วิ่งเร็วๆ อีกแล้วครับ คุณแม่จะได้ไม่ร้องไห้”
“แม่ไม่ได้ร้องไห้หรอกจ้ะน้องก้อยน้องกันต์”
“แล้วทำไมมีน้ำตาในลูกตาของคุณแม่ขาล่ะคะ”
น้องก้อยเอียงคอมองมารดา ดวงตากลมโตมีความสงสัย
หล่อนไม่ควรทำให้ลูกทั้งสองคนไม่สบายใจแบบนี้เลย
แกมแพรตำหนิตัวเองในใจ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง และกะพริบตาถี่ๆ ซ้ำอีกหลายครั้ง จนหยาดน้ำตาจางหายไป
“พอดีเมื่อกี้ลมพัดมาน่ะจ้ะ แล้วฝุ่นก็ลอยเข้ามาในตาของแม่น่ะ”
บทที่ 1 ตอนที่ 1
05/09/2023
บทที่ 2 ตอนที่ 2
05/09/2023
บทที่ 3 ตอนที่ 3
05/09/2023
บทที่ 4 ตอนที่ 4
05/09/2023
บทที่ 5 ตอนที่ 5
05/09/2023
บทที่ 6 ตอนที่ 6
05/09/2023
บทที่ 7 ตอนที่ 7
05/09/2023
บทที่ 8 ตอนที่ 8
05/09/2023
บทที่ 9 ตอนที่ 9
05/09/2023
บทที่ 10 ตอนที่ 10
05/09/2023
บทที่ 11 ตอนที่ 11
05/09/2023
บทที่ 12 ตอนที่ 12
05/09/2023
บทที่ 13 ตอนที่ 13
05/09/2023
บทที่ 14 ตอนที่ 14
05/09/2023
บทที่ 15 ตอนที่ 15
05/09/2023
บทที่ 16 ตอนที่ 16
05/09/2023
บทที่ 17 ตอนที่ 17
05/09/2023
บทที่ 18 ตอนที่ 18
05/09/2023
บทที่ 19 ตอนที่ 19
05/09/2023
บทที่ 20 ตอนที่ 20
05/09/2023
บทที่ 21 ตอนที่ 21
05/09/2023
บทที่ 22 ตอนที่ 22
05/09/2023
บทที่ 23 ตอนที่ 23
05/09/2023
บทที่ 24 ตอนที่ 24
05/09/2023
บทที่ 25 ตอนที่ 25
05/09/2023
บทที่ 26 ตอนที่ 26
05/09/2023
บทที่ 27 ตอนที่ 27
05/09/2023
บทที่ 28 ตอนที่ 28
05/09/2023
บทที่ 29 ตอนที่ 29
05/09/2023
บทที่ 30 ตอนที่ 30
05/09/2023
บทที่ 31 ตอนที่ 31
05/09/2023
บทที่ 32 ตอนอวสาน
05/09/2023
หนังสืออื่นๆ ของ เนื้อนวล
ข้อมูลเพิ่มเติม