Login to MeghaBook
icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
ทาสรับใช้เจ้านายมาเฟีย

ทาสรับใช้เจ้านายมาเฟีย

nugkeanransawat

5.0
ความคิดเห็น
476
ชม
18
บท

นริศราคือเด็กสาวที่ถูกพ่อแม่ขายให้มาเฟีย เธอตกเป็นเด็กรับใช้และแม่บ้าน สิบปีต่อมาเธอกลายเป็นสาวแรกแย้มที่สวยสะพรั่ง แถมยังชอบถูกเจ้านายสั่งให่แก้ผ้าอยู่บ่อยๆ ทว่าเค้ากลับไม่กล้าทำอะไรล่วงเกินเธอเลย นั่นมันเพราะอะไรกันนะ?

บทที่ 1 เพราะเธอเป็นเหมือนดอกไม้งาม

ทาสรับใช้เจ้านายมาเฟีย

ตอน เพราะเธอเป็นเหมือนดอกไม้งาม

สายลมเย็นพัดผ่านทะเลสาบกว้าง คลื่นน้ำกระเพื่อมไหวขณะแสงแดดระยิบระยับทอประกายกับเกลียวคลื่น

นกน้อยบินฉวัดเฉวียนอยู่เหนือคฤหาสโบราณกลางแม่น้ำใหญ่ รูปทรงตัวอาคารดั่งปราสาทหินโรมัน มีเสาสูงยาวเด่นสง่าตระกาลตา สีขาวของตึกดูเหลืองซีดจนบ่งบอกถึงความเก่าแก่ประมาณหกชั่วอายุคน มีชายฉกรรจ์เดินตรวจตราโดยรอบเกาะกลางแม่น้ำ ทุกคนมีสีหน้าถมึงทึง

เด็กสาวร่างบางแก้มโตกำลังจัดแจงอาหารจากมือเชฟฝรั่งเศสเรียงรายลงบนโต๊ะศิลาอันกว้างขวาง ปากสีชมพูขมุบมิบขณะชายหางตามองเจ้าแมวสก๊อตติชสีเทาตัวผู้

"วันนี้เค้าจะลงมาทานข้าวกี่โมงกันนะโอลาฟ"

เงี๊ยว! เจ้าแมวตัวอ้วนฉุส่งเสียงร้องขณะก้มดมปลาแซลม่อนย่างถ่าน

"อย่านะ อยากโดนคุณเอสตีเหรอ" นริศราถลึงตาดุเจ้าขนฟู มันกระโจนหนีลงจากโต๊ะอาหารไปนั่งอยู่บนเปียโนราวกับว่ากลัวเจ้านายของสาวใช้เป็นอย่างมาก เพียงแค่ได้ยินชื่อของเค้า

ฟู่วส์! จมูกจิ้มลิ้มถอนหายใจแรงเมื่ออาหารเรียงรายเรียบร้อยบนโต๊ะ ร่างบางย่างเดินมาริมหน้าต่างและดวงตากลมแป๋วก็มองทอดออกไปยังทะเลสาบสีเขียวมรกต

สิบปีมาแล้วที่เด็กสาวโดนพ่อกับแม่ขายให้กับบ้านมาเฟียตระกูลหนึ่ง เธอเริ่มทำงานบ้านมาตั้งแต่อายุเก้าขวบ บัดนี้เธออายุย่างเข้ายี่สิบจึงถูกเลื่อนขั้นให้เป็นเสมียนและผู้ดูแลส่วนตัวของมาเฟียหนุ่มนามว่าเอส มาเฟียหนุ่มใหญ่วัยสามสิบหกปี

หน้าที่ของเธอคือดูแลเสื้อผ้าหน้าผมและอาหารการกินของเค้าทุกอย่าง และยังต้องคอยนับเงินสดที่ลูกน้องชาวแก๊งนำมาส่งในทุกๆวันด้วย เงินสีเทาเหล่านั้นล้วนมาจากบ่อน ซ่องโสเภณี และสนามม้าสนามมวย

ปุ้ง! ๆ ๆ เสียงกระสอบทรายบนชั้นดาดฟ้าทำให้สติของเด็กสาววัยแรกแย้มกลับมาสู่ปัจจุบันกาล

"จะเก้าโมงแล้ว ต้องไปเรียกคุณเอส" นริศราเอ่ยขณะมองนาฬิกาข้อมือสีทองอร่ามบนข้อแขนเล็ก มันคือของขวัญเพียงชิ้นเดียวจากเจ้านายของเธอ

แปะ! ๆ ๆ รองเท้าผ้ากระทบพื้นขณะเรียวขาเล็กสวยสลับก้าวขึ้นบันใดอย่างเร่งรีบ แฮ่ก! ๆ ๆ หน้าอกน้อยกระเพื่อมสั่นขณะที่ลมหายใจร้อนพวยพ่นออกทางปากสีชมพูเรียวบาง

ร่างเพรียวขาวสะท้อนแสงแดดยามสายเมื่อขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้า ผ้ากันเปื้อนลายการ์ตูนกับใบหน้าเล็กเรียวทำให้สาวใช้ดูเด็กลงไปอีกมากโข ราวกับเด็กมัธยมต้นก็ไม่ปาน

เปรี้ยง! ๆ ๆ ดวงตากลมแป๋วเบิกโพลงเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มร่างใหญ่กำลังเปลือยท่อนบนซ้อมกระสอบทรายอยู่กลางแดดจ้าบนชั้นดาดฟ้า

"คุณเอสคะ ถึงเวลาทานข้าวแล้วนะคะ" เสียงเล็กแหลมดังแว่วเข้าหูหนุ่มร่างใหญ่ผิวแทน ใบหน้าคมคายหันขวับมาพลันใด

"ทำไมต้องมาเรียก ฉันไม่ใช่ลูกเธอนะ" หนุ่มใหญ่วัยเกือบพ่อบ่นเสียงดัง กระนั้นก็ยอมถอดนวมออกจากกำปั้น

อึก! เด็กสาวกลืนน้ำลายเหนียวแทบไม่ลงคอ ตามองจ้องยังหยดเหงื่อบนปลายจมูกโด่งที่กำลังหยดติ๋งๆลงบนหน้าอกล่ำกว้าง เห็นเต็มสองตาว่ามันกลายเป็นสายธารไหลลงสู่กล้ามท้องซิกแพคที่นูนแน่นเป็นลอนๆแล้วหายวับไปตรงขอบกางเกง

"ยืนบื้ออะไรอยู่ได้ รีบเอาของลงไปสิ" หนุ่มใหญ่ตวาดดังก่อนจะหันหน้าไปมองสมาร์ทโฟนและเสื้อผ้าที่กองอยู่บนโต๊ะ

"ค่ะ วันนี้ต้องมีประชุมหนูเลยรีบขึ้นมาเรียกค่ะ" เด็กสาวตอบขณะวิ่งอ้อมร่างสูงใหญ่ไปเก็บเสื้อผ้าและมือถือกอดไว้ที่หน้าอก เธอรีบก้าวตามหนุ่มหล่อมาดเข้มลงไปยังห้องโถงชั้นล่าง

มาเฟียหนุ่มรุ่นที่หกลงมานั่งที่โต๊ะอาหารทั้งที่ยังเปลือยท่อนบนอล่างฉ่าง แขนท่อนใหญ่ขยับไปมาจนเห็นมวลมัดกล้ามแน่นหนาและเส้นเลือดเส้นเอ็นปูดๆ

แปะ! ๆ ๆ สาวรับใช้วิ่งมายืนข้างกายเจ้านาย มองไปตามผิวหนังชุ่มเหงื่อของเค้าแล้วชวนให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย โดยเฉพาะใบหน้าอันหล่อเข้มบาดใจนั้น

"เค้ก นี่ใครทำเค้กวะ บอกแล้วว่าไม่ชอบ" จู่ๆน้ำเสียงที่ฟังดูโหดร้ายผิดกับหน้าตาก็ตวาดลั่น

โพล๊ะ! สมาร์ทโฟนในมือเด็กสาวร่วงหล่นลงพื้นทันทีที่เธอตกใจสะดุ้ง

"ขะคือ ฉันเห็นว่าท่านใช้แรงเยอะก็ควรทานอาหารที่มีคาร์บเยอะๆน่ะค่ะ" นริศรายืนห่อตัวเล็กขณะตอบเสียงสั่น

"แต่เค้กมันมีน้ำตาล ยัยโง่" เจ้านายหน้าหล่อรุ่นพ่อหันมาเงยหน้าสบตาดุ

"ไม่มีนะคะ ใช้น้ำตาลเทียมและครีมเทียมด้วยค่ะ" เด็กสาวตอบอย่างใสซื่อ

"แต่ฉันไม่ชอบเค้ก" หนุ่มหล่อตวาดและเอื้อมจับเค้กสีขาวขยำจนเละเทะคามือ

"เอาไปวางบนขาเธอแล้วแก้ผ้า ไปนั่งบนเปียโนโน่น"

น้ำเสียงหนุ่มใหญ่ฟังดูเยือกเย็นน่ากลัว แต่การลงโทษแบบนี้มันไม่ใช่ครั้งแรก นริศราจึงก้มหน้าจ๋อยขณะเดินไปยืนหน้าเปียโน เธอค่อยๆถอดผ้ากันเปื้อนออก ตามด้วยเสื้อและกระโปรงสาวใช้ที่ถูกโยนลงมากองกับพื้น

หึ! ๆ มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มและหัวเราะอย่างชอบใจ ขณะมองเรือนร่างเปลือยเปล่ากำลังปีนขึ้นไปนั่งบนเปียโนเค้าก็ตักอาหารกินไปด้วย

"อ้าขาออก จะเอามือปิดทำไม มันไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย ฉันเห็นของเธอมาตั้งกี่ครั้งแล้ว หึ! ๆ ๆ ๆ"

มาเฟียหนุ่มสั่งไปหัวเราะไปอย่างอารมณ์ดี

ฮือ! ๆ ๆ เด็กสาวนั่งร้องไห้กระซิกๆขณะยกสองมือออกจากเนินหน่าวและอ้าสองขาออกกว้าง จากมุมมองนี้ไปยังโต๊ะอาหารเธอรู้สึกว่าเจ้านายตัวเองช่างไม่ต่างอะไรกับฆาตกรโรคจิต จะผิดต่างก็แต่ใบหน้าที่หล่อเหลาคมคาย

อึก! หนุ่มใหญ่กลืนน้ำลายเหนียวลงคอขณะจ้องมองมายังง่ามขาขาวที่นั่งอยู่บนแป้นกดเปียโน

ตริ๊ง! ๆ ๆ เสียงโน๊ตดนตรีดังระรัวเมื่อร่างบางนั่งสั่นเทาขณะที่ตูดกดกับแป้นเปียโน เนินหน่าวที่นูนโหนกไร้เส้นขนกำลังเผยให้ชายหนุ่มรุ่นพ่อได้เห็นถึงร่องกลีบสีชมพูที่ปิดแนบมิดชิดสนิทเนื้อ

อื่ม! มาเฟียหนุ่มซดน้ำแกงขณะมองจ้องร่องสาวสีชมพูอมแดงอย่างตาค้าง รู้สึกว่าเค้าจะกินอาหารอร่อยขึ้นกว่าปกติ

"เค้กล่ะ เอามันป้ายกับขาเธอสิ" เสียงดุดังก้องจนมือน้อยต้องรีบหยิบเค้กก้อนเหลวๆมาปัายกับขาข้างขวาของตัวเอง

เมี๊ยว! เจ้าโอลาฟส่งเสียงร้องขณะทำจมูกฟุตฟิตๆ มันกระโจนลงจากหลังเปียโนมาก้มเลียขาขาวของสาวใช้แผล็บ! ๆ

อือออ! เด็กสาวหยุดร้องไห้แต่กลับกลายเป็นร้องครางกระเส่า รู้สึกแสบแปล๊บๆตรงลิ้นแมวที่เลียขาอ่อน ทว่าไม่กล้าจะยกมือปัดป้องเจ้าเหมียวเพราะกลัวเจ้านายดุ

"นริศรา เธอรู้ไหมว่าเธอน่ะสวยมาก"

"แต่โง่"

ฮือ! ๆ ๆ เด็กสาวร้องโฮครั้งใหญ่ด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อตำใจ เจ้าเหมียวที่เลียขารีบกระโจนหนี

ฮือ! ๆ ๆ เด็กสาวยกมือน้อยปาดน้ำตาขณะที่นั่งอ้าขากว้างอยู่บนเปียโน ตริ๊ง! ๆ ๆ เสียงโน๊ตดังทุกครั้งที่ตูดงอนขาวสั่นกระเพื่อม

"นี่ เอามือออกให้ฉันได้มองใบหน้าสวยๆของเธอเสียที"

"จะน้อยอกน้อยใจอะไรนักหนา เธอต้องขอบคุณพ่อกับแม่เธอมากกว่าที่ไม่เอาเธอไปขายให้ซ่อง ป่านนี้จะเป็นยังไงคิดดูสิ"

"ฮือ! ๆ ๆ แล้วคุณทำแบบนี้กับฉันทำไม ทำทำไม" เด็กสาวเอาสองมือออกจากหน้าและกำหมัดแน่นจนสั่น เปล่งเสียงดังตวาดสวนเจ้านายอย่างท้าทาย

"ถ้าหนูผิดจะตีหนูก็ได้ ทำไมต้องสั่งให้หนูแบบนี้ ทุกครั้งเลย ฮือ! ๆ ๆ" น้ำเสียงสาวใช้อ่อนลงพลันใดที่เธอเรียกตัวเองว่าหนู

"หึ! ๆ ๆ ก็เพราะว่าเธอเป็นเหมือนดอกไม้ที่สดสวยยังไงล่ะ"

"อย่างเธอไม่ควรต้องโดนใครเด็ดดมหรือล่วงเกิน"

"คนสวยอย่างเธอต้องสวยอยู่บนช่อดอกไม้ให้ฉันได้มองทุกครั้งไป"

หนุ่มใหญ่เอ่ยขณะมองเต้านมขาวไล่ลงมายันเนินหน่าวและร่องสาวที่แดงระเรื่อขึ้นทุกขณะ

อึก! กำปั้นน้อยคลายออกขณะที่มือเล็กเรียวสั่นเทา คำพูดที่เพิ่งได้ยินกับหูเมื่อครู่ช่างรู้สึกดีพิลึก ถึงกระนั้นก็ไม่รู้ว่าเจ้านายกำลังชมหรือดูถูกอยู่กันแน่

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ nugkeanransawat

ข้อมูลเพิ่มเติม

หนังสือที่คุณอาจชอบ

รอยรักรอยร้าว

รอยรักรอยร้าว

Del Goodman
5.0

เซียวหลิ่นตาบอดจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ลูกสาวคนรวยทุกคนต่างหลีกเลี่ยงเขา มีแต่สวี่โยวหรานยอมแต่งงานกับเขาโดยไม่ลังเล สามปีต่อมา เซียวหลิ่นกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง จากนั้รเขา็ยื่นข้อตกลงการหย่าเพื่อยุติการแต่งงานนี้ เขากล่าวอย่างเย็นชาว่า "ฉันพลาดกับชิงชิงมานนานมากพอแล้ว ฉันไม่อยากให้เธอต้องรอนานกว่านี้!" สวี่โยวหรานลงนามในข้อตกลงการหย่าโดยไม่ลังเล ทุกคนต่างก็หัวเราะเยาะเธอตลอด - หัวเราะเยาะว่าที่เธอแต่งเข้าตระกูลเซียวถือว่าเกาะผู้มีอิทธิพลเข้า จากนั้นก็มาหัวเราะเยาะเธอที่ถูกทอดทิ้ง เป็นหญิงที่ไร้ค่า แต่ทุกคนกลับไม่รู้ว่า เธอคือหมออัศจรรย์ที่รักษาดวงตาของเซียวหลิ่นให้หายดี เป็นผู้ออกแบบเครื่องประดับมูลค่าหลักร้อยล้าน ผู้เป็นมือหนึ่งแห่งหุ้นที่ครองตลาดหุ้น และแม้แต่แฮกเกอร์ระดับแนวหน้าและลูกสาวแท้ๆ ของผู้มีอิทธิพล อดีตสามีมาขอร้องขอคืนดี ซีอีโอผู้เผด็จการก็โยนเซียวหลิ่นออกไปนอกประตูอย่างเย็นชา "ดูดีๆ นี่ภรรยาของผม"

สามีเป็นถึงเศรษฐีพันล้าน

สามีเป็นถึงเศรษฐีพันล้าน

Davin Howson
5.0

ในวันแต่งงาน เจ้าบ่าวของเฉียวซิงเฉินหนีไปกับผู้หญิงอีกคน เธอโกรธมาก จึงสุ่มหาชายคนหนึ่งมาแต่งงานด้วยทันที "ตราบใดที่คุณกล้าแต่งงานกับฉัน ฉันก็ยอมเป็นเมียคุณ" หลังจากแต่งงาน เธอได้ค้นพบว่าสามีของเธอคือลูกชายคนโตของตระกูลลู่ที่ขึ้นชื่อว่าไร้ประโยชน์ ชื่อลู่ถิงเซียว ทุกคนเยาะเย้ยว่า "เธอยนี่ช่วยไม่ได้จริงๆ" และผู้ชายที่ทรยศเธอก็มาเกลี้ยกล่อมว่า "ไม่เห็นต้องทำร้ายตัวเองเพราะฉันหรอก สักวันเธอต้องเสียใจแน่ๆ" เฉียวซิงเฉินหัวเราะเยาะและโต้ตอบว่า "ไปให้พ้น ฉันกับสามีรักกันมาก" ทุกคนต่าก็คิดว่าเธอเป็นบ้า ไปแล้ว อย่างไรก็ตาม เมื่อตัวตนที่แท้จริงของลู่ถิงเซียวถูกเปิดเผย ที่แท้เขาเป็นคนรวยอันดับต้นๆในโลก ในการถ่ายทอดสดทั่วโลก ชายคนนี้คุกเข่าข้างเดียว ถือแหวนเพชรมูลค่าหลักพันล้าน และพูดช้าๆ ว่า "คุณภรรยา ชีวิตที่เหลือนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ"

เมียผมน่ารักจัง

เมียผมน่ารักจัง

Penn Tofallis
4.9

กู้ชิงเฉิงเชื่อมั่นมาตลอดว่าตราบใดที่เธอประพฤติตัวดี สักวันหนึ่ง เธอก็จะสามารถชนะใจมู่ถิงเซียวให้ได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเสิ่นถัง รักแรกที่เขาคิดถึงมาตลอดกลับมา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป กู้ชิงเฉิงเป็นคนว่าง่ายสอนง่ายจริงๆ เธอจัดงานแต่งงานด้วยคนเดียว และนอนคนเดียวในห้องผ่าตัดเพื่อรับการรักษาฉุกเฉิน มีข่าวลือว่าเธอบ้าไปแล้ว อันที่จริงเธอบ้าไปแล้วจริงๆ ที่รักใครสักคนอย่างไม่ละอายขนาดนี้ ต่อมา ทุกคนลือกันว่า กู้ชิงเฉิงป่วยหนักและกำลังจะเสียชีวิต มู่ถิงเซียวถึงสูญเสียการควบคุมอย่างสิ้นเชิง "ฉันไม่ปล่อยให้เธอตาย" แต่เธอกลับยิ้มอย่างนิ่งๆ ว่า "ดีจังเลย ฉันเป็นอิสระแล้ว" ใช่แล้ว ไม่ต้องการกู้ชิงเฉิงอีกแล้ว"

เมียเก็บมาเฟีย

เมียเก็บมาเฟีย

เนื้อนวล
4.9

"ฉันจะนอนกับคุณทุกที่ ทุกเวลา และทุกครั้งที่คุณต้องการ เพื่อแลกกับอิสรภาพของพ่อฉัน" "แล้วถ้าผมไม่ตกลงล่ะ" ในที่สุดเขาก็พูดออกมาจนได้ ยาหยีก้มหน้าซ่อนความเจ็บช้ำเอาไว้จนมิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้งและพูดออกไปเสียงแผ่วเบา "ฉันจะให้คุณดูสินค้าก่อนก็ได้...แล้วค่อยตัดสินใจ" เมื่อบิดาของตนเป็นโจรขโมยเพชรล้ำค่าของตระกูลมาเฟียที่ยิ่งใหญ่แห่งกรุงมอสโค ยาหยี จำต้องโยนศักดิ์ศรีของตัวเองทิ้งแล้วกลายเป็นหญิงไร้ยางอายเพื่อให้บิดารอดพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราชอย่างเขา ทางเลือกเพียงทางเดียวที่มีคือยอมพลีกายให้ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าหล่อเหลาในสามโลกได้เชยชม สาวพรหมจรรย์อย่างหล่อนแทบขาดใจตายเพราะบทพิศวาสเร่าร้อนรุนแรงที่ไม่เคยได้พานพบ ความวาบหวามครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขามอบให้ทำให้ยาหยีคลั่งไคล้ในรสสิเน่หา กายสาวร่ำร้องโหยหาแต่เขาเพียงผู้เดียว หากภายในใจก็ต้องคอยย้ำเตือนตนเองไว้ว่า หล่อนก็เป็นได้แค่ของเล่นชั่วคราว สักวันพอเขาเบื่อ ก็จะถูกเขี่ยทิ้งอย่างไร้ความปรานี!! จากที่คิดจะตามไล่ล่าเด็ดหัวคนทรยศให้แดดิ้นไปต่อหน้า คอร์เนล ซีร์ยานอฟ เจ้าพ่อยักษ์ใหญ่แห่งวงการโทรคมนาคมในประเทศรัสเซีย ก็เปลี่ยนเป้าหมายทันทีเมื่อได้เจอสาวน้อยนัยน์ตากลมหวานซึ้ง ใบหน้าหวานๆ ส่งผลให้เขาต้องการอยากครอบครองหล่อนแทบคลั่ง คอร์เนลมั่นใจว่ามันจะมีผลกับร่างแกร่งได้ไม่นานหรอก เพราะสำหรับเขา ผู้หญิงคือวัตถุทางเพศเคลื่อนที่ได้เท่านั้น เพียงได้ลิ้มลองแค่ครั้งเดียว เขาก็ไม่เคยหันกลับไปกินของเก่าอีก แต่ทฤษฎีนี้กลับใช้ไม่ได้ผลกับหล่อน ให้ตายสิ! เขาไม่เคยรู้สึกติดใจผู้หญิงรุนแรงขนาดนี้มาก่อน คอร์เนลหลงใหลเนื้อนุ่มจนกลายเป็นเสพติด ทั้งที่ความยโสโอหังของบุรุษเลือดเย็นเยี่ยงเขาพยายามบอกกับตนเองว่า เขายังเชยชมร่างงามไม่คุ้มค่ากับสิ่งที่สูญเสียไป แต่ภายในใจลึกๆ กลับตะโกนก้องสวนทางออกมาว่า เขาขาดเธอไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว!!

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ
ทาสรับใช้เจ้านายมาเฟีย
1

บทที่ 1 เพราะเธอเป็นเหมือนดอกไม้งาม

22/12/2023

2

บทที่ 2 ใจดีหรือใจร้ายกันแน่

22/12/2023

3

บทที่ 3 ดูแลให้หมดทุกอย่าง เสื้อผ้าหน้าผม

22/12/2023

4

บทที่ 4 เหตุผลที่ไม่โดนล่วงเกิน

22/12/2023

5

บทที่ 5 เป็นฝ่ายอยากโดนล่วงเกินเสียเอง

29/12/2023

6

บทที่ 6 อยู่ดีๆก็โดนหื่นใส่

02/01/2024

7

บทที่ 7 ตัดผมแบบใหม่

02/01/2024

8

บทที่ 8 ฟิน

03/01/2024

9

บทที่ 9 ห้ามใส่กางเกงใน

04/01/2024

10

บทที่ 10 มีของหวานมาเสิร์ฟแต่เช้า

08/01/2024

11

บทที่ 11 มาเฟียไปส่งเรียน

09/01/2024

12

บทที่ 12 ผิดหวังหรือรักมาก

24/01/2024

13

บทที่ 13 สนิทชิดเชื้อ

29/01/2024

14

บทที่ 14 ร้อนแรง

10/02/2024

15

บทที่ 15 ซาดิสม์ แต่ชอบ

14/02/2024

16

บทที่ 16 โดนซื้อมาทำเมีย

16/02/2024

17

บทที่ 17 ความลับอันดำมืด

17/02/2024

18

บทที่ 18 ซ้ำ

18/02/2024