หมายมั่นปั้นให้รัก

งานรุ่งรักเริด

นั่นคือกราฟชีวิตของเบญจาในเวลานี้ ทุกอย่างพุ่งถึงขีดสุดก็ว่าได้ คิวงานรีวิวสินค้าหรือพรีเซ็นเตอร์ยาวเป็นหางว่าวส่วนเรื่องหัวใจก็สีชมพูมาได้หลายเดือนแล้ว

เบญจาไม่ใช่ดารานักร้องหรือนางแบบแต่เธอเป็นอินฟลูเอนเซอร์ที่กำลังเป็นกระแส หยิบจับอะไรก็รุ่งและดวงพุ่งสุดๆ ไลฟ์สดแต่ละครั้งยอดคนดูก็หลักหมื่นปลายๆ ถึงแสนก็มี ของขวัญของสนับสนุนจากแฟนคลับก็ไม่เคยขาดสาย

ถ้าให้สังเกตุทุกอย่างดีขึ้นตั้งแต่เธอเปิดตัวแฟนหนุ่มก็คงไม่ผิด นั่นจึงอดคิดไม่ได้ว่าอังกูรคือคนที่เข้ามาเพื่อเกื้อหนุนเธอ ชายหนุ่มเป็นถึงทายาทโรงแรมชื่อดังแถมรูปร่างหน้าตาก็หล่อเหลา เบญจาและอังกูรเจอกันครั้งแรกตอนที่หญิงสาวไปทำงานที่โรงแรมของครอบครัวเขา หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เจอกันบ่อยขึ้นก่อนจะพัฒนาความสัมพันธ์เป็นคู่รักอย่างในปัจจุบัน

“ขอบคุณนะคะที่มารับ”

“ด้วยความยินดีครับ” เสียงทุ้มของอังกูรเอ่ยบอก ชายหนุ่มผายมือเชื้อเชิญคนรักสาวไปยังรถที่เวลานี้จอดติดเครื่องรออยู่ก่อนแล้วพร้อมกับก้าวเข้าไปเปิดประตูให้เธออีกด้วย ก่อนจะรีบอ้อมไปยังฝั่งคนขับแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งทันทีเช่นกัน

“วันนี้เราจะไปกินข้าวที่ไหนกันดีคะ” น้ำเสียงสดใสของเบญจาเอ่ยถาม โดยเฉพาะรอยยิ้มของเธอที่มักจะทำให้ชายหนุ่มหวั่นไหวได้ทุกครั้ง

“ไม่บอกครับ”

“เพราะคุณ ฉันถึงติดการถูกเซอร์ไพรส์” เบญจาอมยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าให้แฟนหนุ่ม เมื่อก่อนไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเธออาจเพราะไม่เคยเปิดโอกาสให้ก็เป็นได้เพราะคิดว่าถ้ายังไม่เจอคนที่ใช่ก็ไม่อยากเสียเวลา กระทั่งทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อเจอเขา

อังกูรอมยิ้มเช่นกันก่อนจะขับรถออกไปจากหน้าบ้านของเบญจา โดยหารู้ไม่ว่าขณะนั้นมีสายตาคู่หนึ่งมองพวกเขาทั้งคู่อยู่ สายตาที่เต็มไปด้วยความหวงและอิจฉาจนไม่อาจปกปิดไว้ได้

สถานที่ดินเนอร์ของเบญจาและอังกูรใจค่ำคืนนี้คือรูฟท็อปสุดฮอตฮิตของคู่รักที่อยู่ใจกลางเมืองโดยตั้งอยู่บนชั้น 60โรงแรมชื่อดัง เมื่อมาถึงชายหนุ่มก็ยื่นช่อดอกไม้สวยๆ ให้เธอตามด้วยการพาไปยังโต๊ะที่ดีที่สุด สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เบญจายิ้มแก้มแทบจะแตก ดัชนีความสุขของเธอพุ่งสูงจนหัวใจจะวาย

บรรรยากาศดินเนอร์ในค่ำคืนนั้นก็เต็มไปด้วยความโรแมนติก อังกูรเป็นคนเงียบเรียกได้ว่าพูดไม่เก่งก็ว่าได้ผิดซึ่งนิสัยตรงนี้ตรงข้ามกับเบญจาที่เธอนั้นพูดเก่งและสดใสเสมอ ถึงแม้ชายหนุ่มจะพูดไม่เก่งแต่เรื่องเทคแคร์ก็ไม่เป็นสองรองใครเช่นกัน เบญจาใช้เวลากับอังกูรอย่างคุ้มค่ากระทั่งชายหนุ่มกลับมาส่งที่บ้าน

“ขับรถดีๆ นะคะ”

“ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับแต่ก็ยังยืนอยู่ที่เดิมเพราะอยากเห็นว่าเบญจาเข้าบ้านแล้วจริงๆ ขณะที่เจ้าบ้านสาวเองก็กำลังผลักประตูรั้วเพื่อก้าวเข้าไปทว่าจู่ๆ ก็หยุดราวกับลังเลอะไรบางอย่าง ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับมาหาอังกูรพร้อมกับเขย่งปลายเท้าขึ้นสูงแล้วหอมแก้มเขาไปฟอดใหญ่

เพราะอายเกินจะสบตาอีกฝ่ายได้ทันทีที่หอมแก้มเขาเสร็จเบญจาก็รีบเดินจ้ำเข้าบ้านไปทันที อังกูรยืนยิ้มกว้างก่อนจะยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ ความรักมันดีแบบนี้สินะ จากนั้นจึงขับรถออกไปจากบริเวณหน้าบ้านของเบญจา

ไม่ถึงนาทีหลังจากอังกูรกลับออกไปเจ้าของบ้านที่กำลังนั่งยิ้มกับตัวเองอยู่ในห้องนั่งเล่นก็สะดุ้ง เพราะได้ยินเสียงออดดังขึ้นหรือว่าอังกูรยังไม่กลับแล้วจะขอเข้ามาในบ้าน ถ้าเป็นแบบนั้นเธอจะปฏิเสธเขาว่ายังไงถึงจะไม่เสียมารยาท เพราะขืนยอมให้เขาเข้ามาอะไรๆ เหมือนในซีรีส์เกาหลีอาจเกิดขึ้นเช่นจูบแรกหรือเรื่องแบบนั้น

เบญจานั่งคิดเพ้ออยู่คนเดียวก่อนจะสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าใบเล็กดังขึ้น เธอควานหาแล้วรีบดูว่าใครโทรมาเวลานี้ พอเห็นชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอก็ถึงกับเป่าลมออกปากแล้วกดรับสาย

“ว่าไง”

“เปิดประตูให้หน่อยสิ” แสงจันทร์เอ่ยบอกนั่นทำให้เบญจาประหลาดใจที่รู้ว่าคนกดออดคือเพื่อนสนิท

“อ้าว! เอยเองเหรอ”

“อื้อ ฉันเอง นึกว่าใคร”

“คุณหนึ่ง”

“คุณหนึ่งจะมาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้ ออกมาเปิดประตูเร็วๆ ก่อนที่ฉันจะเป็นไข้เลือดออก” พูดไปแสงจันทร์ก็ขยับตัวไปด้วยตลอดเพราะถูกยุงเล่นงานอย่างหนัก

“อืม” เบญจารับคำแล้ววางสายจากนั้นก็รีบออกไปเปิดประตูให้เพื่อนสนิทอย่างแสงจันทร์ ก่อนจะยื่นมือไปช่วยหิ้วของในมือ “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“เมื่อบ่ายนี่แหละ ว่าแต่แต่งตัวสวยแบบนี้ไปไหนมา”

“ดินเนอร์กับคุณหนึ่ง”

“เหรอ คราวนี้เขาพาเธอไปที่ไหนมา” น้ำเสียงของแสงจันทร์แฝงความอิจฉาอยู่ลึกๆ นั่นเพราะเธอเองก็อยากเจอผู้ชายสุดเพอร์เฟคแบบนี้บ้าง ขนาดทำงานเป็นแอร์โฮสเตสสายการบินดังทว่ากลับยังไม่เจอเนื้อคู่

“รูฟท็อปที่อยู่บนชั้น 60 ของโรงแรม…”

“โหว ที่นั่นมันสุดยอดเลยนะ หลิวนี่โชคดีจังได้รักกับคุณหนึ่ง” แสงจันทร์อยากเป็นเบญจาเสียเอง เพราะตอนนี้ไม่ว่าเพื่อนจะทำอะไรก็รุ่งทุกอย่าง

“เอานะ คนสวยๆ จิตใจดีๆ แบบเอยเดี๋ยวก็เจอคนดีๆ แล้วนี่ซื้ออะไรมาตั้งเยอะแยะ” เบญจาเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากทำให้เพื่อนสนิทคิดมากกับเรื่องพวกนี้ นั่นเพราะยิ่งวิ่งตามหาสิ่งที่ต้องการก็ยิ่งห่างไกล

“หิว ก็เลยไปเหมายำร้านโปรดเธอมา แต่หลิวคงอิ่มจนกินอะไรไม่ลงแล้วมั้ง งั้นฉันกลับบ้านก่อนแล้วกัน”

“กินลงๆ ฉันกำลังอยากกินยำอยู่พอดี เดี๋ยวช่วยเทใส่จานนะ” เจ้าบ้านสาวออกตัวเพราะไม่อยากให้เพื่อนน้อยใจ พร้อมกับรีบรั้งตัวแสงจันทร์ไว้ ตั้งแต่คบหากับอังกูรเธอก็แทบไม่มีเวลาให้เพื่อนคนนี้เลย หลักๆ คืองานต้องมาก่อนตามด้วยแฟนแล้วถึงเป็นเพื่อน

บวกกับแสงจันทร์ทำงานเป็นแอร์โฮสเตสด้วยแล้วเวลาจึงไม่ค่อยตรงกันเท่าที่ควร แต่หลังจากนี้เธอจะพยายามแบ่งเวลาให้ดีจะได้ไม่กระทบความรู้สึกใจใคร

“อร่อยเนอะ” เบญจายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ รสชาติอาหารที่จัดจ้านทำให้เธอหายเลี่ยนจากอาหารที่ไปกินกับอังกูรได้มากทีเดียว