วาสนารักองค์หญิงท้ายวัง

ซุนลี่เป็นหนึ่งเกรียงไกร

แผ่นดินยิ่งยงไพศาล

ใต้หล้าสยบชั่วกาล

ว่านอี้ครองราชย์...ประชาร่มเย็น

ว่านอี้ครองราชย์...ประชาร่มเย็น

คำนี้มีความจริงเจือจางอยู่กี่มากน้อยกันแน่?

เรื่องเหล่านี้คงเป็นเพียงบทเรียนในวังหลังที่จารึกให้คนท่องจำ

ไปอย่างสูญเปล่า เพราะสำหรับตัวนางแล้ว คำกล่าวนี้ดูห่างไกลความจริง

จนสุดหล้าทีเดียว

ปีนี้ซุนหนิงเฟิ่งมีอายุครบสิบเจ็ดพอดี แต่นางยังคงถูกเก็บตัวให้อยู่แต่ในวัง แม้ผ่านพิธีปักปิ่นและรับตราตั้ง กลายเป็นองค์หญิงที่มีราชทินนามอย่างเป็นทางการแล้ว แต่สถานะของนางก็มิอาจเรียกได้ว่าสามารถลืมตา

อ้าปาก

ทุกวันนี้เบี้ยหวัดที่ได้จากทางกองคลังหลวงก็ไม่ได้มากพอที่จะบำรุงรักษาตำหนักให้อยู่ในสภาพดีสักเท่าใดนัก เครื่องเรือนและข้าวของเครื่องใช้ของนางจึงเก่าโทรม จนหญิงสาวคิดว่ามันอาจจะย่ำแย่กว่าทรัพย์สมบัติของขุนนางในราชสำนักบางคนเสียอีก

แต่จะให้ทำอย่างไรได้เล่า...นางเป็นเพียงองค์หญิงท้ายวัง องค์หญิงที่แม้แต่ตัวบิดาผู้ให้กำเนิดก็ไม่อาจพูดได้เต็มปาก ว่าอยากให้นางลืมตาดูโลกหรือไม่ เนื่องจากตัวนางเป็นบุตรสาวที่บิดา ซึ่งก็คือจักรพรรดิองค์ปัจจุบันอย่างซุนว่านอี้ไม่เคยเหลียวแล

ซุนหนิงเฟิ่งแทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่าหน้าตาของบิดาตนเป็นเช่นไร เพราะนับตั้งแต่นางลืมตาดูโลกก็ถูกบิดาทอดทิ้งไปแล้ว เนื่องจากในวันที่มารดาอย่างสือเถียนชิงกุ้ยเฟยคลอดนางออกมา กุ้ยเฟยก็ได้ตายจากไปทันที

นับแต่นั้นบิดาก็มองนางเป็นเสมือนศัตรูมาโดยตลอด ซุนหนิงเฟิ่งเป็นองค์หญิงที่ไม่ได้รับความเอาใจใส่ มีเพียงแม่นมเก่าแก่ที่ติดตามมารดาเข้าวังมาช่วยเลี้ยงดูเท่านั้น

หลายปีต่อมา นางเติบโตขึ้นอย่างยากลำบาก แม้จะได้ร่ำเรียนร่วมกับบรรดาพี่น้องในสำนักเรียนของวังหลวงก็มักจะถูกกลั่นแกล้งเสมอ เนื่องด้วยไม่มีมารดาปกป้อง

ซุนหนิงเฟิ่งมีความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในเรื่องนี้ตลอดมา แต่ก็ไม่กล้าจะเปิดเผยความรู้สึก หญิงสาวได้แต่ซ่อนงำความเจ็บช้ำเหล่านั้นไว้ในอก ตักเตือนตนเองว่าเป็นเพียงสุนัขตัวหนึ่งที่วังหลวงชุบเลี้ยงไว้เท่านั้น

เป็นสุนัขที่มีที่ซุกหัวนอน และมีข้าวให้กิน แต่ก็ไร้ซึ่งการดูแลเอาใจใส่ ทุกวันนี้นางยังต้องจัดการซ่อมแซมเสื้อผ้าด้วยตนเองด้วยซ้ำ เนื่องจากไม่ได้รับการจัดสรรข้าวของต่างๆ มาถึงมือสักพักแล้ว

ส่วนเรื่องอาหารการกิน แม้จะมีให้กิน แต่ก็เป็นของเก่าเก็บเย็นชืดที่เหมือนให้กินพอประทังหิว และไม่ให้ต้องอดตาย จนกลายเป็นวิญญาณร่อนเร่เท่านั้น

แต่มาคิดดูแล้ว นางคิดว่าบางทีความตายอาจจะสุขสบายกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ได้

หญิงสาวนั่งเหม่อมองไปรอบกาย ตำหนักท้ายวังแห่งนี้ย่ำแย่กว่าตำหนักเดิมที่มารดาของนางเคยอยู่เสียอีก แต่สาเหตุที่ต้องย้ายมาก็เพราะบิดาของนางจะนำตำหนักที่นางเคยอยู่มาตั้งแต่เกิดไปบูรณะใหม่ เพื่อให้เจ้าของใหม่อย่างสนมคนโปรดที่เพิ่งเลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเป็นกุ้ยเฟยเมื่อ

ไม่นานมานี้เข้าไปอยู่แทน

ทว่าเรื่องนั้นซุนหนิงเฟิ่งทนได้ เพราะนางคิดว่าจะอยู่ที่ใดในวังหลวงที่มีเพียงกำแพงอิฐแดงล้อมรอบก็มีค่าไม่ต่าง นางยังคงเป็นเสมือนสุนัข

ตัวหนึ่งที่ไร้เจ้านายปกป้องอยู่วันยังค่ำ

“องค์หญิงซุนหนิงเฟิ่ง โปรดออกมารับราชโองการ”

เสียงของขันทีอาวุโสผู้หนึ่งดังมาจากหน้าประตูที่เปิดแง้มให้ลมสามารถผ่านเข้ามาได้ เนื่องจากตัวหน้าต่างของตำหนักท้ายวังนั้นชำรุดเสียหายจนเปิดได้ไม่กว้างพอ

วันนี้อากาศภายนอกก็ร้อนอบอ้าวมากด้วย นางจึงอยากเปิดประตูแง้มไว้ เพื่อให้ลมสามารถไหลเวียน และถ่ายเทได้สะดวก

“องค์หญิง...” เสียงเรียกจากด้านนอกดังเข้ามาอีก และคราวนี้

หญิงสาวก็ลุกขึ้นยืน พลางละสายตาจากภาพเขียนอักษรที่เป็นโคลงกลอนชื่นชมในตัวของบิดาของนาง แล้วมองไปทางด้านหน้า