Gray Dutch คนของโจเซฟ | Mpreg

Name: Gray Dutch คนของโจเซฟ | Mpreg
Rating: 5.0 (1 reviews)

Ainthira06

นิยายวาย | จบเล่ม

5.0

ความคิดเห็น

1.2K

ชม

บท

เป็นเพียงขยะไร้ค่าของตระกูลจะสู้หลานชายสุดที่รักของคุณปู่ได้อย่างไร ติณณ์เดินออกจากตระกูลไปยังประเทศเกรย์ดัชตามคำบอกเล่าของเพื่อนสาว แต่เข้าประเทศเขาวันแรกดันปากดีใส่องค์รัชทายาทจนโดนหมายหัว

ลูกเขย บทบาทที่เป็นชายหล่อ LGBTQ+ รักร่วมเพศ กษัตริย์ การอยู่กินด้วยกัน การตั้งครรภ์ ที่ทำงาน หวาน

บทที่ 16 ยกเลิกราชวงศ์

04-15 17:42

บทที่ 1 ขยะไร้ค่า

อึดอัด

แม้จะเผชิญกับเหตุการณ์แบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ แต่สำหรับติณณ์แล้ว...เขาไม่ชินกับมันเอาเสียเลย

“คุณพ่อคะ ไตรเขาทำแผนงานนี้ได้สำเร็จอย่างสวยงามเลยค่ะ กำไรเพิ่มมากขึ้นเกือบ 5%”

“จริงรึ! หลานทำได้ขนาดนั้นเลยรึ!”

“แถมบริษัทนี้ยังเป็นบริษัทที่ปกติเลือกแต่งานของบริษัทคู่แข่งเราด้วยนะครับคุณพ่อ ไม่รู้ไตรใช้วิธีอะไรถึงสามารถดึงพวกเขามาบริษัทเราได้”

“เก่งมากหลานรักของปู่!”

“คุณปู่ก็อย่าไปฟังคุณพ่อกับคุณแม่นักเลยครับ เรื่องแค่นี้เอง ไม่ได้ลำบากอะไรเลย”

หากมองจากมุมมองภายนอกแล้ว ภาพที่อยู่ตรงหน้าช่างเป็นการรับประทานอาหารของครอบครัวที่สุขสันต์เสียเหลือเกิน ประกอบไปด้วยผู้เป็นผู้นำตระกูลในปัจจุบัน จิรเดช ศรัณย์รัชต์ ที่ตอนนี้ยกบริษัทให้ลูกชายเป็นผู้ดูแล อย่างจิรกานต์ ศรัณย์รัชต์ โดยมีภรรยาแสนสวยประกบเคียงข้าง พร้อมกับหลานชายคนโปรดอย่างไตรภพ ศรัณย์รัชต์

จิรเดชนั้นมีบุตรชายทั้งหมดสามคน โดยจิรกานต์เป็นบุตรชายคนสุดท้อง ด้วยความเป็นคนสุดท้องจึงไม่ได้มีบทบาทภายในตระกูลมากนัก แต่อาจจะต้องขอบคุณภรรยาของเขา เขมิกา ที่คลอดลูกชายแสนฉลาดอย่างไตรภพออกมา

ไตรภพเติบโตมาอย่างมีคุณภาพ ต่อยอดธุรกิจ และสานต่อในส่วนงานของบิดาจนโดดเด่น ดึงดูดสายตาของจิรเดชผู้เป็นปู่ให้หันมามอง เมื่อเขาเห็นศักยภาพของไตรภพจึงลองให้อีกฝ่ายเข้ามามีบทบาทในบริษัทแม่ที่ยิ่งใหญ่ของตระกูล

และไตรภพก็ไม่ได้ทำให้ผิดหวัง เขาประสบความสำเร็จอย่างมาก ทำให้จิรเดชยิ่งประทับใจ สุดท้ายเขาก็เริ่มมองเห็นบุตรชายคนเล็กอย่างจิรกานต์ขึ้นมาบ้าง จึงไม่แปลกที่จิรกานต์ และเขมิกาจะเชิดชูไตรภพสุดหัวใจ

โดยลืมไปเลยว่ายังมีบุตรชายอีกคนอย่างติณณ์ ศรัณย์รัชต์อยู่

ติณณ์เป็นบุตรชายของจิรกานต์ และเขมิกาเช่นกัน เขามีรูปร่างสูงทว่าเพรียวบาง แม้จะไม่ได้อ้อนแอ้นแต่ก็ไม่ได้มาดแมนสมชายชาตรีอย่างไตรภพผู้เป็นพี่ชาย ถึงอย่างนั้นเขาก็มีนิสัยอ่อนโยนแตกต่างจากไตรภพ เพียงแต่ว่าสำหรับตระกูลศรัณย์รัชต์ผู้เป็นเจ้าของบริษัทจิวเวลรี่ชั้นนำของโลกแล้วนั้น ช่างเป็นนิสัยที่ไร้ประโยชน์

นอกจากนี้แล้วเขาก็ช่างจืดจางเสียเหลือเกิน ด้วยนิสัยสุภาพ เรียบร้อย ไม่โดดเด่น ทำให้เขาเหมือนเงาที่หลบอยู่เบื้องหลังของไตรภพผู้เป็นพี่ชาย

“แทนที่จะพูดแต่เรื่องของผม คุยเรื่องติณณ์บ้างสิครับ”

ติณณ์ที่กำลังเขี่ยข้าวในจานชะงักมือเมื่อทุกสายตาหันมามองเขาที่นั่งอยู่ในมุมมืดมานาน เขาเม้มริมฝีปากที่แห้งผาก รู้สึกกดดันกับสายตาที่มองมาเขม็ง ทำไมไตรภพจะต้องดึงเขาออกไปด้วย

หากไม่ใช่ว่าเป็นธรรมเนียมที่เวลามาพบผู้นำตระกูลแล้วจะต้องมาให้ครบทุกคนเพื่อเป็นการให้เกียรติละก็ ติณณ์คงไม่มีหน้ามานั่งอยู่ภายในคฤหาสน์ตระกูลหลักนี้แน่นอน

“คุยเรื่องอะไรล่ะ” จิรเดชพูดขึ้น เสียงของชายชราคนนี้ดูยานคางไม่ใส่ใจ ถามพอเป็นพิธีเท่านั้น

“เอ่อ...” เขมิกาที่มักจะคุยจ้อเรื่องบุตรชายกลับไปไม่ถูก อยากจะให้ติณณ์หายไปจากตรงนี้เสียเหลือเกิน เพราะเธอไม่รู้จะพูดกับจิรเดชยังไงดี ก็ลูกชายคนนี้ของเธอมันช่างน่าผิดหวังไปหมด

“ผมไม่มีอะไรจะอวดหรอกครับ” ติณณ์ตอบกลับไป แต่เขาไม่กล้าสบตาปู่ของตัวเองเท่าไหร่นัก เขาไม่ใช่หลานรักที่ท่านจะมองด้วยสายตารักใคร่ มีแต่ความเย็นชา และกดดันเท่านั้น

พอได้ยินเสียงถอนหายใจของผู้เป็นปู่ ติณณ์ก็รู้สึกแย่จนอยากจะอาเจียนออกมา

“ไม่มีอะไรจะอวด?” จิรเดชหันไปมองลูกชายตนเองที่เหมือนจะมีไฟลนก้นนั่งไม่ติดที่ “นี่แกไม่ส่งเจ้าติณณ์ไปทำการทำงานอะไรบ้างหรือไง? หรือเรียนจบแล้วก็มาอยู่สบาย ๆ กินเงินพ่อแม่ไปวัน ๆ หรือจะเกาะบารมีพี่ชายไปตลอดชีวิต?”

ติณณ์อยากจะแย้งว่าเขาก็ไม่ได้อยู่สบาย ๆ เสียหน่อย ทุกงานของไตรภพก็มีเขาช่วยทั้งนั้น บางงานก็เร่งด่วน บางงานก็ทำเกือบทั้งหมด ส่วนไตรภพก็หายหัวไปไหนไม่รู้ ไม่เคยแม้แต่จะสนใจ โผล่มาทีตอนงานเสร็จ และคาบงานไปเป็นของตัวเองตลอด

ติณณ์อยากจะแย้งหรือฟ้องใครสักคน แต่ประสบการณ์ของเขาบอกตัวเองว่า...บอกไปแล้วใครจะเชื่อ เทียบกับไตรภพแล้ว คนอย่างเขามันจะมีค่าสักแค่ไหนกันเชียว เขาจึงปิดปากเงียบมาตลอด

รู้ดีว่าหากต้องเลือก...พวกเขาจะเลือกใคร ระหว่างไตรภพและติณณ์

“ฉันไม่พูดอะไรเพราะเห็นว่าตาไตรเขาทำผลงานได้ยอดเยี่ยม มีขยะสักชิ้นสองชิ้นก็ไม่นับว่ามีค่าอะไร พอจะหลับหูหลับตาได้บ้าง แต่ก็ต้องให้มันพอดี ๆ บ้าง อายุขนาดนี้ ไม่คิดจะมีอะไรเป็นของตัวเองหรือไง?”

คำถามของผู้เป็นปู่ทำให้ติณณ์อยากจะร้องไห้ นัยน์ตาสีดำคู่สวยของเขามีน้ำเอ่อคลอ สองมือกำแน่นอย่างพยายามอดทน

“คุณพ่ออย่าไปสนใจเลยครับ เรามาคุยเรื่องงานที่ไตรทำกันต่อดีกว่า” จิรกานต์รีบเอ่ยทักท้วง ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำเพราะช่วยเหลือลูกชายคนเล็ก เพียงแต่ว่าอยากให้จิรเดชนั้นเห็นศักยภาพของไตรภพมากขึ้น ยิ่งเห็น ก็ยิ่งรัก นั่นหมายถึงทรัพย์สินส่วนแบ่งมากมายที่จิรเดชจะมอบให้ครอบครัวของเขาในตอนสุดท้าย

“ช่างเถอะ ๆ ฉันก็รู้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้” จิรเดชโบกมือไปมา ท่าทางของเขาเบื่อหน่ายเต็มทน “เอาจดหมายมาหน่อย”

พ่อบ้านที่ยืนรับใช้อยู่ด้านหลังเดินไปหยิบซองจดหมายสีขาวมายื่นให้กับผู้นำตระกูล ทุกคนต่างมองตามอย่างสงสัย

“ไปแต่งงานซะ”

“!!!” ติณณ์เบิกตาโตเมื่อซองจดหมายนั้นถูกโยนใส่หน้าเขา ซองจดหมายร่วงหล่นลงมา เขาใช้มือที่สั่นเทาหยิบจดหมายนั้นขึ้นมา ก่อนที่เขมิกาที่นั่งข้างกันจะแย่งไปจากมือเพื่อไปเปิดอ่าน

“ตระกูลนี้ต้องการคนไปตบแต่งด้วย แต่พวกหลานสาวก็มีคู่หมั้นกันหมดแล้ว แกก็ไปแต่งแทนซะ ไหน ๆ แกก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากมายกับตระกูลเราอยู่แล้ว”

“คะ คุณปู่...” พูดง่าย ๆ แบบนั้นได้ยังไงกัน ติณณ์อึ้งจนพูดไม่ถูก มันไม่เหมือนการขอให้ไปแต่งงานเลยด้วยซ้ำ หรือจะบอกว่าเป็นการคลุมถุงชน มันก็ไม่ได้น่ารังเกียจแบบนี้ เหมือนไล่หมูไล่หมา...ไม่ใช่เขาที่มีสายเลือดเดียวกัน

“แต่ตระกูลนี้เขาจะยอมรับเหรอคะคุณพ่อ?” เขมิกาถามอย่างสงสัย ทุกคนเหมือนจะงุนงงและอยากรู้ ไม่มีใครสนใจเลยว่าการกระทำนี้มันทำให้ติณณ์เจ็บปวดแค่ไหน “แถมสู่ขอไปให้บุตรชายคนเล็ก? ถึงสมัยนี้การแต่งงานระหว่างเพศเดียวกันจะเป็นเรื่องธรรมดา แต่ตระกูลระดับนั้นจะไม่ห่วงเรื่องทายาทเหรอคะ?”

“คุณ...สมัยนี้ผู้ชายก็ทำให้ท้องได้ถ้าบำรุงดี ๆ แถมคนฝั่งนั้นก็เป็นลูกชายคนเล็ก ผมว่าคงไม่ได้มีบทบาทอะไรมากมายนักหรอก ถือว่าดีนะที่เราได้เกี่ยวดองกับตระกูลนั้น”

ติณณ์มองพ่อกับแม่ของตัวเองอย่างผิดหวัง พวกเขากำลังพูดเรื่องที่ลูกชายตัวเองถูกบังคับให้ไปแต่งงานจริง ๆ หรือเปล่า ทำไมพวกเขาเหมือนพูดเรื่องหมาเรื่องแมวอย่างนั้น หรือจริง ๆ ลูกชายคนนี้ก็มีค่าแค่เป็นสัตว์เลี้ยง?

ไม่มีใครสักคนเลยเหรอที่จะหันมาถามความเห็นของเขา ไม่มีสักคนเลยเหรอที่จะหันมาสนใจความรู้สึกของเขา

“จะสนใจอะไรนักหนา! จะมีลูกหรือไม่มีเกี่ยวอะไร! พวกนั้นก็แค่อยากจะเกี่ยวดองกับตระกูลของเรา ฉันจะให้ใครไปมันก็เรื่องของฉัน” จิรเดชพูดเสียงดังอย่างหงุดหงิด

“พอสักทีเถอะครับ!” ติณณ์ลุกขึ้นยืน เขาไม่อาจทนอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ได้อีกต่อไป ที่ผ่านมาต่อให้ถูกเหยียบย่ำ และไม่เห็นหัวมากแค่ไหนเขาก็อดทนมาตลอด แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว พวกนี้ไม่มองว่าเขาเป็นคนเสียด้วยซ้ำ!

จะดูถูก เดียดฉันท์อะไรก็ทำไป แต่จะมาลดคุณค่าเขาไม่ได้!

“ผมไม่แต่ง!”

“ติณณ์!” เขมิกาแผดเสียงร้องมองลูกชายที่แสนจะไร้ค่าของเธออย่างหงุดหงิด ไม่เคยมีอะไรดีแท้ ๆ แต่ง ๆ ไปให้จบ ๆ ก็ดีแล้ว จะมาโวยวายอะไรนักหนา

“ไม่แต่งก็ออกจากตระกูลฉันไปซะ” จิรเดชเอ่ยเสียงขรึม ไม่ได้มีท่าทางตกใจหรืออะไร ราวกับว่าเขาเป็นผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า คนที่ควรจะคุกเข่าขอร้องคือติณณ์ต่างหาก ไม่ใช่เขา

“คุณปู่ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ!” ไตรภพลุกจากที่นั่งเดินไปนวดไหล่ นวดแขนให้กับปู่ของเขาด้วยท่าทางนอบน้อม แม้รอยยิ้มขบขันจะประดับเต็มใบหน้า แต่เหมือนทุกคนจะตาบอดกันไปหมด ที่คิดว่าไตรภพกำลังช่วยเหลือน้องชายของตนเอง

“ติณณ์ นายก็ใจเย็น ๆ เถอะ ทำตามที่คุณปู่บอกเถอะนะ นายออกจากตระกูลไปตัวเปล่ามีแต่พาตัวเองไปตายเท่านั้นแหละ” ไตรภพกล่าวปลอบเสียงนุ่ม แต่ดวงตากลับปกปิดความสะใจไว้ไม่มิด ส่วนทุกคนต่างก็จ้องติณณ์อย่างกดดัน

คนอย่างแกออกไปจะไปทำอะไรได้ มีแต่เป็นศพข้างถนนอย่างน่าสมเพชน่ะสิ!

ติณณ์ยืนมองทุกคนที่อยู่ตรงหน้า พวกเขาคือครอบครัว...ปู่ พ่อ แม่ พี่ชาย ทุกคนคือบุคคลใกล้ชิดทางสายเลือดมากที่สุด แต่กลับเลือดเย็นกับเขามากที่สุดเช่นเดียวกัน เคยอดทนเพราะเห็นว่าคือญาติสนิทมิตรสหาย แต่เขามันโง่เอง ที่คิดว่าสักวัน...สักวันพวกเขาก็จะหันมารักตัวเอง

“ผมจะออกจากตระกูลนี้”

ได้เวลาที่ติณณ์คนนี้มันจะเลิกโง่ได้แล้ว

อ่านต่อ