เก็บรักมาเฟีย

เก็บรักมาเฟีย

ณิการ์

5.0
ความคิดเห็น
8.2K
ชม
20
บท

"โดมินิก" จะทำยังไงดี คนที่คิดว่าตัวเองตัวคนเดียวไม่มีใครมาตลอด แต่มาวันนี้กลับต้องมามีลูก ใช่ "ลูก" แถมลูกก็อายุ 7 ขวบแล้ว และแม่ของลูกก็ปิดบังเขามาตลอด ทั้งโกรธทั้งโมโหและพิศวาสแม่ของลูก แล้วจะทำยังไงดีเมื่อลูกก็อยากได้ แม่ของลูกก็อยากได้ เขาต้องได้ทั้งสองอย่างไม่มีทางยอมเสียอย่างใดอย่างหนึ่งแน่ "กันตา" เพราะความผิดพลาดในอดีตถึงทำให้เธอมีอีกหนึ่งชีวิตต้องดูแล "กันติชา" หรือ "น้องเดียร์" ลูกสาววัย 7 ขวบที่เธอเลี้ยงดูมาตลอด แต่พอมาวันนี้โชคชะตากลับเล่นตลกทำให้เจอกับพ่อของลูก และแน่นอนว่าเขาอยากได้ลูกของเธอไปอยู่ด้วย แล้วแม่อย่างจะทำยังไงล่ะ จากที่ต้องห่วงลูกกลัวเขาพาลูกหนียังต้องระแวงกลัวว่าเขาจะขมเหงตัวเองด้วย ศึกหนักแบบนี้เธฮจะทำยังไง ก็เขามันมาเฟียเถื่อน แถมหื่นเข้าเส้นอีกต่างหาก ********** “แด๊ดดี้ขา แด๊ดดี้มีน้องให้น้องเดียร์ได้ไหมคะ” “อืม...ว่าไงนะคะน้องเดียร์” โดมินิกไม่เข้าใจคำขอของลูกสาว วันนี้มาแปลก เล่นเอาคนที่กำลังนั่งหน้าตึงอยู่ในรถที่กำลังแล่นบนถนนถึงกับเลิกคิ้วขึ้นทันที “แด๊ดดี้มีน้องให้น้องเดียร์ได้ไหมคะ น้องเดียร์อยากมีน้องเหมือนเพื่อนที่โรงเรียนค่ะ นะคะ น้องเดียร์อยากมีเพื่อนเล่นที่บ้าน” “แด๊ดดี้มีให้ได้ครับ แต่ต้องขึ้นอยู่กับแม่แก้มของน้องเดียร์ด้วยว่าจะยอมมีน้องให้น้องเดียร์รึเปล่า” เสียงอ่อนโยนของมาเฟียหนุ่มส่งกลับมาในสาย “แม่แก้มรักน้องเดียร์ แม่แก้มต้องยอมมีน้องให้น้องเดียร์แน่นอนค่ะ แด๊ดดี้ขา น้องแก้มไม่อยู่นะคะวันหยุดสองวันนี้ คุณปู่และคุณย่าจะพาไปเที่ยวเกาะส่วนตัวที่ฮาวายค่ะ และถ้าน้องเดียร์กลับมาจากเที่ยว น้องเดียร์ต้องได้น้องนะคะ” “น้องนะคะน้องเดียร์ ไม่ใช่ของเล่นนะคะที่จะได้ขอแล้วก็มาเลย แด๊ดดี้ขอเวลาไม่นานนะคะ แด๊ดดี้จะทำน้องน่ารักๆ เหมือนน้องเดียร์ให้นะคะ” “สัญญานะคะ” “สัญญาลูกผู้ชายครับ” ********* “อย่ามาแตะต้องตัวฉันคุณโดม” มือเล็กปัดมือใหญ่ออกจากแก้มนวลของตัวเอง “ผมก็จับ ก็จูบ ก็หอม ก็ดูดของผมทุกคืนตอนคุณหลับ ทำไมผมจะทำไม่ได้ตอนคุณรู้สึกตัวแบบนี้แก้ม” “สารเลว!” หึ! “ผมยังดีกว่าไอ้โทนี่ก็แล้วกันแก้ม” “คุณเลวกว่าเขาต่างหากล่ะคุณโดม คุณทำให้ฉันมีแผลในใจมาแล้วในครั้งอดีต คุณยังเลือกจะทำแบบนั้นอีกเหรอ ถ้าคุณข่มเหงฉัน ฉันจะเกลียดคุณกว่าเดิม” “แล้วผมต้องสนใจไหม เพราะผมแค่ต้องการ ผมไม่ได้ต้องการความรักจากคุณเลยแก้ม ผมแค่อยากได้คุณเท่านั้น พอผมเบื่อ ผมก็จะไม่แตะต้องคุณเองคนสวย” มือหยาบกร้านลูบไล้มายังลำคอระหงแล้วโน้มหน้าลงไปหายใจรดใบหน้าสวยชื้นเหงื่อของเธอแล้วพูดต่อ... “ผมแค่อยากได้คุณเท่านั้นแก้ม ไม่ได้คิดจะรักหรือต้องการความรักจากคุณ ถ้าจะเกลียดก็เชิญตามสบาย และถ้าจะมีน้องให้น้องเดียร์อีกคน คุณก็ต้องเป็นแม่ เพราะคุณเลี้ยงน้องเดียร์มาดีและสอนแกมาดียังไง คุณก็ต้องเลี้ยงลูกคนที่สองของผมได้ดีแน่นอนแก้ม” “ฉันเกลียดคุณ...ถุย!” กันตาถุยน้ำลายใส่คนตรงหน้า หาได้หวาดกลัวสายตาดุดันของมาเฟียหนุ่มเลยสักนิด เพราะตอนนี้หล่อนรู้แล้วว่าตัวเองหมดทางหนีรอดแล้ว “อ่า...รู้ไหมว่าคุณเป็นคนแรกที่ตบผม และมาตอนนี้ยังถุยน้ำลายใส่หน้าผมอีก” โดมินิกผละมือจากลำคอระหงมาลูบน้ำลายที่เปื้อนหน้าผากตัวเองมาหยุดอยู่ที่ปากหนาแล้วก็แตะปลายลิ้นกับคราบน้ำลายนั้น “ผมไม่รังเกียจหรอกนะ เพราะตอนจูบกัน ผมก็ต้องกินน้ำลายคุณอยู่ดีแก้ม อ่า...” จบประโยคก็ลากปลายลิ้นถูไถไปมากับฝ่ามือของตัวเอง “ไอ้มาเฟียโรคจิต!” “ขอบคุณที่ชมผมนะแก้ม และผมจะทำให้คุณดูว่าผมโรคจิตหรือเปล่า” เมื่อพูดจบโดมินิกก็โน้มหน้าลงทาบทับริมฝีปากหนาของตัวเองกับริมฝีปากสีระเรื่อของกันตา ทันทีที่ได้ทาบทับเขาก็บดจูบคลอเคลียสอดแทรกปลายลิ้นสากเข้าไปในโพรงปากเล็กที่กำลังเผยออ้าจะร้องค้าน และจังหวะนั้นเองที่เขาได้ดันปลายลิ้นตัวเองเข้าไปในปากหวานของกันตา “อ่ะ...อื้อ...” ***********

บทที่ 1 โลกมันกลม

เมื่อจ่ายเงินพนักงานร้านของเล่นในห้างสรรพสินค้าเสร็จหันมามองลูกสาวตัวเล็กก็วิ่งออกจากร้านไปแล้ว เธอจึงรีบร้องเรียกและสาวเท้าวิ่งตามหนูน้อยออกไปทันที และเหมือนว่าลูกน้อยจะเข้าใจว่ากำลังเล่นไล่จับไม่ยอมหยุดวิ่งหนีสักที

“น้องเดียร์รอแม่ด้วยค่ะ” เสียงใสร้องเรียกและวิ่งตามลูกน้อยที่กำลังวิ่งออกจากร้านของเล่นเมื่อได้ของเล่นที่ถูกใจแล้ว โดยไม่คิดรอว่าคนเป็นแม่จะยังจ่ายเงินพนักงานไม่เสร็จ

“แม่จ๋าวิ่งเร็วๆ สิคะ น้องเดียร์อยากกลับบ้านเราแล้วค่ะ” หนูน้อยหยุดวิ่งแล้วหันไปโบกมือให้คนเป็นแม่ที่กำลังวิ่งมาหาตัวเองก่อนจะหมุนตัววิ่งไปต่อ แล้วก็ต้องล้มก้นกระแทกพื้นเมื่อวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว

อุ๊ย! ตุ้บ!

“เด็กบ้านี่!” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อเดินอยู่ดีๆ ก็มีเด็กวิ่งมาชน

“ขอโทษค่าคุณลุง”

หนูน้อยไม่ได้ร้องไห้ทั้งๆ ที่ตัวเองล้มก้นกระแทกพื้น หนูน้อยลูกครึ่งไทย-เยอรมันพยุงร่างกลมป้อมของตัวเองลุกขึ้นแล้วเอ่ยขอโทษคนที่ตัวเองชนทันทีอย่างรู้สึกผิด ส่วนคนถูกชนเมื่อได้ยินเสียงใสเอ่ยขอโทษพร้อมยกมือไหว้แบบไทยแล้วก็ต้องเปลี่ยนหน้าบึ้งตึงเป็นยิ้มเอ็นดูหนูน้อยแล้วย่อตัวให้อยู่เสมอกับหนูน้อยที่ตัวสูงเพียงเข่าของตัวเองทันที ส่วนบอดี้การ์ดที่ติดตามเขาอยู่ข้างหลังก็ได้แต่มองและขมวดคิ้วตกใจเมื่อเห็นหน้าหนูน้อยลูกครึ่งที่วิ่งชนเจ้านายตัวเอง

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูเจ็บตรงไหนไหมคะ” เขาเอ่ยกับเด็กสาวเป็นภาษาไทยชัดเจน

“ไม่เป็นไรค่า น้องเดียร์ขอโทษคุณลุงอีกครั้งนะคะ ที่วิ่งไม่ดูทางเลยชนคุณลุงค่า” หนูน้อยบอกอีกฝ่ายยิ้มๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ แล้วแม่กับพ่อของหนูอยู่ไหนคะ ทำไม...”

“น้องเดียร์ลูก น้องเดียร์”

มาเฟียหนุ่มยังพูดไม่จบความก็มีเสียงหวานใสดังแทรกขึ้นมาก่อนพร้อมกับเธอวิ่งเข้ามาหาเขาและหนูน้อย พอได้มองผู้มาใหม่ โดมินิกถึงกับมองตะลึงทันที และมองหน้าหนูน้อยสลับกับหน้าสวยหวานที่ตราตรึงในความทรงจำของเขาไม่เคยลืม และก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อมองจ้องหนูน้อยลูกครึ่งตรงหน้าแล้วก็ต้องขบกรามแน่นเมื่อเด็กคนนี้หน้าเหมือนเขาตอนเด็กไม่มีผิด หรือว่า...ไม่จริง...ไม่จริงหรอก แต่เด็กนี่หน้าตาเหมือนเขาตอนเด็กมาก มากจนคิดว่าเป็นแฝดของเขา

“แม่แก้มขา...น้องเดียร์ชนคุณลุงค่ะ น้องเดียร์ขอโทษแล้วนะคะ น้องเดียร์เป็นเด็กดีไหมคะ” หนูน้อยบอกรายงานคนเป็นแม่ทันทีเมื่อคนเป็นแม่เดินมาย่อตัวโอบกอดตัวเอง

“เก่งมากค่ะ เรากลับบ้านกันนะคะน้องเดียร์” กันตาเอ่ยกับลูกสาวพร้อมกับลุกขึ้นยืนจับมือเล็กป้อมของลูกสาว แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดินก็มีเสียงทุ้มต่ำห้วนดังรั้งไว้ก่อน

“จะไม่ทักฉันหน่อยเหรอกันตา และไม่คิดจะบอกฉันหน่อยเหรอว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของฉัน”

แม้ไม่ได้ตรวจดีเอ็นเอ เขาก็มั่นใจว่าหนูน้อยน่ารักตัวกลมที่วิ่งมาชนคือลูกของตัวเอง เพราะยิ่งมองหน้าหนูน้อยก็ยิ่งเหมือนเขาตอนเด็กไม่มีผิด จะผิดก็ตรงเพศที่เป็นเพศหญิงเท่านั้น ปาก ตา จมูก เครื่องหน้าทุกอย่างเหมือนเขาทั้งหมด จะมีก็รูปหน้าที่คล้ายคลึงกับคนเป็นแม่เท่านั้น และผมสีบลอนด์ทองนั้นอีก มันสีผมของเขาในตอนเด็กชัดๆ

“ขอโทษนะคะ ดิฉันว่าเราไม่น่าจะรู้จักกัน” กันตากัดฟันเม้มปากแน่นตอบกลับไป ทั้งๆ ที่มันคือความจริง ใช่...กันติชาเป็นลูกของเขา ลูกที่เขาทิ้งไว้ให้เธอเลี้ยงดู และก็ต้องขอบคุณ โดมินิก เดฟ วัย 38 ปี เจ้าของสายการบินที่ร่ำรวยที่สุดในเยอรมนี ที่ทำให้ชีวิตที่โดดเดี่ยวของเธอมีความหมายขึ้นมา

“แม่แก้มรู้จักคุณลุงหน้าฝรั่งด้วยเหรอคะ” หนูน้อยกันติชาถามคนเป็นแม่อย่างสงสัย และเหมือนว่าหนูน้อยจะลืมไปว่าตัวเองก็หน้าฝรั่งจ๋าเหมือนกันกับอีกฝ่าย

“ไม่ค่ะ แม่แก้มไม่รู้จักค่ะ เรากลับบ้านกันนะคะน้องเดียร์” เธอก้มหน้าตอบลูกน้อยและยิ้มหวานให้ก่อนจะกระตุกมือเล็กป้อมของลูกที่จับอยู่แล้วพาเดินจากไป

“ฉันต้องการพาลูกของฉันกลับไปด้วย นายจัดการด้วยจอแดน ฉันจะไปรอที่รถ”

เขาสั่งบอดี้การ์ดที่เป็นทั้งคนสนิทของตัวเองให้ไปจัดการตามคำสั่ง จะด้วยวิธีไหนก็ได้ ไม่อยากคิดว่าการที่เขาเดินทางมาเปิดสายการบินที่ไทยครั้งนี้ จะทำให้เขาได้เจอกับคนที่หายไปจากชีวิตของเขาอย่างกันตา ใจเวช วัย 28 ปี และที่สำคัญเขายังมีลูกอีกต่างหาก

“แล้วแม่ของคุณหนูล่ะครับ” จอแดนถามนายหนุ่ม ซึ่งจอแดนก็เรียกหนูน้อยว่าคุณหนูได้เต็มปากเต็มคำโดยไร้ข้อสงสัย เพราะว่าหนูน้อยเหมือนกับเจ้านายในวัยเด็กมาก เขาเองก็เห็นรูปของเจ้านายในวัยเด็กมาแล้วด้วย ซึ่งเหมือนหนูน้อยเป๊ะๆ เลยทีเดียว

“พามาด้วย และอย่าทำให้ลูกฉันตกใจล่ะ ทำให้นุ่มนวลที่สุด”

“ครับนาย”

จอแดนรับคำแล้วพาลูกน้องตามไปด้วยสามคน ส่วนอีกสามคนให้อยู่ดูแลเจ้านายหนุ่มของเขา โดมินิกมองจ้องไปตามแผ่นหลังเล็กของกันตาที่เดินเร็วๆ ห่างออกไป ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปรอหญิงสาวและลูกที่รถ เพราะเชื่อว่าจอแดนกับบอดี้การ์ดคนอื่นจะพาสองแม่ลูกมาหาเขาได้แน่นอน

ไม่อยากเชื่อว่าการมาเมืองไทยครั้งนี้จะทำให้เขาได้เจอกับอีกหนึ่งชีวิตที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา และที่สำคัญ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าในค่ำคืนนั้นจะทำให้กันตามีลูกของเขาติดท้องมาด้วย ทั้งๆ ที่เขามั่นใจว่าป้องกันอย่างดีแล้ว แต่ก็เกิดความผิดพลาดจนได้ แถมเป็นความผิดพลาดที่น่ารักตั้งแต่แรกที่สบตาเสียด้วยสิ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของหนูน้อยนั้นเหมือนสีตาของเขา แล้วหล่อนยังปฏิเสธอีกเหรอว่าเด็กนั่นไม่ใช่ลูกของเขาและเธอ หนูน้อยทำให้หัวใจที่ด้านชาของโดมินิกอ่อนยวบลงตั้งแต่เสียงเล็กๆ ของหนูน้อยที่เอ่ยขอโทษเขาแล้ว และนั่นก็แสดงให้รู้ว่ากันตาเลี้ยงลูกของเขามาอย่างดี

ด้านกันตารีบเร่งสาวเท้าพาลูกสาวตัวน้อยไปให้พ้นรัศมีของโดมินิกทันที ทำไมหล่อนจะจำไม่ได้ล่ะ ก็กันติชาลูกสาวสุดที่รักเล่นถอดแบบเขามาแบบนั้น หล่อนจำได้ดีว่าเขาคือใคร และจำได้ไม่เคยลืมเสียด้วยว่ามาเฟียหนุ่มนั้นใจร้ายมากแค่ไหน ทั้งๆ ที่ในคืนนั้นหล่อนร้องขอให้เขาปล่อยไปแล้ว แต่เขาก็ยังทำให้หล่อนมีราคี แถมพ่วงมาอีกหนึ่งชีวิตในคืนนั้นด้วย

“แม่แก้มขา น้องเดียร์เดินไม่ทันค่า...” หนูน้อยวัยเจ็ดขวบเอ่ยท้วงเมื่อเริ่มเดินตามผู้เป็นแม่ไม่ทัน

กันตาหยุดเดินหมุนตัวย่อตัวลงคุกเข่าตรงหน้าลูกน้อยแล้วเอ่ย...

“แม่แก้มขอโทษนะคะที่ทำให้น้องเดียร์รีบตาม แต่แม่แก้มกลัวค่ะ”

“ไม่ต้องกลัวนะคะ น้องเดียร์อยู่ด้วยทั้งคน” หนูน้อยยกมือเล็กกลมป้อมขึ้นโอบสองแก้มนวลของผู้เป็นแม่แล้วยื่นปากน้อยๆ ไปจุ๊บแก้มทั้งสองข้างของผู้ให้กำเนิด

“แม่กลัว แม่กลัวว่าเราสองคนจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน” กันตาเอ่ยสิ่งที่กลัวตอนนี้ให้ลูกสาวตัวน้อยฟัง

“ไม่ต้องกลัวนะคะ น้องเดียร์จะอยู่กับแม่แก้ม น้องเดียร์รักแม่แก้มนะคะ” หนูน้อยบอกรักคนเป็นแม่

“แม่ก็รักน้องเดียร์จ้ะ” กันตามองหน้าลูกสาวที่ฉลาดเกินวัยแล้วลุกขึ้นยืนแล้วกุมมือน้อยก่อนจะพาเดินต่อ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีร่างสูงใหญ่เดินมาขวางตรงหน้า

“แม่แก้มๆ คุณลุงคนที่อยู่กับคุณลุงที่น้องเดียร์ชนเมื่อกี้นี่คะ” กันตายังไม่ทันได้พูด หนูน้อยน่ารักของแม่พูดขึ้นแทน

“ใช่ครับ” จอแดนเอ่ยตอบเป็นภาษาไทยตามที่ได้เรียนมา แม้จะไม่ชัดเจนเท่าไรก็เถอะ

“คุณมีอะไรกับเราสองคนแม่ลูกคะ” กันตาเอ่ยพร้อมกับกำมือลูกสาวแน่นแล้วดึงรั้งให้ลูกสาวไปยืนหลบอยู่ด้านหลังของตัวเองด้วยความกลัว

“เชิญไปกับผมหน่อยครับคุณกันตา นายผมอยากจะคุยกับคุณ” จอแดนเอ่ยเสียงสุภาพ แต่สายตานั้นดุดันทำให้กันตาถึงกับกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก เพราะสายตาของอีกฝ่ายกำลังขู่หล่อนอยู่

“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับพวกคุณ ขอตัวนะคะ” พูดจบก็ก้าวเท้าทำท่าจะเดินหนี แต่ก็ต้องหยุดเท้าอีกครั้งเมื่อเสียงของหนุ่มต่างชาติเอ่ยดักทางขึ้น

“ผมว่าไปกับผมดีๆ ดีกว่าครับ อย่าทำให้นายต้องโกรธเลยนะครับ เพราะคุณเองก็รู้ดีว่าเจ้านายผมไม่ได้ใจดีสักเท่าไหร่” จอแดนผายมือไปทางที่ตนเองเดินมาเพื่อให้กันตาเดินนำหน้าไปก่อน

“แม่แก้มขา น้องเดียร์กลัว” หนูน้อยบอกคนเป็นแม่พร้อมกอดขาของแม่

“ไม่ต้องกลัวนะคะ แม่แก้มจะปกป้องหนูเองค่ะ” หล่อนก้มลงเอ่ยอ่อนโยนกับลูกสาว ทำให้จอแดนอดสงสารหญิงสาวไม่ได้ แต่เขาก็ต้องพาหล่อนและลูกไปด้วยให้ได้ ไม่งั้นเขาซวยแน่นอน

“ลุงไม่ทำอะไรหนูกับแม่หรอกครับ แต่คุณลุงคนที่หนูชนเมื่อกี้มีของเล่นจะให้เลยให้ลุงมาตามครับ” จอแดนไม่รู้จะพูดยังไงและคิดว่าวิธีนี้คงดีที่สุดที่จะทำให้ลูกสาวของมาเฟียหนุ่มหายกลัวตัวเอง

“จริงนะคะ”

“จริงครับ” น้ำเสียงตอบกลับหนักแน่นทำให้หนูน้อยที่ฉลาดเกินวัยแหงนหน้ามองผู้เป็นแม่

“แม่แก้มขา เราไปกับคุณลุงกันนะคะ”

“น้องเดียร์ฟังแม่นะลูก เขาเป็นคนแปลกหน้า แม่แก้มว่า...”

“เชิญครับคุณกันตา นายผมกับคุณไม่ใช่คนแปลกหน้ากันก็รู้ และคุณหนูเป็นใคร คุณเองก็น่าจะรู้ดี” จอแดนเอ่ยกับแม่ของคุณหนูตัวเองอีกครั้ง

“ถ้าฉันไม่ไป”

“นายผมก็จะโกรธ แล้วคุณอาจจะไม่ได้อยู่กับคุณหนูอีกเลย”

“ทำไมต้องบังคับฉันด้วย และทำไมต้องขู่ฉันด้วย ฉันอยู่ของฉันกับลูกดีๆ แล้วทำไมคุณกับเจ้านายของคุณถึงต้องโผล่มาตอนนี้ด้วย”

“เชิญครับ” แม้จะสงสารหญิงสาว แต่เขาก็ต้องทำหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมายมาให้สำเร็จ

สุดท้ายแล้วกันตาก็ต้องพาลูกสาวตัวน้อยตามชายแปลกหน้าไป แม้จะจำหน้าของอีกฝ่ายได้ แต่ก็จำชื่อไม่ได้ เพราะมันผ่านมานานหลายปีเหลือเกินกับการจากมาในวันนั้น

หัวใจของมาเฟียหนุ่มร้อนรนไม่สุขรอบอดี้การ์ดคนสนิทมือดีของตัวเองกลับมาพร้อมกับสิ่งที่ต้องการ จากที่นั่งรอในรถที่มีเครื่องปรับอากาศเย็นๆ ก็ลงมาเดินวนไปวนมาข้างรถตัวเอง แล้วก็ต้องยิ้มกว้างออกมาเมื่อมองไปเห็นกันตาและลูกสาวของตัวเอง ทั้งๆ ที่ยังไม่ตรวจดีเอ็นเอ แต่โดมินิกก็มั่นใจว่านั่นคือน้ำเชื้อของเขาที่ฝากไว้กับหล่อนเมื่อครั้งนานมาแล้ว และพอเห็นทั้งสามกำลังเดินมา มาเฟียหนุ่มก็กลับขึ้นไปนั่งรอในรถเหมือนเดิมแล้วจดจ่อกับประตูรถที่จะเปิดออก แล้วก็ต้องตีหน้าขรึมเมื่อประตูรถเปิดออกพร้อมกันตาและหนูน้อยน่าเอ็นดู

“ขึ้นมาบนรถสิ” เขาบอกแค่สั้นๆ แล้วกันตาก็พาลูกสาวก้าวเท้าขึ้นไปในรถแล้วประตูรถก็ปิดสนิทพร้อมกับเคลื่อนตัวออกไปจากตรงนี้ทันที

“ดะ...เดี๋ยว จะพาฉันกับลูกไปไหน”

“ไปบ้านของผม เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เขาตอบเพียงแค่นั้น แล้วส่งยิ้มอ่อนโยนให้หนูน้อยที่นั่งกอดแม่อยู่ตรงหน้าตัวเอง

ทันทีที่รถลีมูซีนเคลื่อนตัวออกไป เหล่าบอดี้การ์ดก็พากันขับรถอีกคันตามไปทันที

“แต่ฉันไม่มี”

“แต่ผมมี ว่าไงคะคนสวย ชื่ออะไรคะ คุณลุงขอโทษด้วยนะคะ ที่พาหนูกับแม่มาด้วยแบบนี้ แต่คุณลุงมีเรื่องจะคุย...”

“ไหนคุณลุงคนเมื่อกี้บอกน้องเดียร์ว่าคุณลุงจะให้ของเล่นน้องเดียร์ไงคะ” หนูน้อยกันติชาเอ่ยแทรกขึ้นมาก่อนที่โดมินิกจะพูดจบประโยค

“แน่นอนครับ คุณลุงมีของเล่นให้หนูเยอะเลย ว่าแต่คนสวยชื่ออะไรคะ”

แม้จะพอได้ยินชื่อที่หนูน้อยแทนชื่อตัวเองมาแล้ว แต่เขาก็อยากฟังจากปากของเด็กน้อยอีกครั้ง และหัวใจของเขามันก็ตื่นเต้นไม่แพ้กันตอนนี้ ยิ่งได้มองยิ่งมั่นใจว่านี่แหละคือผลผลิตของเขาที่เกิดขึ้นในคืนนั้น แม้ไม่ตั้งใจแต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว เขาก็จะพาหนูน้อยกลับไปด้วย

“แม่แก้มขา น้องเดียร์บอกชื่อคุณลุงได้ไหมคะ” หนูน้อยไม่ตอบ แต่ผละจากเอวของแม่แหงนหน้าขึ้นถาม

“ได้สิจ๊ะ” แม้ไม่อยากให้ลูกพูดกับโดมินิก แต่ก็ต้องยอมเมื่อตอนนี้ลูกสาวของหล่อนทำท่าจะสนใจอีกฝ่ายเสียแล้ว ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ยังกลัวๆ อยู่เลยด้วยซ้ำ

“รักแม่แก้มที่สุดเลย น้องเดียร์ชื่อเดียร์นะคะคุณลุง ว่าแต่คุณลุงชื่ออะไรคะ” หนูน้อยบอกและถามกลับ

“ลุงชื่อโดม” เขาบอกชื่อเล่นตัวเองที่มีแค่คนในครอบครัวเท่านั้นที่จะเรียกชื่อนี้

“ลุงโดม ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ และขอบคุณที่จะให้ของเล่นหนูด้วยค่ะ” หนูน้อยยกมือไหว้ขอบคุณล่วงหน้า

“ลุงโดมเต็มใจและยินดีมากครับ อะไรที่ทำให้น้องเดียร์มีความสุข ลุงโดมทำได้ทุกอย่างครับ”

“อย่ายุ่งกับลูกของฉัน” กันตาดึงลูกสาวเข้ามากอดแน่นอย่างหวงแหนและกลัว กลัวว่าโดมินิกจะพาลูกสาวไปจากตนเอง

หึ!

โดมินิกทำเพียงแค่ขำในลำคอก่อนจะยิ้มอ่อนโยนให้หนูน้อยตรงหน้าแล้วมองไปยังนอกรถที่เคลื่อนตัวช้าๆ ในยามนี้ เมืองไทยเป็นเมืองที่น่าเบื่อที่สุดก็ว่าได้ และขึ้นชื่อเรื่องรถติดที่สุด กว่าจะถึงบ้านพักก็คงมืดค่ำพอดี แน่นอนเขาไม่ชอบเลยที่จะเสียเวลานานๆ บนรถแบบนี้ แต่ก็ต้องยอมและอดทน เพราะมันคือเรื่องปกติของกรุงเทพมหานคร

ส่วนกันตาได้แต่นั่งเงียบไม่พูดอะไรอีก ส่วนหนูน้อยกันติชาที่หล่อนกอดแน่นอยู่ตอนนี้ได้เผลอหลับไปแล้ว เธอจึงเปลี่ยนท่านั่งของลูกให้ล้มตัวลงนอนหนุนตักตัวเองแทน ดูท่าแล้วกว่าจะถึงที่หมายคงนาน เพราะมองไปด้านนอกกระจกรถตอนนี้รถเต็มไปหมด และรถก็เคลื่อนตัวช้าเหลือเกิน

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ ณิการ์

ข้อมูลเพิ่มเติม
กลืนกิน

กลืนกิน

โรแมนติก

5.0

เกือบหนึ่งพันปีที่เฝ้ามอบถวายชีวิตของตัวเองคอยรับใช้นายท่านนาสูร และเมื่อถึงเวลาที่ต้องเลือกอนาคตตัวเอง เขากลับเคว้งคว้างเดินไม่ถูก และยิ่งไปกว่านั้นเมื่อโชคชะตาส่งเด็กน้อยตัวเล็กอายุไม่กี่เดือนมาให้เขาได้ดูแล ‘เดหลี’ เขาดูแลเด็กน้อยไม่ต่างจากลูก แม้จะรู้ดีว่าอนาคตเด็กคนนี้จะเปลี่ยนชีวิตของตัวเอง ‘พาที’ นั่งใช้ความคิดอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่นของบ้านที่ตนเองและเดหลีอาศัยอยู่ด้วยกัน เพลานี้เด็กน้อยอายุเจ็ดขวบ เผลอแป๊บเดียวจากเด็กน้อยงอแงเอาแต่ใจ นอนตัวแดงแบเบาะ ตอนนี้รู้ความและขี้อ้อนมาก “คุณพาทีคะ คุณพาทีคะ” “หืม! เด็กน้อย” คนถูกเรียกหันมาหาเจ้าของเสียงเล็กสดใสของหนูน้อยวัยเจ็ดขวบ “แต่งงานคืออะไรคะ?” หนูน้อยเกาะแขนของผู้เปรียบเสมือนพ่อของตนเอง “คือคนสองคนรักกัน แล้วก็แต่งงานกัน เดี๋ยวโตขึ้นเดหลีก็จะเข้าใจเอง” พาทีลูบหัวหนูน้อยหน้ากลมที่แนบแขนตัวเองและกำลังแหงนเงยหน้าขึ้นมองจ้องหน้าตัวเอง เหมือนเขาที่กำลังก้มมองหน้ากลมๆ อ้วนๆ ของหนูน้อย “งั้นโตขึ้นเดหลีจะแต่งงาน และคุณพาทีต้องแต่งงานกับเดหลีด้วยนะคะ” “แต่งงานน่ะแต่งได้ แต่กับฉันไม่ได้เดหลี” “ทำไมไม่ได้คะ เดหลีรักคุณพาที ถ้าไม่แต่งกับคุณพาทีจะให้หนูแต่งกับใครคะ” หนูน้อยเจ็ดขวบตอบอย่างฉะฉาน ทั้งๆ ที่ไม่เข้าใจความหมายของคำว่า ‘รัก’ และ ‘แต่งงาน’ “โตขึ้นเธอจะรู้เองเดหลี ตอนนี้ได้เวลานอนแล้วนะ ไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวฉันเอานมร้อนไปให้ดื่มก่อนนอนนะ” “อุ้มค่ะ” หนูน้อยยอมผละแขนสั้นๆ ที่กอดแขนใหญ่ออกมากางให้อีกฝ่ายอุ้มตัวเองกลับห้องนอน พาทียกยิ้มเอ็นดูท่าทางของหนูน้อยแล้วก็ช้อนอุ้มเด็กน้อยขึ้นแนบอกแล้วลุกขึ้นจากโซฟาพาเดินกลับห้องนอนด้วยเวลานี้ดึกมากแล้ว

นาสูร

นาสูร

โรแมนติก

5.0

“อ่ะ...อื้อ” เธอเบิกตากว้างในความมืดสลัวเมื่อรู้ว่าตอนนี้ตัวเองถูกคุกคามยามดึก “ชูว์! ฉันเองเด็กน้อย” เขายกมือมาปิดปากเธอพร้อมบอกให้รู้ว่าคือเขา “คุณนาสูร” “ใช่ ฉันเอง ก็บอกแล้วไงว่าเจอกัน” “ฟ้าอยู่” “เธอไม่ตื่นหรอก” เขาบอกตอบกลับ “แต่ไม่ได้นะคะ เราจะ...” “ทำไมจะไม่ได้ ก็ฉันหิวมาหลายวันแล้วน้อง เธอก็รู้ว่าฉันต้องการเธอมากแค่ไหน” เขารีบบอกสวนกลับโดยที่เธอยังพูดไม่สุดประโยคความ “พรุ่งนี้ฟ้าก็กลับแล้ว” เธอบอกพร้อมดันเขาไปนอนข้างๆ ตัวเองที่ยังมีพื้นที่ว่างอยู่ “ไม่มีพรุ่งนี้ทั้งนั้น ฉันต้องการวันนี้เด็กน้อย ขอเถอะนะ เพื่อนเธอไม่มีทางตื่นถ้าฉันไม่สั่งให้ตื่น เรามามีความสุขกันเถอะนะ ฉันรู้ว่าเธอเองก็โหยหาฉัน” มือใหญ่สอดเข้าไปในใต้ผ้าห่มแล้วบีบเคล้นเต้าของเธอ “อ่ะ...อื้อ คะ...คุณนาสูร ยะ...อย่าทำแบบนี้ค่ะ น้องอาย ถึงฟ้าจะไม่ตื่น แต่ฟ้าก็นอนอยู่ข้างๆ นะคะ” พึ่บ! แล้วผ้าห่มที่เธอแบ่งกันกับเพื่อนห่มนั้นก็ถูกถลกดึงรั้งขึ้นไปคลุมหัวของฟ้าใสทันที --- สวัสดีนักอ่านทุกคนค่ะ ณิการ์ขอฝากรูปเล่มนิยายเรื่อง “นาสูร” ภายใต้นามปากกา “ยักษ์” ด้วยนะคะ เป็นเรื่องราวของยักษ์ที่มาอายุนับพันกว่าปีกับมนุษย์สาวคนหนึ่ง แน่นอนว่าเป็นนิยายแฟนตาซีอีโรติกค่ะเรื่องนี้ “นาสูร” เป็นยักษ์ที่หิวกามมาก กินดุมาก เขาไม่สนใจเนื้อเท่ากับลีลารักบนเตียง และ “พุดซ้อน” ก็สนองตัณหาของเขาได้ดีทีเดียว แล้วเขาทั้งสองจะรักกันได้ยังไง เมื่อทั้งสองต่างแตกต่างกัน มาลุ้นไปกับความรักของยักษ์และมนุษย์ด้วยกันนะคะ

วิวาทรัก

วิวาทรัก

โรแมนติก

5.0

จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อคนสองคนไม่เคยเจอกัน ไม่เคยรู้จักกัน แต่ต้องมาแต่งงานกัน แน่นอนว่าการคลุมถุงชนครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะคนแก่ทั้งสองที่ให้คำมั่นสัญญากัน พวกเขาที่เป็นหลานจึงจำต้องแต่งงานกัน "น่านน้ำ" หนุ่มเจ้าของไร่กาแฟ กับสาวมั่น "พิมพ์มาดา" ที่ต้องมาเจอกัน ทั้งสองไม่ใช่คนที่จะเชื่อฟังใครง่ายๆ ต่างคนต่างดื้อ และการคลุมถุงชนครั้งนี้จะต้องไม่เกิดขึ้น แล้วเรื่องราววุ่นวายจึงเกิดขึ้น หนี....ใช่ต้องหนีเท่านั้น....แต่หนีไปไงมาไงมา "รัก" กันได้ไง ที่สำคัญหนีไปหนีมามาเจอพ่อคน "เซ็กส์จัด" ใช่ค่ะว่าที่เจ้าบ่าวของเธอเซ็กส์จัดจนต้องยอมแพ้....และเธอก็ชอบความหื่น ห่าม ถ่อย ของคนที่ชังหน้าแบบไม่รู้ตัว......และน่านน้ำก็หลงเจ้าสาวจอมดื้อแบบไม่ตั้งใจรักเช่นกัน...... ------------ “นายทำบ้าอะไรของนาย” “ลงโทษเมีย” น้ำคำห้วนๆ ตอบกลับทันควัน พร้อมกับจ้องหน้าสวยที่ตอนนี้แสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจในตัวเขาอยู่ในที แล้วเรื่องอะไรเขาต้องสนใจสายตาเกลียดชังที่หล่อนส่งมาให้ด้วยเล่า ในเมื่อพิมพ์มาดาเป็นของเขาและต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นายน่าน” เธอสั่งเสียงแข็งไม่ยอมเช่นกัน พร้อมดิ้นหนีจากแรงกดของบุรุษที่คร่อมเหนือตัวเองอยู่ในตอนนี้ เขาบังคับให้เธอพิงไปกับพนักโซฟาและตัวเขาก็คร่อมกักร่างเธอไว้ โดยมีสองมือใหญ่กดหัวไหล่เธอให้อิงพิงไปกับพนักเก้าอี้ สองมือทุบตีไปกับหน้าอกแกร่งแต่เหมือนกับว่าทุบกำแพงหินผาเจ็บมือเสียแรงเปล่า “ทำไมฉันต้องปล่อยด้วย เธอคิดยังไงถึงไปคบกับไอ้ปลัดธนูนั่นทั้งๆ ที่มีฉันเป็นผัวทั้งคน หรือฉันคนเดียวไม่พอฮึดา” โน้มหน้าลงไปเอ่ยข้างหูเธอพร้อมกับกัดดึงหูเธอแรงๆ ด้วยความโมโห “โอ๊ย! ฉันเจ็บนะไอ้ซาดิสม์!” “ก็กัดให้เจ็บ ถ้าไม่เจ็บจะกัดทำไมวะ บอกฉันมาไปถึงไหนต่อไหนกับมันแล้ว” เงียบ! ปากช่างเจรจาของสาวจอมพยศเม้มแน่นไม่ปริปากตอบเมื่อเขาถาม และนั่นยิ่งกระตุ้นไฟโทสะในอกของน่านน้ำไปใหญ่ “ฉันถามเธออยู่ทำไมไม่ตอบ” เขากระชากเสียงถามเธอดังกว่าเดิม และครั้งนี้ก็บีบหัวไหล่ของเธอที่กดไปกับพนักโซฟาด้วย “เจ็บนะเว้ย! นายมันบ้าไปแล้วนายน่าน นายมันคนซาดิสม์ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันเจ็บ” ทุบตีแขนของเขาให้นำพามือที่บีบหัวไหล่ตัวเองออก ตอนนี้ดวงตาสวยสดใสได้อาบล้นไปด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวด เมื่อเขาไม่ยอมปล่อยมือจากหัวไหล่แต่เขากลับทำตรงกันข้ามคือบีบแรงกว่าเดิม “ฉันไม่ใจอ่อนกับน้ำตาของผู้หญิงอย่างเธอหรอกนะดา อย่ามาบีบน้ำตาปัญญาอ่อนต่อหน้าฉัน” น้ำเสียงเฉียบขาดเอ่ยขึ้นพร้อมกับผละมือข้างขวามาบีบคางเล็กของเธอให้แหงนเงยเชิดหน้าขึ้นสบตาตนเอง แล้วเขาก็โน้มลงไปบดขยี้ปากอวบอิ่มสีระเรื่อที่เม้มแน่นของหล่อนจริงๆ ในเมื่อไม่ยอมพูดไม่ยอมตอบเขาก็ไม่คิดจะสนใจแล้ว เพราะตอนนี้สิ่งที่ต้องการคือการทำให้พิมพ์มาดาจำ จำว่าร่างกายของหล่อนคือของเขา นายน่านน้ำไม่ใช่ของใครอื่นที่ไหน ผู้ชายหน้าไหนก็ห้ามแตะ เพราะเนี่ยคือสมบัติของเขา ถ้าเขาไม่ยกให้ใครหน้าไหนก็ห้ามพาหล่อนหนี “อ่ะ อื้อ.....

หนังสือที่คุณอาจชอบ

รับผมเป็นพ่อของลูกนะครับ[Mpreg]

รับผมเป็นพ่อของลูกนะครับ[Mpreg]

หนูแดง หนูแดงตัวน้อย
5.0

เมื่อมนุษย์เพศชายเกิดการวิวัฒนาการทางร่างกาย ผู้ชายกลุ่มหนึ่งจึงสามารถตั้งท้องได้ และเพราะความเมาชนิดหลุดโลกในคืนวันนั้น ‘นภัทร’ เดือนคณะสุดหล่อจึงตื่นขึ้นมาพร้อมกับความจริงว่าตัวเองจัดการรวบหัวรวบหางลากหลืบคณะอย่าง ‘สิงหา’ ไปมี one night stand เป็นที่เรียบร้อย เรื่องควรจะจบลงแค่นั้น แต่ไม่จบเมื่อชีวิตน้อยๆ ถือกำเนิดขึ้น นภัทรหายตัวไป กลับมาอีกครั้งพร้อมกับข่าวลือประหลาดๆ ก่อนสิงหาจะพบว่าต้นเหตุของข่าวลือคือเด็กหญิงตัวน้อยอย่าง ‘น้องณดา’ ที่สิงหาสงสัยเหลือเกินว่าจะเป็นลูกของเขา “ให้เรียกนายว่าพ่อไม่ได้หรอก น้องณดาไม่ได้ลูกของนาย” “งั้นเรียกป๊ะป๋าก็ได้” “ไม่ได้” “แด๊ดดี้” “นี่...พอเลย” “ดาดา” คำเรียกที่หลุดจากปากของเด็กหญิงตัวน้อยทำเอาคุณพ่อกำมะลอยิ้มหน้าบาน ปฏิบัติการทวงคืนความเป็นพ่อต้องมา ต่อให้นภัทรไม่ยอมรับ งั้นสิงหาก็ขอเข้าทางลูกสาวตัวจิ๋วก็แล้วกัน! รับผมเป็นพ่อของลูกเถอะนะครับ!

สยบแค้นรักซาตาน

สยบแค้นรักซาตาน

มุกดารินทร์
5.0

กฤษณะต้องมาปกป้องนักโทษคนหนึ่งที่พัวพันกับเจ้าพ่อค้ายารายใหญ่ให้รอดพ้นจากการถูกตามล่า หากแต่เธอคนนี้คือน้องสาวของฆาตกรที่ ฆ่/หั่nศwแฟนสาวของเขาอย่างโหดเหี้ยม แต่ยังไม่ทันได้แก้แค้นมันก็ชิ่งต/ยก่อน ความแค้นทั้งหมดจึงมาลงที่เธอเพียงคนเดียว นานวันเข้าความใกล้ชิดและผ่านอุปสรรคมาด้วยกันตลอดทางความรู้สึกนั้นก็แปรเปลี่ยนจากความแค้นเป็นความรัก "ปากนายนี่มันเลี้ยงสุนัขไว้ในนั้นกี่ตัวกันฮะ! ว่างๆก็แวะไปให้หมอฟันง้างปากลากมันออกมาปล่อยบ้างนะ” “พูดมากอยู่นิ่งๆแล้วก็มาทายาให้ฉันด้วยเพราะเธอคนเดียวฉันถึงได้เจ็บตัวแบบนี้”

เจ้าบ่าวหลุดจอง

เจ้าบ่าวหลุดจอง

เฌอเลียร์
5.0

เจ้าบ่าวหลุดจองเป็นเรื่องของคุณกระทิงกับหมี่ที่ต้องตกกระไดพลอยโจนเป็นคู่บ่าวสาวกัน เหตุผลก็เพราะเงินตัวเดียว มาตามอ่านกันค่ะ ว่าการแต่งงานปลอมๆ จะนำรักแท้มาสู่ทั้งสองหรือไม่ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ มัญชุพรเลือกชุดไทยศิวาลัยสีงาช้าง ต่อมาคือชุดเจ้าสาว เว็ดดิ้งแพลนเนอร์แนะนำชุดแบบเรียบหรู ทิ้งชายหางปลานิด ๆ ไม่ฟูฟ่องมาก หญิงสาวใส่แล้วอึดอัดที่อกนิดหน่อย คิดว่าน่าจะพอดีกับอกน้องสาว “ลองเดินดูนะคะ” เธอถูกจูงมาจนถึงห้องโถง พงศพัศในชุดสูทยืนอยู่ตรงนั้น แม้เสื้อผ้าเรียบโก้ แต่ไม่อาจกลบความดุดันของเขาลงได้ มัญชุพรเห็นแล้วคิดว่าเขาเป็นเจ้าบ่าวที่ ‘แนว’ ใช้ได้ “มีชุดที่โชว์อกน้อยกว่านี้ไหม เห็นนมเจ้าสาวตั้งขนาดนี้ เดี๋ยวฉันใจแตก ไม่ได้เข้าหอกันพอดี” พงศพัศมีความสามารถพิเศษเรื่องปากเสียหรืออย่างไร เขาว่าจนทำหน้ามัญชุพรซับสีเลือด “เดี๋ยวแก้ตรงอกให้นะคะ” “เอาแบบคลุมยาวถึงคอหอยไปเลย” เขาเพิ่งรู้สึกสนุกก็ตอนนี้ เมื่อเห็นเธอตอบโต้อะไรไม่ได้ หนุ่มชาวไร่ค่อยอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย “ฉันเอาแบบนี้แหละค่ะ” ชักเข้าใจความรู้สึกอยากหนีของพรสรวงแล้ว นายตัวโตคนนี้ไม่เหมาะกับการเป็นเจ้าบ่าวใครเลย นอกจากหน้าดุแล้วยังไร้มารยาท “เปลี่ยนซะ ฉันไม่ชอบ” พงศพัศเห็นเธอเงียบหงิม ไม่คิดว่าจะแผลงฤทธิ์ได้ “เอาตัวนี้เลยค่ะ” “น้องสาวเธอเป็นคนใส่ในงานแต่งนะ ไม่ใช่เธอ เจ้าบ่าวอย่างฉันต้องออกความเห็นได้สิ” มัญชุพรสบตาคมดุ “มุกให้สิทธิ์ขาดฉันเลือกแทนแล้ว ชุดไหนที่ฉันชอบ น้องก็ต้องชอบด้วย ถ้าคุณไม่ชอบก็อย่ามองสิคะ” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ข้อเสนอหัวใจ

ข้อเสนอหัวใจ

Nichole Venzo
5.0

หนานซ่งเป็นภรรยาที่ดีมาสามปีแล้ว แต่เธอก็ยังไม่สามารถทำให้หยูจินเหวินตกหลุมรักเธอได้ และยังต้องการหย่ากับเธอเพื่อผู้หญิงตีสองหน้าเก่งคนหนึ่งด้วยซ้ำ ช่างเถอะ จะหย่าก็หย่าเลย ฉันไม่เล่นด้วยแล้ว เธอลบร่องรอยของตัวเองทั้งหมด หายไปจากโลกของเขาโดยสิ้นเชิง จากนั้นพลิกผันกลับอย่างสง่างามและกลายเป็นคู่หูในฝันของเขา หนานซ่งมองสามีเก่าของเธออย่างเย็นชา "อยากร่วมมือกับฉันเหรอ คุณเป็นใครกัน" มีผู้ชายจะมีประโยชน์อะไร ฉันจะโดดเด่นคนเดียว ต่อมาหยูจินก็ตามจีบภรรยาเก่าของเขาจากนั้นพบว่า - หัวหน้าแฮ็กเกอร์คือเธอ เชฟชื่อดังระดับนานาชาติคือเธอ หมอระดับนานาชาติชื่อดังคือเธอ ปรมาจารย์การแกะสลักหยกคือเธอ... ล้วนเป็นเธอ! เมื่อเห็นว่าเส้นทางตามจีบภรรยาของเขายิ่งลำบากมากขึ้นเรื่อยๆ หยูจินเหวินก็สติแตก! คุณมีตัวตนอีกมากเท่าไรที่ฉันไม่รู้? - - หนานซ่ง: ใจเย็นๆ ฉันเก่งในทุกๆ ด้าน ตามจีบต่อเลย

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ
เก็บรักมาเฟีย
1

บทที่ 1 โลกมันกลม

28/02/2024

2

บทที่ 2 ข้อตกลง (บังคับ)

28/02/2024

3

บทที่ 3 แด๊ดดี้

28/02/2024

4

บทที่ 4 เขาต้องการแม่ของลูก

28/02/2024

5

บทที่ 5 จะไปกับลูกก็ไป

28/02/2024

6

บทที่ 6 ต่างหวั่นไหว

28/02/2024

7

บทที่ 7 คฤหาสน์เดฟ

28/02/2024

8

บทที่ 8 น้องเดียร์อยากมีน้องค่ะ

28/02/2024

9

บทที่ 9 บทลงโทษของคนไม่เชื่อฟัง

28/02/2024

10

บทที่ 10 มาเฟียสับปลับ

28/02/2024

11

บทที่ 11 แด๊ดดี้ขามีน้องให้น้องเดียร์ยังคะ

28/02/2024

12

บทที่ 12 ทุเรศ!

28/02/2024

13

บทที่ 13 สุดท้ายก็พ่ายต่อมาเฟียร้าย

28/02/2024

14

บทที่ 14 ห้ามแตะต้องเธอ

28/02/2024

15

บทที่ 15 ปะทะ

28/02/2024

16

บทที่ 16 ปล่อยฉันไปเถอะ

28/02/2024

17

บทที่ 17 ชีวิตน้อยๆ

28/02/2024

18

บทที่ 18 ไม่ยอมแพ้

28/02/2024

19

บทที่ 19 คุณท้อง

28/02/2024

20

บทที่ 20 ตอนพิเศษ ครอบครัวมาเฟีย

28/02/2024