เก็บรักมาเฟีย

ณิการ์

โรแมนติก | จบเล่ม

5.0

ความคิดเห็น

8.5K

ชม

บท

"โดมินิก" จะทำยังไงดี คนที่คิดว่าตัวเองตัวคนเดียวไม่มีใครมาตลอด แต่มาวันนี้กลับต้องมามีลูก ใช่ "ลูก" แถมลูกก็อายุ 7 ขวบแล้ว และแม่ของลูกก็ปิดบังเขามาตลอด ทั้งโกรธทั้งโมโหและพิศวาสแม่ของลูก แล้วจะทำยังไงดีเมื่อลูกก็อยากได้ แม่ของลูกก็อยากได้ เขาต้องได้ทั้งสองอย่างไม่มีทางยอมเสียอย่างใดอย่างหนึ่งแน่ "กันตา" เพราะความผิดพลาดในอดีตถึงทำให้เธอมีอีกหนึ่งชีวิตต้องดูแล "กันติชา" หรือ "น้องเดียร์" ลูกสาววัย 7 ขวบที่เธอเลี้ยงดูมาตลอด แต่พอมาวันนี้โชคชะตากลับเล่นตลกทำให้เจอกับพ่อของลูก และแน่นอนว่าเขาอยากได้ลูกของเธอไปอยู่ด้วย แล้วแม่อย่างจะทำยังไงล่ะ จากที่ต้องห่วงลูกกลัวเขาพาลูกหนียังต้องระแวงกลัวว่าเขาจะขมเหงตัวเองด้วย ศึกหนักแบบนี้เธฮจะทำยังไง ก็เขามันมาเฟียเถื่อน แถมหื่นเข้าเส้นอีกต่างหาก ********** “แด๊ดดี้ขา แด๊ดดี้มีน้องให้น้องเดียร์ได้ไหมคะ” “อืม...ว่าไงนะคะน้องเดียร์” โดมินิกไม่เข้าใจคำขอของลูกสาว วันนี้มาแปลก เล่นเอาคนที่กำลังนั่งหน้าตึงอยู่ในรถที่กำลังแล่นบนถนนถึงกับเลิกคิ้วขึ้นทันที “แด๊ดดี้มีน้องให้น้องเดียร์ได้ไหมคะ น้องเดียร์อยากมีน้องเหมือนเพื่อนที่โรงเรียนค่ะ นะคะ น้องเดียร์อยากมีเพื่อนเล่นที่บ้าน” “แด๊ดดี้มีให้ได้ครับ แต่ต้องขึ้นอยู่กับแม่แก้มของน้องเดียร์ด้วยว่าจะยอมมีน้องให้น้องเดียร์รึเปล่า” เสียงอ่อนโยนของมาเฟียหนุ่มส่งกลับมาในสาย “แม่แก้มรักน้องเดียร์ แม่แก้มต้องยอมมีน้องให้น้องเดียร์แน่นอนค่ะ แด๊ดดี้ขา น้องแก้มไม่อยู่นะคะวันหยุดสองวันนี้ คุณปู่และคุณย่าจะพาไปเที่ยวเกาะส่วนตัวที่ฮาวายค่ะ และถ้าน้องเดียร์กลับมาจากเที่ยว น้องเดียร์ต้องได้น้องนะคะ” “น้องนะคะน้องเดียร์ ไม่ใช่ของเล่นนะคะที่จะได้ขอแล้วก็มาเลย แด๊ดดี้ขอเวลาไม่นานนะคะ แด๊ดดี้จะทำน้องน่ารักๆ เหมือนน้องเดียร์ให้นะคะ” “สัญญานะคะ” “สัญญาลูกผู้ชายครับ” ********* “อย่ามาแตะต้องตัวฉันคุณโดม” มือเล็กปัดมือใหญ่ออกจากแก้มนวลของตัวเอง “ผมก็จับ ก็จูบ ก็หอม ก็ดูดของผมทุกคืนตอนคุณหลับ ทำไมผมจะทำไม่ได้ตอนคุณรู้สึกตัวแบบนี้แก้ม” “สารเลว!” หึ! “ผมยังดีกว่าไอ้โทนี่ก็แล้วกันแก้ม” “คุณเลวกว่าเขาต่างหากล่ะคุณโดม คุณทำให้ฉันมีแผลในใจมาแล้วในครั้งอดีต คุณยังเลือกจะทำแบบนั้นอีกเหรอ ถ้าคุณข่มเหงฉัน ฉันจะเกลียดคุณกว่าเดิม” “แล้วผมต้องสนใจไหม เพราะผมแค่ต้องการ ผมไม่ได้ต้องการความรักจากคุณเลยแก้ม ผมแค่อยากได้คุณเท่านั้น พอผมเบื่อ ผมก็จะไม่แตะต้องคุณเองคนสวย” มือหยาบกร้านลูบไล้มายังลำคอระหงแล้วโน้มหน้าลงไปหายใจรดใบหน้าสวยชื้นเหงื่อของเธอแล้วพูดต่อ... “ผมแค่อยากได้คุณเท่านั้นแก้ม ไม่ได้คิดจะรักหรือต้องการความรักจากคุณ ถ้าจะเกลียดก็เชิญตามสบาย และถ้าจะมีน้องให้น้องเดียร์อีกคน คุณก็ต้องเป็นแม่ เพราะคุณเลี้ยงน้องเดียร์มาดีและสอนแกมาดียังไง คุณก็ต้องเลี้ยงลูกคนที่สองของผมได้ดีแน่นอนแก้ม” “ฉันเกลียดคุณ...ถุย!” กันตาถุยน้ำลายใส่คนตรงหน้า หาได้หวาดกลัวสายตาดุดันของมาเฟียหนุ่มเลยสักนิด เพราะตอนนี้หล่อนรู้แล้วว่าตัวเองหมดทางหนีรอดแล้ว “อ่า...รู้ไหมว่าคุณเป็นคนแรกที่ตบผม และมาตอนนี้ยังถุยน้ำลายใส่หน้าผมอีก” โดมินิกผละมือจากลำคอระหงมาลูบน้ำลายที่เปื้อนหน้าผากตัวเองมาหยุดอยู่ที่ปากหนาแล้วก็แตะปลายลิ้นกับคราบน้ำลายนั้น “ผมไม่รังเกียจหรอกนะ เพราะตอนจูบกัน ผมก็ต้องกินน้ำลายคุณอยู่ดีแก้ม อ่า...” จบประโยคก็ลากปลายลิ้นถูไถไปมากับฝ่ามือของตัวเอง “ไอ้มาเฟียโรคจิต!” “ขอบคุณที่ชมผมนะแก้ม และผมจะทำให้คุณดูว่าผมโรคจิตหรือเปล่า” เมื่อพูดจบโดมินิกก็โน้มหน้าลงทาบทับริมฝีปากหนาของตัวเองกับริมฝีปากสีระเรื่อของกันตา ทันทีที่ได้ทาบทับเขาก็บดจูบคลอเคลียสอดแทรกปลายลิ้นสากเข้าไปในโพรงปากเล็กที่กำลังเผยออ้าจะร้องค้าน และจังหวะนั้นเองที่เขาได้ดันปลายลิ้นตัวเองเข้าไปในปากหวานของกันตา “อ่ะ...อื้อ...” ***********

มีเสน่ห์ ชายหล่อ อิโรติก โรแมนติก เด็กน่ารัก มาเฟีย

บทที่ 20 ตอนพิเศษ ครอบครัวมาเฟีย

03-13 17:34

บทที่ 1 โลกมันกลม

เมื่อจ่ายเงินพนักงานร้านของเล่นในห้างสรรพสินค้าเสร็จหันมามองลูกสาวตัวเล็กก็วิ่งออกจากร้านไปแล้ว เธอจึงรีบร้องเรียกและสาวเท้าวิ่งตามหนูน้อยออกไปทันที และเหมือนว่าลูกน้อยจะเข้าใจว่ากำลังเล่นไล่จับไม่ยอมหยุดวิ่งหนีสักที

“น้องเดียร์รอแม่ด้วยค่ะ” เสียงใสร้องเรียกและวิ่งตามลูกน้อยที่กำลังวิ่งออกจากร้านของเล่นเมื่อได้ของเล่นที่ถูกใจแล้ว โดยไม่คิดรอว่าคนเป็นแม่จะยังจ่ายเงินพนักงานไม่เสร็จ

“แม่จ๋าวิ่งเร็วๆ สิคะ น้องเดียร์อยากกลับบ้านเราแล้วค่ะ” หนูน้อยหยุดวิ่งแล้วหันไปโบกมือให้คนเป็นแม่ที่กำลังวิ่งมาหาตัวเองก่อนจะหมุนตัววิ่งไปต่อ แล้วก็ต้องล้มก้นกระแทกพื้นเมื่อวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว

อุ๊ย! ตุ้บ!

“เด็กบ้านี่!” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อเดินอยู่ดีๆ ก็มีเด็กวิ่งมาชน

“ขอโทษค่าคุณลุง”

หนูน้อยไม่ได้ร้องไห้ทั้งๆ ที่ตัวเองล้มก้นกระแทกพื้น หนูน้อยลูกครึ่งไทย-เยอรมันพยุงร่างกลมป้อมของตัวเองลุกขึ้นแล้วเอ่ยขอโทษคนที่ตัวเองชนทันทีอย่างรู้สึกผิด ส่วนคนถูกชนเมื่อได้ยินเสียงใสเอ่ยขอโทษพร้อมยกมือไหว้แบบไทยแล้วก็ต้องเปลี่ยนหน้าบึ้งตึงเป็นยิ้มเอ็นดูหนูน้อยแล้วย่อตัวให้อยู่เสมอกับหนูน้อยที่ตัวสูงเพียงเข่าของตัวเองทันที ส่วนบอดี้การ์ดที่ติดตามเขาอยู่ข้างหลังก็ได้แต่มองและขมวดคิ้วตกใจเมื่อเห็นหน้าหนูน้อยลูกครึ่งที่วิ่งชนเจ้านายตัวเอง

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูเจ็บตรงไหนไหมคะ” เขาเอ่ยกับเด็กสาวเป็นภาษาไทยชัดเจน

“ไม่เป็นไรค่า น้องเดียร์ขอโทษคุณลุงอีกครั้งนะคะ ที่วิ่งไม่ดูทางเลยชนคุณลุงค่า” หนูน้อยบอกอีกฝ่ายยิ้มๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ แล้วแม่กับพ่อของหนูอยู่ไหนคะ ทำไม...”

“น้องเดียร์ลูก น้องเดียร์”

มาเฟียหนุ่มยังพูดไม่จบความก็มีเสียงหวานใสดังแทรกขึ้นมาก่อนพร้อมกับเธอวิ่งเข้ามาหาเขาและหนูน้อย พอได้มองผู้มาใหม่ โดมินิกถึงกับมองตะลึงทันที และมองหน้าหนูน้อยสลับกับหน้าสวยหวานที่ตราตรึงในความทรงจำของเขาไม่เคยลืม และก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อมองจ้องหนูน้อยลูกครึ่งตรงหน้าแล้วก็ต้องขบกรามแน่นเมื่อเด็กคนนี้หน้าเหมือนเขาตอนเด็กไม่มีผิด หรือว่า...ไม่จริง...ไม่จริงหรอก แต่เด็กนี่หน้าตาเหมือนเขาตอนเด็กมาก มากจนคิดว่าเป็นแฝดของเขา

“แม่แก้มขา...น้องเดียร์ชนคุณลุงค่ะ น้องเดียร์ขอโทษแล้วนะคะ น้องเดียร์เป็นเด็กดีไหมคะ” หนูน้อยบอกรายงานคนเป็นแม่ทันทีเมื่อคนเป็นแม่เดินมาย่อตัวโอบกอดตัวเอง

“เก่งมากค่ะ เรากลับบ้านกันนะคะน้องเดียร์” กันตาเอ่ยกับลูกสาวพร้อมกับลุกขึ้นยืนจับมือเล็กป้อมของลูกสาว แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดินก็มีเสียงทุ้มต่ำห้วนดังรั้งไว้ก่อน

“จะไม่ทักฉันหน่อยเหรอกันตา และไม่คิดจะบอกฉันหน่อยเหรอว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของฉัน”

แม้ไม่ได้ตรวจดีเอ็นเอ เขาก็มั่นใจว่าหนูน้อยน่ารักตัวกลมที่วิ่งมาชนคือลูกของตัวเอง เพราะยิ่งมองหน้าหนูน้อยก็ยิ่งเหมือนเขาตอนเด็กไม่มีผิด จะผิดก็ตรงเพศที่เป็นเพศหญิงเท่านั้น ปาก ตา จมูก เครื่องหน้าทุกอย่างเหมือนเขาทั้งหมด จะมีก็รูปหน้าที่คล้ายคลึงกับคนเป็นแม่เท่านั้น และผมสีบลอนด์ทองนั้นอีก มันสีผมของเขาในตอนเด็กชัดๆ

“ขอโทษนะคะ ดิฉันว่าเราไม่น่าจะรู้จักกัน” กันตากัดฟันเม้มปากแน่นตอบกลับไป ทั้งๆ ที่มันคือความจริง ใช่...กันติชาเป็นลูกของเขา ลูกที่เขาทิ้งไว้ให้เธอเลี้ยงดู และก็ต้องขอบคุณ โดมินิก เดฟ วัย 38 ปี เจ้าของสายการบินที่ร่ำรวยที่สุดในเยอรมนี ที่ทำให้ชีวิตที่โดดเดี่ยวของเธอมีความหมายขึ้นมา

“แม่แก้มรู้จักคุณลุงหน้าฝรั่งด้วยเหรอคะ” หนูน้อยกันติชาถามคนเป็นแม่อย่างสงสัย และเหมือนว่าหนูน้อยจะลืมไปว่าตัวเองก็หน้าฝรั่งจ๋าเหมือนกันกับอีกฝ่าย

“ไม่ค่ะ แม่แก้มไม่รู้จักค่ะ เรากลับบ้านกันนะคะน้องเดียร์” เธอก้มหน้าตอบลูกน้อยและยิ้มหวานให้ก่อนจะกระตุกมือเล็กป้อมของลูกที่จับอยู่แล้วพาเดินจากไป

“ฉันต้องการพาลูกของฉันกลับไปด้วย นายจัดการด้วยจอแดน ฉันจะไปรอที่รถ”

เขาสั่งบอดี้การ์ดที่เป็นทั้งคนสนิทของตัวเองให้ไปจัดการตามคำสั่ง จะด้วยวิธีไหนก็ได้ ไม่อยากคิดว่าการที่เขาเดินทางมาเปิดสายการบินที่ไทยครั้งนี้ จะทำให้เขาได้เจอกับคนที่หายไปจากชีวิตของเขาอย่างกันตา ใจเวช วัย 28 ปี และที่สำคัญเขายังมีลูกอีกต่างหาก

“แล้วแม่ของคุณหนูล่ะครับ” จอแดนถามนายหนุ่ม ซึ่งจอแดนก็เรียกหนูน้อยว่าคุณหนูได้เต็มปากเต็มคำโดยไร้ข้อสงสัย เพราะว่าหนูน้อยเหมือนกับเจ้านายในวัยเด็กมาก เขาเองก็เห็นรูปของเจ้านายในวัยเด็กมาแล้วด้วย ซึ่งเหมือนหนูน้อยเป๊ะๆ เลยทีเดียว

“พามาด้วย และอย่าทำให้ลูกฉันตกใจล่ะ ทำให้นุ่มนวลที่สุด”

“ครับนาย”

จอแดนรับคำแล้วพาลูกน้องตามไปด้วยสามคน ส่วนอีกสามคนให้อยู่ดูแลเจ้านายหนุ่มของเขา โดมินิกมองจ้องไปตามแผ่นหลังเล็กของกันตาที่เดินเร็วๆ ห่างออกไป ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปรอหญิงสาวและลูกที่รถ เพราะเชื่อว่าจอแดนกับบอดี้การ์ดคนอื่นจะพาสองแม่ลูกมาหาเขาได้แน่นอน

ไม่อยากเชื่อว่าการมาเมืองไทยครั้งนี้จะทำให้เขาได้เจอกับอีกหนึ่งชีวิตที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา และที่สำคัญ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าในค่ำคืนนั้นจะทำให้กันตามีลูกของเขาติดท้องมาด้วย ทั้งๆ ที่เขามั่นใจว่าป้องกันอย่างดีแล้ว แต่ก็เกิดความผิดพลาดจนได้ แถมเป็นความผิดพลาดที่น่ารักตั้งแต่แรกที่สบตาเสียด้วยสิ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของหนูน้อยนั้นเหมือนสีตาของเขา แล้วหล่อนยังปฏิเสธอีกเหรอว่าเด็กนั่นไม่ใช่ลูกของเขาและเธอ หนูน้อยทำให้หัวใจที่ด้านชาของโดมินิกอ่อนยวบลงตั้งแต่เสียงเล็กๆ ของหนูน้อยที่เอ่ยขอโทษเขาแล้ว และนั่นก็แสดงให้รู้ว่ากันตาเลี้ยงลูกของเขามาอย่างดี

ด้านกันตารีบเร่งสาวเท้าพาลูกสาวตัวน้อยไปให้พ้นรัศมีของโดมินิกทันที ทำไมหล่อนจะจำไม่ได้ล่ะ ก็กันติชาลูกสาวสุดที่รักเล่นถอดแบบเขามาแบบนั้น หล่อนจำได้ดีว่าเขาคือใคร และจำได้ไม่เคยลืมเสียด้วยว่ามาเฟียหนุ่มนั้นใจร้ายมากแค่ไหน ทั้งๆ ที่ในคืนนั้นหล่อนร้องขอให้เขาปล่อยไปแล้ว แต่เขาก็ยังทำให้หล่อนมีราคี แถมพ่วงมาอีกหนึ่งชีวิตในคืนนั้นด้วย

“แม่แก้มขา น้องเดียร์เดินไม่ทันค่า...” หนูน้อยวัยเจ็ดขวบเอ่ยท้วงเมื่อเริ่มเดินตามผู้เป็นแม่ไม่ทัน

กันตาหยุดเดินหมุนตัวย่อตัวลงคุกเข่าตรงหน้าลูกน้อยแล้วเอ่ย...

“แม่แก้มขอโทษนะคะที่ทำให้น้องเดียร์รีบตาม แต่แม่แก้มกลัวค่ะ”

“ไม่ต้องกลัวนะคะ น้องเดียร์อยู่ด้วยทั้งคน” หนูน้อยยกมือเล็กกลมป้อมขึ้นโอบสองแก้มนวลของผู้เป็นแม่แล้วยื่นปากน้อยๆ ไปจุ๊บแก้มทั้งสองข้างของผู้ให้กำเนิด

“แม่กลัว แม่กลัวว่าเราสองคนจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน” กันตาเอ่ยสิ่งที่กลัวตอนนี้ให้ลูกสาวตัวน้อยฟัง

“ไม่ต้องกลัวนะคะ น้องเดียร์จะอยู่กับแม่แก้ม น้องเดียร์รักแม่แก้มนะคะ” หนูน้อยบอกรักคนเป็นแม่

“แม่ก็รักน้องเดียร์จ้ะ” กันตามองหน้าลูกสาวที่ฉลาดเกินวัยแล้วลุกขึ้นยืนแล้วกุมมือน้อยก่อนจะพาเดินต่อ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีร่างสูงใหญ่เดินมาขวางตรงหน้า

“แม่แก้มๆ คุณลุงคนที่อยู่กับคุณลุงที่น้องเดียร์ชนเมื่อกี้นี่คะ” กันตายังไม่ทันได้พูด หนูน้อยน่ารักของแม่พูดขึ้นแทน

“ใช่ครับ” จอแดนเอ่ยตอบเป็นภาษาไทยตามที่ได้เรียนมา แม้จะไม่ชัดเจนเท่าไรก็เถอะ

“คุณมีอะไรกับเราสองคนแม่ลูกคะ” กันตาเอ่ยพร้อมกับกำมือลูกสาวแน่นแล้วดึงรั้งให้ลูกสาวไปยืนหลบอยู่ด้านหลังของตัวเองด้วยความกลัว

“เชิญไปกับผมหน่อยครับคุณกันตา นายผมอยากจะคุยกับคุณ” จอแดนเอ่ยเสียงสุภาพ แต่สายตานั้นดุดันทำให้กันตาถึงกับกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก เพราะสายตาของอีกฝ่ายกำลังขู่หล่อนอยู่

“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับพวกคุณ ขอตัวนะคะ” พูดจบก็ก้าวเท้าทำท่าจะเดินหนี แต่ก็ต้องหยุดเท้าอีกครั้งเมื่อเสียงของหนุ่มต่างชาติเอ่ยดักทางขึ้น

“ผมว่าไปกับผมดีๆ ดีกว่าครับ อย่าทำให้นายต้องโกรธเลยนะครับ เพราะคุณเองก็รู้ดีว่าเจ้านายผมไม่ได้ใจดีสักเท่าไหร่” จอแดนผายมือไปทางที่ตนเองเดินมาเพื่อให้กันตาเดินนำหน้าไปก่อน

“แม่แก้มขา น้องเดียร์กลัว” หนูน้อยบอกคนเป็นแม่พร้อมกอดขาของแม่

“ไม่ต้องกลัวนะคะ แม่แก้มจะปกป้องหนูเองค่ะ” หล่อนก้มลงเอ่ยอ่อนโยนกับลูกสาว ทำให้จอแดนอดสงสารหญิงสาวไม่ได้ แต่เขาก็ต้องพาหล่อนและลูกไปด้วยให้ได้ ไม่งั้นเขาซวยแน่นอน

“ลุงไม่ทำอะไรหนูกับแม่หรอกครับ แต่คุณลุงคนที่หนูชนเมื่อกี้มีของเล่นจะให้เลยให้ลุงมาตามครับ” จอแดนไม่รู้จะพูดยังไงและคิดว่าวิธีนี้คงดีที่สุดที่จะทำให้ลูกสาวของมาเฟียหนุ่มหายกลัวตัวเอง

“จริงนะคะ”

“จริงครับ” น้ำเสียงตอบกลับหนักแน่นทำให้หนูน้อยที่ฉลาดเกินวัยแหงนหน้ามองผู้เป็นแม่

“แม่แก้มขา เราไปกับคุณลุงกันนะคะ”

“น้องเดียร์ฟังแม่นะลูก เขาเป็นคนแปลกหน้า แม่แก้มว่า...”

“เชิญครับคุณกันตา นายผมกับคุณไม่ใช่คนแปลกหน้ากันก็รู้ และคุณหนูเป็นใคร คุณเองก็น่าจะรู้ดี” จอแดนเอ่ยกับแม่ของคุณหนูตัวเองอีกครั้ง

“ถ้าฉันไม่ไป”

“นายผมก็จะโกรธ แล้วคุณอาจจะไม่ได้อยู่กับคุณหนูอีกเลย”

“ทำไมต้องบังคับฉันด้วย และทำไมต้องขู่ฉันด้วย ฉันอยู่ของฉันกับลูกดีๆ แล้วทำไมคุณกับเจ้านายของคุณถึงต้องโผล่มาตอนนี้ด้วย”

“เชิญครับ” แม้จะสงสารหญิงสาว แต่เขาก็ต้องทำหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมายมาให้สำเร็จ

สุดท้ายแล้วกันตาก็ต้องพาลูกสาวตัวน้อยตามชายแปลกหน้าไป แม้จะจำหน้าของอีกฝ่ายได้ แต่ก็จำชื่อไม่ได้ เพราะมันผ่านมานานหลายปีเหลือเกินกับการจากมาในวันนั้น

หัวใจของมาเฟียหนุ่มร้อนรนไม่สุขรอบอดี้การ์ดคนสนิทมือดีของตัวเองกลับมาพร้อมกับสิ่งที่ต้องการ จากที่นั่งรอในรถที่มีเครื่องปรับอากาศเย็นๆ ก็ลงมาเดินวนไปวนมาข้างรถตัวเอง แล้วก็ต้องยิ้มกว้างออกมาเมื่อมองไปเห็นกันตาและลูกสาวของตัวเอง ทั้งๆ ที่ยังไม่ตรวจดีเอ็นเอ แต่โดมินิกก็มั่นใจว่านั่นคือน้ำเชื้อของเขาที่ฝากไว้กับหล่อนเมื่อครั้งนานมาแล้ว และพอเห็นทั้งสามกำลังเดินมา มาเฟียหนุ่มก็กลับขึ้นไปนั่งรอในรถเหมือนเดิมแล้วจดจ่อกับประตูรถที่จะเปิดออก แล้วก็ต้องตีหน้าขรึมเมื่อประตูรถเปิดออกพร้อมกันตาและหนูน้อยน่าเอ็นดู

“ขึ้นมาบนรถสิ” เขาบอกแค่สั้นๆ แล้วกันตาก็พาลูกสาวก้าวเท้าขึ้นไปในรถแล้วประตูรถก็ปิดสนิทพร้อมกับเคลื่อนตัวออกไปจากตรงนี้ทันที

“ดะ...เดี๋ยว จะพาฉันกับลูกไปไหน”

“ไปบ้านของผม เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เขาตอบเพียงแค่นั้น แล้วส่งยิ้มอ่อนโยนให้หนูน้อยที่นั่งกอดแม่อยู่ตรงหน้าตัวเอง

ทันทีที่รถลีมูซีนเคลื่อนตัวออกไป เหล่าบอดี้การ์ดก็พากันขับรถอีกคันตามไปทันที

“แต่ฉันไม่มี”

“แต่ผมมี ว่าไงคะคนสวย ชื่ออะไรคะ คุณลุงขอโทษด้วยนะคะ ที่พาหนูกับแม่มาด้วยแบบนี้ แต่คุณลุงมีเรื่องจะคุย...”

“ไหนคุณลุงคนเมื่อกี้บอกน้องเดียร์ว่าคุณลุงจะให้ของเล่นน้องเดียร์ไงคะ” หนูน้อยกันติชาเอ่ยแทรกขึ้นมาก่อนที่โดมินิกจะพูดจบประโยค

“แน่นอนครับ คุณลุงมีของเล่นให้หนูเยอะเลย ว่าแต่คนสวยชื่ออะไรคะ”

แม้จะพอได้ยินชื่อที่หนูน้อยแทนชื่อตัวเองมาแล้ว แต่เขาก็อยากฟังจากปากของเด็กน้อยอีกครั้ง และหัวใจของเขามันก็ตื่นเต้นไม่แพ้กันตอนนี้ ยิ่งได้มองยิ่งมั่นใจว่านี่แหละคือผลผลิตของเขาที่เกิดขึ้นในคืนนั้น แม้ไม่ตั้งใจแต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว เขาก็จะพาหนูน้อยกลับไปด้วย

“แม่แก้มขา น้องเดียร์บอกชื่อคุณลุงได้ไหมคะ” หนูน้อยไม่ตอบ แต่ผละจากเอวของแม่แหงนหน้าขึ้นถาม

“ได้สิจ๊ะ” แม้ไม่อยากให้ลูกพูดกับโดมินิก แต่ก็ต้องยอมเมื่อตอนนี้ลูกสาวของหล่อนทำท่าจะสนใจอีกฝ่ายเสียแล้ว ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ยังกลัวๆ อยู่เลยด้วยซ้ำ

“รักแม่แก้มที่สุดเลย น้องเดียร์ชื่อเดียร์นะคะคุณลุง ว่าแต่คุณลุงชื่ออะไรคะ” หนูน้อยบอกและถามกลับ

“ลุงชื่อโดม” เขาบอกชื่อเล่นตัวเองที่มีแค่คนในครอบครัวเท่านั้นที่จะเรียกชื่อนี้

“ลุงโดม ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ และขอบคุณที่จะให้ของเล่นหนูด้วยค่ะ” หนูน้อยยกมือไหว้ขอบคุณล่วงหน้า

“ลุงโดมเต็มใจและยินดีมากครับ อะไรที่ทำให้น้องเดียร์มีความสุข ลุงโดมทำได้ทุกอย่างครับ”

“อย่ายุ่งกับลูกของฉัน” กันตาดึงลูกสาวเข้ามากอดแน่นอย่างหวงแหนและกลัว กลัวว่าโดมินิกจะพาลูกสาวไปจากตนเอง

หึ!

โดมินิกทำเพียงแค่ขำในลำคอก่อนจะยิ้มอ่อนโยนให้หนูน้อยตรงหน้าแล้วมองไปยังนอกรถที่เคลื่อนตัวช้าๆ ในยามนี้ เมืองไทยเป็นเมืองที่น่าเบื่อที่สุดก็ว่าได้ และขึ้นชื่อเรื่องรถติดที่สุด กว่าจะถึงบ้านพักก็คงมืดค่ำพอดี แน่นอนเขาไม่ชอบเลยที่จะเสียเวลานานๆ บนรถแบบนี้ แต่ก็ต้องยอมและอดทน เพราะมันคือเรื่องปกติของกรุงเทพมหานคร

ส่วนกันตาได้แต่นั่งเงียบไม่พูดอะไรอีก ส่วนหนูน้อยกันติชาที่หล่อนกอดแน่นอยู่ตอนนี้ได้เผลอหลับไปแล้ว เธอจึงเปลี่ยนท่านั่งของลูกให้ล้มตัวลงนอนหนุนตักตัวเองแทน ดูท่าแล้วกว่าจะถึงที่หมายคงนาน เพราะมองไปด้านนอกกระจกรถตอนนี้รถเต็มไปหมด และรถก็เคลื่อนตัวช้าเหลือเกิน

อ่านต่อ