หวงรักราคีร้าย

ดวงตาสีสนิมเข้มจดจ้องที่ร่างเล็กเพรียวระหงเหมือนทุกครั้งที่มายังผับแห่งนี้ และเขาชอบมองดูพนักงานสาวเวลาเดินและพูดคุยกับลูกค้าแต่ละโต๊ะ เธอเป็นมิตรกับทุกคน และยิ้มของเจ้าหล่อนก็ทำให้เขารู้สึกอิ่มเอมทุกครั้งที่ได้มอง เวลาเครียดจากงานแล้วมาเจอเธอที่นี่ ขอแค่ได้นั่งมองไกลๆ ก็ทำให้เขาหายเครียดกังวลกับเรื่องที่บริษัทกับที่บ้านได้

“เฮ้ย! มองจนตาจะหลุดอยู่แล้วนะไอ้เจตน์” มือใหญ่ทุบไหล่หนาของเพื่อนรักเมื่อมองตามสายตาของเพื่อนที่จดจ้องมองตั้งแต่เข้ามาในร้าน และมักเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่มาที่นี่

“อะไรของมึงไอ้กตตน์” เจตน์ปัดมือของเพื่อนที่วางบนไหล่ตัวเองออกอย่างรำคาญแล้วคว้าหยิบแก้วน้ำสีอำพันตรงหน้ามาจิบดื่มแล้วมองไปทางเดิม รอว่าเมื่อไหร่สาวน้อยหน้าหวานจะเดินมาทางตนเอง

“ความอยากของแกมันชัดบนหน้าขนาดนี้ยังจะปากแข็งอีกนะมึง” กตตน์พูดยิ้มๆ แล้วคว้าหยิบแก้วน้ำสีอำพันของตัวเองมาจิบดื่มบ้าง

“หึหึ...ขนาดนั้นเชียวเหรอวะไอ้กตตน์”

“เออ! ชัดบนหน้ามึงแหละไอ้เจตน์”

“แต่เธอยังเด็กอยู่ไอ้กตตน์” เจตน์ เกียรติบดินทร์ หรือเจตน์ วัย 38 ปี ทายาทของตระกูลผู้ดีเก่า เจ้าของธุรกิจจิวเวลรี่เจ้าดังและร่ำรวยที่สุดในประเทศก็ว่าได้ แค่พูดถึงนามสกุล ทุกคนต้องยกมือขึ้นทาบอกและเคารพยำเกรงชายหนุ่ม

“สิบแปดแล้วไอ้เจตน์ กูไปถามมาแล้ว และตอนนี้เด็กนั่นก็กำลังต้องการเงินไปรักษาน้อง มึงไม่ยื่นมือไปช่วยหน่อยเหรอวะ ถือว่าช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์”

กตตน์ เพื่อนสนิทหนึ่งเดียวของชายหนุ่มบอกแล้วก็ถือแก้วน้ำสีอำพันไปหาสาวๆ ที่ยกแก้วเชิญชวนเขาอยู่ก่อนหน้า ทิ้งให้เพื่อนนั่งอยู่คนเดียวเพื่อใช้ความคิด ก็เพื่อนเฝ้ามองเด็กสาวมานานแล้ว มีหรือกตตน์จะไม่รู้ความคิดความอ่านของเพื่อนรัก แค่มองตาก็รู้ถึงตับไตไส้พุง

เจตน์จิบน้ำสีอำพันในแก้วทีละน้อยพร้อมมองดูสาวน้อยที่เดินไปมาในร้าน ทุกการเคลื่อนไหวของหญิงสาวทำให้หัวใจของเขาสั่นไหว ผ่านผู้หญิงมามากคน แต่ก็ไม่เคยมีความรู้สึกปรารถนาแรงกล้าเท่าเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มคนนี้เลยสักคน และยิ่งไปกว่านั้นเขาอยากจะดูแลเธอ ไม่อยากให้มาทำงานลำบากแบบนี้

“ไม่มีอะไรที่คนอย่างเจตน์ต้องการแล้วไม่ได้ครอบครอง” เขาพึมพำกับตัวเองท่ามกลางเสียงเพลงดังในผับแล้วลุกขึ้นเดินตามคนที่กำลังเดินไปทางหลังร้าน

เท้าหนาสาวเท้าก้าวเดินเร็วๆ ผ่านผู้คนไปทางหลังร้านเพื่อจะให้ทันคนตัวเล็ก พอเดินออกมาถึงหลังร้านก็เห็นสาวน้อยกำลังคุยโทรศัพท์พร้อมกับร้องไห้ เขาจึงเดินเข้าไปหาเธอโดยอัตโนมัติโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว พอเดินมาถึงตัวของสาวน้อย เขาก็ตวัดแขนแข็งแรงรวบร่างเล็กเข้ามากอดแนบแน่นอย่างปลอบประโลม ส่วนคนที่ถูกจู่โจมรวบเข้าไปกอดแน่นตกใจ เบิกตากว้าง อ้าปากค้างพร้อมกับดิ้นผลักไสคนแปลกหน้าออกห่างตัวเอง

“อือ...ปล่อยฉันนะคะ” เธอดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดแข็งแรงที่เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งออกมาจากร่างใหญ่และมีกลิ่นบุหรี่ปะปนออกมาด้วย เธอไม่ชอบกลิ่นแบบนี้แม้จะทำงานในที่อโคจร แต่ก็ไม่ชินสักทีกับกลิ่นน่าสะอิดสะเอียนพวกนี้ สาวน้อยดิ้นต่อต้านแรงขึ้นพร้อมกับสั่งคนตัวโตให้ปล่อยตัวเองอีกครั้ง

“ปล่อยค่ะคุณลูกค้า ดิฉันว่าคุณเมามากแล้วนะคะ” เธอพูดพร้อมดันเขาออกห่าง แต่เขากลับกอดรัดเธอแน่นขึ้นพร้อมกับพูดกระซิบข้างหูเธอในมุมมืดสลัวว่า

“ต้องการเงินเท่าไหร่ ฉันจ่ายไม่อั้นเด็กน้อย” น้ำเสียงแหบพร่าทรงเสน่ห์เอ่ยกระซิบข้างหูให้ได้ยินกันแค่สองคน แม้เสียงเพลงในผับจะดังออกมาถึงด้านนอก แต่คำพูดของคนพาลก็ดังชัดเจนในหูของสาวน้อย

“คุณพูดบ้าอะไรของคุณ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่ปล่อย ฉันจะร้องให้คนมาช่วยแล้วนะ”

“เฮอะ! ไม่มีอะไรที่ฉันต้องการแล้วไม่ได้หรอกเด็กน้อย ว่าไง...ต้องการเท่าไหร่บอกฉันมา เดี๋ยวฉันจ่ายให้ ไม่อยากได้เงินไปรักษาน้องแล้วเหรอ” คำพูดของคนพาลฉวยโอกาสทำให้เธอผละเงยหน้าที่อยู่ระหว่างอกแกร่งเงยขึ้นมองหน้าของเขาในความมืดสลัวแล้วก็กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอด้วยความยากลำบาก ขนาดในความมืดสลัวเห็นเพียงแค่เสี้ยวหน้าและเงาของใบหน้าก็ยังรู้สึกถึงอำนาจของบุรุษคนนี้ และรู้สึกใจสั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

“คุณรู้เรื่องของฉันได้ยังไง?”

หึหึ

เจตน์ไม่ตอบ เขาทำเพียงแค่นขำในลำคอแล้วปล่อยเธอให้เป็นอิสระจากอ้อมกอดของตัวเองทั้งๆ ที่อยากกอดสาวเจ้าไว้นานๆ

“ถ้าอยากมีเงินรักษาน้องก็ตามฉันออกไปข้างนอก แล้วชีวิตของเธอจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ” เขาบอกสาวน้อยจบประโยคก็เดินจากไป ทิ้งให้เด็กสาวยืนตกอยู่ในภวังค์ความคิดตัวเองตามลำพัง

หทัยกานต์ เอกพิชัย หรือหมิง วัย 22 ปี สาวน้อยสู้ชีวิตครุ่นคิดตามคำพูดของคนแปลกหน้าที่เต็มไปด้วยอำนาจพูดทิ้งท้ายก่อนเดินจากไปพร้อมกับยกมือขึ้นปาดเช็ดคราบน้ำตาที่เปื้อนแก้มตัวเองแล้วก้มมองโทรศัพท์ในมือของตนเองที่ยังมีสายค้างอยู่ สายที่ค้างคือสายของน้องชาย ใช่...เธอลืมไปเลยว่าคุยกับน้องชายก่อนหน้านี้ จึงยกขึ้นแนบหูอีกครั้ง

“กล้ายังอยู่ในสายไหม” เธอกรอกเสียงและควบคุมให้เป็นปกติ แต่น้องชายก็จับได้อยู่ดีว่าเธอร้องไห้

“พี่หมิงร้องไห้?” หาญกล้า วัย 16 ปีเอ่ยถามพี่สาวกลับมาในสาย

“คะ...ใครร้องไห้ ไม่มี๊!” เธอปฏิเสธเสียงสูงส่งกลับไปในสายแม้รู้ดีว่าตัวเองปิดบังน้องชายไม่ได้

“กล้ารู้จักพี่หมิงดี พี่หมิง...กล้าไม่อยากรักษาแล้ว” หาญกล้าบอกพี่สาวกลับมาในสายถึงเรื่องการรักษา เพราะมันต้องใช้เงินจำนวนมาก

“ไม่เอาสิกล้า ไม่พูดแบบนี้ กล้าต้องรักษา ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน พี่หาได้ กล้าต้องอยู่กับพี่นานๆ นะ อย่าท้อนะกล้า พี่ยังไม่ท้อแล้วกล้าจะท้อได้ยังไง พี่รักกล้านะ” เธอบอกน้องชายเสียงสั่นพร้อมยกมือขึ้นปาดป้ายเช็ดน้ำตาของตัวเองไปด้วย