อาเย่ว คู่หมั้นหมายราวกิ่งทองใบหยก ภายใต้ชุดฮั่นฝูทะมัดทะแมง ทรงผมเกล้าสูงราวจอมยุทธหญิงผูกริบบิ้นสีครามอ่อนมีโอปอประดับ ใบหน้าแฉล่มแช่มฉ้อย ผู้ที่รักการล่าสัตว์เป็นชีวิตจิตใจ สดใสร่าเริง อยากรู้อยากเห็นไปหมด มาดูกันว่าเขาจะช่วยคู่หมั้นได้อย่างไร อาเว่ย หรือ องค์ชายหลางเว่ย ร่างจำแลงแปลงกายราวต้องอาถรรพ์ในชุดสีดำพร้อมเสื้อคลุมตัดกับสีผิวขาวละมุน ผู้แอบซ่อนความรู้สึกเอาไว้ ༶•┈┈┈┈┈┈୨♡୧┈┈┈┈┈•༶ นั่นตัวอะไรกระโดดออกจากหน้าต่างท่าทางหน้ากลัว หรืออาถรรพ์ที่ว่านี้จะทำให้เกิดอาเพศใหญ่ ผู้คนล้มตาย แล้วเลือดหญิงสาวพรหมจรรย์นั้นมันเกี่ยวอะไรกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่นี้ล่ะ อาเย่วจะช่วยอาเว่ยได้หรือไม่ ༶•┈┈┈┈┈┈୨♡୧┈┈┈┈┈•
꧁༻บทที่ ๑༺꧂
หลางเว่ย องค์ชายหมาป่า
ท่ามกลางหิมะอันหนาวเหน็บในสวนท้อกลางหุบเขาที่มืดมิด พระจันทร์ดวงกลมโตส่องแสงสว่างทั่วบริเวณนั้น
โอ๊ย!! ช่วยข้าด้วย ใครก็ได้ช่วยข้าที หรือใกล้จะคลอดแล้วนี่
“ท่านแข็งใจหน่อยพระมเหสี เดี๋ยวข้าไปตามหมอหลวงที่ติดตามมาดูอาการของท่าน” สิ้นเสียงนางกำนัลที่เดินคล้อยหลังออกไป
พระมเหสีลูบครรภ์ที่ยื่นมากกว่าส่วนอื่นวนไปมาทาถูๆ ด้วยอาการทุรนทุรายก่อนจะทรุดตัวลงไปกองกับพื้น ร้องสลับกับการพลิกตัวไปมาอยู่ครู่หนึ่ง
ไม่นานนักก็ปรากฏลำแสงสีขาวจากท้องฟ้าอันมืดมิดสาดส่องลงมาบริเวณที่พักแรมของพระมเหสี
“นั่นลำแสงอะไรน่ะ” นางกำนัลชี้มือไปที่ลำแสงพร้อมตะโกนให้เหล่าองครักษ์ติดตาม
“ข้าว่ามันต้องเกิดอะไรขึ้นกับพระมเหสีแน่ๆ” องครักษ์จางรีบวิ่งไปที่กระโจมก่อนจะมีเสียงเล็กๆเล็ดลอดออกมา
“อุแว้ๆๆ !! ” เสียงองค์ชายน้อยน่ารักได้ถือกำเนิดขึ้น หมอหลวงติดตามและนางกำนัลรีบไปประคองพระมเหสีและองค์ชายน้อยจากพื้นขึ้นมา
“ข้าไม่เป็นอะไรมาก เจ้าช่วยไปดูองค์ชายลูกของเราหน่อย” พระมเหสีปาดเหงื่อ
“ว้าว!! หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักจังเลยเพคะ” นางกำนัลคว้าตัวองค์ชายน้อยที่ห่อตัวด้วยผ้าแพรอย่างดี สายตาจ้องมองไปที่ทารกน้อยอย่างเอ็นดู
“เอ๊ะ!! ดูนี่สิ ทำไมองค์ชายมีถึงมีหูชูชันผิดปกติ นัยน์ตาแดงก่ำราวโลหิตแดงฉาน”
“ไหนให้เราดูสิ ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย”
“เขามีลักษณะเหมือนสัตว์ป่าชนิดหนึ่งก็ไม่ปาน แม่เจ้า !! มันหดกลับเข้าไปได้ เอ๊ะ..ฉันตาฝาดหรือนี่ อืม..น่าประหลาด องครักษ์จางท่านช่วยส่งม้าเร็วไปแจ้งข่าวให้ฮ่องเต้ทราบว่า พระมเหสีได้ให้กำเนิดองค์ชายแล้ว”
“แต่จริงๆอยากจะกลับเสียเดี๋ยวนี้ เราตั้งใจจะพาองค์ชายน้อยกลับไปด้วยตนเองเสียด้วยซ้ำ” องครักษ์จางกระโดดขึ้นหลังม้าอย่างรวดเร็ว เขาตวัดแส้ไปที่หลังม้าหนึ่งที
“ช่า” “ฮี๊!!” ม้ายกข้าหน้าขึ้นอย่างลำพองก่อนที่จะออกตัววิ่งจนฝุ่นตลบอบอวลราวกับอยู่ในเมฆหมอก ใบหน้าของอิสตรีผู้สูงศักดิ์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเปล่งเสียงนุ่มๆชวนฟังว่า
“คิดถึงที่นอนนุ่มๆเสียแล้วสิ พรุ่งนี้เราจะเดินทางกลับกันแล้วนะ” สีหน้าของนางกำนัลยิ้มละมุนอย่างรู้ทัน
“ข้าน้อยว่าท่านน่าจะคิดถึงฮ่องเต้มากกว่าที่นอนเป็นแน่แท้”
สีหน้าของพระมเหสียิ้มเห็นไรฟัน เหลือกตามองบนพร้อมกับเบ้ปากก่อนที่จะหัวเราะขึ้นเบาๆ
༶•┈┈┈┈┈┈୨♡୧┈┈┈┈┈•༶
รุ่งเช้าวันใหม่…แสงแดดสาดส่องกลีบดอกท้อสีชมพูระเรื่อไล่โทนสีเข้มสุดจากใจกลางเกสรของดอกไม้สู่ปลายก้านดอกท้อที่ยังมีดอกตูมสลับไปมาตามกิ่ง
“เมื่อคืนเราเกือบแย่แล้ว” ในสถานการณ์ที่คับขันห่างไกลจากคนรักเช่นนี้ ความเจ็บปวดเกือบคร่าวิญญาณไปจากร่างผู้เสียสละที่เรียกว่า “แม่”
“ไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้ท่านปลอดภัย” สายตานางกำนัลมองไปยังพระมเหสีด้วยความเข้าใจหัวอกของผู้เสียสละพร้อมอุ้มองค์ชายน้อยอย่างทะนุถนอมก่อนที่จะยื่นให้อิสตรีผู้สูงศักดิ์รับทารกน้อยเอาไว้แนบอก
เอ้ เอ เอ่ เอ้ ~~ ลูกน้อยของแม่
༶•┈┈┈┈┈┈୨♡୧┈┈┈┈┈•༶
ทหารเปิดประตูเมืองให้พระมเหสีพร้อมด้วยคณะผู้ติดตามเขาไปในพระราชวัง
“เจ้ากลับมาพร้อมลูกของเรา” สายตาฮ่องเต้จ้องมองหน้าทารกน้อยน่ารักพิมพ์เดียวกับเขาอย่างกับลอกคราบเขาเมื่อสิบห้าปีก่อน
เรียกว่าถอดแบบเดียวกันก็คงจะไม่ผิดประการใด คิดๆไปก็ชื่นใจกับดีเอ็นเอที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าราวกับผ้าขาวบริสุทธิ์ส่งเสียงร้องโยเย ก่อนที่พระมเหสีจะเข้ามาปุ้มองค์ชายจากมือผู้ครองบัลลังก์
“เอ๊ะ เขาคงจะหิวแล้ว งั้นหม่อมฉันขอตัวก่อน” อากัปกิริยาของทารกน้อยเปลี่ยนจากร้องไห้เป็นยิ้มสวยๆให้กับผู้เป็นแม่ ใบหน้าของผู้รู้งานก็เป็นเช่นนี้นั้นเอง
༶•┈┈┈┈┈┈୨♡୧┈┈┈┈┈•༶
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกจากทารกโตขึ้นเป็นหนุ่มน้อยที่ชอบซุกตัวอยู่กับกองตำราบ่งบอกให้รู้ว่าเขาก็เป็นหนอนหนังสือตัวยง แต่ซ่อนความเก็บกดไว้ภายใต้หน้าตาอันหล่อเหลานั้นไว้
“ช่วยด้วย ๆ…” เสียงชาวบ้านร้องเรียกเพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้เคียงละแวกนั้นวิ่งหน้าตาตื่นราวกับเห็นผีกลางวันแสกๆ ไม่สิ!! นี่มันมิใช่ยามวิกาล
“ข้าตั้งใจจะไปเลี้ยงไก่ แต่กลับพบเจอซากสัตว์ปีกตายเกลื่อน มันช่างน่าสยอง” ชายผู้หนึ่งยกซากไก่ทั้งสองมือกลางกลุ่มชนนับสิบที่เปิดสภาตั้งวงสดับรับฟังถึงความวุ่นวายที่จะเกิดขึ้นต่อไปจากนี้
“บ้านของข้าก็เจอเช่นกัน” เสียงตะโกนของชายฉกรรจ์ตะโกนขึ้นมาราวกับผู้ประสบภัย จู่ๆสองสามีภรรยาคู่หนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นโหวกเหวกโวยวาย
“ใครก็ได้ช่วยลูกข้าด้วย” ชายฉกรรจ์ชี้มือไปยังร่างเด็กน้อที่นอนหายใจรวยริน พร้อมกับเสียงคร่ำครวญปานใจจะขาดแรงกอดและเขย่าไม่สามารถปลุกเด็กน้อยให้ฟื้นชีวิตขึ้นมาได้
หรือนี่จะเป็นลางบอกเหตุที่เลวร้าย หมูบ้านนี้กำลังจะเจอกับอาเพศจากการทำไม่ดีใช่หรือไม่
“เฮ้ย !! ดูนั่นสิตัวอะไรไม่รู้” สายตาของทุกผู้ทุกนามในบริเวณนั้นมองตามนิ้วของชายคนหนึ่งไป
༶•┈┈┈┈┈┈୨♡୧┈┈┈┈┈•༶
บทที่ 1 หลางเว่ย องค์ชายหมาป่า
10/03/2025
บทที่ 2 หลางเว่ย องค์ชายหมาป่า
10/03/2025
บทที่ 3 หลางเว่ย องค์ชายหมาป่า
10/03/2025
บทที่ 4 หลางเว่ย องค์ชายหมาป่า
10/03/2025
บทที่ 5 หลางเว่ย องค์ชายหมาป่า
10/03/2025
บทที่ 6 หลางเว่ย องค์ชายหมาป่า
10/03/2025
บทที่ 7 หลางเว่ย องค์ชายหมาป่า
10/03/2025
บทที่ 8 หลางเว่ย องค์ชายหมาป่า
10/03/2025
บทที่ 9 หลางเว่ย องค์ชายหมาป่า
10/03/2025
บทที่ 10 หลางเว่ย องค์ชายหมาป่า
10/03/2025
บทที่ 11 แนะนำเรื่อง
09/03/2025
หนังสืออื่นๆ ของ พลิ้วไผ่
ข้อมูลเพิ่มเติม