เมื่อโชคชะตาบังคับให้เขาและเธอซึ่งเป็นคู่กัดต้องกลายเป็นคู่แต่งงานแบบสายฟ้าแลบ! ระหว่างอดีตที่เต็มไปด้วยการปะทะคารม กับปัจจุบันที่ต้องใช้ชีวิตร่วมชายคา... เรื่องวุ่น ๆ จึงเริ่มต้นขึ้น ตั้งแต่แปรงสีฟันยันหัวใจ เขา...ผู้ชายเจ้าเล่ห์ ขี้แกล้ง และขี้หวงอย่างหนัก เธอ...หญิงสาวปากแข็ง ขี้ประชด แต่แอบอ่อนโยนในทุกความใส่ใจ จากบ้านไม้ริมคลอง กลายเป็นสนามรักและสงครามขนาดย่อม ที่ไม่มีใครยอมใคร แต่หัวใจสองดวงกลับเริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด... เพราะบางที...โชคชะตาอาจไม่ได้บังคับ แต่มันอาจกำลังพาเขาและเธอ... กลับมายังที่ที่เรียกว่า "บ้าน" ด้วยกัน
1
แดดยามบ่ายทอดลงสู่ริมคลองสายเก่า ลมพัดเบา ๆ ส่งกลิ่นขนมอบจากเรือนไทยหลังหนึ่งไปยังอีกฝั่งที่มีบ้านไม้สักหลังคล้ายกัน รั้วเตี้ย ๆ กั้นสองบ้านไว้พอเป็นสัญลักษณ์ ไม่ใช่ระยะห่างใจแต่อย่างใด เพราะสองบ้านสนิทสนมกันดี ยกเว้นลูกๆ ที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตลอด
“เดินไม่ดูทางเลยเหรอขิง เหยียบรองเท้าฉันจนจะหลุดอยู่แล้วนะ” เสียงทุ้มคุ้นเคยดังขึ้นเมื่อหญิงสาวยกตะกร้าขนมเดินขึ้นบันไดมา เธอปรายตาไปทางต้นเสียงอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ฉันไม่ได้เหยียบ แค่เดินเฉียดเฉย ๆ เอง”
“เฉียดจนรองเท้าหลุดเนี่ยนะ”
“ถ้ารองเท้ามันจะหลุดง่ายขนาดนั้น นายก็เลือกคู่ใหม่เถอะ” น้ำขิงตอบเรียบ ๆ ขณะวางตะกร้าลงบนโต๊ะไม้
“พูดจาแบบนี้จะยั่วโมโหกันใช่ไหม”
“เปล่า” เธอลอยหน้าลอยตาพูดทำเขาหมั่นไส้เป็นที่สุด
“คิดถึงฉันบ้างไหม” เขาเอ่ยถามยั่วกลับไปบ้าง
“คิดถึงความสงบก่อนนายจะเดินมาเสียมากกว่า”
“อ้อ... เหรอ”
เธอปรายตามองเขา แล้วกอดอก
“นายเองก็ไม่เคยพูดดีกับฉันสักครั้ง จะมาหวังอะไร อยากให้ฉันพูดดีกับนายหรือไงไม่มีทาง”
“เธอพูดแบบนี้ เดี๋ยวก็ขึ้นคานหรอก ใครจะเอาผู้หญิงปากกรรไกรแบบเธอ”
“ขึ้นคานก็ไม่ได้หนักหัวใคร ถึงนายจะเป็นผู้ชายคนสุดท้ายบนโลก ฉันก็ไม่แต่งงานกับนายแน่นอน ขาอ่อนฉันอย่าหวังได้เห็น” น้ำขิงเชิดหน้าเล็กน้อย ก่อนจะพูดอย่างเหย่อหยิ่ง
“ขาอ่อนก็อย่าหวังได้เห็นอย่างนั้นเหรอ”
ภวัตหัวเราะเบา ๆ ดวงตาคมเป็นประกายเจ้าเล่ห์
ไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว เขาก็ดึงเธอมากอดรัดแนบอกก่อนที่จะบดจูบเธออย่างดุเดือดบ้าคลั่ง
“นี่ปล่อยนะ อื้อ...”
“ขาอ่อนก็จะไม่ได้เห็นเหรอ แต่วันนี้ฉันจูบเธอจนปากบวมได้นะ” เขากระชากเธอเข้าไปหา พร้อมแรงดึงที่ทำให้เธอเสียหลักล้มลงบนโซฟาไม้ตรงชานบ้าน
“นายทำอะไรนี่ อื้อ... ปล่อยนะ”
“แค่อยากรู้ว่าเธอยังกล้าพูดเหมือนเมื่อกี้ไหม”
“ปล่อยนะวัต!” น้ำขิงดิ้นขลุก ๆ
“จะบ้าเหรอ!”
“ไม่ได้บ้า แต่เอาจริง”
น้ำขิงกำลังจะต่อว่า แต่ปลายเสียงกลับหายไป เพราะริมฝีปากของเขาประกบจูบปากของเธออีกครั้ง
ตะกร้าขนมหล่นกระแทกพื้นดัง ตุ้บ
ประตูบ้านเปิดพอดี
“วัต! ขิง!! ทำอะไรกันนี่” เสียงร้องของสมพรดังขึ้นลั่นเรือน ตามมาด้วยบิดามารดาของน้ำขิงที่ยืนตาค้างกับภาพตรงหน้า
ภวัตยันตัวลุกขึ้นช้า ๆ ส่วนหญิงสาวรีบผละออกทันที จัดเสื้อผ้าอย่างลนลาน
“แม่คะ! ขิง...ขิงแค่ล้ม แล้ววัตก็ดึงไว้ ขิงไม่ได้...มันไม่ได้มีอะไรค่ะ!”
“ไม่มีอะไรอย่างนั้นเหรอ คิดว่าพ่อแม่เป็นเด็กไม่ประสาหรือไง” เดือนเพ็ญมารดาของน้ำขิงพูดขึ้น
“หนูไม่ได้มีอะไรกับวัตจริงๆ นะคะ นายพูดบ้างสิ จะให้ฉันโดนรุมคนเดียวหรือไง”
“ขิงเสียหาย ผมยินดีรับผิดชอบครับ” ภวัตพูดเสียงเรียบ รับคำอย่างแมนๆ ทำเอาน้ำขิงตาโต
“นายพูดบ้าอะไรของนายนี่” น้ำขิงตกใจกระซิบเสียงดุ ๆ ริมหูของเขา
“รับผิดชอบเธอไง” เขายักคิ้วให้เธออย่างกวนๆ เธอจึงรู้ว่าโดนเขาเล่นเข้าให้แล้ว
“นายจะบ้าเหรอ ใครจะอยากให้นายรับผิดชอบ”
“แค่ไม่อยากให้มันบานปลาย”
“เอาล่ะ ทั้งสองต้องแต่งงานกัน” ประสงค์บิดาของน้ำขิงตัดบทเพราะลูกสาวเสียหาย
“แต่พ่อคะ แม่คะ” น้ำขิงพยายามจะอธิบายว่ามันไม่มีอะไร
“ถ้าลูกไม่แต่งงานกับวัต ก็ไม่ต้องมาเรียกเราสองคนว่าพ่อแม่อีก เราไม่มีลูกสาวที่ปล่อยเนื้อปล่อยตัวแบบนี้” ประสงค์กับเดือนเพ็ญสีหน้าจริงจัง ก่อนจะหันหลังให้ทำท่าจะเดินจากไป แต่แอบยิ้มทั้งสองคน เพราะอยากให้ภวัตกับน้ำขิงแต่งงานกันแต่เด็ก แต่เพราะทั้งสองไม่กินเส้นกันเลยไม่รู้จะใช้วิธีไหนแล้วให้ทั้งสองดีกันและตกหลุมรัก โอกาสนี้มาถึงจะไม่คว้าเอาไว้ได้อย่างไรกัน
โอกาสดีๆ ร้อยปีจะมีสักครั้ง
“คุณพ่อคุณแม่จะตัดขาดหนูเลยเหรอคะ” น้ำขิงตกใจ ไม่ให้ตกใจได้อย่างไรกันบิดามารดาจริงจังเสียขนาดนั้น
“ใช่ เราไม่มีลูกสาวใจง่าย ปล่อยเนื้อปล่อยตัวแบบนี้”
“แต่หนู”
“ไม่มีแต่ แค่นี้แหละ พ่อกับแม่ไม่อยากฟังคำแก้ตัวของเราแล้ว” เดือนเพ็ญพูดเสียงเฉียบ บอกว่าเอาจริงแน่นอน
“หนูขิงไม่ต้องกลัว ลุงกับป้าจะให้ตาวัตรับผิดชอบหนูแน่นอน ในเมื่อหนูเสียหายไปแล้ว”
“หนู...” น้ำขิงพูดไม่ออก เธอยังไม่ได้มีอะไรกับภวัตจะเสียหายได้ยังไง แต่ผู้ใหญ่ทุกคนต่างมองอย่างกดดัน ทำเอาเธออึกอักพูดไม่ออก
“ไม่ต้องอายหรอกน้ำขิง ฉันยินดีรับผิดชอบเธอ ต่อไปเราจะมีหลานอ้วนๆ ให้พ่อกับแม่แน่นอน” เขาโอบเอวเธอเข้าไปกอด สีหน้าทะเล้น เธอถลึงตาเข้าใส่ แต่เขาก็ยังทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“แต่งก็ได้ค่ะ” เมื่อเห็นบิดามารดาจะตัดขาดแล้วมันก็จริงจังมาก เธอจึงรับปากไปก่อน
“ฉันจะแต่งให้พ่อแม่สบายใจเท่านั้น เราแต่งกันแค่ในนาม ไม่นอนด้วยกัน ฉันรังเกียจนาย” อยู่กันสองคนน้ำขิงก็เปิดฉากคุยเรื่องสำคัญกับภวัตในทันที
“อือฮึ” เขาครางรับ
“นายสัญญาแล้วนะ รับปากดีๆ สิ”
“แต่งกันก่อนค่อยว่ากัน”
บทที่ 1 1
06/08/2025
บทที่ 2 2
06/08/2025
บทที่ 3 3
06/08/2025
บทที่ 4 4
06/08/2025
บทที่ 5 5
06/08/2025
บทที่ 6 6
06/08/2025
บทที่ 7 7
06/08/2025
บทที่ 8 8
06/08/2025
บทที่ 9 9
06/08/2025
บทที่ 10 10
06/08/2025
บทที่ 11 11
06/08/2025
บทที่ 12 12
06/08/2025
บทที่ 13 13
06/08/2025
บทที่ 14 14
06/08/2025
บทที่ 15 15
06/08/2025
บทที่ 16 16
06/08/2025
บทที่ 17 17
06/08/2025
บทที่ 18 18
06/08/2025
หนังสืออื่นๆ ของ B.J.BEN
ข้อมูลเพิ่มเติม