ปราบรักเมียพยศ

“พี่อิทธิต้องช่วยอรจริงๆ นะ ไม่อย่างนั้นอรต้องแย่แน่”

อิทธิกร บุณยธรชำเลืองมองไปยังมุมห้องนั่งเล่น ที่เขามักจะใช้เป็นที่สำราญสังสรรค์กับเพื่อนฝูงที่มาหา และเวลานี้ก็มีอยู่คนหนึ่งนั่งดื่มรอเขาอยู่เงียบๆ ที่นั่น

“ช่วยสิ พี่ไม่ช่วยน้องแล้วจะไปช่วยแมวที่ไหน”

เขาตอบกลับไปอย่างให้กำลังใจเจ้าของเสียงเดือดร้อน

“แต่พี่ว่า อรน่าจะลองพูดคุยกับคุณตาดีๆ อธิบายให้ท่านเข้าใจว่าอรอายุยังไม่ได้มากมายอะไร ไม่น่าจะต้องรีบร้อนเรื่องแต่งงานแต่งการ บอกท่านไปสิ ยุคสมัยนี้ผู้หญิงอยู่ได้ด้วยลำแข้งตัวเองถมไป ไม่ใช่สมัยท่าน พออายุสิบหกสิบเจ็ดต้องมีเหย้ามีเรือน”

“โอ๊ย!”

เสียงร้องมาตามสายฟังเหมือนถูกเจ็บ

“ทำไมอรจะไม่พูดไม่อธิบายคะ อรพยายามทุกทางที่จะให้คุณปู่เห็นว่าถึงอรจะไม่มีสามี อรก็อยู่ของอรได้ สามารถดูแลงานในไร่ที่ท่านเป็นห่วงหนักหนาได้อย่างไม่ต้องอาศัยใครเลย แต่พี่อิทธิก็รู้นิสัยคุณปู่ดี ลงว่าท่านคิดหรือตั้งใจอะไรแล้ว ใครก็อย่าได้ขวางโดยเฉพาะเรื่องนี้ ท่านไม่เชื่อเอาจริงๆ ว่าผู้หญิงจะเข้มแข็ง หรือมีความสามารถเพียงพอที่จะทำงานที่ท่านเองเห็นว่าผู้ชายอกสามศอกเท่านั้นถึงจะทำได้เรียบร้อย”

“คุณตาไม่น่าคิดแบบนั้น ในเมื่อเวลานี้อรเองก็ดูแลงานที่ว่าอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ทำได้เรียบร้อยด้วยสิ”

อิทธิกรพูดเสียงอ่อนโยนด้วยความเห็นใจ

“ค่ะ ท่านเห็นว่าเวลานี้อรยังทำได้ แต่ไม่คิดว่าอรจะยังทำทุกอย่าง ดูแลทุกอย่างได้เรียบร้อยตลอดไปหากสิ้นท่าน”

“ก็เลยจะให้อรหาหลานเขยมาช่วยดูแลเมื่อไม่มีท่าน?”

“ค่ะ”

“แต่เผอิญอรยังไม่นึกพิศวาสผู้ชายที่ไหนสักคน”

สุ้มเสียงชายหนุ่มวัยสามสิบต้นๆ เริ่มมีแววขบขันเจือปน

“ไม่คิดเลยแหละว่าชาตินี้อรจะทำใจยอมให้ผู้ชายมาทำอะไรที่แสนจะน่าเกลียดและน่ารังเกียจกับอรได้”

เสียงขึงขังเป็นไปอย่างหนักแน่น

“พี่อิทธิอย่าโกรธละกัน ถ้าอรจะขอพูดตรงๆ อรไม่เคยเห็นพวกผู้ชายจะวิเศษเลอเลิศ ทั้งเนื้อทั้งตัวก็เห็นมีที่แตกต่างไปจากผู้หญิงอยู่อย่างเดียว ที่พ่อเจ้าประคุณเที่ยวได้อวดว่าตัวเองมีของขวัญที่พระเจ้าประทานแก่ผู้หญิง โธ่เอ๊ย... มันก็แค่แท่งเนื้อท่อนเดียว น่าเกลียดเหมือนจะตาย!”

อิทธิกรหัวเราะก๊ากอย่างอดไม่ได้ ผลคือถูกแหว

“พี่อิทธิอย่ามาหัวเราะอรนะ! อรพูดจริงๆ ถ้าไม่ถึงที่สุด อรไม่มีวันยอมให้ผู้ชายมาทำปู้ยี่ปู้ยำกับร่างกายอรหรอกจะบอกให้”

“พี่เชื่อ เฉพาะตอนนี้นะ”

“เอ๊ะ! นี่พี่อิทธิจะบอกว่า....”

“อย่าเพิ่งโกรธพี่สิ” เขาทำเสียงปะเหลาะเอาใจ “พี่เพียงแต่จะพูดให้ฟังเท่านั้นแหละว่า ผู้หญิงดีๆ ทุกคน เขาก็คงไม่นึกอยากให้มีผู้ชายคนไหนก็ได้มาทำวุ่นวายกับเนื้อตัวเขาทั้งนั้นแหละ แต่พอรู้จักที่จะรักใครสักคนก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ไอ้ที่เคยกลัว เคยรู้สึกขยะแขยงก็อาจเปลี่ยนใจเป็นชอบ แล้วก็...อย่าว่าพี่เห็นเพศเดียวกันวิเศษเลยนะ แต่ร้อยทั้งร้อย ผู้หญิงที่แต่งงานไปมีผู้ชายของตัวมักจะไม่ยอม-ยอมไม่ได้ ที่จะมีผู้หญิงอื่นมาใช้ไอ้แท่งเนื้อท่อนเดียวร่วมกับตัวเอง ไม่อย่างนั้นคงไม่มีคำพังเพยที่ว่าเสียงทองเท่าหัวไม่ยอมเสียผัวให้ใคร”

“เห็นจะไม่ใช่อรที่คิดอย่างนั้น รับรองได้!”

อิทธิกรคิดจะแย้งคำพูดขึงขังที่สวนมาทันที แต่แล้วก็เปลี่ยนใจเฉยเสีย คิดว่าเรื่องอย่างนี้ต้องให้เรียนรู้เอง

“เราออกนอกเรื่องกันแล้วล่ะ ตกลงว่าพี่อิทธิจะหาทางช่วยอรใช่มั้ยคะ”

“ช่วย” เขาตอบ “แต่ถ้ามีทางอื่น พี่ก็ไม่คิดว่า....”

“ไม่มี ไม่มีแล้ว!”

เสียงปลายสายขัดมา ฟังขื่นๆ

“คุณปู่ยื่นคำขาดมาแล้ว ถ้าอรหาผู้ชายแต่งงานด้วยไม่ได้ภายในสามเดือน ท่านจะเรียกนายนายขี้ก้างหน้าปลาจวดให้มาดูแลไร่ แถมยังจะให้นายนั่นมีกรรมสิทธิ์ในบ้านไร่แสงจันทร์งามคนละครึ่งกับอร พี่อิทธิก็รู้ว่าอรเกลียดนายนั่นยิ่งกว่า...อย่าให้อรพูดดีกว่า ใครๆ ก็รู้ทั้งนั้นแม้แต่คุณปู่เอง แล้วนี่ก็เหลือเวลาอยู่แค่สองสัปดาห์จะครบกำหนดที่ท่านขีดเส้นตาย”

‘นายนายขี้ก้าง’ หรือนามจริงขันธชัย เป็นหลานห่างๆ ห่างมากของคุณอุไร ย่าแท้ๆ ที่ถึงแก่กรรมนานแล้วของอรอินทุ์

ขันธชัย ณัฐบูรณ์เป็นชายหนุ่มที่จัดได้ว่าเกิดมาในสกุลดี แต่ขยันทำแต่ความเสื่อมเสียแก่วงศ์สกุล