แผนลวงอุ้มรัก

บ้านไม้สองชั้นหลังเก่าแก่บนเนื้อที่เกือบสองงานตั้งอยู่ย่านชานเมือง เจ้าบ้านหลังนี้ก็คือนรินทิพย์ภรรยาของดาบตำรวจวิชัยซึ่งได้เสียชีวิตไปเกือบสิบปีแล้วนั่นเอง

ภายในห้องรับแขกเล็กๆ ของบ้าน กำลังต้อนรับการมาเยือนของผู้หญิงแต่งตัวดีคนหนึ่ง ซึ่งเดินทางมาพร้อมกับผู้ชายในชุดสูทสีเทา

“เอาล่ะนะ ฉันจะไม่อ้อมค้อมก็แล้วกัน”

คุณหญิงประไพพรรณ เศรษฐีนีผู้ร่ำรวยเงินทอง หล่อนเป็นเจ้าของสถานเสริมความงามชื่อดัง ซึ่งมีสาขาอยู่ในหลายประเทศ และก็ยังเป็นเจ้าหนี้รายใหญ่ของนรินทิพย์อีกด้วย

“วันนี้ฉันต้องได้เงินก้อนคืนทั้งหมด หนึ่งล้านบาท”

นรินทิพย์หน้าซีดเผือด พยายามวิงวอนเพราะคิดว่าคุณหญิงประไพพรรณจะยอมยืดเวลาให้เหมือนเดิม

“คุณหญิงคะ ได้โปรดเถอะค่ะ ฉันยังไม่มีจริงๆ ขอผลัดไปสักเดือนหน้าได้ไหมคะ”

“คงไม่ได้แล้วล่ะคุณทิพย์ เพราะฉันใจดีให้ผ่อนผันมาเกือบปีแล้ว แต่ทั้งต้นทั้งดอกฉันก็ยังไม่ได้คืนเลย”

“แต่ฉันยังไม่มีจริงๆ นะคะ เงินที่กู้ยืมมาฉันก็เอาไปลงทุนหมด แต่ธุรกิจมันเจ๊งน่ะค่ะ”

“ฉันเห็นใจนะ แต่ฉันก็คงช่วยอะไรคุณทิพย์มากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วล่ะ ก็อย่างที่ฉันบอกนั่นแหละ ฉันไม่ใช่เจ้าแม่เงินกู้ ที่ฉันยอมให้คุณทิพย์หยิบยืมก้อนใหญ่ขนาดนี้ ก็เพราะเห็นกับดาบวิชัยที่เคยเป็นลูกน้องของสามีฉันมาก่อนน่ะ ถ้าเป็นคนอื่น ฉันคงไม่ให้ยืมหรอก”

นรินทิพย์ร้องไห้ออกมาอย่างอับจนหนทาง ยกมือไหว้คุณหญิงประไพพรรณทั้งน้ำตา

“ได้โปรดเถอะนะคะ ช่วยฉันอีกครั้งหนึ่ง แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะคะ แล้วฉันจะหาเงินมาคืนคุณหญิงทั้งหมดเลยค่ะ”

คุณหญิงประไพพรรณผ่อนลมหายใจออกมาอย่างหนักใจ

“เงินตั้งหนึ่งล้าน คุณทิพย์จะไปเอาที่ไหนมาใช้ฉันล่ะ ขนาดดอกดวงคุณทิพย์ก็ยังไม่มีให้ฉันเลย”

“ฉันจะพยายามค่ะคุณหญิง ฉัน... กำลังรอเงินที่ลงทุนอยู่ ถ้าสำเร็จคงได้มาก้อนใหญ่เลยล่ะคะ”

นรินทิพย์หมายถึงหุ้นที่ตัวเองซื้อเอาไว้

“อย่าหาว่าฉันใจจืดใจดำเลยนะ แต่ฉันคงยืดเวลาให้ไม่ได้แล้วล่ะ”

“แต่ฉันไม่มีเงินเลยค่ะตอนนี้”

“งั้นฉันก็คงต้องยึดบ้านหลังนี้ตามที่คุณทิพย์จำนองเอาไว้กับฉันแล้วล่ะ นี่ฉันก็พาทนายมาด้วย”

“อย่านะคะคุณหญิง ให้โอกาสฉันอีกสักเดือนนะคะ ได้โปรดเถอะค่ะ”

นรินทิพย์คุกเข่าและยกมือไหว้ น้ำตาไหลท่วมใบหน้า

คุณหญิงประไพพรรณมองอย่างเวทนา ก่อนจะพูดออกมาอย่างเห็นใจ

“งั้นเอาอย่างนี้ ฉันมีงานที่จะเสนอให้กับลูกสาวของคุณทิพย์ทำ ซึ่งถ้าทำสำเร็จหนี้สินระหว่างเราถือว่าจบสิ้นกันไป”

นรินทิพย์เบิกตากว้าง มองคุณหญิงประไพพรรณด้วยความสงสัยระคนหวาดหวั่น

“คงไม่ใช่งานไม่ดีใช่ไหมคะ”

“ไม่ใช่งานผิดกฎหมายอะไรหรอกคุณทิพย์”

“เอ่อ... แล้วคุณหญิงจะให้ลูกสาวของฉันทำอะไรคะ”

นรินทิพย์ถามออกไปด้วยความสงสัย และก็มั่นใจว่ามันจะต้องเป็นงานที่ยากเย็นมาก ไม่อย่างนั้นค่าจ้างถึงไม่แพงเป็นล้านแบบนี้แน่นอน

“ฉันต้องการให้ลูกสาวของคุณทิพย์รวบหัวรวบหางลูกชายของฉันน่ะ”

“คะ?!”

ท่าทางตกใจของนรินทิพย์ ทำให้คุณหญิงประไพพรรณต้องรีบอธิบายเพิ่มขึ้น

“คืออย่างนี้นะ ฉันกับลูกชายฉันน่ะ ตาธันน่ะ ไม่รู้คุณทิพย์จำได้หรือเปล่า”

“จำได้ค่ะ ตอนนั้นคุณธันยังเล็กๆ อยู่เลย”

นรินทิพย์ยังคงจำเด็กผู้ชายเจ้าของใบหน้าฟ้าประทานอย่างธันฐกรณ์ได้ไม่ลืม

“ฉันน่ะอยากอุ้มหลานแล้ว แต่ลูกชายยังไม่มีทีท่าจะยอมแต่งงานเลย มีแต่ควงผู้หญิงไปวันๆ ฉันก็เลยคิดแผนนี้ขึ้นมาน่ะ”

นรินทิพย์หน้าซีดเผือด เพราะตอนนี้เข้าใจแผนการของคุณหญิงประไพพรรณแล้ว

“คุณหญิงจะให้... ยัยหอมไปนอนกับคุณธันเพื่อที่จะมีหลานให้คุณหญิงอย่างนั้นเหรอคะ”

“ใช่แล้วล่ะ ค่าจ้างหนึ่งล้านบาท ถ้าหนูหอมตั้งท้องกับตาธันนะ”

“แต่ว่า...”

นรินทิพย์อึกอัก เพราะไม่รู้ว่าลูกสาวจะยินยอมหรือเปล่า

“แต่ฉันไม่บังคับหรอกนะ คุณทิพย์ลองเอาข้อเสนอของฉันไปปรึกษาหนูหอมก่อนก็ได้ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะให้ทนายเดินทางมาฟังคำตอบก็แล้วกัน”

“ได้... ได้ค่ะคุณหญิง”

“งั้นฉันไปก่อนนะ”

คุณหญิงประไพพรรณลุกขึ้นยืนจากโซฟา ก่อนจะพูดย้ำอีกครั้ง

“คิดให้ดีๆ ล่ะ งานแบบนี้มันหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วนะคุณทิพย์”

“ค่ะ คุณหญิง”

นรินทิพย์ลุกขึ้นเดินตามออกมาส่งคุณหญิงประไพพรรณที่รถ และก็ยืนมองตามท้ายรถของเจ้าหนี้ของตัวเองไปจนลับตา

“จะทำยังไงดี...”

นรินทิพย์เต็มไปด้วยความวิตกกังวล สีหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดเหลือเกิน