ซ่อนรักปถวี

(("ปล่อยฉันนะ!! บอกให้ปล่อยไง ลากฉันมาทำไม ฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ว้าย!!!")) "อะไรที่ฉันไม่อยากให้ได้ยิน แล้วเสนอหน้ามารับรู้รับฟัง ไม่ว่าใคร!! คนของใคร!! ฉันก็ไม่ไว้หน้า!!...จำเอาไว้!" "อ๊ะ!! ผะ แผ่นดิน" ผมสะบัดเธอจนเธอเซถลา แววตาของเธอที่มองมายังผม มันเหมือนกับเธอจะร้องไห้ แล้วถามว่าผมสนใจไหม ตอบเลยว่าไม่! ผมเดินหันหลังมานั่งเก้าอี้ แล้วจ้องมองหน้าฟาสที่ตอนนี้ในดวงตาเธอเอ่อคลอด้วยน้ำตา เธอลูบต้นแขนของตัวเองไปมา แล้วยืนนิ่งมองหน้าผม "ได้ยินอะไรบ้าง" ผมเอ่ยถามเสียงเรียบ "......" เธอเงียบแล้วหันหน้าหนี "ไม่มีปากหรือไง!" ผมเริ่มใช้เสียงหนักขึ้น เมื่อฟาสนั้นไม่ยอมตอบ ผมแค่อยากรู้ว่าเธอได้ยินเรื่องราวมาน้อยแค่ไหน "ไม่ได้ยิน" เธอตอบเสียงเบา "อย่ามาโกหก!!" ผมตะเบ็งเสียงแข็ง เมื่อเธอนั้นปฏิเสธ เพราะผมมั่นใจว่าเธอต้องได้ยินอะไรมาแน่ ๆ "คุณเปลี่ยนไปมากเลยแผ่นดิน" "ไม่ได้สนิทกันขนาดจะมาเรียกชื่อเฉย ๆ" ผมพูดโต้ตอบทันที เธอพูดอย่างกับรู้จักผมดีอย่างนั้นแหละ ทั้งที่ผมเพิ่งจะรู้จักเธอตอนที่แม่ของผมแนะนำ "........" เธอยังคงยืนเงียบเหมือนเดิม ซึ่งมันเริ่มจะทำให้ผมนั้นโมโหยิ่งขึ้นกว่าเดิม ทั้งที่ผมพยายามควบคุมมันไว้ "อยากตายหรือไง?"