นางไม่อยากเชื่อเลยสักนิด เมื่อครู่นางยังชื่นชมความงามของทัศนียภาพข้างทาง ทว่าเพียงพริบตา รถม้าวิ่งเร็วผิดจังหวะ นางกำลังจะตะโกนถามสารถีว่าเกิดเรื่องใดขึ้น รถม้าของนางก็เหมือนถูกกระแทกอย่างแรง รถม้าหมุนคว้าง ร่างของนางกระแทกผนังของรถม้าหลายครั้ง ราวกับกระดูกทุกชิ้นหลุดออกจากข้อต่อ นางหวีดร้องอย่างลืมตัว จนกระทั้งทุกอย่างสงบลง นางขยับตัวเพียงเล็กน้อยแต่เจ็บปวดจนต้องหลั่งน้ำตา หูสองข้างยังอื้ออึง สมองยังมึนงง นางรับรู้การเคลื่อนไหวที่เข้ามาใกล้ ดวงตากลมพยายามเบิกกว้างจ้องมองภาพผ่านม่านน้ำตา มือที่พอขยับได้ควานหาอาวุธ ทว่านางกลับพบมีดสั้นที่อาจารย์มอบให้ติดตัว นางกำมีดพกแน่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่นางจะไว้ป้องกันตนเองได้ “อย่าขยับ!” น้ำเสียงแข็งกร้าวดังขึ้นทำเอาร่างของจางฟางซินชะงักงันไปชั่วขณะ นางมองเห็นใบหน้าผู้เข้ามาไม่ชัด แต่เป็นกระบี่เปื้อนโลหิตนั้นกลับทำให้เบิกตากว้าง ปลายกระบี่อยู่ใกล้ใบหน้านางมากจนแทบจะรู้สึกได้ถึงรสชาติคาวเลือดที่ติดอยู่ที่กระบี่ ความเจ็บปวดถาโถมปล้นชิงสติของนางไปจนหมดสิ้น รสชาติความตายเป็นเช่นนี้หรือ? แล้วผู้ที่อยู่เบื้องหน้านางคือผู้ใดกัน มัจจุราชมารับดวงวิญญาณนางหรือ? เหตุใดใบหน้ามัจจุราชจึงดูคุ้นตาเหลือเกิน!
จางฟางซิน บุตรสาวเสนาบดีตกอับสกุลจาง ในยุคสมัยที่ตระกูลจางยังรุ่งเรื่อง บิดามีภรรยาสองคนทั้งสองเป็นพี่น้องกันตกลงปลงใจใช้สามีร่วมกัน บิดามีบุตรเพียงสองคนคือจางฟางซิน และจางฟางหรง น้องที่เกิดหลังนางแค่ครึ่งชั่วยาม มารดาของนางจากไปตั้งแต่วันที่นางถือกำเนิด หลังจากนั้นสามปีภรรยาอีกคนก็จากไป บิดาเศร้าโศกเสียใจจนร่างกายเจ็บป่วย ก่อนจะสิ้นใจบิดาได้ฝากฝั่งจางฟางซินและจางฟางหรงให้สหายรักช่วยดูแลพร้อมทรัพย์สินก้อนสุดท้ายที่เหลือน้อยนิด
จางฟางซินในวัยสิบสองจูงมือจางฟางหรงมายังสำนักศึกษาไผ่หยก ภายใต้การดูแลของสหายรักของบิดานามหยางอี้เสียง และด้วยความสงสารเวทนาจึงรับบุตรของสหายเป็นบุตรบุญธรรม
ชีวิตของจางฟานซินจึงเริ่มต้นใหม่ที่นี่ จนกระทั้งวันที่นางอายุสิบเจ็ด ทุกสิ่งก็เปลี่ยนไปตลอดกาล
....
นางไม่อยากเชื่อเลย อีกเพียงไม่กี่ลี้นางจะไปถึงที่หมายแล้วแท้ๆ เหตุใดถึงถูกตามไล่ล่าอย่างไร้หนทางเช่นนี้
จางฟางซินเคยอ่านเรื่องราวทุกอย่างเกี่ยวกับชายแดนตะวันออก นางศึกษาทุกอย่างจนมั่นใจว่าตัวเองเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างดียิ่ง ทว่านางไม่คิดว่า การลอบเดินทางที่ใช้เวลาครึ่งเดือนนี้จะมาจบลงที่รถม้าของนางพลิกคว่ำหลายตลบเช่นนี้
ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้รู้ว่านี่ไม่ได้ฝันไป แม้นางเตรียมใจไว้แล้ว แต่ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องขึ้นเร็วเพียงนี้ อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านั้น ขอเพียงนางได้ส่งสาส์นลับนี้ให้ถึงมือแม่ทัพพิทักษ์บูรพาเสียก่อน
หลังจากรถม้าของนางหยุดตีลังกาแล้ว นางได้ยินเสียงการต่อสู้ด้านนอก สารถีที่จ้างมาคงไม่อาจเป็นช่วยนางได้ และอาจรักษาชีวิตตนเองไม่ได้เช่นกัน เพียงการขยับตัวเล็กน้อย ความเจ็บปวดก็แล่นไปทั่วร่าง นางหลุดเสียงร้องอย่างเจ็บปวด นางเป็นคนมีความอดทนสูงหากไม่เจ็บปวดเจียนตายเช่นนี้ นางคงไม่หลั่งน้ำตาออกมาเช่นนี้
นางควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้...ไม่งั้นลำบากแน่ ...
หญิงสาวตื่นจากอาการมึนงงแล้วเริ่มขยับกาย แต่ข้อเท้าของนางเจ็บจนไม่อาจขยับได้ นางนั่งนิ่งๆ และพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงเอื้อมมือไปผลักตั่งเตี้ยเคยเป็นที่เขียนจดหมายออกจากข้อเท้าของนางออก นางรับรู้การเคลื่อนไหวที่เข้ามาใกล้ ดวงตากลมพยายามเบิกกว้างจ้องมองภาพผ่านม่านน้ำตา มือที่พอขยับได้ควานหาอาวุธ ทว่านางกลับพบมีดสั้นที่พ่อบุญธรรมมอบให้ติดตัว นางกำมีดพกแน่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่นางจะไว้ป้องกันตนเองได้
“อยู่นิ่งๆ”
จางฟานซินได้ยินเสียงดุดัน แต่คำพูดเหล่านี้ไม่ได้แทรกเข้ามาในสมองเลย นางพยายามดิ้นให้เป็นอิสระ
“อย่าขยับ!”
น้ำเสียงแข็งกร้าวดังขึ้นทำเอาร่างของจางฟางซินชะงักงันไปชั่วขณะ นางมองเห็นใบหน้าผู้เข้ามาไม่ชัด แต่เป็นกระบี่เปื้อนโลหิตนั้นกลับทำให้เบิกตากว้าง ปลายกระบี่อยู่ใกล้ใบหน้านางมากจนแทบจะรู้สึกได้ถึงรสชาติคาวเลือดที่ติดอยู่ที่กระบี่
ความเจ็บปวดถาโถมปล้นชิงสติของนางไปจนหมดสิ้น รสชาติความตายเป็นเช่นนี้หรือ? แล้วผู้ที่อยู่เบื้องหน้านางคือผู้ใดกัน มัจจุราชมารับดวงวิญญาณนางหรือ?
เหตุใดใบหน้ามัจจุราชจึงดูคุ้นตาเหลือเกิน!
หลัวหลิวหยางสบถเมื่อคนตรงตรงหน้าเป็นลมหมดสติ เขาขมวดคิ้วมอง ‘เด็กหนุ่ม’ บอบบาง ตรงหน้า เขายกตั่งที่ทับท่อนล่างนั้นออก ยื่นมือไปตบแก้มเรียกสติ แต่อีกฝ่ายยังไร้การปฏิกิริยา เขาต้องวัดดวงเอาแล้ว รถม้าคันนี้หลุดจากม้าตีลังกามาเกือบจะตกเขา รถม้าพาดกับต้นไม้ใหญ่ เพียงการขยับตัวเล็กน้อยทำให้รถเสียสมดุลพร้อมจะตกลงไปหุบเขาเบื้องล่าง เขาไม่วางใจให้ผู้อื่นเข้ามาช่วยคนในนี้จึงต้องเข้ามาด้วยตนเอง ชายหนุ่มเก็บกระบี่ที่เปื้อนเลือดแล้วอุ้มร่างที่เบาหวิวขึ้น เสื้อผ้าที่สวมเป็นสีทึมแต่กลิ่นเลือดโชยแตะปลายจมูกของเขา เขาอุ้มเด็กหนุ่มที่อ่อนปวกเปียกออกมา ใช้ปลายเท้าแตะหลังคารถม้าถีบตัวเองออกมาได้ทันเวลาก่อนที่รถม้าจะร่วงลงไปด้านล่าง
หลัวหลิวหยางกวาดตามองทหารยี่สิบนายของตนที่กวาดต้อนโจรป่าเสร็จสิ้นแล้ว น่าเสียดายที่ไม่อาจช่วยสารถีชะตาขาดผู้นี้ได้ เดิมทีเขาคิดจะส่งเด็กหนุ่มผู้นี้ให้นายทหารคนอื่นอุ้มกลับไปรักษาที่จวนแม่ทัพ แต่ลางสังหรณ์บอกเขาว่าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ใช่เด็กหนุ่มธรรมดา เขาจึงเปลี่ยนใจอุ้มร่างที่หมดสติขึ้นหลังม้า สั่งการให้ทหารเก็บกวาดให้เรียบร้อย ส่วนตัวเขามุ่งหน้ากลับจวนแม่ทัพพิทักษ์บูรพาทันที
ความเจ็บปวดปลุกจางฟานซินเป็นระยะๆ นางมึนงงเกินกว่าจะเข้าใจเสียงพูดคุยที่ได้ยิน ทว่านางกลับผ่อนคลายเมื่อรู้สึกว่าร่างกายถูกโอบกอดด้วยกรุ่นไออบอุ่นและเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะ ไร้ความตื่นตระหนก นั้นย่อมหมายความว่านางจะปลอดภัยในวงแขนนี้
บทที่ 1 ไม่อยากเชื่อเลย
02/06/2022
บทที่ 2 ดวงกินภรรยา
02/06/2022
บทที่ 3 บาดเจ็บ
02/06/2022
บทที่ 4 เสี้ยวเวลาอันแสนสั้น
02/06/2022
บทที่ 5 ห้ามพูดเรื่องนี้นะ
02/06/2022
บทที่ 6 อย่าขยับ
02/06/2022
บทที่ 7 นางเป็นใคร
02/06/2022
บทที่ 8 ข้าเชื่อเจ้า
02/06/2022
บทที่ 9 เรียกข้าว่าฟางซินก็ได้
02/06/2022
บทที่ 10 แขนซ้ายเจ้ายังเจ็บอยู่
02/06/2022
บทที่ 11 เจ้าแมวน้อย
03/06/2022
บทที่ 12 ท่านไม่รีบแต่ข้ารีบ
03/06/2022
บทที่ 13 จวิ้นอ๋องแห่งแคว้นเหยี่ยน
03/06/2022
บทที่ 14 แม่น้ำดุจดารา
03/06/2022
บทที่ 15 ท่านแม่ทัพดูถูกข้าหรือ
03/06/2022
บทที่ 16 อย่าได้คิด
04/06/2022
บทที่ 17 เงาดำในหัวใจคงสลายไปในสักวัน
04/06/2022
บทที่ 18 สุรารสแรง
04/06/2022
บทที่ 19 เรื่องเล่า
04/06/2022
บทที่ 20 ไม่มีผู้ใดตายเพราะถูกจูบหรอกนะ
04/06/2022
บทที่ 21 อย่าดุนักสิ ข้าเป็นคนเจ็บนะ
05/06/2022
บทที่ 22 ข้าก็เป็นของข้าอย่างนี้
05/06/2022
บทที่ 23 เจ้าแมวเนรคุณ!
05/06/2022
บทที่ 24 เจ้าไม่รู้ตัวเองต่างหาก
05/06/2022
บทที่ 25 เหตุใดจู่ๆ หน้าแดงถึงเพียงนี้
05/06/2022
บทที่ 26 เจ้าควรซาบซึ้งใจในสิ่งที่ข้าทำให้
06/06/2022
บทที่ 27 ลดตัว
06/06/2022
บทที่ 28 เกาะท่านไว้ให้เหมือนปลิงนะหรือ
07/06/2022
บทที่ 29 นางหายไปแล้ว
07/06/2022
บทที่ 30 เขาบาดเจ็บถึงเพียงนี้เชียวหรือ
07/06/2022
บทที่ 31 ข้าจะไปเพียงลำพัง
08/06/2022
บทที่ 32 เจ้าพูดจาเหลวไหลอันใด!
08/06/2022
บทที่ 33 เจ้าชอบข้า
08/06/2022
บทที่ 34 ไม่ได้นะ ห้ามจูบข้าอีก
08/06/2022
บทที่ 35 บทส่งท้าย1.
08/06/2022
บทที่ 36 บทส่งท้าย2.
08/06/2022
บทที่ 37 ตอนพิศษ1.ข้าตามหาเจ้าเป็นร้อยปี ให้ข้ากินเจ้าให้อิ่มหนำเถิด
08/06/2022
บทที่ 38 ตอนพิศษ2.จำเรื่องในชาติภพก่อนได้หรือไม่นั้น ล้วนไม่สำคัญ
08/06/2022
บทที่ 39 ตอนพิเศษ3.ข้าชอบที่ตื่นมาแล้วเห็นท่านอยู่ใกล้ๆ อย่างนี้
08/06/2022
บทที่ 40 ตอนพิเศษ4. จำใจ
08/06/2022
หนังสืออื่นๆ ของ เพลงมีนา
ข้อมูลเพิ่มเติม