ประธานจอมเจ้าเล่ห์

“เพี๊ยะ！”

หนังสือข้อตกลงการหย่าฉบับหนึ่ง ถูกโยนมาอยู่ต่อหน้าหลินเอินเอิน

“พี่สาวของคุณฟื้นแล้ว ผมเคยสัญญากับเธอเอาไว้ว่า ขอเพียงแค่เธอยังมีชีวิตอยู่ ตำแหน่งคุณนายป๋อก็จะไม่มีทางเป็นของคนอื่นเด็ดขาด”

“หลินเอินเอิน เซ็นชื่อซะ เราหย่ากันเถอะ”

ตั้งแต่ที่ลูกพี่ลูกน้องของเธอฟื้นขึ้นมาในหนึ่งเดือนนี้ หลินเอินเอินก็คาดคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าจะต้องมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นแน่ ๆ

เธอเงยหน้าขึ้น แล้วก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ขมขื่นว่า “จนถึงตอนนี้แล้ว คุณยังไม่เชื่อฉันอีกเหรอ？”

ป๋อมู่หานดึงมุมปากขึ้น พลางพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่เย้ยหยันว่า “คุณเป็นผู้หญิงที่ละโมบโลภมาก แล้วก็ขี้อิจฉาริษยามาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว คุณมีอะไรคู่ควรที่ผมจะเชื่อใจคุณอย่างนั้นเหรอ？”

“หลินเอินเอิน อย่าให้ผมต้องพูดเป็นรอบที่สอง เซ็นชื่อซะ แล้ววิลล่าหลังนี้จะเป็นของคุณ นี่ถือว่าผมรักษาหน้าคุณเป็นครั้งสุดท้าย！”

เหอะ……

หลินเอินเอินกวาดสายตามองไปด้วยความเย้ยหยัน

การที่ไม่ให้เธอหย่าออกไปโดยไม่มีอะไรติดตัวไปเลยนั้น ก็ถือว่าเขามีความเมตตาแล้วอย่างนั้นเหรอ？

เธอหยิบข้อตกลงการหย่าที่เขาโยนให้ขึ้นมา ซึ่งชื่อของเขาก็ถูกเซ็นไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

หลินเอินเอินรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เบ้าตาของเธอร้อนผ่าวเล็กน้อย

แต่เธอก็กลับมาสงบเป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว

เธอเงยหน้าขึ้นไปมองเขา “คุณย่าจะเห็นด้วยอย่างนั้นเหรอ？”

“คุณคิดว่าการที่มีคุณย่าอยู่นั้น เธอก็จะสามารถให้ท้ายคุณโดยไม่มีขอบเขตอย่างนั้นเหรอ？ ！” ป๋อมู่หานยังคงมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชาอยู่เช่นเดิม “ทำไมเราถึงได้แต่งงานกัน เรื่องนี้คุณย่อมรู้ดีกว่าผมอยู่แล้ว หลินเอินเอิน อย่าโลภให้มันมากนักเลย มันจะทำให้ผมยิ่งเกลียดคุณเข้าไปใหญ่”

หลินเอินเอินหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “แล้วการเกลียดชังกับเกลียดชังมากกว่าเดิมนั้นมันมีอะไรที่แตกต่างกันอย่างนั้นเหรอ？”

ทันใดนั้น สีหน้าของป๋อมู่หานก็ดูดุร้ายถึงขีดสุด “หลินเอินเอิน！”

หลินเอินเอินหยิบปากกาขึ้นมา “ได้ ฉันจะเซ็นให้”

หลังจากที่ลูกพี่ลูกน้องฟื้นขึ้นมาก็ส่งรูปถ่ายที่สนิทสนมกับป๋อมู่หานมาให้เธอนับไม่ถ้วน ในเมื่อพวกเขาทั้งสองคนยังรักกันอยู่ ต่อให้เธอจะยืดยื้อให้ตายยังไง ชีวิตการแต่งงานเช่นนี้ก็คงไม่มีความหมายอะไร

หลินเอินเอินขีดฆ่าตรงวิลล่าที่เขามอบให้ แล้วก็รีบเซ็นชื่อของตัวเองลงไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้มีการยืดยื้อให้เสียเวลาเลยแม้แต่น้อย

สามปีของชีวิตการแต่งงาน ก็ได้สิ้นสุดลง ณ ตรงนี้แล้ว

นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอก็ได้รับการปลดปล่อยแล้วเช่นกัน

หลินเอินเอินยื่นหนังสือข้อตกลงการหย่าให้เขา แล้วก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยว่า “ขอเวลาให้ฉันหนึ่งชั่วโมง แล้วฉันจะเก็บของออกไปจากที่นี่”

ป๋อมู่หานขมวดคิ้ว ริมฝีปากบาง ๆ ของเขาเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง เขาจ้องมองเธอพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า “วิลล่านี้ผมมอบให้คุณแล้ว คุณไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันคิดว่าที่ที่มีคุณอยู่......” หลินเอินเอินหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วก็พูดขึ้นทีละคำว่า “มันล้วนแต่สกปรก”

“หลินเอินเอิน！”