ภรรยาไร้เสียง

“ฉันยอมเป็นของคุณแล้ว แต่ทำไมคุณยังไม่เลิกกับชูจี้อีกล่ะคะ？” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ชวนให้ลุ่มหลง พลางถอนหายใจออกมาเบา ๆ ขณะที่นั่งอยู่บนตักของชายหนุ่มด้วยร่างที่เปือยเปล่าครึ่งท่อน

“เวลาอยู่บนเตียงอย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก” ชายหนุ่มกำลังอารมณ์พลุ่งพล่าน เขาเอื้อมมือไปเค้นคลึงอกที่อวบอิ่มของหญิงสาวอย่างเบามือ

หญิงสาวไม่พอใจนัก เมื่อไม่ได้รับคำตอบตามที่ต้องการ “ฉันจะพูด！ ก็แค่เด็กที่เก็บมาเลี้ยง แม้แต่หมาของฉันยังมีค่ากว่าหล่อนเลย หล่อนมีอะไรดีนักหนาคะ? ”

ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร เขาประคองเอวบาง แล้วเร่งจังหวะขยับเข้าออกแรงขึ้น ทำให้เธอถึงกับร้องครวญครางออกมาอย่างไม่ขาดสาย

หลินชูจี้ที่กำลังยืนอยู่หน้าประตู ใบหน้าที่งดงามของเธอเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เธอได้ยินสิ่งที่ทั้งคู่คุยกันทั้งหมด นัยน์ตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

เธอเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล

ยายซุนผู้ซึ่งเลี้ยงดูชูจี้มาตั้งแต่เด็ก ถูกตรวจพบว่าเป็นโรคตับแข็งระยะสุดท้าย คุณยายจำเป็นจะต้องได้รับการปลูกถ่ายตับอย่างรวดเร็ว และชูจี้จำต้องหาเงินมาเพื่อจ่ายค่ารักษาพยาบาล

แต่แล้วเรื่องแย่ ๆ ในชีวิตเธอยังไม่หมดแต่เพียงเท่านั้น ทันทีที่เธอกลับมาถึงบ้านเธอก็ได้รู้ว่าน้องสาวของเธอกำลังมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับแฟนหนุ่มของเธออยู่ ชูจี้รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบได้พังทลายลงตรงหน้าเธอ

“ฉันไม่สน？ คืนนี้คุณต้องจัดการให้เรียบร้อย คุณจะเลือกใคร ระหว่างเธอกับฉัน？” หลินชูเสวขมวดคิ้วแน่น พลางเอากำปั้นทุบลงไปที่หน้าอกของจือหยวนเบา ๆ เพื่อต้องการคำตอบ

ชูจี้เอาเท้าเตะไปที่ประตูให้เปิดออก แล้วจ้องมองชายชั่ว และหญิงสารเลวที่อยู่ตรงหน้าเธอ “ไม่ต้องเสียเวลาหรอก ก็แค่ผู้ชายคนเดียว ถ้าเธออยากได้ ฉันยกให้”

แม้สีหน้าท่าทางของเธอจะดูเฉยเมยเหมือนไม่แคร์ มีแต่เธอเองเท่านั้นที่รู้ว่าภายในใจของเธอนั้นเจ็บปวดมากมายเพียงใด

จือหยวนเป็นเพื่อนที่เรียนวิทยาลัยมาด้วยกันกับเธอ เขาเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ และมีฐานะดี เขาตามจีบชูจี้มากว่าสามปีแล้ว

ก่อนเรียนจบ เขาได้สารภาพรักกับเธออีกครั้ง

ที่สนามกีฬาของวิทยาลัย วันนั้นมีผู้คนมากมายมาลุมล้อม และส่งเสียงเชียร์ สุดท้ายชูจี้ก็ตกลงยอมที่จะคบกับเขา

ความเจ็บปวดจากการถูกหักหลังกัดกินหัวใจเธออย่างโหดร้าย เธอมองไปยังชายหญิงคู่หนึ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอ พลางกำมัดแน่น จนเล็บจิกลงไปที่ฝ่ามือของเธอ

จือหยวนผลักชูเสวออกไปทันที ก่อนจะหยิบกางเกงขึ้นมาใส่ แล้วลุกออกจากเตียงอย่างเร็ว

ชูเสวเกือบจะล้มลงไปกองกับพื้นเพราะแรงผลัก คำพูดของชูจี้จุดชนวนความโกรธของเธอให้ลุกโชน

เธอต้องใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะจับผู้ชายหล่อ และรวยอย่างจือหยวนได้

ในขณะที่ชูจี้ได้ใจเขาไปง่าย ๆ โดยไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ นั่นเป็นต้นเหตุให้ชูเสวไม่พอใจ

‘แกมันก็แค่เศษสวะที่ถูกเก็บมาเลี้ยง’

“เหอะ ยกให้ฉันงั้นเหรอ? ทำอย่างกับแกเป็นคนทิ้งจือหยวน เขาต่างหากที่ไม่เอาแก นังเศษสวะ！“ ชูเสวเย้ยหยันเธอ พลางดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่าง ก่อนจะหันไปทางจือหยวน แล้วพูดขึ้นว่า “จือหยวน เมื่อกี้คุณพูดว่ายังไง บอกชูจี้ไปสิ！”

การที่จือหยวนมีอะไรกันกับชูเสวเป็นเพราะเธออ่อยเขา เขาแค่หน้ามืดตามัว ควบคุมตัวเองไม่ได้จึงพลั้งเผลอมีอะไรกับเธอเข้า

ชายหนุ่มนั่งคุกเข่าต่อหน้าชูจี้ ก่อนจะคว้ามือของชูจี้ขึ้นมากุมไว้ “ชูจี้ยกโทษให้ผมเถอะนะ ผมผิดไปแล้ว”

แม้น้ำตาของเธอจะไหลเอ่อ แต่ชูจี้ก็เลือบไปมองเขาอย่างรังเกลียด หากเธอได้ตัดสินใจทำอะไรแล้ว เธอไม่มีทางเปลี่ยนใจเป็นอันขาด

เธอสะบัดมือของจือหยวนออก ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ขอโทษด้วยจือหยวน ฉันไม่ต้องการของเหลือจากชูเสว พวกคุณสองคนดูเหมาะสมกันดีออก เราเลิกกันเถอะ”

ชูเสวได้ยินดังนั้นถึงกับตะลึง จือหยวนถึงกับดิ้นพล่าน ในทางกลับกันสีหน้าของชูจี้กลับไม่มีร่องรอยความเสียใจใด ๆ เลย ความโกรธของชูเสวค่อย ๆ เพิ่มพูนขึ้น เพราะสิ่งที่เธอต้องการจะเห็นมันกลับไม่ได้เกิดขึ้น

ชูจี้ไม่ต้องการจะเสวนากับทั้งคู่อีก ชูเสวชอบแย่งของ ๆ เธอมาตั้งแต่เด็ก เมื่อก่อนชูเสวแค่แย่งของเล่นของเธอ แต่ตอนนี้ชูเสวก็มาแย่งแฟนหนุ่มของเธอ