รักด้วยชีวิต

ท่านประธานตามจีบคนรักเสียใจความเข้าใจผิดอกหักโรแมนติกสมัยใหม่

ฟู่หานชวน ซีอีโอที่มีชีวิตที่เคร่งครัดและไม่ยอมปล่อยตัว เกิดมาเป็นร่างหยางบริสุทธิ์ ทำให้เขาไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้เกินวันสิ้นปี แต่เขาได้ค้นพบว่า ฉือเยว่ นักศึกษามหาวิทยาลัยที่ยากจน เป็นร่างหยินบริสุทธิ์คนเดียวในโลกที่สามารถรักษาเขาได้ เพื่อรักษาชีวิต ฟู่หานชวนจึงแต่งงานกับฉือเยว่ เมื่อเขารู้ว่าหลังจากที่ฉือเยว่รักษาเขาแล้ว เธอจะตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต ฟู่หานชวนที่ค่อย ๆ ตกหลุมรักฉือเยว่ จึงต้องเผชิญกับการตัดสินใจที่ยากลำบากระหว่างความรักและความตาย

ดู

คลื่นรักอสูร

มาชาวีร์

(คลื่นรักอสูร) ...เพราะเธอขึ้นเรือผิดลำ คลื่นร้ายจึงซัดแทบกระเจิง... “เธอมันก็แค่ผู้หญิงขายตัว จะมาทำเล่นตัวเรื่องมากไม่ได้รู้ไหม ต่อให้เป็นสินค้าด้อยคุณภาพยังไงก็เถอะ ก็ต้องหัดรู้จักตามใจแขกบ้าง แต่นี่อะไรหาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ คนสอนไม่บอกหรือยังไงว่าไอ้ละครเล่นตัวนี่มันน่ารำคาญไม่ได้ดึงดูดลูกค้าเลย” บารเมษฐ์ต่อว่าพร้อมกวาดสายตามองเหยียดหยามตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนคลายมือออกจากปลายคางอย่างช้า ๆ “ฉันไม่ได้มาขายตัวสักหน่อย” คนได้รับอิสรภาพรีบบอกเขา “หืม” เขาทำหน้าไม่เชื่อ “ฉันแค่ขึ้นเรือผิดลำ ฉันไม่ได้มาขายตัวจริง ๆ คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะคะคุณบารเมษฐ์” วินาทีนี้เธอกลัวเขามากกว่าใครบนเรือลำนี้เสียอีก เลยเลือกที่จะบอกความจริงกับเขาไป “ขึ้นเรือผิดลำ?” คนพูดหรี่ตาลงอย่างสงสัย “ใช่ค่ะ ฉันขึ้นเรือผิดลำจริง ๆ” “แบบนี้นี่เอง มิน่าล่ะสองคนในห้องเครื่องนั่นถึงได้ลุกลี้ลุกลนนัก” บารเมษฐ์นึกไปถึงท่าทางของอนุชิตกับธาวิน ซึ่งดูเหมือนมีเรื่องเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา “คุณรู้แบบนี้แล้วก็ปล่อยฉันไปเถอะคุณบารเมษฐ์ อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ” นีนนาราขอความเห็นใจจากเขา แต่สายตาที่เขามองกลับมานั้นมันว่างเปล่าชอบกล “รู้อะไรไหมนีนเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของฉันเลย เธอเป็นคนอยู่ผิดที่ผิดทางเอง เพราะงั้นเธอก็ต้องรับสภาพที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เองเหมือนกัน” “ห้ะ คุณ นี่คุณ คุณทำไมเป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนี้” หญิงสาวต่อว่าเขา ก่อนจะหน้าซีดหน้าเซียวลง เพราะเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอของเขาบ่งชัดว่าคืนนี้เธอไม่รอดแน่ “ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!” นีนนาราดิ้นหนีเขาก็จับกดลงที่เดิม “งานก็คืองานนะคนสวย มาขายตัวก็คือมาขายตัว อย่าทำเสียเรื่องสินีน” บารเมษฐ์ย่อมเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งอยู่แล้ว เขาอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมาไม้ไหนอีกแน่ “ก็บอกว่าไม่ใช่ยังไงล่ะ ว้าย!”

โรแมนติก ชีวิตคนเมือง มีเสน่ห์ชายหล่อ โรมานซ์

ดาวน์โหลดนิยายได้ที่ App

“ พี่ชาย ร้องไห้ทำไมเหรอคะ ”

เสียงใส ๆ ดังขึ้น ทำลายภวังค์ของเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดปีที่นั่งอยู่บนหาดทรายสีขาว สายตาเหม่อลอยอย่างไร้จุดหมายไปสู่ท้องทะเลอันเวิ้งว้างเบื้องหน้า น้ำตาใสไหลอาบแก้มไม่หยุดหย่อน เขาหันขวับไปยังที่มาของเสียงแล้วรีบยกมือขึ้นปาดเช็ดมันออกจากใบหน้า

เด็กหญิงตากลมโต แก้มยุ้ย วัยน่าจะหกเจ็ดขวบ พอ ๆ กับน้องชายของเขา เธอยืนอยู่ริมหาดทรายห่างจากเขาราวสองเมตร แล้วส่งยิ้มสดใสมาให้

“ พี่มีเรื่องเสียใจเหรอ ถึงมานั่งร้องไห้คนเดียว ” ปราบพยักหน้า

“ เธออยู่แถวนี้เหรอ ”

“ เปล่า ป้าเนียงป่วย วันนี้แม่อันดาเลยต้องมาขายของแทนอยู่ตรงโน้นวันนึง ” เด็กหญิงอธิบายซื่อ ๆ ก่อนนั่งลงข้าง ๆ แล้วชวนเขาคุย

“ อันดาก็เคยมีเรื่องเสียใจนะ พ่อของอันดาตายตอนอันดาอยู่อนุบาล อันดาร้องไห้เยอะแบบพี่ชาย แต่ตอนที่พ่ออยู่ พ่อเคยสอนอันดาว่า เวลามีเรื่องเศร้าใจให้เอาเปลือกหอยมาวางไว้ตรงนี้ ”

เธอพูดพร้อมเดินไปหยิบเปลือกหอยอันหนึ่งมา มือเล็กดึงมือใหญ่ของเด็กหนุ่มออกมา เขาไม่ขัดขืน เพราะตอนนั้นเขาก็ต้องการใครสักคน ดีกว่านั่งอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวแบบนี้

เธอวางเปลือกหอยหงายบนฝ่ามือเขา

“ เสร็จแล้ว อยากได้อะไรให้พูดอธิษฐานกับเปลือกหอย ”

แม้จะกำลังโศกเศร้า แต่ปราบก็หัวเราะขำในสิ่งที่พึ่งได้ยิน

“ อธิษฐานกับเปลือกหอยเนี่ยนะ ” เด็กหญิงค้อนขวับ

“ พี่อย่าหัวเราะเชียวนะ เพราะอันดาเคยขอบ่อย ๆ ว่าขอให้พ่อกลับมา แล้วพ่อก็กลับมาจริง ๆ ” ปราบทำตาโต

“ ฮะ พ่อเธอกลับมาจากความตายเนี่ยนะ ” เด็กหญิงพยักหน้า

“ มา แต่มาในฝัน มากอดอันดาทุกวัน เล่นกับอันดาเหมือนเคย ”

เธอเล่าพร้อมรอยยิ้มและแววตาอันแสนมีความสุข เด็กหนุ่มพลอยยิ้มไปกับเธอ

“ อันดาไม่รู้ว่าพี่ร้องไห้เรื่องอะไร แต่ลองทำดู ” ปราบพยักหน้า ส่งยิ้มให้เด็กน้อย

อ่านเลย